EP.17

EP.17

[มุมมองของปีเตอร์]

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ ชั้นก็รู้สึกว่าโทรศัพท์ในกระเป๋านั้นสั่น ซึ่งเป็นสายของเกวน เธอเพิ่งส่งข้อความมาด้วยตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมดว่า "ดูข่าว"

'มันคงเกี่ยวกับการผจญภัยของเหล่าซูเปอร์ฮีโร่ของเรา'

ชyhนเอื้อมมือไปหยิบรีโมท เปิดทีวี และเปลี่ยนไปดูรายการข่าวตอนเย็น

เอ็มเจซึ่งเอาหัวพิงไหล่ชั้นมองมาที่ชั้นด้วยความสับสน เมื่อไม่มีคำตอบ สิ่งเดียวที่ชั้นทำได้คือยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า

“เอ่อ พอดีชั้นอยากดูข่าวมากเลย…”

เอ็มเจดูสับสนมากขึ้น เธอจึงยักไหล่และมองไปทางทีวีเพื่อดู

"สวัสดีตอนเย็นทุกคน ชั้นชื่อ ทราวิส ไมเคิล ชั้นเป็นพิธีกรรายการข่าว 20.00 น. ของพวกคุณวันนี้ และวันนี้พวกเรามีเรื่องพิเศษ 1 เรื่องมารายงานให้พวกคุณทุกคนทราบ"

ภาพของเกวนและชั้นที่กำลังพาคนออกมาจากกองไฟในชุดสไปเดอร์แมนปรากฏอยู่ที่มุมขวาบนของทีวี ชั้นต้องบอกว่าชั้นดูดีมาก การสลับสีของชุดสไปเดอร์แมนดั้งเดิมเป็นความคิดที่ดีจริงๆ ทำได้ดีมาก

แม้ว่าชั้นจะไม่ได้ทำเพราะเหตุผลด้านสุนทรียศาสตร์ แต่สุดท้ายมันก็ออกมาดีกว่าที่คาดไว้ ชั้นอยากแสดงให้เห็นว่าชั้นนั้นแตกต่าง ชั้นไม่ได้เหมือนปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ทุกคน ชั้นเป็นตัวตนที่แท้จริงของชั้น ชั้นไม่รู้ว่าชั้นแสดงมันให้ใครเห็น แต่ชั้นอยากแสดงมัน... บางทีชั้นอาจจะแสดงให้ตัวเองดูก็ได้ เพื่อที่ชั้นจะไม่หลงลืมตัวตนของตัวเอง

นักข่าวผมบลอนด์คนใหม่เริ่มพูดเมื่อพวกเขาขยายภาพบนหน้าจอ

“กลุ่มพิทักษ์สันติ! ไม่ใช่แค่ 1 แต่มีถึง 2 คนได้ปรากฏตัวในเมืองนิวยอร์กของพวกเรา พวกเราไม่ทราบว่าพวกเขามีแรงจูงใจอะไร แต่พวกเขาเริ่มช่วยหยุดยั้งอาชญากรรมในเมืองนี้แล้ว

ภาพที่คุณเห็นตรงหน้าคือภาพที่พวกเขาช่วยนักดับเพลิงช่วยเหลือผู้คนจากอาคารที่กำลังเผาไหม้ในแมนฮัตตัน

ต้องขอบคุณความช่วยเหลือของพวกเขาที่ทำให้คนเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เห็นได้ชัดว่ามีรายงานเกี่ยวกับกิจกรรมของพวกเขาหลายฉบับทั่วแมนฮัตตันและควีนส์

ชั้นรู้ว่าพวกคุณอาจกำลังถามตัวเองว่า พวกเขาปรากฏตัวขึ้นระหว่างสถานที่เหล่านั้นอย่างรวดเร็วได้ยังไง และคำตอบของคำถามนั้นคือ ใย!

มีการพบเห็นทั้ง 2 คนที่แกว่งตัวไปมาทั่วเมืองพร้อมทั้งยิงใยจากข้อมือและใช้ใยเหล่านั้นในการเดินทาง ไม่มีใครรู้ว่าใยเหล่านั้นมันมาจากไหน

แต่ตอนนี้เรามีนักข่าวคนสวย ลินดา โรส อยู่ในที่เกิดเหตุ ซึ่งเธอกำลังพูดคุยกับผู้รอดชีวิตจากอาคารที่ถูกไฟไหม้ และแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขากับกลุ่มศาลเตี้ยเหล่านี้

ลินดา” นักข่าวพยักหน้าและพูดจบ

โทรศัพท์ของชั้นสั่นอีกแล้ว และเป็นข้อความตัวพิมพ์ใหญ่จากเกวนอีกครั้ง

...

เกวน : พวกเราอยู่ในข่าว!!!

ปีเตอร์ : พวกเราเป็นแบบนั้น... มันแทบจะเหมือนจริงเลย

เกวน : ชั้นรู้! พวกเราดูเป็นฮีโร่มากในรูปถ่ายเหล่านั้นที่ช่วยพาพวกเขาไปยังที่ปลอดภัย

เกวน : นายคิดว่าพวกเขาจะพูดอะไรอีก

เกวน : นายคิดว่าพวกเขาจะพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับพวกเราไหม

เกวน : บางทีมันคงไม่แย่ขนาดนั้น

เกวน : ชั้นรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ออกข่าว!!!

ปีเตอร์ : ใช่ ชั้นบอกได้เลยว่าเธอตื่นเต้นและวิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก

ปีเตอร์ : ทำไมพวกเราไม่ฟังสิ่งที่พวกเขาจะพูดก่อนล่ะ ฮ่าๆ

...

ขณะที่ชั้นกำลังส่งข้อความถึงเกวน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวในข่าวต่อหน้ากลุ่มคนที่ถูกเผา ซึ่งเกวนและชั้นอยู่ก่อนหน้านี้

“ชั้นชื่อลินดา โรส และวันนี้พวกเราอยู่ที่นี่พร้อมกับผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์อันน่าสลดใจครั้งนี้ ที่กับชั้นคือผู้ปกครองของเด็กๆที่ได้มีโอกาสมาพูดคุยเกี่ยวกับกลุ่มพิทักษ์สันติราช

คุณคะ คุณสามารถเล่าให้พวกเราฟังเกี่ยวกับกลุ่มผุ้พิทักษ์สันติราชที่ปรากฏตัวในวันนี้ และเล่าประสบการณ์ของพวกคุณกับพวกเขาได้ไหมคะ"

คนแม่ยิ้มขณะที่ดึงลูกทั้ง 2 คนเข้ามาใกล้ จากนั้นเธอพูดผ่านไมโครโฟนว่า “คะ ต้องขอบคุณพวกเขาที่ทำให้ชั้นยังยืนอยู่ตรงนี้กับลูกๆของชั้นได้ โดยเฉพาะกับเด็กที่ชื่อโกสต์สไปเดอร์ เธอนั้นเป็นคนไปช่วยลูกทั้ง 2 คนของชั้นจากที่ชั้น 2

ถ้าไม่มีเธอ ชั้นไม่อยากคิดเลยว่าลูกทั้ง 2 คนนี้จะเป็นยังไงบ้าง หากคุณกำลังดู โกสต์สไปเดอร์ ชั้นขอขอบคุณอีกครั้ง"

เมื่อเธอพูดจบ เกวนก็ส่งข้อความหาชั้นอีกครั้ง

เกวน: ชั้นนนน เธอกำลังพูดถึงชั้นนนนน

การได้เห็นเธอเป็นแบบนี้มันทำให้ชั้นยิ้มได้เสมอ นักข่าวสาวจึงเดินไปคุยกับคู่รักที่ห่มผ้าอยู่

เธอเดินไปหาพวกเขาแล้วถามว่า "สวัสดีคะ คุณและคุณผู้หญิง พวกคุณเล่าประสบการณ์ที่พวกคุณมีกับผู้พิทักย์สันติราชในวันนี้ให้ชั้นฟังหน่อยได้ไหมคะ ว่ามันเป็นยังไงบ้าง ดีไหม แย่ไหม มีอะไรที่พวกคุณพอจะแบ่งปันได้ไหม"

มันเป็นคู่รักที่ชั้นช่วยไว้ที่ชั้น 1 ที่ติดอยู่ใต้ท่อนไม้และเศษหิน

เอ็มเจลุกขึ้นจากไหล่ของชั้นและเริ่มสนใจข่าวมากขึ้น เธอดูมันอย่างสนใจ

พอเห็นเช่นนี้ ชั้นก็ยกคิ้วขึ้น “เธอดูสนใจเรื่องนี้จริงๆนะ”

เธอหันศีรษะแล้วถามอย่างตื่นเต้น “แล้วนายไม่สนใจเหรอ พวกเขาพูดถึงฮีโร่ตัวจริง เช่น ฮีโร่ที่มีพลัง มีตัวตนที่เป็นความลับ และอะไรประมาณนั้น”

“ชั้นรู้จักเธอมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีทางที่เธอจะหลงใหลในตัวของฮีโร่ได้เลย ถ้าชั้นไม่รู้เรื่องนี้ หรือว่าเธอแค่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับที่ไม่มีใครรู้”

เอ็มเจที่ได้ยินก็รู้สึกเขินอาย "ไม่ใช่ส่วนที่เป็นซูเปอร์ฮีโร่ที่ทำให้ชั้นตื่นเต้น แต่เป็นส่วนที่เกี่ยวกับพลังทั้งหมด ชั้นสงสัยเสมอว่ามันจะน่าอัศจรรย์แค่ไหนหากมีพลัง บินได้ และอะไรทำนองนั้น"

ใบหน้าของไมเคิลแดงขึ้นเรื่อยๆ “ชั้นก็ชอบฟังเรื่องราวต่างๆ ของพวกเขาเหมือนกัน” จากนั้นเอ็มเจก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ชั้นไม่เคยบอกใครเรื่องนี้มาก่อนเลย แต่... ความฝันของชั้นคือการเป็นนักข่าวหรือผู้สื่อข่าว ชั้นชอบค้นหาความจริงและรับฟังมุมมองที่แตกต่างกันของผู้คนที่มีต่อสิ่งต่างๆ เช่น มุมมองของพวกเขาและอะไรประมาณนั้น”

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ ชั้นอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเธอ “ทำไมเธอไม่พูดก่อนหน้านี้ล่ะ เอ็มเจ ชั้นคิดว่ามันวิเศษมากที่เธอมีความฝันและเป้าหมายที่ต้องทำให้สำเร็จ”

เอ็มเจก้มหัวลง “เพราะมันไม่มีอะไรดีเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่พวกนายทำอยู่ แฮร์รี่อยากทำงานเป็นนักสิ่งแวดล้อม เกวนอยากทำงานเป็นนักชีววิทยา แต่ชั้นไม่รู้จริงๆว่าพวกนายอยากทำอะไรโดยเฉพาะ แต่ชั้นรู้ว่ามันฉลาด

ชั้นคิดว่าพวกนายคงจะดูถูกมันหรือล้อเลียนมัน เพราะมันไม่ฉลาดหรือเป็นประโยชน์กับคนอื่นเท่าไหร่"

ชั้นเดาว่าเธอคงรู้สึกเปราะบางเล็กน้อยและเริ่มรู้สึกสบายใจมากขึ้นที่จะแสดงสิ่งที่เธอคิดกับชั้น นั่นก็ดี แต่เมื่อได้ยินเธอพูด ชั้นก็ถอนหายใจออกมาขณะที่พาเธอเข้ามาใกล้และพิงศีรษะไว้กับศีรษะของเธอ

"เอ็มเจ เธอก็รู้จักพวกเรามานานมากแล้ว เธอคิดจริงๆเหรอว่าพวกเราจะหัวเราะหรือล้อเลียนบางสิ่งที่เธอรักหรือหลงใหล"

เอ็มเจส่ายหัวเล็กน้อย "ชั้นรู้ว่าพวกนายคงไม่ทำ แต่ความกลัวต่อความเป็นไปได้นั้นมันก็ยังคงมีอยู่"

“เอ็มเจ ถ้าเธออยากเป็นนักข่าว / ผู้รายงานข่าวจริงๆ ขอให้เธอรู้ไว้ว่าชั้นคือผู้ที่สนับสนุนเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มันนั้นไม่ง่ายเลย มันไม่มีงานไหนที่ง่ายเลย แต่ชั้นรู้จักเธอดี ถ้าจะมีใครทำได้ ก็คือเธอ”

เอ็มเจหลับตาลงและถอนหายใจด้วยความโล่งใจ "ขอบคุณนะเสือ มันมีความหมายมาก"

จากนั้นเกวนก็ส่งข้อความมา

...

เกวน : นายได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดถึงพวกเราไหม พวกเขาทุกคนใจดีมาก

ปีเตอร์ : ขอโทษที ชั้นไม่ได้สนใจข่าว

เกวน : อะไรนะ ? แล้วนายทำอะไรอยู่!

ปีเตอร์ : ตอนนี้ชั้มอยู่กับเอ็มเจ ชั้นแค่ปลอบใจเธอและพูดคุยบางเรื่องกับเธอ

เกวน : เกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม นายต้องการให้ชั้นไปช่วยที่นั่นไหม

ปีเตอร์ : เห้ย เรื่องนี้มันยาวจริงๆ แต่สรุปก็คือ....

...

หลังจากที่ฉันอธิบายทุกอย่างแล้ว เกวนก็ส่งข้อความมากมาย

...

เกวน : อะไรนะ!

เกวน : ไอ้ชิ้นห่านั่น

เกวน : เขากล้าดียังไง

เกวน : เขาสมควรโดนต่อยทุกหมัดนั่น น่าเสียดายที่ลุงเบ็นต้องหยุดนายไว้

เกวน : เขาได้รับสิ่งที่สมควรได้รับแล้ว

เกวน : เอ็มเจ เป็นอะไรรึเปล่า ?

ปีเตอร์ : ใช่ ตอนนี้เธอสบายดี

เกวน : ชั้นควรไปที่นั่นมั้ย ?

ปีเตอร์ : ไม่เป็นไร ทุกอย่างได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้ว

เกวน : นายแน่ใจเหรอ ?

ปีเตอร์ : ใช่ พวกเราต่อสู้และช่วยเหลือผู้คนมาตลอดทั้งวัน คุณเธอคงจะเหนื่อยแล้ว ชั้นจะดูแลเรื่องต่างๆให้เธอเอง

เกวน : แล้วนายล่ะ พวกเราก็ทำแบบเดียวกันเลย นายจะบอกว่านายไม่เหนื่อยเหรอ ?

ปีเตอร์ : จริงๆก็เหนื่อย แต่จริงๆแล้วทุกอย่างก็จบไปแล้ว

เกวน : ...ถ้านายพูดแบบนั้น

...

เมื่อฉันเห็นเวลาแล้วและฉันส่งข้อความหาเกวนมากแค่ไหน ฉันจึงหันไปหาเอ็มเจแล้วพูดว่า "กลับมาเร็วๆ นี้"

ขณะที่ชั้นกำลังเดินไปที่ห้องใต้ดิน เอ็มเจก็เรียกชั้น “นายจะไปไหน” เธอถามด้วยความอยากรู้

“เอากล่องเครื่องมือ” ชั้นพูดในขณะที่เดินต่อไป

เอ็มเจเริ่มติดตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "นายจะเอาไปทำอะไร ?"

“ชั้นจะซ่อมประตูบ้านเธอแน่นอนถ้าชั้นปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นแล้วคงมีของถูกขโมยไป ชั้นคงรู้สึกผิดแน่”

เอ็มเจเริ่มวิตกกังวลเล็กน้อย “นายคิดว่าจะมีคนบุกรุกเข้าไปแล้วหรือเปล่า ถ้าพวกเขาขโมยของจนเกลี้ยง... พวกเราจะทำยังไง” เอ็มเจถามด้วยความกังวลโดยไม่มีเหตุผล

"ไม่มีใครเข้ามารบกวน เธอสบายใจได้"

“นายมั่นใจขนาดนั้นได้ยังไง ?”

“เพราะว่า... โซฟาที่พวกเรานั่งอยู่นั้นอยู่ข้างหน้าต่างและเธออาศัยอยู่ตรงข้ามถนน ดังนั้น ชั้นจึงคอยดูทุกสิ่งทุกอย่าง”

“ฮะ” เอ็มเจหยุดเต้นด้วยความตื่นตระหนกเมื่อได้ยินชั้นและหยุดชะงักก่อนจะเบ้ปาก “งั้นพูดก่อนสิว่า ทำไมนายต้องทำให้ชั้นตกใจขนาดนั้นด้วย”

ชั้นยิ้มเยาะเธอและพูดตลกๆว่า "มันชัดเจนไหมล่ะ เพราะมันตลกดี"

เมื่อชั้นได้กล่องเครื่องมือแล้ว ชั้นก็เดินไปที่บ้านของเธอ ขณะที่เธอยังคงเดินตามชั้นมาโดยไม่รู้ว่าจะทำอะไร

ชั้นถอนหายใจกับคำถามนั้น “อยากช่วยชั้นมั้ย ?”

“ได้เหรอ ?” เธอถามอย่างตื่นเต้น

"ใช่"

จากนั้นชั้นก็เริ่มประกอบทุกอย่างกลับเข้าที่เหมือนเดิมในขณะที่เอ็มเจส่งเครื่องมือที่ชั้นต้องการให้ชั้น

"ตะปู"

"นี่"

"ค้อน"

“นี่”

"สกรู"

“ตรงนี้”

"ไขควง"

"ได้แล้ว"

ชั้นเช็ดมือเมื่อชั้นทำเสร็จ

“ขอบคุณ” เอ็มเจกล่าว

แต่ชั้นก็แค่ปัดมันทิ้งไป “อย่าเลย เพราะชั้นเป็นคนทำลายมันตั้งแต่แรก”

“แต่ชั้นยังอยากจะขอบคุณนายสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”

เมื่อเอ็มเจกล่าวขอบคุณ เธอก็หันหลังกลับและกำลังจะเดินกลับเข้าไปข้างใน เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะไปไหนกันแน่ ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ชั้นจะทิ้งเธอไว้คนเดียวหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้

“แล้วนั่นเธอคิดว่าเธอจะไปไหน” ชั้นถาม

เอ็มเจมองชั้นด้วยความสับสนแล้วชี้ไปที่ประตูพร้อมเอียงหัวเล็กน้อย "เอ่อ กลับบ้านไง"

ชั้นเยาะเย้ย “ใช่ ไม่มีทางที่ชั้นจะทิ้งเธอไว้ในบ้านว่างๆคนเดียวได้หรอก เธอมาพักค้างคืนที่นี่กับชั้นก็ได้ ชั้นมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าลุงเบ็นจะเข้าใจ”

เอ็มเจยิ้มเบาๆ ก่อนจะถามอย่างเก้ๆกังๆและชี้ไปที่ประตู "แล้วชั้นสามารถอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไหม"

“ฮะ ? นั่นมันชัดเจนอยู่แล้วสิ เธอไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก แค่นั้นเอง ชั้นไม่ได้ห้ามเธอทำอย่างอื่นนะ เธอควรอยู่ที่นี่ อย่าทำให้ชั้นต้องพาเธอกลับไปกับชั้นล่ะ”

ชั้นจึงดูเวลาและเห็นว่าถึงเวลาที่ป้าเมย์ต้องเลิกงานแล้ว “เมื่อเธอมา ชั้นจะทำอาหารเย็นให้ทาน เตรียมตัวไว้ให้ดี”

เอ็มเจพยักหน้าอย่างเขินอายและเดินกลับเข้าไปข้างในด้วยความเขินอาย เมื่อเธอหายไป ชั้นก็กลับบ้านและโทรหาป้าเมย์และลุงเบ็นเพื่ออธิบายสถานการณ์ให้ฟัง

ทั้ง 2 คนนั้นเข้าใจสถานการณ์และกล่าวว่าพวกเขาเห็นด้วยกับสิ่งที่ปีเตอร์พูด

ลุงเบ็นบอกว่าพวกเราจะคุยกันพรุ่งนี้ และว่าจะดีกว่าถ้าพวกเราพูดคุยเรื่องนี้กันแบบเห็นหน้ากันตอนที่เอ็มเจไม่อยู่

เมื่อชั้นคุยโทรศัพท์เสร็จ ชั้นก็เริ่มทำอาหารมื้อเย็น ตอนที่ชั้นเกือบจะกินเสร็จทั้งป้าเมย์และเอ็มเจก็เข้าประตูมาพร้อมๆกันพอดี

เอ็มเจรออยู่ขณะที่ป้าเมย์ได้พักผ่อนหลังจากทำงานมาทั้งวัน หลังจากจัดโต๊ะได้ไม่กี่นาที ลุงเบ็นก็เข้ามา เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เขาแค่บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว

ชั้นพยายามถามเขาว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่เขาไม่ยอมบอก ซึ่งมันน่าเป็นห่วงมาก จากนั้นพวกเราก็รับประทานอาหารเย็นร่วมกันและเข้านอน

พวกเรานั้นไม่มีห้องว่างดังนั้นเอ็มเจกับชั้นจึงต้องนอนเตียงเดียวกัน ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะพวกเราเคยนอนเตียงเดียวกันตอนเด็กๆ แต่ตอนนี้เกวนกับชั้นเริ่มเดทกันมาซักพักแล้ว ซึ่งชั้นโชคดีที่ชั้นได้คุยกับเกวนเรื่องนี้และเธอก็เข้าใจ เพราะเธอรู้ว่าชั้นจะไม่นอกใจเธอ

[มุมมองบุคคลที่ 3]

ปีเตอร์นอนบนเตียงโดยหันหลังให้เอ็มเจเพื่อเคารพพื้นที่ของเธอ เมื่อเขานอนบนเตียง เขาก็หลับไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากรู้สึกเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน แม้ว่าพวกเขาจะมีพละกำลังมากขึ้น แต่พวกเขาก็ยังคงรู้สึกเหนื่อย

ขณะที่ปีเตอร์กำลังหลับ เอ็มเจยังคงตื่นอยู่ เธอมองแผ่นหลังของเขาด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา เธอกดศีรษะของเธอแนบกับแผ่นหลังของเขาเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาตื่น

เธอหลับตาลงในขณะที่น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่เต็มใจ น้ำตาของเธอชะล้างเครื่องสำอางที่เธอใช้ปกปิดดวงตาสีดำของเธอออกไปเล็กน้อย

‘ชั้นรักนาย... ชั้นรักนายนะ แต่นายกลับไม่มีวันเป็นของชั้น เพราะหัวใจของนายเป็นของผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ชั้น และมันเจ็บปวดมาก’

เอ็มเจร้องไห้จนหลับไปอย่างเงียบๆ...

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________