บทที่ 385 ข้าเองแหละ
ขณะที่แก่นแท้ของกฎเกณฑ์ค่อยๆ หลอมรวมเข้าสู่ร่างกาย กลิ่นอายแห่งเต๋าอันเข้มข้นแผ่ซ่านไปทั่ว หลี่เฮานั่งสมาธิอยู่กลางลานเรือน รอบกายราวกับห้วงอวกาศอันว่างเปล่า เมื่อมหาวิถีสัมผัสกัน แสงเรืองรองศักดิ์สิทธิ์ก็ทอประกาย พร้อมเสียงสวรรค์คำรามแว่วดังมา ทั่วร่างของเขาปรากฏลวดลายกฎเกณฑ์บนกระดูกศักดิ์สิทธิ์ เ...
