บทที่ 240 ความฝันประหลาดพิสดาร (1) (ฟรี)
บทที่ 240 ความฝันประหลาดพิสดาร (1) (ฟรี)
เฉิงฉีค่อยๆ ลืมตาขึ้น
เบื้องหน้าเป็นท้องฟ้าสีครามสดใส ดวงอาทิตย์สองดวงส่องแสงเจิดจ้า
เบื้องล่างเป็นผืนดินสีเขียวชอุ่มเต็มไปด้วยชีวิตชีวา รายล้อมด้วยเทือกเขาที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา
ที่นี่มีลม มีอุณหภูมิ ทุกอย่างจับต้องได้ราวกับเป็นของจริง
แต่เฉิงฉีรู้ดีว่านี่คือความฝัน
มีตำนานเล่าว่า 'ความฝันรู้ตัว' คือการรู้ตัวว่ากำลังฝันในขณะที่ฝัน
แต่ความรู้สึกตัวของเฉิงฉีตอนนี้ชัดเจนกว่าความฝันรู้ตัวถึงร้อยเท่า ปกติคนเราถูกจิตใต้สำนึกควบคุมในความฝัน ถูกบังคับให้ดำเนินไปตามเรื่องราว และมักมองเห็นในมุมมองบุคคลที่สาม
แต่ตอนนี้เฉิงฉีมีจิตสำนึกอย่างสมบูรณ์ เลือกได้ว่าจะเดินไปข้างหน้า ถอยหลัง หรือยืนอยู่กับที่
พลังของราชินีแปลกประหลาดนัก เฉิงฉีรู้ว่านี่คือโอกาสอันล้ำค่าที่จะค้นพบจิตใต้สำนึกของตน
มองไปข้างหน้า
ใต้ภูเขาใหญ่ มีฟองอากาศสีสันสดใสลอยอยู่ เห็นแสงและเงาวูบไหวอยู่ภายใน ราวกับภาพฉายความละเอียดต่ำ
นั่นคงเป็นความฝันของคนแถวนี้
อย่างเช่น นักเรียนและครูโรงเรียนมัธยมเซิ่งหย่ง
เฉิงฉีสูดหายใจลึก เดินไปข้างหน้า
เขาเข้าไปใกล้ฟองอากาศที่อยู่ใกล้ที่สุด มองเข้าไปข้างใน ภาพที่เห็นค่อยๆ ชัดขึ้นราวกับมีใครเช็ดหมอกออก
เป็นนักเรียนที่แอบมีแฟน กำลังใช้ปลายจมูกถูไถแก้มแฟนสาว ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข มือทำท่าลามก
ทันใดนั้น
ด้านข้างของนักเรียน ปรากฏใบหน้าของชายผมยาวดัดสีขาว ดวงตาดุดั่งยมทูต
"อ๊าก!!! อาจารย์ใหญ่ไป๋ ยมทูตขาว!"
นักเรียนชายตกใจสุดขีด สับสนวุ่นวาย ฉี่ราดทันที จากนั้นก็ 'ตื่น' ขึ้นมา ลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่พบว่าตัวเองอายุ 25 แล้ว จบการศึกษาไปนานแล้ว แฟนสาวเสี่ยวลี่นอนหลับอยู่ข้างๆ
เขามองเธอด้วยสายตาเปี่ยมรัก อยากจะแอบจูบแก้มแฟน แต่ในจังหวะที่ริมฝีปากกำลังจะแตะแก้มเธอ บนหัวเตียงก็ปรากฏชายผมยาวสีขาวอีกครั้ง ดวงตาดุดั่งยมทูต
"อ๊าก!!! อาจารย์ใหญ่ไป๋ ยมทูตขาว!"
นักเรียนชาย 'ตื่น' อีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่ในงานแต่งงาน ตอนที่กำลังจะสวมแหวนเพชรให้เสี่ยวลี่ ผู้ประกอบพิธีก็กลายเป็นชายผมดัดสีขาว ดวงตาดุดั่งยมทูต
"อ๊าก!!! อาจารย์ใหญ่ไป๋ ยมทูตขาว!"
เขา 'ตื่น' อีกครั้ง พบว่าเสี่ยวลี่ให้กำเนิดลูกชายให้เขาแล้ว แต่พอมองทารกในอ้อมแขน เด็กก็กลายเป็นชายผมดัดสีขาว
"อ๊าก!!! อาจารย์ใหญ่ไป๋ ยมทูตขาว!"
ภาพเปลี่ยน ชายคนนั้นผมขาวโพลน เสี่ยวลี่เสียชีวิตด้วยโรคภัย เขายืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพ กำลังจะเช็ดรูปถ่ายภรรยาที่รัก ทันใดนั้น ภาพในรูปก็เปลี่ยนเป็นชายผมดัดสีขาว
"อ๊าก!!! อาจารย์ใหญ่ไป๋ ยมทูตขาว!"
ชายชราฉี่ราดผ้าอ้อมผู้ใหญ่แปดร้อยกว่าชั้น
"..."
เฉิงฉีมองความฝันของชายคนนั้น สีหน้าบรรยายไม่ถูก "หัวหน้าทีมไป๋เอ๋ย ท่านทิ้งบาดแผลในใจเด็กคนนี้ไว้ชั่วชีวิตเลยนะ"
เฉิงฉีเดินต่อไปข้างหน้า
ในฟองอากาศอีกลูกหนึ่ง เขาเห็นเด็กหญิงอายุราว 5 ขวบ สวมชุดกีฬา ผมหางม้า เคี้ยวหมากฝรั่งอยู่ในปาก
แม้ใบหน้าจะดูเด็กกว่ามาก แต่เฉิงฉีจำได้ทันทีว่านี่คือต้าลี่เหยียน สมาชิกทีมของไป๋เซียน
ในความฝัน เธอย้อนกลับไปสู่วัยเยาว์
ปัง!
ต้าลี่เหยียนในฝันกำลังจะเปิดประตู แต่กลับบีบมือจับจนแตก
"แม่คะ หนูบีบมือจับประตูแตกแล้ว!"
เธอเดินออกไปข้างนอก กำลังจะขึ้นรถลอยฟ้า ปัง! เธอบีบประตูรถจนแตก
"แม่คะ หนูบีบรถของพ่อแตกแล้ว!"
"แม่คะ แบบนี้เพื่อนๆ จะรังเกียจหนู หัวใจน้อยๆ ของหนูทนไม่ไหวแล้ว!"
พูดจบ ต้าลี่เหยียนก็ล้วงหัวใจตัวเองออกมาจากร่าง
ปัง!
"แม่คะ หนูบีบหัวใจตัวเองแตกแล้ว!"
ปัง!
"แม่คะ หนูบีบมิติสามมิติแตกแล้ว!"
ปัง!
ความฝันกลายเป็นความมืดมิด
"แม่คะ หนูบีบจักรวาลแตกแล้ว!"
เฉิงฉีกะพริบตา สีหน้าเคร่งขรึม "ความฝันของคนช่างประหลาดพิสดาร จินตนาการบรรเจิด ไม่มีตรรกะใดๆ เลย! พูดถึง พลังของต้าลี่เหยียนก็ชัดเจนแล้ว เป็นพละกำลังเหนือมนุษย์"
เฉิงฉีเดินต่อไป
แต่ในทันใดนั้น เขาก็หรี่ตาลง เห็นร่างคนยืนอยู่ข้างก้อนหินในระยะไกล ร่างทั้งร่างดำสนิท มองไม่เห็นใบหน้า มีควันดำหนาทึบลอยวนรอบตัว ราวกับปีศาจที่แอบมองโลกจากความมืด
เฉิงฉีหยุดเดิน จ้องเขม็งไปที่เงาดำนั้น
เงาดำก็จ้องเฉิงฉีเช่นกัน
ดวงตาเฉิงฉีวาบไหว "ความฝันของคนอื่นอยู่ในฟองอากาศ ทำไมเจ้าถึงอยู่อย่างอิสระได้?"
เงาดำพูดไม่ได้ ในใบหน้าที่ถูกควันดำปกคลุม มีดวงตาสีแดงเรืองแสง น่าสะพรึงกลัว
เฉิงฉีเอียงคอเล็กน้อย "หรือว่า..."
ในจังหวะนั้นเอง
เงาดำขยับตัว เคลื่อนที่ราวกับลำแสง พริบตาเดียวก็วิ่งไปไกลสามกิโลเมตร
"ความเร็วในการวิ่งที่น่าตกใจ เจ้าคือจิตใต้สำนึกของข้า!"
เฉิงฉีดีใจ ปลดปล่อยความเร็วสูงสุด 360 เมตรต่อวินาทีออกมาทันที เพราะจิตสำนึกชัดเจน พลังของเขาจึงเหมือนในโลกความเป็นจริง แต่น่ายินดีที่ร่างกายในตอนนี้เป็นเพียงภาพลวงตา ไม่รู้สึกถึงผลกระทบใดๆ เลย
เฉิงฉีกลายเป็นสายลมพัดผ่านหุบเขา ผ่านฟองความฝันนับไม่ถ้วน
แต่เขาประหลาดใจที่เงาดำนั้นเร็วกว่าเขา เร็วกว่าประมาณ 30% ไม่มีทางไล่ทัน
หักมุมหนึ่ง ร่างควันดำนั้นหายไปจากสายตาเฉิงฉี
เฉิงฉีหยุดยืน หน้าอกกระเพื่อมเบาๆ "ดูท่าจะไม่ง่ายขนาดนั้น"
"ไอ้ประตูเฉไปอีกแล้ว!"
"ฉันหลงทางอีกแล้วโว้ย!"
เสียงบ่นดังลั่นดังมาจากด้านข้าง
เฉิงฉีหันไปมอง ฟองอากาศสีสันสดใสนั้นกลับเป็นความฝันของฟานเทียนเมิน สมาชิกทีมไป๋เซียน
อายุและรูปลักษณ์เขาเหมือนในโลกความจริง - วัยรุ่นใส่ชุดกีฬาดูเท่ แบกกรอบประตูไม้เอียงๆ ไว้บนหลัง
ฟานเทียนเมินดูเหมือนจะไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ แต่พอเปิดประตูร้าน กลับโผล่เข้าไปในห้องอาบน้ำหญิง
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังระงม พวกเธอลังเลว่าจะปิดหน้าหรือปิดอก ขณะที่มีคนขว้างสบู่และฟองน้ำใส่เขาไม่หยุด
"ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ!"
ฟานเทียนเมินหันหลังผลักประตู แต่กลับโผล่ไปในซาวน่าชายล้วนที่มีบรรยากาศกำกวม
"ไอ้ประตูเฉอีกแล้ว!"
เห็นกลุ่มชายหื่นกระหายพุ่งเข้าใส่ ฟานเทียนเมินจึงใช้พลังของตัวเองในที่สุด
เขาวางกรอบประตูไม้เอียงลงบนพื้น ยื่นมือจับลูกบิดที่มองไม่เห็น ผลักประตูที่ไม่มีอยู่จริง ภายในกรอบประตูพลันเกิดแสงเจ็ดสีเลื่อมพราย เขาก้าวเข้าไปในกรอบประตู ทั้งคนและประตูเอียงหายวับไป
ในจังหวะนั้น ฟองความฝันของฟานเทียนเมินก็หายไปด้วย
ดวงตาเฉิงฉีเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
จู่ๆ เขาก็ตระหนักถึงบางสิ่ง ความฝันคือการปลดปล่อยจิตใต้สำนึก หากมองเห็นกฎเกณฑ์ภายใน ก็จะรู้ความลับบางอย่างได้
อย่างเช่น... พลังของฟานเทียนเมินน่าจะเกี่ยวกับการเคลื่อนย้าย เขาเป็นประตูดวงดาวรูปมนุษย์!
ดูเหมือนเขาจะควบคุมพลังของตัวเองไม่ได้สมบูรณ์ ต้องใช้ประตูไม้เอียงที่แบกไว้บนหลัง
แต่ไม่รู้ว่าเขามีข้อจำกัดเรื่องระยะทางในการเคลื่อนย้ายหรือไม่ ไกลที่สุดไปได้แค่ไหน
"เอ๊ะ เฉิงฉี?!"
จู่ๆ เฉิงฉีก็ได้ยินเสียงอุทานดังมาจากด้านหลัง เขาหันขวับไปมอง
เห็นประตูไม้เอียงปรากฏขึ้นด้านหลัง ฟานเทียนเมินโผล่หัวออกมา "ไอ้ประตูเฉนี่! เจอเธอได้ไง นี่ต้องเป็นความฝันฉันแน่ๆ! ลาก่อน!"
ประตูปิดลง
ฟานเทียนเมินพร้อมประตูไม้เอียงหายวับไป
เฉิงฉียืนนิ่งงัน "เขาเข้ามาในความฝันได้ด้วย?!"
(จบบทที่ 240)