บทที่ 19: พ่อค้าฉลาดแกมโกง ส่งเงินกันไม่หยุด!

บทที่ 19: พ่อค้าฉลาดแกมโกง ส่งเงินกันไม่หยุด!

"ไม่ได้!"

"จะปล่อยให้พวกมันทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้"

"ถ้าปล่อยให้สหกรณ์การค้านั่นขายต่อไป"

"ข้าวสารและเกลือของพวกเราก็ขายไม่ออก"

"ต้องหาวิธี ทำให้ข้าวสารและเกลือของพวกมันขายไม่ออก"

"ปิดร้านบัดซบนั่นให้จงได้!"

เหล่าพ่อค้าต่างก็ร้อนใจ

สำหรับพวกเขาแล้ว

การที่ไม่สามารถขายข้าวสารและเกลือในราคาแพงได้ ถือเป็นการขาดทุน

"..."

"แต่จะใช้วิธีอะไรดี?"

"เบื้องหลังสหกรณ์การค้า คือฝ่าบาท"

"ถึงแม้ว่าเบื้องหลังพวกเรา จะมีขุนนางคอยหนุนหลัง"

"แต่ยังไง พวกเขาก็มีฝ่าบาทคอยสนับสนุน"

"อีกทั้งหน้าร้านของสหกรณ์การค้า ยังมีองครักษ์เสื้อแพรคอยเฝ้าอยู่"

"คงไม่สามารถส่งคนไปปิดร้านได้หรอกมั้ง"

"เฮ้อ~"

"ฝ่าบาทนี่ช่างไร้สาระสิ้นดี อยู่ดีๆ จะไปเปิดร้านค้าทำไม"

"ข้านึกออกแล้ว!"

"ข้าวสารและเกลือของพวกเขา ไม่ใช่ฝ่าบาทซื้อมาด้วยเงินส่วนพระองค์หรอกหรือ"

"เช่นนั้นพวกเราก็ซื้อให้หมดเลยเป็ฯไร"

"เราก็อยากจะรู้เช่นกัน ว่าฝ่าบาทมีเงินสักเท่าไหร่"

"ถ้าซื้อข้าวสารและเกลือของสหกรณ์การค้าจนหมด"

"พวกเขาก็ไม่มีของขาย ก็ต้องปิดร้าน"

"ถึงเวลานั้น ชาวบ้านก็ต้องกลับมาซื้อของที่ร้านของพวกเรา"

"จริงด้วย นี่เป็นวิธีที่ดี!"

"พวกเราแค่ไปซื้อข้าวสารและเกลือ แค่นี้ใครจะว่าอะไรได้!"

"ตกลงตามนี้!"

เหล่าพ่อค้าที่โกรธแค้น เพื่อที่จะกำจัดสหกรณ์การค้า ต่างก็รวบรวมเงิน เตรียมซื้อข้าวสารและเกลือของสหกรณ์การค้าให้หมด

พ่อค้าคิดว่า

ตราบใดที่ซื้อข้าวสารและเกลือจนหมด สหกรณ์การค้าก็จะไม่มีของขาย

ถึงเวลานั้น พวกเขาก็จะสามารถทำกำไรได้มากมาย

เมื่อคิดได้ดังนั้น เหล่าพ่อค้าก็เริ่มลงมือทำทันที

แต่

พวกเขายังไม่รู้ ว่าจูโหยวเจี้ยนนั้นใช้ระบบโกง ข้าวสารและเกลือจะซื้อเพิ่มมากเท่าไหร่ก็ได้

เหล่าพ่อค้าที่คิดว่าตัวเองฉลาด สุดท้ายก็แค่ส่งเงินให้เขา

เหล่าพ่อค้าเริ่มลงมือทำ

ส่งคนไปซื้อข้าวสารและเกลือที่สหกรณ์การค้า

ข้าวสาร 50 ล้านจิน

เกลือ 10 ล้านจิน

จำนวนกำลังลดลงเรื่อยๆ

ยิ่งมีคนซื้อมาก ยิ่งได้เงินมาก

ในขณะเดียวกัน

เหล่าขุนนางก็เริ่มสังเกตเห็นสถานการณ์ในเมืองหลวง

ที่บ้านของโจวคุ่ย

โจวเจี้ยนมองโจวคุ่ย แล้วพูดอย่างช้าๆ

"พ่อ!"

"การที่ฝ่าบาททรงก่อตั้งสหกรณ์การค้านี้ขึ้นมา มีแผนการอะไรรึ"

"ได้ยินมาว่าข้าวสารและเกลือในร้านนั้น ถูกกว่าที่อื่น"

"ฝ่าบาทจะมอบสวัสดิการให้กับชาวบ้านจริงๆ หรือ"

โจวเจี้ยนไม่เข้าใจ

โจวคุ่ยที่โลภมาก มีสีหน้าจนใจ

"ฝ่าบาทจะมอบสวัสดิการงั้นหรือ"

"อยากให้ชาวบ้านมีชีวิตที่ดีขึ้นงั้นหรือ"

"ข้าวสารและเกลือก็ถูกจริงๆ"

"แต่จะมีของขายได้นานแค่ไหน"

"นี่มันขาดทุนชัดๆ"

"ยิ่งขายมาก ยิ่งขาดทุนมาก"

"ฝ่าบาทคิดอะไรอยู่ ข้าวสารและเกลือจำนวนมากขนาดนี้ สามารถทำกำไรได้มหาศาล"

"กลับตั้งราคาขายต่ำขนาดนี้ ให้ชาวบ้านได้ประโยชน์เปล่าๆ"

"เฮ้อ ไม่แปลกใจที่ฝ่าบาทให้พวกเราบริจาคเงิน ที่แท้ก็เอาไปทำเรื่องแบบนี้"

"เสียเงิน 10,000 ตำลึงไปโดยไร้ประโยชน์ เสียเปรียบจริงๆ"

โจวคุ่ยบ่นพึมพำ

ข้าวสารและเกลือราคาถูกเหล่านั้น ล้วนซื้อมาด้วยเงิน 10,000 ตำลึงที่เขาบริจาคไป

ไม่นานก็คงจะขาดทุน

แค่คิดถึงเรื่องนี้ โจวคุ่ยก็รู้สึกเจ็บปวด

โจวเจี้ยนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของโจวคุ่ย ก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ท่านพ่อ ท่านพูดถูก"

"ไม่รู้ว่าฝ่าบาทคิดอะไรอยู่"

"เอาเงินของพวกเรา ไปช่วยเหลือชาวบ้าน"

"ครั้งหน้าถ้าฝ่าบาทให้บริจาคเงินอีก พวกเราอย่าไปให้"

"ไม่เช่นนั้นหมดตัวพอดี จะเอาอะไรไปสุขสบาย"

โจวเจี้ยนก็บ่นเช่นกัน

เขาไม่อยากมอบเงินให้จูโหยวเจี้ยนเปล่าๆ

มีเงินมากมายขนาดนั้น ไปเที่ยวซ่องไม่ดีกว่าหรือ

สามารถจ้างผู้หญิงได้ตั้งหลายคน

โจวคุ่ยและโจวเจี้ยน ต่างก็ขี้เหนียว

พวกเขาตกลงกัน ว่าต่อไปจะไม่บริจาคเงินอีกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อีกด้านหนึ่ง

ที่บ้านของโจวหยานหรู อัครมหาเสนาบดี

เหล่าขุนนางของพรรคตงหลินมารวมตัวกัน

ทุกคนมองโจวหยานหรู

หม่าซื่ออิง เฉินเหยียน จางจิ้นเยี่ยน และเว่ยจ่าวเต๋อ รีบพูดขึ้น

"ท่านอัครมหาเสนาบดี"

"พวกข้าได้สืบหาข้อมูลมาแล้ว"

"เงินของฝ่าบาทได้มาจากคลังสมบัติส่วนตัว ประกอบกับเงินบริจาคของหวังเฉิงเอิน โจวคุ่ย เทียนหงอวี่ และหยวนโหยว"

"อ้อ"

"ฮองเฮาและกุ้ยเฟยทั้งสองคน ก็นำเงินส่วนตัวออกมาด้วย"

"รวมๆ แล้ว อย่างน้อยก็ต้องมี 100,000-200,000 ตำลึง"

"วันนี้สหกรณ์การค้าราคาประหยัดเปิดร้าน ดูเหมือนว่าฝ่าบาทจะเตรียมการมานานแล้ว"

"ข้าวสารและเกลือจำนวนมากนั้น ราคาถูกจริงๆ"

"ทำให้ชาวบ้านจำนวนมากมาแย่งกันซื้อ"

"ร้านค้าอื่นๆ ต่างก็ได้รับผลกระทบ"

"ตอนนี้ชาวบ้านต่างก็ไปซื้อของที่สหกรณ์การค้า"

"พ่อค้าในเมืองหลวง คงจะขาดทุนไม่น้อย"

"แต่พวกเขาก็คิดหาวิธีรับมือแล้ว"

"ไม่นานก็คงจะกำจัดสหกรณ์การค้าได้"

เฉินเหยียนและคนอื่นๆ รายงานข้อมูลที่สืบหามา

ต้องบอกว่า

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหล่าขุนนางได้ส่งคนไปแฝงตัวไว้มากมาย

ความเคลื่อนไหวของจูโหยวเจี้ยนในวัง พวกเขารู้หมด

เรื่องที่โจวคุ่ยและคนอื่นๆ บริจาคเงิน ก็ไม่พ้นสายตาของเหล่าขุนนาง

สำหรับเรื่องที่จูโหยวเจี้ยนนำเงินไปสนับสนุนสหกรณ์การค้าราคาประหยัด

โจวหยานหรูและเฉินเหยียน ต่างก็ไม่พอใจ

หลังจากฟังรายงานจบ

โจวหยานหรูก็กระแอม แล้วพูดอย่างจริงจัง

"ฝ่าบาทผู้เป็นถึงโอรสสวรรค์ กลับทำการค้าแบบนี้"

"ไปแย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน เหมือนกับพ่อค้า"

"นี่มันไม่เหมาะสม"

"เรื่องของสหกรณ์การค้า ปล่อยให้พวกพ่อค้าจัดการ"

"พรุ่งนี้ตอนเข้าเฝ้า ให้คนของเราลงมือ"

"ต้องให้ฝ่าบาทหยุดการกระทำที่แย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน"

"ในฐานะโอรสสวรรค์ ก็ควรทำตัวให้สมกับฐานะ"

"อย่าทำให้จักรวรรดิต้าหมิงเสียหน้า"

"ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเอา"

"แล้วอีกอย่าง"

"เรื่องที่ฝ่าบาททรงก่อตั้งสหกรณ์การค้า และซื้อข้าวสารและเกลือเมื่อไหร่"

"พวกเราไม่รู้เรื่องเลย"

"ต้องสืบให้รู้เรื่อง"

"ส่วนเรื่ององครักษ์เสื้อแพร ไปถามลั่วหยั่งซิ่งว่าเกิดอะไรขึ้น"

"ฝ่าบาททรงสั่งการองครักษ์เสื้อแพร เขาเป็นผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร ทำไมไม่รายงานเรา"

ในฐานะอัครมหาเสนาบดีของราชวงศ์ต้าหมิง โจวหยานหรูต้องควบคุมสถานการณ์โดยรวม

เขาจะไม่ยอมให้จูโหยวเจี้ยนทำลายผลประโยชน์ของพรรคตงหลิน

หากปล่อยให้สหกรณ์การค้าราคาประหยัดดำเนินต่อไป

พ่อค้าในเมืองหลวงจะขาดทุนอย่างหนัก

ถึงเวลานั้น

เงินที่พวกเขาได้รับก็จะน้อยลง

แบบนี้ไม่ได้

เมื่อได้ยินคำพูดของโจวหยานหรู

เฉินเหยียน หม่าซื่ออิง และคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

"รับทราบ ท่านอัครมหาเสนาบดี"

"พวกเราจะให้ฝ่าบาทรู้ว่า ไม่ใช่ใครก็ทำการค้าได้"

"คิดว่าแค่เปิดสหกรณ์การค้าราคาประหยัด ก็จะทำให้ชาวบ้านสำนึกบุญคุณหรือ"

"วิธีการของพวกพ่อค้า จะทำให้ฝ่าบาทขาดทุน"

"เงินที่ฝ่าบาททรงหามาอย่างยากลำบาก คงจะหายไปอีกแล้ว"

"ฮ่าๆๆ!"

เมื่อนึกถึงการที่จูโหยวเจี้ยนขาดทุน จนไม่มีเงินเหลือ

โจวหยานหรู เฉินเหยียน และคนอื่นๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้