บทที่ 155 หมาป่ากัดกันเอง
“ให้จบแค่นี้?” เมื่อหลี่เว่ยตงพูดคำนี้ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ใบหน้าของเหยาหลันกั๋วก็เปลี่ยนเป็นสีเข้มทันที เฉินผิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็กำหมัดแน่น ราวกับตัวเองเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำ ในขณะเดียวกัน หลิวเหว่ยที่ยืนอยู่ไม่ไกลกลับแสดงแววตาเป็นประกาย “ตีกันสิ ตีกัน!” หลิวเหว่ยตะโกนในใจ “คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าที...
