บทที่ 147: ไปที่บ้านตระกูลมู่หรงในฐานะแขก!
บทที่ 147: ไปที่บ้านตระกูลมู่หรงในฐานะแขก! (ตอนฟรี)
วันถัดมา
ณ วิทยาลัยชิงหลง
เสียงออดดังขึ้น เฉินฉีเหนียนเดินเข้ามาในห้องเรียนของชั้นปีที่ 1 ห้อง 3
นักเรียนที่กำลังเล่นกันอยู่ก็เงียบเสียงลงในทันที
"นักเรียนทุกคน นี่เป็นคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้…และมันเป็นคาบเรียนสุดท้ายก่อนการสอบกลางภาค"
คำพูดสองประโยคของเฉินฉีเหนียนทำให้นักเรียนทุกคนหน้าซีดเผือด
"เวลานี่ผ่านไปเร็วจริงๆ อีกแค่สัปดาห์เดียวก็จะสอบแล้ว"
"พรุ่งนี้ก็สอบกลางภาคแล้ว ฉันกังวลมากเลย!"
"คุณปู่ทวดของฉันที่อยู่ในสวรรค์ โปรดคุ้มครองฉัน ให้ฉันสอบผ่านด้วยเถิด!"
"สอบผ่าน…นั่นมันเรื่องหรูหราเกินไป ฉันขอแค่รอดกลับมาได้ก็พอ!"
นักเรียนต่างพากันพูดคุยด้วยความกังวลเกี่ยวกับการสอบกลางภาคในวันพรุ่งนี้ ใบหน้าของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยความกังวลและหวาดกลัว
มีเเค่เซียวซิงหยูที่ยังคงมีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเคย ตอนนี้เขากำลังใช้ปากกาวาดไปมาบนกระดาษทด
บนกระดาษทด ได้บันทึกกลยุทธ์ต่างๆ และทักษะการประสานงานของเหล่าสัตว์อสูร
หลังจากเตรียมตัวมาหนึ่งสัปดาห์ เซียวซิงหยูก็พร้อมแล้ว นอกจากนี้เขายังตั้งเป้าที่จะทำคะแนนให้ได้สูงสุดในการสอบกลางภาคครั้งนี้
ปุ่กกก!!
อู๋เซิงโหย่วที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆโยนกระดาษม้วนเล็กๆมาให้
เซียวซิงหยูเปิดกระดาษดู: ซิงหยูพรุ่งนี้ก็ต้องออกรบแล้ว นายไม่กังวลบ้างเหรอ? ฉันกับเสี่ยวหู่กังวลแทบแย่แล้ว
เซียวซิงหยูเขียนตอบกลับ แล้วโยนกระดาษกลับไป
เมื่ออู๋เซิงโหย่วเปิดกระดาษดู เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ข้อความบนกระดาษ: มีฉันอยู่ ไม่ต้องห่วง
คำพูดหกคำนี้ ทำให้อู๋เซิงโหย่วรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก
ฟิ้ว!
อู๋เซิงโหย่วโยนกระดาษมาให้อีกครั้ง: ดีจริงๆที่มีนายอยู่ด้วย!
ดังคำกล่าวที่ว่า: มีผู้เฒ่าผู้แก่ในบ้าน เหมือนมีทรัพย์สมบัติ
สำหรับห้องพัก 312…การมีเซียวซิงหยูก็เหมือนมีเทพเจ้าคอยช่วยเหลือ!
เเละนี่ไม่เพียงทำให้อู๋เซิงโหย่วและซ่งหู่สบายใจขึ้นเท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเขามีความมั่นใจในการสอบกลางภาคครั้งนี้มากขึ้นด้วย บางทีพวกเขาอาจจะได้คะแนนสูงมากก็ได้นะ
…..
เฉินฉีเหนียนเปิดหน้าจอโปรเจคเตอร์ เเล้วทำการอธิบายข้อควรระระวังในการสอบกลางภาคอีกครั้งโดยการฉายสไลด์
"นักเรียนทุกคน สถานีที่รถไฟขบวน 13 ขับผ่าน และรายละเอียดของเส้นทางมีอยู่ในแผนที่คู่มือแล้วนะ"
"เมื่อเจอสัตว์อสูรโจมตีรถไฟ ก็อย่าตื่นตระหนกตกใจ ให้ใช้การประสานงานแบบทีมที่ฝึกซ้อมกันมา ถ้าทำได้… การสอบผ่านก็ไม่ใช่เรื่องยากหรอก"
"คะแนนผ่านคือระดับ C เเละมันไม่ยากที่จะได้คะแนนระดับนี้มา"
"ส่วนคะแนนสูงสุดคือระดับ S…คะแนนระดับนี้ได้มายากมาก..."
พอเฉินฉีเหนียนพูดถึงตรงนี้ มันก็มีนักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้นถาม
"อาจารย์เฉิน ผมจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน มีรุ่นพี่คนหนึ่งสอบกลางภาคได้คะแนนระดับ SS…นั้นเรื่องจริงใหมครับ?"
"คำถามของนักเรียนคนนี้มีประโยชน์มาก ผมจะอธิบายให้ฟัง"
สีหน้าของเฉินฉีเหนียนดูจริงจังขึ้นมาเเม้เเต่เสียงก็ดูเคร่งขรึมขึ้นด้วย
"ในทางทฤษฎี คะแนนสูงสุดของการสอบกลางภาคคือระดับ S"
"แต่ถ้านักเรียนเจอเหตุการณ์ไม่คาดคิด เจออันตรายที่ยิ่งใหญ่กว่า แต่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้สำเร็จ หรือแม้แต่สร้างคุณงามความดีให้กับประเทศ คะแนนก็จะเป็นระดับ S ไปถึง SS หรือแม้แต่ SSS!"
"อาจารย์เฉิน ในประวัติศาสตร์ของวิทยาลัยชิงหลง มีรุ่นพี่คนไหนที่ได้คะแนนระดับ SSS บ้างไหมครับ?" อู๋เซิงโหย่วยกมือถามขึ้นมา
"ตอนนี้ยังไม่มี คะแนนสูงสุดอยู่ที่ระดับ SS…เป็นผู้ชายชื่อ เนี่ยชิงเฟิง เขาเป็นรุ่นพี่ที่จบไปก่อนพวกเธอห้ารุ่น"
หลังจากเฉินฉีเหนียนพูดชื่อนี้ออกมา เหล่านักเรียนต่างก็เริ่มพูดคุยกัน
"เนี่ยชิงเฟิง? ชื่อคุ้นๆนะ"
"ฉันเคยได้ยินชื่อนี้ เขาเป็นรองแม่ทัพประจำการที่เมืองหวงหยาน เป็นปรมาจารย์อสูรระดับหกดาว จนถึงตอนนี้เขามีผลงานมากมายเเล้ว!"
"สถานีปลายทางของรถไฟขบวน 13 ก็คือเมืองหวงหยานนี่นา"
"งั้นพวกเราที่ไปสอบครั้งนี้ ก็จะได้เจอรุ่นพี่คนนี้สินะ?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินฉีเหนียนก็พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันเล็กน้อยว่า
"นักเรียนทุกคน รุ่นพี่เนี่ยของพวกเธอที่ได้คะแนนระดับ SS ในตอนนั้น ฉันไม่ได้หวังให้พวกเธอไปเทียบกับเขานะ…ขอแค่ทั้งห้องได้คะแนนผ่านระดับ ฉัยก็พอใจแล้ว!"
"อาจารย์เฉิน วางใจได้เลยครับ ผมจะต้องสอบผ่านให้ได้!"
"ผมจะลองให้ได้คะแนนระดับ B!"
"ผมมั่นใจว่าจะได้ระดับ A!"
"ไม่มีใครกล้าบอกว่าจะได้ระดับ S เลยเหรอ?" เฉินฉีเหนียนถามด้วยรอยยิ้ม
สิ้นเสียงของอาจารย์ นักเรียนทุกคนก็หันไปมองแถวหลังสุด…ซึ่งเซียวซิงหยูกำลังแอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตราแรคคูนน้อยอยู่
เฉินฉีเหนียนถึงกับหน้ามืดครึ้ม เเล้วตะคอกว่า "เจ้าเด็กนี่แอบกินขนมอีกแล้ว ยึด! ยึดทั้งหมด!"
จริงๆ แล้วความสามารถโดยรวมของห้อง 3 ค่อนข้างธรรมดา คนเดียวที่มีโอกาสได้คะเเนนระดับ S ก็มีแค่เซียวซิงหยูเท่านั้น
เฉินฉีเหนียนรู้สึกทั้งรักทั้งหมั่นไส้เซียวซิงหยู หลังจากยึดขนมไปแล้วก็รู้สึกใจอ่อน จึงคืนขนมให้เขาหนึ่งห่อ
"ห่อนี้อาจารย์ไม่ยึดแล้ว"
"เเล้วถ้าเธอได้คะแนนระดับ S….อาจารย์จะซื้อขนมให้หนึ่งคันรถเลย!"
เซียวซิงหยูโน้มตัวเข้าไปใกล้เฉินฉีเหนียน เเละกระซิบด้วยรอยยิ้มว่า "ขนมหนึ่งคันรถ ดูเหมือนจะไม่พอนะครับ?"
"เเล้วเธอต้องการอะไร?"
"อาจารย์เฉิน ถ้าผมได้คะเเนนระดับ S…อาจารย์ให้แกนอสูรธาตุสายฟ้าระดับสูงมาให้ผมหนึ่งชิ้นเป็นไงครับ?"
คำพูดนี้ทำให้เฉินฉีเหนียนโมโหจนแทบสำลัก
"แกนอสูรธาตุสายฟ้าระดับสูง, ของเเบบนั้นเเค่ระดับกลางก็ราคาประมาณ 15 ล้านเเล้วนะ…นายจะเอาเงินเก็บไว้แต่งเมียของฉันไปงั้นเหรอ?"
"อาจารย์เฉิน อาจารย์อายุสามสิบกว่าจะสี่สิบแล้ว ยังไม่มีเมียอีกเหรอครับ?"
"ไอ้เด็กนี่!"
เฉินฉีเหนียนตะคอกเสียงดัง จนนักเรียนคนอื่นๆต่างมองมาด้วยความสงสัย
ในชั้นเรียน เฉินฉีเหนียนไม่สามารถโวยวายได้มากนัก, เขาจึงได้แต่กระซิบกับเซียวซิงหยู
"ก็ได้ๆๆ นายนี่มันร้ายจริงๆ…ฉันตกลง!"
"ถ้านายได้คะแนนระดับ S ฉันจะให้แกนอสูรธาตุสายฟ้าระดับสูงให้นายหนึ่งชิ้น"
สุดท้ายเฉินฉีเหนียนก็ทำอะไรไม่ได้ ปีนี้ถ้าเขาอยากได้รางวัลอาจารย์ดีเด่น เขาก็ต้องพึ่งเซียวซิงหยูเท่านั้น
…..
หลังเลิกเรียน
เซียวซิงหยูฮัมเพลง ขณะเดินไปทางประตูหลังโรงเรียน
"ซิงหยู!"
ทันใดนั้น เสียงคุ้นหูก็ดังมาจากด้านหลัง
"พี่หยางซั่ว ซินซิน!"
ทั้งสามคนบังเอิญเจอกัน จึงเดินออกจากโรงเรียนไปพร้อมกัน
"ซิงหยู นายจะกลับบ้านงั้นเหรอ?"
"ใช่ครับ พรุ่งนี้จะสอบกลางภาคแล้ว ผมจะกลับไปอยู่กับพี่สาว"
ก่อนออกจากบ้าน เซียวซิงหยูอยากอยู่กับพี่สาวของเขาให้มากที่สุด
"ซิงหยู นายกลับช้าหน่อยได้ไหม?"
"พี่หยางซั่ว มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?"
"ฉันอยากชวนนายไปกินข้าวที่บ้านฉัน!"
"ไปบ้านพี่เหรอ?"
"พ่อของฉันมาบ้าน เเล้วท่านอยากเจอนาย!"
"ท่านนายพลมู่หรง…อยากเจอผม?"
เซียวซิงหยูหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนี้
ครั้งหนึ่งที่ฐานทัพเรือบนเกาะน้ำแข็งเพลิง, เซียวซิงหยูในฐานะชายชุดดำเคยต่อสู้เเละเล่นงานมู่หรงจิ้นที่นั่นมาก่อน
ตอนนี้ เมื่อมู่หรงหยางซั่วชวนเซียวซิงหยูไปบ้านโดยที่มีมู่หรงจินอยู่บ้านด้วย…มันจึงทำให้เซียวซิงหยูรู้สึกหวั่นๆเล็กน้อย
"พี่หยางซั่ว ไว้วันหลังดีกว่านะครับ"
"ไม่ได้ วันนี้แหละดีแล้ว…ไปกับฉันเถอะ!"
มู่หรงหยางซั่วโอบไหล่เซียวซิงหยู เเล้วพาขึ้นรถหรูทันที
…………………..
