EP.14

EP.14

[มุมมองบุคคลที่ 3]

ปีเตอร์และเกวนกลับมาที่ที่ซ่อนของพวกเขาและถูกล้อมรอบไปด้วยภาพโฮโลแกรมของชุดต่างๆ พวกเขาหยิบชุดต่างๆขึ้นมาทีละชุดเพื่อหาชุดที่เข้ากับพวกเขาที่สุด

เกวนหยุดเลื่อนหน้าจอไปสักพักแล้วพยายามนึกภาพว่าเธอต้องการอะไรจริงๆ และเธอเห็นแมงมุมที่กัดเธอที่หางตา

เมื่อเกวนเห็นพวกมัน เธอก็เกิดความคิด เธอจึงเริ่มใช้สีของแมงมุมที่กัดเธอ เมื่อทำเสร็จ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือชุดแมงมุมสีขาวและสีชมพู

‘อืม เหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป แต่มันคืออะไร’ ยิ่งเธอมองเท่าไร เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ดูไม่ถูกต้อง

เธอหันไปมองปีเตอร์และเห็นเขาสวมเสื้อฮู้ดดี้และห้อยหัวลงจากเส้นด้ายโดยมีมือวางอยู่บนคางในท่าคิด

เมื่อเธอเฝ้าดูเขา เธอก็ดีดนิ้ว 'ใช่แล้ว!' จากนั้นเธอก็หันกลับไปที่ภาพโฮโลแกรมและเริ่มยุ่งกับภาพชุดที่เธอเตรียมไว้

เธอคว้าแผ่นโฮโลแกรมด้านหลังชุดของเธอและชี้ไปที่อะไรบางอย่างเพื่อปกปิดมัน โฮโลแกรมที่ติดตามการเคลื่อนไหวของเธอสร้างภาพของฮู้ดสีขาวบนหัวชุด ทำให้การออกแบบของเธอสมบูรณ์แบบขึ้น

เมื่อเธอเห็นมัน เธอก็พยักหน้า “มันสมบูรณ์แบบ” เมื่อเธอชื่นชมมันเสร็จแล้ว เธอก็ทำท่าคว้าไปที่ตรงกลางของชุด ทำให้มันหายไป จากนั้นเธอก็โยนมันไปที่หน้าอก ทำให้ภาพโฮโลแกรมของชุดทับซ้อนกับรูปร่างของเธอ

เธอกดคลิกที่มุมของกล้องฉายภาพและมันแสดงภาพกล้องที่เธอเริ่มมองไปทั่วตัวเธอเอง เมื่อกดเสร็จ เธอก็พยักหน้าอีกครั้งและปัดมือเพื่อปิดฟังก์ชันกล้อง

ปีเตอร์ซึ่งยังคงห้อยหัวลงขณะกำลังทำชุดของเขาก็ได้ยินเกวนเรียกเขา "เฮ้ พีท นายคิดว่ายังไง"

ปีเตอร์ถูกดึงออกจากห้วงความคิดและมองไปทางเกวน เมื่อเขาทำเช่นนั้น เขาก็สูญเสียการจับใยที่เขากำลังยึดไว้ ทำให้เขาล้มลง

ปีเตอร์กระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และมองดูเกวนด้วยความตะลึง "ว้าว เธอดูดีจริงๆ"

ปีเตอร์จึงเข้าไปใกล้เกวนมากขึ้นและเริ่มมองเธอไปรอบๆ เขายิ้มให้เธอและวางมือบนแก้มของเธอ ซึ่งทำให้เกวนต้องก้มศีรษะลงไป ปีเตอร์ยังคงมองเธอด้วยความรักต่อไป “เธอดูสวยมาก”

เกวนยิ้มขณะที่หน้าแดงเล็กน้อย

จากนั้นปีเตอร์ก็เลื่อนใบหน้าของพวกเขาเข้ามาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งริมฝีปากของพวกเขาแตะกันและจูบกันอย่างยาวนาน

เมื่อพวกเขาถอยออกไป ปีเตอร์ก็ยิ้มและกล่าวว่า "การเห็นคุณใส่ชุดนั้นทำให้ชั้นมีแรงบันดาลใจที่จะสร้างชุดของตัวเอง"

ปีเตอร์เดินไปที่สถานีของเขาแล้วบิดนิ้ว "ถึงเวลาแสดงแล้วที่รัก"

ปีเตอร์เริ่มเลื่อนดูรูปแต่ละรูป จนกระทั่งพบรูปที่สมบูรณ์แบบ เขาจึงเปลี่ยนสีให้เป็นสีน้ำเงินเข้มแทนที่จะเป็นสีแดงเหมือนปกติ แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นสไปเดอร์แมนของตัวเอง

ปีเตอร์แอบมองเกวนแล้วยิ้มอีกครั้ง จากนั้นก็กลับไปออกแบบชุดของตัวเอง เขาใส่ฮู้ดเพื่อให้เข้ากับเกวน เพราะเขาไม่ได้อยู่คนเดียวในความพยายามนี้ เขายังมีคู่หูที่ไว้ใจได้คอยช่วยเหลือเขา

เมื่อเขาออกแบบทุกอย่างเสร็จ เขาก็มองมันด้วยรอยยิ้มเยาะ “โอ้ ใช่แล้ว นี่แหละ จุดเริ่มต้นของเรื่องราวการถือกำเนิดของชั้น”

ปีเตอร์คว้าโฮโลแกรมขึ้นมาแล้วโยนใส่ตัวเอง แล้วหันไปหาเกวน "แล้วเธอคิดยังไง" ปีเตอร์ถามในขณะที่กางแขนออก

เกวนเดินเข้ามาหาปีเตอร์พร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง "นายดูเท่มาก..." เกวนวางมือบนสัญลักษณ์บนหน้าอกของเขาแล้วพูดต่อว่า "สไปเดอร์แมน"

ปีเตอร์ยิ้มเยาะ "พวกเราจะตั้งชื่อฮีโร่ของพวกเราว่าอะไรดีล่ะ เจ้า Ghost Spider (โกสต์สไปเดอร์) ตัวน้อย"

เกวนยกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น “จริงเหรอ โกสต์สไปเดอร์ ไม่ใช่ Spider Woman (สไปเดอร์วูแมน) หรือ Spider Girl (สไปเดอร์เกิร์ล) เหรอ ?”

ปีเตอร์ยักไหล่แล้วตอบว่า "เธอใส่ชุดสีขาวเหมือนผีและเธอก็รักพลังล่องหนของเธอจริงๆ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอแค่ปรากฏตัวและหายไปเหมือนผี เธอพูดเหมือนกับว่าสไปเดอร์แมนนั้นดีกว่า"

"จะพูดอะไรก็พูดมา สไปเดอร์แมน"

“ตอนนี้พวกเรามีการออกแบบแล้ว ถึงเวลาลงมือทำแล้ว”

จากนั้น ปีเตอร์ก็ไปที่สถานีทำงานของเขา เขาสวมหน้ากากโลหะของเขา และหยิบคบไฟ เปิดมันขึ้นมา และเริ่มทำงานกับชุดของเขา

เขาเริ่มติดตั้ง HUD บนบังตาของหน้ากาก จากนั้นเขาเริ่มทำส่วนที่เหลือของชุดโดยใช้คาร์บอนไฟเบอร์ ซึ่งเป็นวัสดุแข็งที่มีความยืดหยุ่น ตอนนี้ชุดของเขามีความทนทานต่อวัตถุมีคมและกระสุนปืน

มันถูกสร้างมาเพื่อให้ทนทานต่อความหนาว ความร้อน และไฟฟ้า วัสดุเหล่านี้ไม่ใช่ของที่หาได้ง่ายนัก ปีเตอร์จึงต้องใช้เงินที่หาได้จากออสคอร์ปเพื่อซื้อมัน

เกวนใช้เวลาอยู่กับปีเตอร์มากพอสมควร เธอจึงได้เรียนรู้เกี่ยวกับเครื่องมือและเครื่องจักรต่างๆของเธอ ทำให้การสร้างชุดของเธอเองเป็นเรื่องง่าย เธอใช้วัสดุเดียวกับที่ปีเตอร์ใช้ในการสร้างชุดที่เธอออกแบบ และยังเพิ่ม HUD เข้าไปในชุดของเธอด้วย

“เฮ้ เกวน รับ”

เมื่อเกวนหันกลับมา เธอมีสายรัดข้อมือ 2 เส้นอยู่ในมือ เธอเพียงแต่มองดูมันด้วยความสับสน

“พวกมันคือเว็บชูตเตอร์ ชั้นเริ่มทำพวกมันมานานแล้วตั้งแต่พวกเราได้พลังมาเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้ว”

เกวนมองดูมันด้วยความสับสน "ทำไมพวกเราถึงต้องการพวกมัน ในเมื่อพวกเราสร้างใยของพงกเราเองได้"

"เผื่อว่าใยของพวกเราหมดไง ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใยเหล่านี้มีไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน แม้ว่าชั้นจะเพิ่มใยประเภทต่างๆเข้าไป เช่น ใยปืนช็อตไฟฟ้า ใยระเบิด ใยแมงมุม หรืออะไรก็ได้ที่มีประโยชน์"

“ว้าว คุณคิดเรื่องพวกนี้ทั้งหมดในเวลา 2 สัปดาห์ในขณะที่พวกเรากำลังฝึกฝนการใช้พลังของพวกเราเหรอ”

“ไม่ ชั้นเพิ่งทำของเธอเสร็จภายใน 2 สัปดาห์ ส่วนที่เหลือเป็นโปรเจ็กต์ที่ชั้นเริ่มไว้ตอนที่ยังเด็ก”

“ใช่แล้ว ความหลงใหลของนายที่มีต่อแมงมุม ชั้นจะลืมไปได้ยังไงล่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสักหน่อยเหรอ คุณหลงใหลในแมงมุม แล้วสุดท้ายพวกเราก็พัฒนาพลังของแมงมุมขึ้นมา”

ตอนนี้เกวนเริ่มรู้สึกสงสัยแล้ว ว่าทุกอย่างดูเหมือนจะสะดวกสบายเอามากๆ

ปีเตอร์ถอนหายใจ เขาคิดเรื่องการปกปิดเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าความหลงใหลในแมงมุมของเขาขึ้นมาแล้ว ถ้ามีใครถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ และสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องการปกปิดของเขาก็คือ มันไม่ได้เป็นเรื่องโกหกเลย "เธอรู้ไหมว่าก่อนหน้านี้ ชั้นเคยพูดว่าพ่อแม่ของชั้นเสียชีวิตจากการประสบอุบัติเหตุทางเครื่องบิน และพวกเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์

นั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด มันยังมีมากกว่านั้นที่ชั้นไม่ได้บอกเธอและคนอื่นๆ"

เกวนดูตกใจมากเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องราวเบื้องหลังเรื่องนี้ เธอจึงไปนั่งลงและให้ความสนใจปีเตอร์อย่างเต็มที่

“เธอคงเคยเห็นแล้วว่าพ่อแม่ของชั้นนั้นเคยทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ ซึ่งเธอก็รู้ดีอยู่แล้ว และระหว่างที่ทำงาน พวกเขาก็ทำการทดลองกับเซรุ่มที่ทำให้กัปตันอเมริกากลายเป็นซูเปอร์โซลเยอร์อย่างที่เขาเป็นอยู่

ชั้นเดาว่าพวกเขากำลังพยายามที่จะสร้างมัยแบบของพวกเขาเองหรือปรับปรุงมัน พวกเขาคิดว่ามันจะดีกว่าถ้ามันจะได้รับการปรับปรุง ถ้ามันถูกผสมผสานไปกับสัตว์

สัตว์ล่าสุดที่พวกเขาทำอยู่คือแมงมุม พวกเขาทำงานมาไกลมากแล้ว แต่คนที่พวกเขาทำงานให้นั้นป่วย เจ้านายของพวกเขาคิดว่านี่อาจเป็นยารักษาของเขา เขาจึงอยากทดลองกับมนุษย์ ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อแม่ของชั้นไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

พวกเขาถูกบังคับให้ยอมรับเรื่องนี้โดยให้ครอบครัวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจหนีก่อนที่จะรู้ว่าครอบครัวนั้นเป็นใคร การวิ่งหนีจะทำให้พวกเขาสามารถซ่อนตัวและปกป้องครอบครัวได้สักพัก"

เมื่อปีเตอร์มาถึงจุดนี้ เขาก็ถอนหายใจอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นพร้อมกับหลับตาลง ณ จุดนี้เองที่ปีเตอร์เกลียดพรสวรรค์ด้านความจำภาพถ่ายของเขาจริงๆ เขาจึงเขียนต่อจากจุดที่เขาค้างไว้

“ชั้นจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เจอพ่อกับแม่ พวกเขาตกใจมาก…” จากนั้น ปีเตอร์ก็ไปอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน

“เครื่องบินของพวกเขาเกิดอุบัติเหตุอย่าง”ลึกลับ“แต่นั่นไม่ใช่อุบัติเหตุ มันเป็นสิ่งที่ถูกจักฉากเอาไว้แล้ว มันคือภารกิจในการค้นหาเพื่องานวิจัยและปิดปากพวกเขา... และนั่นคือที่มาของความหลงใหลของชั้นที่มีต่อแมงมุม ซึ่งเป็นสิ่งที่พ่อแม่ของชั้นทำการวิจัยเป็นครั้งสุดท้าย ชั้นรู้สึกใกล้ชิดกับพวกมันมากขึ้นเมื่อเริ่มศึกษาพวกมัน”

เกวนเอามือปิดปากเพราะตกใจที่เธอกำลังเผชิญ เมื่อปีเตอร์พูดจบ เธอก็เดินขึ้นไปและกอดปีเตอร์แน่น "โอ้ ปีเตอร์"

เมื่อเธอคลายกอดลง เธอก็ถามว่า "แล้วนายรู้ไหมว่าเจ้านายคนนี้เป็นใคร คนที่ฆ่าพ่อแม่ของนาย"

ปีเตอร์เพียงแต่ส่งยิ้มเศร้าๆ ให้เธอและถามว่า "เกวน พวกเราโดนอะไรกัดและมันเกิดขึ้นที่ไหน"

เกวนขมวดคิ้วด้วยความสับสนว่าทำไมปีเตอร์ถึงถามแบบนั้นในเวลาแบบนี้ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มเศร้าๆของเขาเธอก็ยังคงตอบอยู่ดี "เราโดนแมงมุมพิษกัดที่ออสสสสส.... ไม่นะ" เกวนพูดแล้วเอามือปิดปากอีกครั้ง

ปีเตอร์เพียงพยักหน้าและยกคิ้วขึ้นมองเธอ “เธอคิดว่าทำไทชั้นถึงห้ามเธอจากการไปฝึกงานที่นั่นทุกครั้งที่มีโอกาสละ”

ตอนที่ยังตกใจกับการเปิดเผยว่า "นายหมายความว่า นอร์แมน ออสบอร์นฆ่าแม่และพ่อของนาย..... แต่นายไม่ใช่เพื่อนกับแฮร์รี่หรอกเหรอ ?"

ปีเตอร์แค่ยักไหล่ “ชั้นพยายามจะเกลียดเขาจริงๆ ชั้นพยายามแล้วจริงๆ แต่ชั้นไม่สามารถตำหนิเขาในสิ่งที่พ่อของเขาทำ มันดูโง่เขลามาก”

เกวนเพียงแต่ยิ้มเบาๆ กับเรื่องนั้น พร้อมกับขอบคุณที่การโต้ตอบของพวกเขากับเพื่อนไม่ใช่เรื่องโกหก

“แล้วนายจะทำอย่างไรต่อ” เกวนถามด้วยความไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรหลังจากการเปิดเผยที่น่าตกตะลึงนั้น

ปีเตอร์เพียงยิ้มขณะที่ยื่นมือออกไปคว้าหน้ากากของเขา

ขณะที่ลูบไล้มันอย่างอ่อนโยน เขาเพียงแต่พูดว่า “สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ที่จะทำ”

ปีเตอร์สวมหน้ากากไว้บนศีรษะและดึงลงมาครั้งสุดท้ายแล้วพูดว่า

“พวกเราจะกลายเป็นสไปเดอร์แมน”

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________