บทที่ 72
“อายุของฉันมันก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วจริงๆ นั่นแหละ” ต้วนเจียสวี่พูดออกมาอย่างใจเย็น และไม่ไดโกรธที่เธอพูดอแบบนั้นออกมาเลยแม้แต่น้อย “งั้นเธอก็ช่วยสงสารฉันหน่อยนะ” ซังจื้อเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง และตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันจะลองเก็บเอาไปคิดดูอีกทีแล้วกันนะ” ความจริงนี่มันก็เป็นแค่...
