บทที่ 67
“...” คำพูดนี้ราวกับเสียงฟ้าผ่า จู่ๆ ก็เกิดเสียงระเบิดขึ้นในหูของซังจื้อ ส่งผลห็ซังจื้อถึงกับมือไม้อ่อน ไม่มีแรงที่จะควบคุมมือของตัวเอง ถ้วยเยลลี่ที่อยู่ในมือของเธอจึงร่วงล่นลงไปบนพื้น ซังจื้อก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ จากนั้นก็หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดถ้วยเยลลี่ เธอเลื่อนสายตาไปหยุดที่นิ้วของเขาที่...
