บทที่ 6 : อันตราย (4)
สบตากัน
ความอึดอัดในอกอวี่หงระเบิดออก
ความรู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรงพุ่งขึ้นมาจากกระเพาะ
ท้องบิด เจ็บปวด ทั้งร่างเริ่มชา แข็งทื่อควบคุมไม่ได้
ความกลัวที่บรรยายไม่ถูกทะลักจากใจ ไหลไปทั่วร่าง
รอบดวงตาของเขาเริ่มมีเส้นเลือดดำปูดโปนเหมือนรากไม้แตกกิ่ง
เส้นเลือดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะระเบิดออกมา
แต่ในตอนนั้น หินขาวที่เพิ่มพลังในกระเป๋ากางเกงพลันปล่อยกระแสเย็นเฉียบ พุ่งเข้าต้นขาด้านนอก
กระแสนี้ราวกับตะปูเหล็ก แทงเข้าร่างของอวี่หงที่เริ่มแข็งทื่อ
ดึงเขาออกจากความแข็งทื่อ
ตูม!!
ขาทั้งสองอ่อนยวบ ทั้งร่างล้มลงกับพื้นไร้เรี่ยวแรง ดวงตาหลุดพ้นจากการประสานสายตากับอีกฝ่าย
ฮึก!
ฮึก!
ฮึก!
ก้มหน้า อวี่หงหอบหายใจแรง รู้สึกว่าความแข็งทื่อของร่างกายถูกหินขาวที่เพิ่มพลังในกระเป๋าบรรเทาอย่างรวดเร็ว
อารมณ์รอดตายท่วมท้นในใจ
ไม่กล้ามองนอกหน้าต่างอีก เขารีบหยิบหินขาวที่เพิ่มพลังออกมา พบว่าสัญลักษณ์สีแดงบนผิวหินกำลังเรืองแสงสีแดงอ่อนมาก
ถ้าไม่ดูให้ดี แทบไม่เห็น
'ของดีจริงๆ!' เขาดีใจ ดีใจมากที่เลือกเพิ่มพลังหินขาวเป็นอย่างแรก
ตั้งแต่หญิงสาวที่พูดติดอ่างใช้มันช่วยเขา เขาก็รู้ว่าของนี้ต้องสำคัญมาก
ดีที่เขาไม่ได้ตัดสินใจผิด
นั่งบนพื้น ค่อยๆ ถอยห่างจากหน้าต่าง อวี่หงไม่กล้ามองส่งเดชอีก ใครจะคิดว่าที่นี่แค่มองเหลือบเดียวก็เจออันตราย
'แต่ทำไม...ทำไมหญิงสาวที่พูดติดอ่างกับหมอซวี่ออกไปข้างนอกไม่เจออันตราย?'
'พวกเขามีวิธีป้องกันอื่นหรือ?'
ความสงสัยผุดขึ้นในใจอวี่หง
แต่เร็วๆ นี้ การสูญเสียพลังงานมหาศาลทำให้เขาเหนื่อยอ่อนง่วงนอนอีกครั้ง
อ่อนแอเกินไป
ร่างกายนี้...
กำหินขาวที่เพิ่มพลังแน่นในมือ เขาคลานกลับขึ้นเตียง นอนบนผ้าห่มสีเทาขาวที่มีกลิ่นเหม็น รอสักพักจนแน่ใจว่าสิ่งนอกประตูหน้าต่างเข้ามาไม่ได้ เขาถึงผ่อนคลายลง หลับไปอีกครั้ง
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่
อาจหลายชั่วโมง อาจทั้งวัน
พออวี่หงตื่นอีกที หญิงสาวที่พูดติดอ่างก็วุ่นอยู่ในห้องแล้ว
"เธอ...ตื่น...แล้ว?" เธอเห็นความเคลื่อนไหว รีบหันมา มองอวี่หงบนเตียงอย่างดีใจ
"มา...กิน" เร็วๆ นี้ เธอก็ไปทำโจ๊กดำมาอีกชาม เริ่มป้อนอวี่หง
ไม่รู้ไม่เห็น อวี่หงกลืนโจ๊กคำสุดท้าย ร่างกายสบายขึ้นมาก
"ยังมีอีกไหม?" เขาถาม
หญิงสาวที่พูดติดอ่างลุกไปค้นอยู่พักหนึ่ง แต่คราวนี้ดูเหมือนจะหมด
เธอค้นอยู่นาน ก็ยังเอาโจ๊กดำมาไม่ได้
"หมดแล้ว" เร็วๆ นี้ เธอกลับมาที่เตียง ดูหงอยๆ
อวี่หงลุกนั่ง ค่อยๆ ลงจากเตียง เดินไปที่มุมของระเกะระกะ เห็นถังไม้ที่เธอค้นหา
ในนั้นดูเหมือนจะเป็นที่เก็บวัตถุดิบโจ๊กดำ
เป็นผงหลายสี ก้นถังยังมีกากเล็กน้อย
เขาเกาะขอบถังดู แน่ใจว่าหมดจริงๆ
กรืด~
จู่ๆ มีเสียงท้องร้องดังมาจากด้านหลัง
เป็นหญิงสาวที่พูดติดอ่าง
เธอกะพริบตา ลูบท้อง ยิ้มโง่ๆ
อวี่หงหันไปมองเธอ
"เธอไม่ได้กิน?"
"ฮิๆๆ ลืม...ไป" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตอบพร้อมยิ้มโง่ๆ
ที่แท้หญิงคนนี้เอาอาหารที่เหลือทั้งหมดให้เขา
อวี่หงรู้สึกจนปัญญา เขาไม่รู้ว่าหญิงคนนี้อยู่รอดในสภาพแวดล้อมอันตรายขนาดนี้มาได้อย่างไร
เขาแค่รู้ว่าในใจรู้สึกไม่สบายใจ
"แล้วทำไง? อาหารพวกนี้เธอได้มาจากไหน? ร่างกายฉันดีขึ้นแล้ว ช่วยไปหาได้" เขาพูดจริงจัง
"ไม่เป็นไร อี้อี้ แรงเยอะ!" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตบอก ทำหน้าไม่สนใจ
"ฉัน ช่วย เธอ เธอ ช่วย ฉัน หา พ่อ กับ ปู่" เธอพูดทีละคำออกมา
"เธอช่วยฉันเพราะเรื่องนี้?" อวี่หงเข้าใจ มีความต้องการก็ดี มีความต้องการ เขาก็มีโอกาสตอบแทนอีกฝ่าย
เขาไม่ชอบติดบุญคุณใคร โดยเฉพาะบุญคุณช่วยชีวิต
"ใช่!" หญิงสาวที่พูดติดอ่างพยักหน้าแรงๆ
"ดี! ถ้าฉันมีความสามารถ จะช่วยแน่นอน" อวี่หงพยักหน้า แม้สภาพแวดล้อมจะอันตรายโหดร้ายเกินไป แต่รอยประทับดำที่หลังมือก็ให้ความหวังในอนาคตแก่เขาเล็กๆ
ตามความสามารถของรอยประทับดำ ถ้าเพิ่มพลังของได้ทุกอย่าง เขาอาจใช้จุดนี้สร้างบ้านหรือฐานที่ปลอดภัยกว่านี้!
ผ่านการทดสอบด้วยตัวเอง ประตูหน้าต่างของบ้านนี้กันสิ่งอันตรายประหลาดจากข้างนอกไม่ได้เลย
ไม่ว่าจะเป็นคนชุดขาวก่อนหน้า หรือแมลงดำ หรือสิ่งน่ากลัวที่แปลงร่างเป็นหมอซวี่เมื่อครู่
กันไม่ได้ทั้งนั้น
"เออ ฉันอยากถามหน่อย ตอนเธอไม่อยู่..." อวี่หงรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟัง
ฟังจบ สีหน้าหญิงสาวที่พูดติดอ่างเคร่งเครียด "เป็นกุ่ยอิง!" เธอตอบ
"นั่นก็เป็นกุ่ยอิงด้วย??" อวี่หงขมวดคิ้ว
"คำถามนี้ให้ฉันตอบดีกว่า" เสียงหมอซวี่ดังมาจากนอกประตูอีกครั้ง
หญิงสาวที่พูดติดอ่างรีบไปเปิดประตู ดีใจต้อนรับคนเข้ามา
หมอซวี่เปลี่ยนชุดใหม่ ทั้งตัวเป็นชุดปีนเขา ชุดรัดรูปลายพรางและเป้ใหญ่บนหลัง บ่งบอกว่าเธออาจจะเตรียมเข้าป่าเขา
เดินเข้ามา เธอกวาดตามองอวี่หง
"ที่นี่ กุ่ยอิงที่พบบ่อยในภัยพิบัติดำมีสองประเภท ประเภทแรกคือเงาขาวที่เธอเจอก่อนหน้า ประเภทที่สองคือพวกแปลงร่างที่เธอเพิ่งเจอ"
"เงาขาวอันตรายยังพอไหว แค่ระวังจ้องมัน อย่ากะพริบตา ก็หนีได้อย่างปลอดภัย และหินเรืองแสงก็ยังควบคุมได้ ทำให้มันกระจายชั่วคราว
แต่พวกแปลงร่างยุ่งยากกว่า ต้องระวังตลอดเวลา อย่าเชื่อสถานการณ์ที่นอกเหนือจากข้อตกลง" หมอซวี่จ้องอวี่หงจริงจัง เสริมว่า
"ข้อตกลงที่นี่สำคัญมาก มากเลย!"
"ข้อตกลง?" อวี่หงดูเหมือนนึกอะไรออก
"ใช่ ทุกคนต้องทำข้อตกลงก่อนแยกจากเพื่อน ตอนกลับมาเจอกัน รหัสลับคืออะไร ระหว่างทางเจอเหตุการณ์แบบไหนถึงจะเปิดประตูหน้าต่าง พวกนี้ต้องตกลงกันก่อน ไม่งั้น... ก็จะถูกพวกแปลงร่างฉวยโอกาส ฆ่าทีละคน" หมอซวี่ถอนหายใจ
"นี่ก็เป็นเหตุผลที่ชาวบ้านไป๋ชิวอยู่คนเดียวกันหมด แม้แต่กลางวัน พวกแปลงร่างก็อาจปรากฏตัวโจมตีได้"
พวกแปลงร่าง
แนวคิดใหม่นี้ทำให้อวี่หงเข้าใจอย่างหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่
เขา อาจจะกลับไปไม่ได้แล้ว... กลับไปสู่ชีวิตเดิมๆ
"พาฉันออกไปดูข้างนอกได้ไหม ฉันอยากดูข้างนอก ดูว่าจะไปเมืองได้ไหม" อวี่หงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ย
"เอาหินเรืองแสงไปด้วย ก็คือหินขาวพวกนั้น ถ้าออกไปตอนกลางวัน ก็ไม่มีปัญหา แต่ต้องควบคุมเวลากลับ" หมอซวี่ตอบ "อีกอย่าง พวกแปลงร่างแม้จะปรากฏตัวตอนกลางวันได้ แต่ปกติมีแต่คนร่างกายอ่อนแอถึงจะเห็น คนร่างกายปกติแข็งแรงจะมองไม่เห็นพวกมัน"
อวี่หงเข้าใจทันที
"ไม่มีวิธีหรือเครื่องมืออะไรกำจัดพวกสัตว์ร้ายพวกนี้เหรอ!?" เขาถามเสียงทุ้ม
"ไม่มี อย่างน้อยจนถึงตอนนี้พวกเราก็ยังไม่พบ หน่วยงานรัฐก็ยังทดลองไม่ออก" หมอซวี่ส่ายหน้า "พอเถอะ ฉันกับอี้อี้จะออกไปหน่อย ถ้าจะไปด้วยก็รีบหน่อย หมู่บ้านไป๋ชิวไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์ เธอเป็นภาระอี้อี้มานานแล้ว"
เธอดูไม่พอใจอวี่หงมาก มองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"บุญคุณที่ช่วยชีวิต ผมจำได้" อวี่หงพูดจริงจัง
"พึ่งตัวเองให้รอดก่อนค่อยว่า" หมอซวี่แค่นหัวเราะ ไม่สนใจมองอวี่หงอีก หันไปคุยกับหญิงสาวที่พูดติดอ่าง
เร็วๆ นี้หญิงสาวที่พูดติดอ่างก็เริ่มเตรียมของออกเดินทาง เตรียมอุปกรณ์
อวี่หงร่างกายดีขึ้นมาก ก็ช่วยเก็บของด้วย
เขาไม่พูดเรื่องหินขาวที่เพิ่มพลัง ไม่พูดเพราะอธิบายไม่ได้ว่าหินขาวที่เพิ่มพลังมาจากไหน แต่ดูจากความสามารถของรอยประทับดำ นี่จะเป็นที่พึ่งใหญ่ของเขาในอนาคตแน่นอน
เขาไม่แน่ใจว่าคนอื่นมีความสามารถนี้ไหม ข้อมูลที่ได้น้อยเกินไป ดังนั้นการรวบรวมข้อมูลจึงสำคัญที่สุด
ที่นี่อันตรายเกินไป ต้องระมัดระวังทุกย่างก้าว
"ผมจะตอบแทน" คิดถึงตรงนี้ อวี่หงเอ่ยอีกครั้ง พูดซ้ำ
หมอซวี่ไม่แม้แต่จะมอง ทำเป็นไม่ได้ยิน ชัดเจนว่าเธอคิดว่าอวี่หงไม่เป็นภาระอี้อี้ก็ดีแล้ว
เร็วๆ นี้ ถุงผ้าใบใหญ่ก็ถูกจัดเตรียมเสร็จ วางบนพื้น
หมอซวี่อุ้มมันขึ้น ระมัดระวังวางบนหลังหญิงสาวที่พูดติดอ่าง ในถุงเต็มไปด้วยหินขาวที่วาดสัญลักษณ์แล้ว
"ไปบ้านเหล่าอวี่แลกอาหารก่อน แล้วไปเหมืองกลางแจ้งขุดหินเรืองแสง สุดท้ายเก็บสี คิดเวลากลับ เราต้องถึงบ้านเหล่าอวี่ภายในหนึ่งชั่วโมง ระหว่างทางพักที่เหมืองคืนหนึ่งได้ พรุ่งนี้เก็บสีเสร็จค่อยกลับ" หมอซวี่วางแผน
"ไกลไหม?" อวี่หงขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าร่างกายอาจมีปัญหา ยังไม่ฟื้นเต็มที่
"เธอไม่ต้องไปหรอก ตามไม่ทัน แค่เดินแถวๆ นี้แล้วกลับมา" หมอซวี่พูดเย็นชา "ตอนกลางคืนจุดเทียนให้ดี กลางวันถือหินเรืองแสงไว้ ใครมาก็อย่าเปิดประตู อย่ามองออกไปส่งเดช ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหามาก นี่ก็ถือเป็นการทดสอบเธอครั้งหนึ่ง ถ้าผ่านไม่ได้ แสดงว่าเธอปรับตัวเข้ากับที่นี่ไม่ได้ อยู่ไม่นาน ตายเร็วสบายเร็ว"
"..." พูดตรงไปไหม
อวี่หงพูดไม่ออก
"อี้อี้ช่วยคนมาหลายคน ฉันก็เคยถูกเธอช่วย แต่เธอรู้ไหม คนที่ถูกช่วยพวกนั้น..." หมอซวี่จะพูดต่อ แต่ถูกหญิงสาวที่พูดติดอ่างดึงชายเสื้อ
เธอนึกขึ้นได้ จึงหยุดพูด คราวนี้ไม่สนใจอวี่หงเลย เอาของ เปิดประตูออกไปกับหญิงสาวที่พูดติดอ่าง
อวี่หงชะงักอยู่ด้านหลัง หยิบกุญแจบ้าน แล้วเดินตามออกไป
เขายังคงตัดสินใจออกไปดูข้างนอก
ไม่ว่าอย่างไร ต้องแก้ปัญหาแหล่งอาหารก่อน จะพึ่งเด็กหญิงพิการเลี้ยงตลอดไม่ได้
และสำคัญที่สุด ต้องเข้าใจให้มากขึ้นก่อน จึงจะหาวิธีอยู่รอด วิธีรับมือที่ดีกว่าได้
แกร๊กหนึ่งที ออกประตู อวี่หงเอื้อมมือปิดบ้าน
สามคนเรียงแถว เดินตามถนนหินแตกไปทางซ้าย
ข้างนอกอากาศพอดี ไม่ร้อนไม่หนาว แสงแดดส่องตัวให้ความอบอุ่นจางๆ
ในสามคน หมอซวี่เดินหน้าสุด ตามด้วยหญิงสาวที่พูดติดอ่าง แล้วอวี่หง
เดินตามถนนหินแตกคดเคี้ยวไปหลายนาที พวกเขามาถึงทางออกหมู่บ้าน
ปลายถนนหินแตกเชื่อมกับถนนดินดำ
ผิวถนนดินดำแห้ง กว้างพอรถสองคันวิ่งเคียงกัน กว้างมาก
ถนนสีดำขรุขระ คดเคี้ยวผ่านทุ่งร้างสีเขียวสองข้าง ทอดยาวไปไกล จนถึงป่าเขาทึบมืดลึก
อวี่หงสังเกตว่า ขอบถนนดินดำมีหญ้าน้อย มีรั้วไม้ดำสองแถว
รั้วผุพังหลายที่ เต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ
"นี่เป็นถนนเก่าสายเดียวที่ออกไปข้างนอกได้" หมอซวี่เอ่ย "เดินตามไปเรื่อยๆ ประมาณสามสิบกว่าลี้ ก็ถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด แต่ที่นั่นอาจอันตรายกว่าที่นี่อีก คนยิ่งมาก อันตรายยิ่งมาก ยิ่งดึงดูดพวกอันตรายพวกนั้น"
"ไปกันเถอะ" เธอเดินนำออกจากถนนหินแตก ขึ้นถนนดินดำ
(จบบท)
