บทที่ 42  กลยุทธ์สุดท้ายของย่าหลี่

“อะไรนะ! ห้าตำลึงเงิน!” ย่าหลี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟในทันที

เจียอินถูกย่ารัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก แต่ย่าก็ไม่สนใจอีกแล้ว ทว่ากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

“ใช่เจ้าค่ะ ท่านแม่” เถาหงอิงที่เริ่มอุ่นขึ้นมาจากอากาศหนาวรับลูกสาวมาถือไว้ในมือ พลางเล่าต่อ “อู๋เออร์โกวดึงคอเสื้อของเจียเหรินไว้ ด่ากราดเขาด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าฟังจนเพื่อนนักเรียนทั้งสำนักศึกษาออกมาดูเป็นเรื่องตลก โชคดีที่พวกเราไปถึงทันเวลา ไม่เช่นนั้นเจียเหรินคงไม่รู้จะทำอย่างไร”

อู๋ชุ่ยฮวาฟังแล้วรู้สึกผิด ดวงตากลอกกลิ้งไปมา ก่อนถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ “จริงเหรอ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไง อู๋เออร์โกวช่างไม่รู้จักคิด ข้าจะบอกเขาให้เมื่อเจอหน้า...”

แต่คำโกหกนั้นใช้ไม่ได้ผล หลี่เหล่าเออร์ที่ยืนฟังอยู่เต็มสองหูเดินเข้ามาแล้วตบหน้าอู๋ชุ่ยฮวาจนเซถลาเกือบล้ม

“อู๋ชุ่ยฮวา ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้ว ข้าทนเจ้าเรื่องขี้เกียจและความโลภได้ แต่เจ้าไม่เคยกตัญญูและยังทำลายอนาคตลูกของข้า!

“ไม่กี่วันก่อนเจ้าก็ไปดักเจียเหรินที่หน้าหมู่บ้านเพื่อขอเงิน เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือไร ข้ารักษาหน้าเจ้าไว้ แต่เจ้ากลับปล่อยให้อู๋เออร์โกวไปก่อเรื่องที่สำนักศึกษาอีก! วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าซะ แล้วบ้านข้าจะได้สงบสุขเสียที!”

หลี่เหล่าเออร์โกรธจนแทบคลั่ง เขาวิ่งไปคว้ามีดในครัว ตาแดงก่ำเหมือนจะแทงอู๋ชุ่ยฮวาให้ตายคามือ

อู๋ชุ่ยฮวาตกใจจนขาอ่อนยวบ นางหนีไปไหนไม่ได้ ได้แต่คลานไปบนพื้นร้องไห้ขอความเมตตา

ช่วงเวลานั้นลานบ้านครอบครัวหลี่เต็มไปด้วยความโกลาหล เพื่อนบ้านที่ได้ยินเสียงเอะอะพากันเข้ามาห้ามศึก รวมถึงชายชราเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้เคียงก็ไม่เว้น

เจียอินพยายามยื้อตัวแม่ไว้เพื่อจะดูเหตุการณ์ชัด ๆ แต่เถาหงอิงคิดว่านางอึดอัดเลยอุ้มขึ้นบ่า ปล่อยให้เจียอินมองแค่กำแพงว่างเปล่า...

ถึงแม้ย่าหลี่จะโกรธแต่ก็ไม่อาจปล่อยให้ลูกชายก่อคดีฆ่าคนจนต้องติดคุกได้

นางสั่งให้หลี่เหล่าซานมาช่วยแย่งมีดออกจากมือของหลี่เหล่าเออร์ แล้วสั่งจ้าวอวี้หรูไปตามหัวหน้าหมู่บ้าน

ไม่นานมีดในมือหลี่เหล่าเออร์ก็ถูกแย่งไปได้ เขาทรุดลงนั่งยอง ๆ หน้าประตูบ้านด้วยความเจ็บปวด

แม้เขาจะรู้หนังสือแต่ก็ไม่ได้เรียนต่อจนจบ วันนี้ลูกชายได้ไปสำนักศึกษาเพื่อสานฝันของเขา เขาหวังจริง ๆ ว่าลูกชายจะสร้างชื่อเสียงให้วงศ์ตระกูลได้

แต่แล้วเขากลับต้องมาพบว่าเขาแต่งงานกับภรรยาที่ทำลายทุกสิ่ง!

หัวหน้าหมู่บ้านรับรู้เรื่องราวระหว่างทาง และพอใจกับความเชื่อมั่นของครอบครัวหลี่ที่มอบให้เขา

ย่าหลี่เชื้อเชิญหัวหน้าหมู่บ้านและชายชราในหมู่บ้านให้นั่งลง หลังพูดถึงเรื่องวุ่นวายในบ้าน นางก็ถอนหายใจเบา ๆ

“คำโบราณว่าไว้ ภรรยาที่ดีจะช่วยแบ่งเบาความลำบากของสามีได้ ข้าสงสารลูกชายที่ตาบอดของข้า แต่ข้าไม่อาจปล่อยให้คนสิ้นคิดเช่นนี้มาทำร้ายหลานชายของข้าอีก

“วันนี้ข้าให้หลี่เหล่าเออร์เขียนหนังสือหย่าไว้ก่อน โดยยังไม่ส่งให้ภรรยา หากภรรยาของเขายังทำตัวไม่ดี ข้าจะไล่นางออกจากบ้านนี้ทันที

“ใครที่ไม่รู้เรื่องราวภายในบ้านแล้วมาว่าครอบครัวข้าร้ายกาจ ก็ขอให้คนในหมู่บ้านช่วยพูดความจริงให้ครอบครัวข้าด้วย”

หัวหน้าหมู่บ้านและชายชราทุกคนต่างถอนหายใจ ครอบครัวหลี่ทั้งเด็กและผู้ใหญ่นั้นเป็นคนดี แต่สะใภ้รองกลับสร้างปัญหาตลอด

หนังสือหย่าที่เตรียมไว้เหมือนเชือกบ่วงผูกคอ หากนางยังทำตัวไม่ดีก็ต้องรับผลกรรมของตัวเอง

“แน่นอน คนทั้งหมู่บ้านรู้เห็น ครอบครัวหลี่ไม่มีทางร้ายกาจ”

หลี่เหล่าเออร์รีบร้อนเขียนหนังสือหย่าด้วยมือสั่นเทา

อู๋ชุ่ยฮวาตกใจจนพูดไม่ออก นางคิดว่าแค่โดนตีแล้วจบเรื่อง แต่ใครจะคิดว่าถึงขั้นต้องเขียนหนังสือหย่า

นางคลานไปกอดขาย่าหลี่ ร้องไห้จนเปรอะเปื้อนไปทั้งน้ำมูกและน้ำตา

“ท่านแม่ ได้โปรดเมตตาข้าสักครั้ง อย่าให้ข้าต้องถูกหย่า ข้ารู้แล้วว่าข้าผิด ข้ารู้จริง ๆ! ถึงข้าจะไม่เอาไหน แต่ข้าก็ยังให้กำเนิดหลานชายสองคนให้ครอบครัวหลี่!”

ย่าหลี่ที่หนาวเหน็บในใจผลักนางออกไป พลางเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา...

"หากไม่ใช่เพราะเจ้าคลอดหลานชายที่ดีสองคนให้แก่ตระกูลหลี่ของเรา เจ้าคงถูกไล่ออกจากบ้านไปตั้งนานแล้ว! ขี้เกียจ โลภ ปากร้าย ไม่กตัญญู ขัดคำสั่ง ไร้เมตตา แล้วครอบครัวหลี่ของเราจะเก็บเจ้าไว้ทำไม? ให้เปลืองสายตาหรือ?"

พอหลี่เหล่าเออร์เขียนจดหมายหย่าเสร็จและส่งให้ ย่าหลี่รับมาถือไว้ในมือก่อนกล่าวต่อ

"ตั้งแต่วันนี้ไป อู๋ชุ่ยฮวา เจ้าจะเป็นแค่ครึ่งหนึ่งของครอบครัวหลี่ เจ้าต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี หุบปากให้สนิท และระวังมือให้ดี ถ้าเมื่อไรเจ้าทำตัวเหลวไหลอีก เจ้าจะถูกไล่ออกจากบ้านหลี่ทันที! ตอนนั้นอย่ามาหาว่าข้าไม่ปรานีเจ้า!"

ย่าหลี่พูดจบก็เก็บจดหมายหย่าไว้ อู๋ชุ่ยฮวานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่บนพื้น แม้จะยังพยายามขอร้องขอความเมตตา แต่ย่าหลี่ก็หันไปสั่งหลี่เหล่าเออร์ต่อ

"ถึงจะไม่ไล่ชุ่ยฮวาออกไปทันที แต่ความผิดที่นางก่อไว้ใหญ่หลวงนัก เจ้าจงลงโทษนางเสียยี่สิบไม้ อย่าให้ขาดแม้แต่ไม้เดียว!"

หลี่เหล่าเออร์ที่โกรธแค้นไม่คิดจะปรานี เขาเดินไปเตะอู๋ชุ่ยฮวาจนล้มกลิ้ง ก่อนลากตัวนางขึ้นมามัดไว้กับม้านั่ง

อู๋ชุ่ยฮวาที่ปกติหลี่เหล่าเออร์ไม่เคยลงไม้ลงมือด้วย ถึงกับตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ "โอ้ย! ข้าขอโทษ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว! ปล่อยข้าไปเถอะ!"

น่าเสียดายที่คำวอนขอไม่ช่วยอะไร หลี่เหล่าเออร์เงื้อมือลงไม้แรก เสียงหวดดังฟาดลงบนร่าง ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนราวกับถูกเชือด

ไม้ที่ใช้ไม่ใช่แค่ไม้ธรรมดา แต่เป็นไม้คานที่ครอบครัวหลี่ใช้แบกของ หนาและหนักเพียงสิบกว่าที เลือดก็ซึมออกจากก้นของอู๋ชุ่ยฮวา นางร้องคร่ำครวญราวจะขาดใจ...

ท้ายที่สุด เถาหงอิงและจ้าวอวี้หรูลากตัวอู๋ชุ่ยฮวาเข้าไปในห้อง ล้างตัวอย่างลวก ๆ และโรยยาบนแผลตามมีตามเกิด

การทะเลาะวุ่นวายนี้ทำให้คนในบ้านไม่มีใครมีอารมณ์กินข้าว ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

ย่าหลี่นั่งอยู่ที่ขอบเตียง ถือกล้องยาเส้นไว้ในมือ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเงียบงัน

"เฒ่าหลี่... ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า ข้าจัดการครอบครัวนี้ไม่ดีเอง..."

เจียอินที่อยู่ในอ้อมแขนของย่าหลี่เห็นย่ากำลังเศร้าก็รู้สึกสงสาร นางคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ควรทำให้ย่าของนางเสียใจ นางจึงพยายามรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อพลิกตัวและคลานไปหา แต่แรงที่มีน้อยนิดกลับใช้ผิดจังหวะ เสียงบางอย่างดัง "ปุ๊ด..."

ย่าหลี่ที่กำลังเศร้าถึงกับสะดุ้ง หันกลับมาเห็นหลานสาวน้อยนอนแอ้งแม้ง ยกคอขึ้นราวกับจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้อง

ย่าหลี่อดขำไม่ได้ รีบทำความสะอาดเปลี่ยนผ้าอ้อมให้อย่างรวดเร็ว สุดท้ายอุ้มหลานสาวกลับมานอนกอดอีกครั้ง

"โอ๋ ๆ เจียอินของย่า เด็กสะอาดของย่าเอง โตขึ้นย่าจะตัดชุดสวย ๆ ให้เจ้านะ ดีไหม?"

เจียอินที่ซ่อนใบหน้าเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนย่าพยายามเผยยิ้มออกมา พร้อมกับหยิบแอปเปิลลูกแดงสดออกจากมิติ

ย่าหลี่ตกใจกับแอปเปิลที่โผล่มาบนหมอน แต่เมื่อคิดถึงเรื่องถุงน้ำร้อนก่อนหน้า นางก็ไม่ได้ตื่นตระหนกเกินไป

ย่าหลี่เช็ดแอปเปิลด้วยผ้า ก่อนกัดหนึ่งคำและยื่นให้เจียอินที่รีบจับไว้ด้วยสองมือ แม้จะไม่มีฟัน แต่ก็ดูดน้ำแอปเปิลอย่างมีความสุข

เสียงหัวเราะของย่าหลี่ดังขึ้นอีกครั้ง "โชคของย่าจริง ๆ เจ้าตัวน้อยของย่า!"

ความโศกเศร้าในช่วงกลางวันถูกแทนที่ด้วยความสุขที่อบอุ่นใจของย่าหลาน พร้อมกับฝันหวานในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหิมะ

หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น อู๋ชุ่ยฮวาก็เงียบลงและขยันขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้ยังเจ็บอยู่ถึงห้าหกวัน แต่เมื่อตื่นขึ้น นางก็ลงมือช่วยงานทุกอย่าง ไม่มีความกล้าแม้แต่จะสบตาย่าหลี่อีก

และเช่นนี้ ครอบครัวหลี่ก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

ฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามา หลังจากหิมะตกหนักในค่ำคืนหนึ่ง บ้านแต่ละหลังแทบถูกหิมะฝังครึ่งหลังคา...