บทที่ 4 : อันตราย (2)

หินก้อนนี้สามารถทำร้ายกุ่ยอิงชุดขาวได้ น่าจะเป็นวัตถุพิเศษบางอย่าง อีกทั้งขนาดเล็ก แม้จะมีเสียงดังบ้างก็ไม่ง่ายที่จะถูกพบ

และถ้าเพิ่มพลังได้จริง หินขาวก็จะมีพลังมากขึ้น จัดการกับกุ่ยอิงเมื่อครู่ก็จะปลอดภัยขึ้นมาก

คิดถึงตรงนี้ เขาเก็บหินขาวขึ้นมาก้อนหนึ่ง มองไปที่หญิงสาวที่พูดติดอ่าง

"ขอฉันสักก้อนได้ไหม? ขอบคุณมากที่ช่วยชีวิตฉันเมื่อกี้! ฉันจะตอบแทน"

เขาพูดอย่างจริงจัง

หญิงสาวที่พูดติดอ่างส่ายหน้า

"อันนี้...ใช้ไม่ได้แล้ว" เธออธิบาย "เธอจะเอา...ก็เอาไป"

อวี่หงพยักหน้า หยิบหินขาวขึ้นมาดู

หินนี้มีขนาดเท่าเล็บหัวแม่มือ บนผิวมีสัญลักษณ์สีแดงเข้มซับซ้อน ดูเหมือนยันต์ทางศาสนา ตอนนี้หนึ่งในสามของหินเปลี่ยนเป็นสีดำ ไม่รู้สาเหตุ

สัมผัสหินแล้วรู้สึกเย็นเฉียบ เหมือนจับก้อนน้ำแข็ง เย็นจนแทบทะลุกระดูก

ฉึก

เร็วๆ นี้ บนผิวหินปรากฏตัวเลข: 3 วัน

ความคิดผุดขึ้น รอยประทับดำดูจะรับรู้ได้ ส่งเสียงออกมาอย่างรวดเร็ว

'ต้องการเพิ่มพลังเป้าหมายหรือไม่?'

อวี่หงเก็บหินขาวใส่กระเป๋ากางเกง

ลองตอบในใจ: ใช่

ทันทีที่เขาตอบรับ รอยประทับที่หลังมือร้อนวูบเล็กน้อย แล้วกลับสู่ปกติ

ตามมาด้วยหินขาวในกระเป๋าก็ร้อนวูบเช่นกัน แล้วกลับเป็นปกติ

หญิงสาวที่พูดติดอ่างข้างๆ ไม่มีปฏิกิริยาต่อความเคลื่อนไหวของหินเลย

"เธอไม่เป็นไรแล้ว?" หญิงสาวที่พูดติดอ่างมองเขาอย่างสงสัย ถาม

"เดี๋ยว...ฟ้า...จะมืดแล้ว...เรา...ต้อง...เตรียมตัว" เธอพูดติดอ่าง

"เตรียมอะไร?" อวี่หงถาม ตอนนี้หลังผ่านอารมณ์และการใช้พลังงานอย่างรุนแรง ร่างกายที่อ่อนแอของเขาเริ่มกลับสู่สภาวะปกติเมื่อฮอร์โมนลดลง

เขายังคงมีการอักเสบและป่วย เมื่อครู่แค่ต้องใช้พลังกายใจรับมือกับอันตรายชั่วคราว ตอนนี้อันตรายผ่านไป ร่างกายก็เริ่มต่อสู้กับเชื้อโรคอีกครั้ง

ระบบภูมิคุ้มกันเริ่มผลิตเซลล์ภูมิคุ้มกันจำนวนมาก อุณหภูมิร่างกายก็เริ่มสูงขึ้นอีก

"ตอนกลางคืน...สัตว์ร้าย...อันตราย" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตอบ

เธอพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ในช่องว่างข้างนอกริบหรี่ลงเรื่อยๆ

ความมืดนั้นผิดปกติ เร็วเกินไป

เร็วจนอวี่หงรู้สึกได้ด้วยตาเปล่า เห็นแสงกำลังมืดลง

ปรากฏการณ์แปลกประหลาดนี้ทำให้ความวิตกกังวลและภาวะคับขันในใจเขาเพิ่มขึ้น

ปุก ปุก แปะ แปะ ติ๊ง ติ๊ง ตุ้ง ตุ้ง

หญิงสาวที่พูดติดอ่างหยิบค้อนมาจากที่ไหนไม่รู้ เริ่มตอกตะปูรอบประตูหน้าต่าง ดูเหมือนกำลังตรวจสอบและเสริมความแข็งแรงโดยรอบ

ประตูใหญ่ถูกใส่โซ่หนาหลายเส้นจากด้านใน และมีกลอนประตูสามอัน

แต่ละอันหนาเท่าแขน จุดที่กลอนสัมผัสกับบานประตูถูกเสียดสีจนเป็นมัน แสดงว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่ครั้งแรก

แสงยิ่งมืดลง มืดลงเรื่อยๆ

อวี่หงยืนนิ่งในห้อง งงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รีบตั้งสติ พยายามช่วยตรวจสอบช่องว่างเพื่อความปลอดภัย

แต่เพราะไม่คุ้นเคยสภาพแวดล้อม ไม่นานหญิงสาวที่พูดติดอ่างก็รำคาญที่เขากีดขวาง ผลักเขากลับไปนั่งที่เตียง

"เธอ...อย่า...มา...วุ่นวาย" หญิงสาวที่พูดติดอ่างพูดจริงจัง พูดจบก็มุดใต้เตียง อุ้มถุงผ้าสีดำใบใหญ่ออกมา

เปิดถุง ข้างในเต็มไปด้วยก้อนหินขาวเรียงชิดกัน เธอหยิบปากกาสีแดง เริ่มหยิบหินขาวทีละก้อน เขียนสัญลักษณ์สีแดงอย่างระมัดระวัง

'อ๋อ สัญลักษณ์สีแดงพวกนี้เธอวาดเองหรอกหรือ?' อวี่หงมองภาพนี้ สีหน้าเข้าใจ

อี๊~~ อี๊~~~~

จู่ๆ มีเสียงแหลมเล็กอ่อนมาก คล้ายเสียงร้องงิ้ว ลอยมาจากนอกบ้าน

เสียงนั้นสูงต่ำ อ้อยอิ่ง แปลกประหลาด คล้ายเสียงร้องไห้ แต่ก็คล้ายการแสดง ให้ความรู้สึกกึ่งจริงกึ่งเท็จแปลกๆ

แปะ

หญิงสาวที่พูดติดอ่างข้างๆ ได้ยินเสียงชัดเจน รีบคว้าหินขาวหลายก้อน ยัดให้อวี่หง แล้วหยิบเทียนสีเหลืองจากมุมของระเกะระกะ ใช้อะไรคล้ายแท่งแมกนีเซียมถูจุด ถือเทียน จ้องประตูหน้าต่างอย่างตื่นเต้น

อวี่หงยืนอยู่ด้านหลังเธอ พบว่าเทียนนั้นใหญ่มาก หนาเท่าไข่ไก่

"มาแล้ว" หญิงสาวที่พูดติดอ่างพูดขึ้นกะทันหัน

ตอนนี้อวี่หงก็สังเกตเห็น แสงนอกหน้าต่างหายไปหมด

เหลือเพียงความมืดทึบที่สลายไม่ได้ส่องเข้ามาจากข้างนอก

ถึงกลางคืนแล้วหรือ? ทำไมเร็วจัง?

เขาอยากพูด แต่สมองเกิดอาการมึนงงเป็นระลอก กระทบความรู้สึกตัว ร่างกายก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดว่าตัวเองอาจมีไข้ คอก็เจ็บมากขึ้น

เขาต้องดื่มน้ำ กินยา... ยาลดไข้

ไม่งั้นอาจแย่

เขารู้สภาพตัวเอง เมื่อก่อนตอนป่วยเป็นหวัดมีไข้ หนักๆ ก็รู้สึกแบบนี้

และครั้งก่อนไข้ขึ้นถึง 39 องศาก็ไม่อ่อนแอขนาดนี้ น่าจะเป็นเพราะเพิ่งผ่านความตกใจมากเกินไป

นั่งที่ขอบเตียง เขาพยายามกำหินขาวแน่น เบิกตากว้างจ้องประตูหน้าต่างอย่างตื่นเต้น

ในห้อง สองคนเงียบกริบ รอคอย

ชั่วขณะในอากาศมีเพียงเสียงหายใจและหัวใจเต้นของทั้งสอง

สภาพนี้ไม่ได้คงอยู่นาน

แปะ

ในที่สุด มีเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ ดังมาจากนอกประตู

"มาแล้ว!" หญิงสาวที่พูดติดอ่างร้องดัง

ร่างกายเธอเกร็ง กล้ามเนื้อแขนปูดโปน มือขวาชูเทียนหนาสูง ให้แสงไฟสร้างวงกลม ครอบคลุมทั้งห้องให้มากที่สุด

อวี่หงก็ยืนมองอย่างตื่นเต้นอยู่ด้านหลังเธอ

เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่จากปฏิกิริยาของหญิงสาวที่พูดติดอ่าง เดี๋ยวคงมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น...

แม้แต่กุ่ยอิงชุดขาวเมื่อครู่ ก็ยังไม่ทำให้เธอตื่นเต้นขนาดนี้

เร็วๆ นี้ การรอคอยของพวกเขาก็ได้คำตอบ

ในความมืด นอกประตูหน้าต่างเริ่มมีเสียงแมลงไต่กรูกรู เสียงนั้นกะทันหันและหนาแน่นมาก ราวกับจู่ๆ ก็ย้ายจากความเงียบในหลุมมาสู่ความอึกทึกในทะเลทราย

เสียงทรายไหลผ่านประตูหน้าต่างของบ้าน ส่งเสียงแผ่วเบา

เร็วๆ นี้ อวี่หงก็เบิกตากว้าง เห็นแมลงสีดำตัวเล็กๆ ไต่เข้ามาทางช่องว่างที่ประตูหน้าต่าง ช่องที่กว้างไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

แมลงหนาแน่นราวกับเม็ดทราย ทะลักเข้ามาครั้งเดียวนับร้อยนับพัน

แต่ละตัวขนาดเท่ามด เหมือนด้วงมีเปลือกแข็งรูปไข่ หัวมีอวัยวะปากน่ากลัวเหมือนตะขาบ ไม่มีตา มีขาหลายคู่แน่นขนัด

ดูโดยรวมเหมือนตะขาบสีดำย่อส่วน

แมลงทะลักเข้าห้องอย่างรวดเร็ว เสียงไต่คลานดังแผ่วๆ เสียงผู้หญิงแหลมเล็กในอากาศก็ใกล้และชัดขึ้นเรื่อยๆ

"ไปให้พ้น!!" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตะโกน แต่แปลกที่ยืนถือเทียนนิ่งกลางห้อง เพียงแค่ตะโกนโกรธ

อวี่หงนั่งที่ขอบเตียง อยากลุกไปช่วย แต่ร่างกายอ่อนแอไม่มีเรี่ยวแรง

เหงื่อผุดที่หลัง แต่พอออกมาก็ระเหยทันทีด้วยไข้สูง

เห็นแมลงดำไต่เข้าห้องไม่หยุด เขาก็เกร็งทั้งตัว สั่นเทา

ในหัวนึกภาพตัวเองถูกแมลงไต่เต็มตัว กัดกินเนื้อหนัง น่าสยดสยอง

นี่คือความกลัวตามสัญชาตญาณของมนุษย์ ห้ามไม่ได้

แต่ในตอนนั้นเอง

ฉึก

กลุ่มแมลงดำที่เข้ามาก่อน เข้าสู่รัศมีแสงเทียน

และในขณะนั้น เกิดเหตุไม่คาดคิด

แมลงดำน่ากลัวพวกนี้ เมื่อถูกแสงเทียนสีเหลืองอ่อน กลับละลายอย่างรวดเร็ว กลายเป็นควันดำ ระเหยหายไป

ควันดำลอยขึ้นหนาแน่น ล้วนเป็นแมลงดำที่ละลาย

พวกมันเหมือนเทียนไขที่ถูกไฟหลอม ราวกับไม่รู้จักถอย ยังบ้าคลั่งพุ่งเข้าหาหญิงสาวที่พูดติดอ่างที่ถือเทียน

เร็วๆ นี้ รอบตัวหญิงสาวที่พูดติดอ่าง แมลงที่ไต่เข้ามาทางประตูหน้าต่างก็สร้างวงแหวน เข้าใกล้ ละลาย แล้วระเหย

ควันดำลอยขึ้น เร็วๆ นี้ก็จางหายในอากาศ กลายเป็นกลิ่นฉุนแสบจมูก

อวี่หงมองภาพนี้ สีหน้าตะลึงโดยไม่รู้ตัว

เขาค้นความรู้ในสมองทั้งหมด ก็นึกไม่ออกว่ามีแมลงอะไรที่โดนแสงส่องแล้วจะละลายเป็นควันดำเอง

ภาพประหลาดตรงหน้าทำลายการคาดเดาและจินตนาการทั้งหมดของเขาโดยสิ้นเชิง

สัตว์ร้าย

จู่ๆ คำที่หมอซวี่วัยกลางคนพูดก็ผุดขึ้นในหัว

ใช่ สัตว์ร้าย

แมลงดำพวกนี้ไม่ใช่สัตว์ร้ายตัวจริงหรอกหรือ?

พวกมันมาเป็นคลื่นไม่มีที่สิ้นสุด แต่โดนแสงเพียงครั้งก็ละลายหายไป

ชั่วขณะนั้น อวี่หงตกอยู่ในภาวะสติชะงักที่อธิบายไม่ถูก เขาสังเกตแมลงดำ สังเกตเทียน พยายามหาร่องรอยปลอม

บางครั้งยังบีบขาตัวเองแรงๆ ให้ความเจ็บปลุกสมอง เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่ฝัน

แต่ทุกการกระทำล้วนพิสูจน์ว่า ทั้งหมดนี้เป็นความจริง ไม่ใช่ของปลอม ยิ่งไม่ใช่ความฝัน

และเขายังสังเกตเห็นอีกอย่าง

พร้อมกับการละลายของแมลงดำ เทียนหนาในมือหญิงสาวที่พูดติดอ่างที่ควรใช้ได้นาน ตอนนี้ก็ละลายหายไปอย่างรวดเร็วตามการโจมตีของแมลงดำ

ราวกับการต่อต้านแมลงดำพวกนี้ใช้ความร้อนของเทียนอย่างรวดเร็ว

เวลาผ่านไปในความตึงเครียด

สิบนาที

ครึ่งชั่วโมง

หนึ่งชั่วโมง

สองชั่วโมง...

สองคนยังคงอยู่ในสภาพนี้ไม่ขยับ

เทียนในมือหญิงสาวที่พูดติดอ่างจากยาวเท่าแขนท่อนล่างก็เหลือยาวเท่าฝ่ามือ

อ๊า!

จู่ๆ อวี่หงกระโดดขึ้น หันหลังยื่นมือคว้า จับแมลงดำตัวหนึ่งออกมา

แมลงดำโดนแสงส่องก็กลายเป็นควันดำ

แต่เขาลูบก้น

ก้นซ้ายถูกแมลงกัด เลือดซึมเปื้อนกางเกงทันที เห็นได้ว่าบาดแผลไม่เล็ก

ดูเหมือนถูกเลือดดึงดูด แมลงดำรอบๆ ยิ่งคลุ้มคลั่ง เริ่มพุ่งเข้าหาอวี่หงบ้าคลั่ง

แต่แสงเทียนยังคงต้านพวกมันอย่างมั่นคง เปลี่ยนพวกมันเป็นควันดำทั้งหมด

อวี่หงกุมก้น ยอมเดินเข้าไปใกล้อย่างยากลำบาก ยืนข้างหญิงสาวที่พูดติดอ่าง มองภาพนี้

มองแมลงดำรอบวงแสงละลาย ระเหย กลายเป็นควันดำ

ภาพมหัศจรรย์และอันตรายนี้ ราวกับอุกกาบาต ทำลายโลกทัศน์เดิมๆ ของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่

ในที่สุด เสียงผู้หญิงแหลมเล็กในอากาศก็ค่อยๆ หายไป ไกลออกไป

พร้อมเสียงหาย แมลงดำที่ไต่เข้าห้องก็เริ่มบางลง

แสงริบหรี่ค่อยๆ ส่องผ่านช่องประตูหน้าต่างเข้ามา

สุดท้าย

แมลงดำที่เหลือถูกแสงส่อง ดิ้นรนละลาย กลายเป็นควันดำ

ทุกอย่างกลับสู่ความสงบโดยสมบูรณ์

(จบบท)