บทที่ 3 : อันตราย (1)

แกร๊ก

ในที่สุด ประตูก็ปิดสนิท

อวี่หงถอนหายใจแรง

"นี่มันที่บ้าอะไรกันแน่!?"

เขาล็อคประตู ยืนตัวตรง แต่จู่ๆ ก็นึกถึงหญิงสาวที่พูดติดอ่างคนนั้น

ที่นี่ดูน่ากลัวไม่ว่าจะมองยังไง หญิงสาวคนนั้นดูเป็นคนดี แต่เธออยู่รอดที่นี่ได้ยังไง?

เขาถอยหลังสองก้าว ถอนหายใจยาว

ตุบ

ทันใดนั้น ด้านหลังราวกับชนกับอะไรบางอย่าง

เย็นเฉียบ แข็งๆ

ดูเหมือนเป็นคน!!

อวี่หงแข็งทื่อทั้งร่าง

เขาก้มหน้าลง มองเห็นรองเท้าสีขาวคู่หนึ่งยืนนิ่งอยู่ด้านหลังเขา

ไอ้นี่...เข้ามาได้!??

ตั้งแต่เมื่อไหร่!?

ตูม!!

เสียงดังสนั่นกะทันหัน

ประตูไม้ถูกพังเข้ามา ร่างเล็กพุ่งเข้ามา ยกมือขว้างของสีเทาขาวออกไป

"อ๊า!!"

พร้อมกันนั้นเสียงของหญิงสาวที่พูดติดอ่างดังแหวกความเงียบราวกับเสียงปี่ ปลุกอวี่หงให้ตื่นจากอาการแข็งทื่อ

เขารู้สึกถึงเงาสีเทาขาวเล็กๆ ปลิวผ่านแก้มเขาไป ปะทะใส่ร่างชุดขาวด้านหลัง

ปึก ปึก ปึก ปึก!

เสียงกระทบคล้ายผ้าดังถี่ๆ แต่พร้อมกับเสียงนั้น ร่างอวี่หงก็รู้สึกเบาโล่ง เซถลาไปข้างหน้าหลายก้าว เกือบล้ม

ร่างกายเขาอ่อนแอมาก ไร้เรี่ยวแรง ตอนนี้ได้รับความตกใจ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ยิ่งสูญเสียพลังกายใจมากขึ้น

เดินไปไม่กี่ก้าว ขาทั้งสองก็อ่อนยวบ ล้มลงกับพื้น

พลิกตัวบนพื้น จึงเห็นว่า หญิงสาวที่พูดติดอ่างพุ่งเข้าประตูมา ถือไม้กระบองหนาตีใส่ร่างชุดขาวนั้นอย่างแรง

และที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ร่างชุดขาวเหมือนลูกโป่งที่รั่ว ปุดหายไป อ่อนยวบลง เร็วๆ นี้ก็ระเบิดเป็นฟองราวกับโฟม กลายเป็นเศษผ้า สลายหายไป

เศษผ้ายังไม่ทันตกถึงพื้น ก็แตกละเอียด จางหายไป ไม่เหลือร่องรอยใดๆ

ราวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตา

ฮึก ฮึก

หญิงสาวที่พูดติดอ่างหอบหายใจแรง วางไม้กระบองหนาเท่าแขนลง หน้าแดงก่ำ เส้นเลือดปูดโปนที่หน้าและมือ หยดเหงื่อเล็กๆ เห็นชัดแม้ในแสงสลัว

"คน...อ่อนแอ...อันตราย...ข้างนอก อย่า...อย่า...ออกไป!" เธอหันมามองอวี่หง พูดอย่างจริงจัง

อวี่หงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้เขาถึงรู้สึกว่าหลังแสบร้อน ราวกับถูกถลกหนังออกไปชั้นหนึ่ง

พลิกตัวบนพื้น จึงพบว่าบริเวณที่หลังเขาชนมีเลือดหยดเล็กๆ กระจาย

เห็นแบบนั้น หญิงสาวที่พูดติดอ่างรีบเข้ามาพยุงเขาขึ้น

สองคนออกแรงพร้อมกัน พละกำลังของหญิงสาวที่พูดติดอ่างก็ปรากฏชัด

เธอแข็งแรงกว่าอวี่หงที่เป็นผู้ชายตัวโตเสียอีก และแข็งแรงกว่ามาก!

เธอดึงอวี่หงขึ้นมา พลิกตัวเขา พาเกาะกรอบประตู ถอดเสื้อออก

แล้วเธอก็ไปหยิบกระปุกอะไรสักอย่างมา ทาป้ายที่หลังเขา

เร็วๆ นี้ ความเจ็บหยาบๆ ก็แผ่ซ่านจากหลัง

อวี่หงอดทน รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังช่วยเขา รักษาบาดแผลให้

"นี่ยาอะไร?"

"ยา...ที่...ปู่...ทิ้งไว้" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตอบติดขัด

"ดี...นะ!"

ความเงียบ

อวี่หงนึกถึงร่างชุดขาวเมื่อครู่ คำถามมากมายในใจอยากถาม

จัดระเบียบความคิดอยู่พักใหญ่ จึงเอ่ยปากอีกครั้ง

"เมื่อกี้ ร่างชุดขาวนั่น คืออะไร?"

"กุ่ยอิง" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตอบ

"ผีเงา?"

"มันเป็นคนหรือเปล่า?" อวี่หงถามต่อ

"ไม่รู้"

อวี่หงรู้สึกว่าความเชื่อวัตถุนิยมที่สั่งสมมาหลายปีกำลังจะพังทลาย โดยเฉพาะการที่อีกฝ่ายสลายหายไปต่อหน้าต่อตา ภาพนั้นให้ความรู้สึกจอมปลอมและไม่จริงที่บรรยายไม่ถูก

เขาคิดอยู่พักใหญ่ จนแสงนอกหน้าต่างริบหรี่ลง จึงเอ่ยปาก

"งั้น ร่างชุดขาวนั่น เป็นผีหรือเปล่า?"

"ไม่ใช่" หญิงสาวที่พูดติดอ่างตอบ "ใน...หนังสือพิมพ์...มี"

เธอพูดลำบากมาก จึงหยุดรักษาแผลชั่วคราว ก้มลงเก็บหนังสือพิมพ์ พลิกๆ หาฉบับกลาง ส่งให้อวี่หง

อวี่หงรับมา เห็นพาดหัวเขียนว่า

'การทดลองกุ่ยอิงคืบหน้าครั้งใหญ่'

ข้างล่างเป็นรายละเอียด

'...ตามที่สถาบันวิจัยร่วมมนุษยชาติเปิดเผย กุ่ยอิงมีความเชื่อมโยงใกล้ชิดกับคลื่นเลือด แต่หลังวิเคราะห์อย่างละเอียด เนื้อหาการทดลองที่สถาบันเปิดเผยแสดงให้เห็นว่า กุ่ยอิงไม่มีความทรงจำใดๆ พวกมันมีเพียงรูปลักษณ์ภายนอกของมนุษย์เมื่อมีชีวิต แต่ไร้ความทรงจำและอารมณ์ เพียงสัญชาตญาณที่จะล่าสิ่งมีชีวิตที่เข้าใกล้และสังเกตเห็นพวกมัน โดยเฉพาะสิ่งมีชีวิตประเภทเดียวกัน

กล่าวคือ แก่นแท้ของกุ่ยอิงคล้ายนักล่าสายพันธุ์ใหม่ที่มีความสามารถในการพรางตัวสูง พวกมันไม่อาจถูกฆ่า เพียงขับไล่ได้ แม้ถูกทำลายจนกระจาย ก็จะปรากฏตัวอีกอย่างรวดเร็ว และมีความสามารถพิเศษในการทะลุผ่านสสารที่มีอยู่ส่วนใหญ่

ในการทดลองของบางสถาบัน ถึงกับสงสัยว่าพวกมันอาจไม่ได้มีอยู่ในความเป็นจริง แต่อยู่ในสมองของเรา เป็นสัญญาณพิเศษคล้ายภาพหลอนตัวเอง'

อ่านรายงานนี้จบอย่างรวดเร็ว ความเย็นเยียบในใจอวี่หงแผ่ขยายไปทั่วร่าง

อันตราย!

อันตรายเหลือเกิน!!

ที่นี่มันที่บ้าอะไร!! ทำไมถึงอันตรายขนาดนี้!?

แค่ออกนอกประตู! จะให้มีชีวิตรอดไหม!?

กำหนังสือพิมพ์ หอบหายใจ สงบสติอารมณ์สักพัก เขาอ่านหนังสือพิมพ์ซ้ำหลายรอบ

ตุบ

อวี่หงหน้าหมองคล้ำนั่งที่ขอบเตียง มองหญิงสาวที่พูดติดอ่างเก็บของที่ใช้รักษาแผลให้เขา

แล้วเธอก็เริ่มจัดการตะกร้าไม้ไผ่ที่ใส่รากไม้และดินเละๆ

เพราะห้องไม่มีการระบายอากาศ จึงมีกลิ่นคาวดินเน่าอบอวลทันที

นั่งอยู่พักหนึ่ง อวี่หงรู้สึกคอแห้งผาก ร่างกายร้อนผ่าว

"มีน้ำไหม?" เขาถามอย่างหมดแรง

หญิงสาวที่พูดติดอ่างชะงัก ชี้ไปที่โอ่งดำเล็กๆ ที่มุมห้อง

โอ่งเล็กนั้นขนาดเท่าหัวคน ด้านนอกมีลายนกบินกิ่งไม้ดอกไม้เลือนราง

อวี่หงลุกเดินไปนั่งยองๆ เปิดฝาโอ่งเล็ก ข้างในมีน้ำสีเหลืองตื้นๆ มีกลิ่นเหม็นจางๆ

"..." เขาพูดไม่ออก เพียงดูก็รู้ว่าน้ำนี้ดื่มไม่ได้แน่ๆ

เน่าแล้ว...

จู่ๆ มีของสีดำคล้ายกาน้ำชายื่นมาจากด้านข้าง

เป็นหญิงสาวที่พูดติดอ่าง

เธอเขย่ากาน้ำชา

"กรอง..."

เธอทำท่าตักน้ำเทลงช่องบนของกา

อวี่หงจึงสังเกตเห็นว่าด้านบนกามีของคล้ายตะแกรงกรอง

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง รับกามา หาทัพพีน้ำที่ข้างโอ่ง ค่อยๆ เทน้ำลงไป

กว่าจะกรองน้ำหนึ่งทัพพีเสร็จ

เขาถือกาหาถ้วยไม้ เทน้ำลงไป

ฉ่า

สายน้ำใสแต่มีกลิ่นเหม็นพุ่งลงมา เต็มถ้วยประมาณหนึ่งในสาม แล้วหยุด

อวี่หงมองน้ำที่มีกลิ่นเหม็น แม้กรองแล้ว แต่ก็ยัง...

เขาไม่อยากดื่ม แต่ร่างกายขาดน้ำอย่างรุนแรง ทำให้เขารู้ว่าตัวเองที่ป่วยและบาดเจ็บ ถ้าขาดน้ำอีก คงจบแน่

ขณะที่เขาลังเล หญิงสาวที่พูดติดอ่างก็แย่งถ้วยน้ำในมือเขาไป ดื่มรวดเดียวหมด

แปะ

เธอวางถ้วยที่ขอบโอ่งเล็ก เกิดเสียงกระทบ

"ดื่ม...ไม่...เป็น...ไร!"

อวี่หงจึงชะงัก เข้าไปตักน้ำ กรองใหม่อีกถ้วย แล้วถือถ้วยน้ำ มือค้างกลางอากาศ

อืม

เขาชะงัก ยกถ้วยขึ้นจะดื่ม

แต่รีบวางลงทันที

ยกขึ้นจะดื่มอีก

แล้วก็วางลงอีก...

หญิงสาวที่พูดติดอ่างข้างๆ ตาเหลือกกลอกตามมือเขาขึ้นลง งงๆ

ทำอย่างนี้หลายครั้ง

อวี่หงสูดลมหายใจลึก กำถ้วยแน่น หน้าซีดลงเรื่อยๆ

คิดในใจว่า น้ำนี้จะสะอาดกว่านี้ไม่ได้หรือ?

เขากังวลว่าน้ำยังไม่ทันเข้าร่างกาย คนจะเป็นอะไรไปก่อน หญิงสาวที่พูดติดอ่างดื่มแล้วไม่เป็นไร ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่เป็นไร ความแตกต่างของร่างกายแต่ละคน บางครั้งมากกว่าที่คิดมาก

'ต้องการเพิ่มพลังถ้วยน้ำหรือไม่?'

จู่ๆ มีเสียงเบาๆ ดังเข้าหูเขา

แปะ วางถ้วยลงบนโต๊ะไม้ข้างๆ

สีหน้าอวี่หงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองซ้ายมองขวา แต่พบว่ามีเพียงหญิงสาวที่พูดติดอ่างยืนข้างๆ มองเขางงๆ

'ต้องการเพิ่มพลังถ้วยน้ำหรือไม่?'

เสียงนั้นดังมาอีก

อวี่หงมองไปรอบๆ แต่หาคนพูดไม่เจอ

เขาจึงจ้องมองถ้วยไม้บนโต๊ะ

เร็วๆ นี้ บนผิวถ้วยปรากฏตัวเลขเล็กๆ: 3 วัน

นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไร

สีหน้าอวี่หงเปลี่ยนไปทันที สงสัยก่อนว่าตาฝาดหรือเปล่า แต่กะพริบตาหลายครั้งแล้วตัวเลขนั้นก็ยังอยู่

ทันใดนั้น เขาคล้ายนึกอะไรได้ ก้มมองหลังมือขวา รอยประทับสีดำนั้น

แน่นอน

รอยนั้นใหญ่เท่าไข่ไก่ บริเวณสีดำกำลังเป็นประกายระลอกคล้ายคลื่นน้ำ

'เป็นของนี่นี่เอง!' อวี่หงเข้าใจทันที

ชั่วขณะนั้น ตาเขาวาววับ ใจคิดวุ่นวาย ยืนอยู่ที่เดิมมีความคิดผุดขึ้นมากมาย

แต่เร็วๆ นี้ เขาก็นึกได้ว่าหญิงสาวที่พูดติดอ่างยังอยู่ข้างๆ

รีบยกมือขึ้น หันรอยประทับที่หลังมือให้เธอดู

"เห็นของบนมือฉันไหม?"

"..." หญิงสาวที่พูดติดอ่างส่ายหน้า หน้างงๆ "ไม่...มี...อะไร...เลย"

"..." อวี่หงลดมือลง มองถ้วยน้ำอีกครั้ง แน่ใจว่าตัวเลขยังอยู่ ในใจพอจะเดาได้บ้าง

เขาเดินไปที่อื่นท่ามกลางสายตางุนงงของหญิงสาวที่พูดติดอ่าง

ห้องไม่ใหญ่ มีข้าวของไม่กี่อย่าง

ตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ โต๊ะอาหารที่ใช้เป็นโต๊ะเขียนหนังสือด้วยหนึ่งตัว โต๊ะข้างเตียงสองตัว กระจกแบบโบราณหนึ่งบาน เก้าอี้สองตัว

นอกจากนี้ก็มีของระเกะระกะที่มุมห้อง โอ่งน้ำเล็กก็วางรวมอยู่ตรงนี้

เขาเดินวนรอบหนึ่ง สุดท้ายหยุดที่ประตูไม้

ยื่นมือแตะประตู

นึกถึงกระบวนการเมื่อครู่ เขาคิดในใจอีกครั้ง

'ประตูนี้จะดีขึ้นกว่านี้ไม่ได้หรือ?'

ฉึก

จู่ๆ ราวกับมีเส้นด้ายเล็กๆ พุ่งออกจากรอยประทับที่หลังมือ ทะลุเข้าประตูไม้

เร็วๆ นี้ บนประตูก็ปรากฏตัวเลขสีดำ: 16 วัน

'ต้องการเพิ่มพลังประตูไม้หรือไม่?' เสียงเบาๆ นั้นดังขึ้นอีก แยกไม่ออกว่าชายหรือหญิง ไร้อารมณ์ ราวกับเสียงจักรกล

อวี่หงมองตัวเลข ตาเห็นเค้าความเข้าใจบางอย่าง

'ตัวเลขนี้น่าจะเป็นเวลาที่ต้องใช้ในการเพิ่มพลัง...แล้วหลังเพิ่มพลังจะเป็นยังไง?'

เขาดึงมือกลับ หันไปดูถ้วยน้ำ ตัวเลขบนถ้วยหายไปแล้ว

'แล้วการเพิ่มพลังนี้ ทำผ่านวิธีไหน? จะมีเสียงดังไหม? จะเพิ่มพลังต่อไปเรื่อยๆ ได้ไหม? มีข้อจำกัดอะไรไหม?'

คำถามมากมายผุดขึ้นในใจ

"เธอ...กำลัง...ทำ...อะไร??" หญิงสาวที่พูดติดอ่างอดถามไม่ได้

"เมื่อกี้ฉันเวียนหัว คิดเพ้อเจ้อไปหน่อย..." อวี่หงถอนหายใจ ไม่พูดถึงเรื่องตัวเลขและรอยประทับดำ

ก่อนจะเข้าใจสถานการณ์ชัดเจน เขาไม่คิดจะบอกใคร

เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือ ต้องหาของมาทดสอบผลการเพิ่มพลังของรอยประทับดำนี้ก่อน

ประตูไม้ใช้เวลานานเกินไป และยังไม่แน่ใจว่าจะมีเสียงดังไหม

อวี่หงเดินวนอีกรอบ เร็วๆ นี้ก็เล็งเป้าหมายไปที่ของเล็กๆ ที่ไม่สะดุดตาชิ้นหนึ่ง - ก้อนหินสีขาวที่หญิงสาวที่พูดติดอ่างขว้างออกมาเมื่อครู่

(จบบท)