บทที่ 230 เด็กโง่ ผสานความจริง?!

เจ้าเมืองมีอำนาจชี้เป็นชี้ตายอยู่แล้ว ยิ่งเป็นผู้เล่นที่ทำผิดด้วยแล้ว

ฮั่นต้าเปาและคนอื่นๆ ไม่แปลกใจเลย แม้แต่ป้าป้าฉีก็บอกว่าสมควรตาย

คุยกับนิโลสั้นๆ จึงได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

เห็นเฉินเป่ยซวนเติบโตขึ้นทีละก้าว ตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ นิโลเริ่มรู้สึกต่ำต้อย คิดว่าตัวเองพิการ ไม่คู่ควรเป็นหลานของท่านเฉิน

ยิ่งมีคนภายนอกเยาะเย้ยถากถาง เขายิ่งไม่กล้าพบเฉินเป่ยซวน

แต่ในใจก็ยังเคารพนับถือเขามาก ไม่อยากจากไป

พอได้ยินว่าเขาเป็นเจ้าเมืองตะวันตกดิน จึงเอาเงินเก็บทั้งหมดออกมาเตรียมเปิดร้านเล็กๆ ตั้งรกราก

ถือเป็นการอยู่เป็นเพื่อนอีกแบบหนึ่ง

แต่ตอนประมูลราคา ถูกผู้เล่นหญิงที่ปรากฏตัวขึ้นมาก่อกวน ประมูลแข่งอย่างไม่มีเหตุผล สุดท้ายเกิดความขัดแย้งจนถูกจับ

ฟังเขาเล่าจบ

เฉินเป่ยซวนถอนหายใจ ยื่นมือตบบ่าเขา

ความรู้สึกถูกคนดูถูกเขารู้ดี นิโลคงไม่สบายใจแน่

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างกระตือรือร้นและมองโลกในแง่ดี

"เด็กดี อย่าทำเรื่องโง่ๆ อีกนะ"

ปลอบใจสั้นๆ แล้วเขาก็พาคนออกจากคุก

เขาพูดคำเดียวก็ปล่อยนิโลได้ แต่เขาไม่อยากทำแบบนั้น

คนพิการยิ่งต้องการการเคารพ

เขาไม่อยากให้นิโลถูกคนอื่นนินทาในภายหลัง

"ต้าเปา หาเหตุผลที่เหมาะสมช่วยเขาหน่อย อย่าให้เขารู้ตัว"

"ครับ"

เสี่ยวลู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพนี้แล้วรู้สึกตาร้อนผ่าว

นึกถึงปู่หวังที่อยู่ข้างบ้านที่คอยเอาอาหารมาให้พวกเขา...

และลุงๆ ในหมู่บ้านที่คอยเก็บของเก่าให้คุณปู่...

รวมถึงลุงที่ร้านอาหารเช้า พวกเขาล้วนช่วยเหลือเธอและคุณปู่ในแบบของตัวเอง...

และ...และอีกมากมาย...

สายตาพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ เธอรีบใช้มือน้อยๆ เช็ดน้ำตา ไม่อยากให้คุณปู่เห็น

เฉินเป่ยซวนเหลือบมองเห็น ในใจถอนหายใจเบาๆ

"เด็กโง่..."

จัดเต็นท์พักให้ หมดเวลาในเกม ทั้งสองออฟไลน์

(แผงข้อมูลระดับ 100 จะแยกเป็นบทต่างหาก จึงไม่ใส่ไว้ที่นี่)

......

ลืมตาขึ้น กลับสู่โลกความจริง

เฉินเป่ยซวนลูบหัวเสี่ยวลู่ แล้วลุกไปที่ห้องรับแขกโทรหาเย่เซียว

"ช่วยสืบคนหนึ่งให้หน่อย ไอดีในเกมชื่อหลานหลาน อ้างว่าสามีเป็นเจ้าของบริษัทถาจ้ายที่เมืองเถิงหลิน อยากรู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง"

"อีกอย่าง ฉันอยากคุยกับผู้บริหารระดับสูง ยิ่งสูงยิ่งดี"

ปลายสายเย่เซียวสีหน้าเคร่งขรึม รีบตอบอย่างจริงจัง

"ไม่มีปัญหา ผมจะจัดการให้"

วางสาย สีหน้าเย่เซียวเคร่งเครียด

ในที่สุดก็จะเปิดเผยตัวตนผู้มีพลังพิเศษแล้วสินะ...

ภรรยาเจ้าของบริษัทถาจ้าย...

ทำไมฟังดูคุ้นๆ...

ไม่มีเวลาคิดมาก เขารีบมอบหมายงานสืบสวนลงไป แล้วโทรหาผู้บังคับบัญชา

รายงานคำขอของเฒ่าเฉินขึ้นไป ทันทีก็ได้รับความสนใจ

"ฉันเข้าใจแล้ว รอข่าวจากฉัน"

ผู้บริหารระดับสูงวางสาย รายงานต่อขึ้นไป

พร้อมกับการปฏิบัติการที่น่าตกใจครั้งแล้วครั้งเล่าของเฉินเป่ยซวน ระดับความสนใจของผู้บริหารระดับสูงก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

โดยเฉพาะคืนนี้ในเวอร์ชั่นการรุกรานแห่งความมืด

พลังคนเดียวจบเควสต์หลัก ระดับยังถึง 100 อีก!

ผู้บริหารระดับสูงที่รู้เรื่องภายในของหมื่นพิภพ อยากรู้ความลับที่ซ่อนอยู่ในระดับ 100 และเหตุผลที่เฒ่าเฉินแข็งแกร่งขนาดนี้

บางทีอาจได้คำตอบในการสนทนาครั้งนี้

ข่าวถูกรายงานขึ้นไปเรื่อยๆ สุดท้ายตกถึงมือชายหน้าตาสง่างามที่มีบุคลิกน่าเกรงขาม

กวาดตาอ่านข้อมูล แล้วสั่งการทันที

"แก้ไขกำหนดการ บ่ายนี้ไปเมืองเฉินเฟิง"

"ครับ"

เจ้าหน้าที่รีบไปจัดการทันที

เฉินเป่ยซวนยังไม่รู้ว่าโทรศัพท์ครั้งนี้ของเขาจะก่อให้เกิดความเคลื่อนไหวใหญ่ขนาดไหน

หลังกินข้าวเช้า ครูสอนพิเศษมาเคาะประตูตรงเวลา

แล้วลากเสี่ยวลู่ที่หน้าตาเบื่อโลกเข้าห้อง เริ่มการเรียนวันใหม่

เฉินเป่ยซวนนั่งสบายๆ ในลานบ้าน ใช้ไม้จิ้มฟันแคะฟัน รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นสองเท่า

มานา 10,000 ทำให้เขาเต็มเปี่ยมด้วยพลัง ทั้งร่างเต็มไปด้วยพละกำลัง

และหลังถึงระดับ 100 คุณสมบัติในโลกจริงของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วย

ยิ่งพิสูจน์สมมติฐานของเขา

บางที วันหนึ่งเกมอาจกลายเป็นความจริง...

——————

ชื่อ: เฉินเป่ยซวน

อาชีพ: ว่างงาน

คุณสมบัติ: พละกำลัง 282, ความว่องไว 54, สติปัญญา 75, พลังกาย 463, เสน่ห์ 1, โชค 1

พลังชีวิต: 5430

พลังจิต: 10750

ทักษะ: วาร์ป, ศิลปะการสำรวจ, สายฟ้าลูกโซ่

——————

คุณสมบัติทั้งสี่เพิ่มขึ้น เพิ่มประมาณ 1% ของแผงในเกม

แต่ถึงแค่ 1% สำหรับคนทั่วไปก็น่ากลัวมาก

ความว่องไว 54 มากกว่าเกาเฉิงสองเท่ากว่า อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง

พละกำลังและพลังกายเกินการรับรู้

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าขีดจำกัดอยู่ที่ไหน

กำลังคิดอยู่ สองคนที่ชอบหาเรื่องก็มาถึงประตู

ก็คือจิ้งจอกไฟและมีดเงินนั่นเอง!

ที่ทำให้เขาแปลกใจคือ ข้างหลังยังมีซุปเปอร์คุณพ่อ เกาเฉิง ตามมาด้วย!

ตอนนี้เกาเฉิงมองเขาด้วยสายตาเหมือนในเกมไม่มีผิด ชัดเจนว่าจำเขาได้

เขาเลิกคิ้วถาม: "พวกเขาบอกคุณแล้วเหรอ?"

เกาเฉิงยิ้มเล็กน้อย "เดาไว้นานแล้ว แค่วันนี้ยิ่งแน่ใจ"

"แต่ท่าน เจอกันหลายครั้งไม่ยอมบอก ตั้งใจดูผมเป็นตัวตลก"

"ฮ่าๆๆ ตอนนั้นสถานการณ์พิเศษ ต้องระวังหน่อย"

เฉินเป่ยซวนหัวเราะเบาๆ แก้ตัว

เกาเฉิงจับความหมายในคำพูดได้ไว ประกอบกับการที่จิ้งจอกไฟและมีดเงินปรากฏตัวที่นี่ ผลลัพธ์ชัดเจนโดยไม่ต้องพูด

"ดูเหมือน...ลุงเฉินจะไม่ธรรมดา..." เขาพึมพำในใจ

จิ้งจอกไฟและมีดเงินไม่ได้เปิดเผยเป้าหมายภารกิจ แต่ในฐานะอดีตหัวหน้าทีม ย่อมรู้ว่าพวกเขาทำอะไร

และในหมู่บ้านหรูแห่งนี้ คนที่น่าสนใจก็มีไม่กี่คน คนที่ได้รับการคุ้มครองจากหน่วยรบพิเศษยิ่งมีน้อยกว่า

ตอนนี้ จิ้งจอกไฟทนความร้อนรนไม่ไหว แทรกขึ้นมา

"เฮ้ คุณเฉิน คุณยังไม่ยอมรับอีกหรือ?"

"พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้าย รีบๆ..."

"ผมยอมรับ"

"...จัดการเร็วๆ...เอ๊ะ? คุณยอมรับแล้ว?"

จิ้งจอกไฟไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ตาเบิกกว้างมองเขา

เฉินเป่ยซวนพยักหน้า ตอบเรียบๆ "อืม"

ยังไงก็ต้องคุยกับผู้บริหารระดับสูงเปิดเผยความจริงอยู่แล้ว ถ้ายังปิดบังต่อไป กลับจะดูเหมือนมีเจตนาไม่ดี

จิ้งจอกไฟและมีดเงินสมองยังตามไม่ทัน

เมื่อวานยังทำเป็นโง่ ถามอะไรก็ส่ายหน้าสามที

วันนี้กลับยอมรับง่ายๆ แบบนี้!

จิ้งจอกไฟหรี่ตา ยังไม่หายสงสัยจึงถามอีก

"อืม ขอยืนยันอีกที คุณยอมรับว่าช่วยซู่จิ้งใช่ไหม? แล้วความตายของโจรพวกนั้น คุณยอมรับไหม?"

"ยอมรับ ยอมรับ! เด็กคนนี้เป็นอะไร ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง?" เฉินเป่ยซวนหน้าเหวอ

"อะ...อาา!"

จิ้งจอกไฟกัดฟันกรอด แทบจะระเบิด

มีดเงินเห็นท่าไม่ดีรีบห้าม เกาเฉิงก็ตะโกนด้วย

"ใจเย็น!"

"ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมยังโมโหง่ายอยู่อีก!"

คำพูดของเกาเฉิงมีน้ำหนัก จิ้งจอกไฟดับไฟทันที ทั้งโกรธทั้งน้อยใจ

พึมพำ "จะโทษฉันได้ยังไง..."

พลังพิเศษของเธอเป็นธาตุไฟ อยู่ในสภาวะกระวนกระวายตลอดเวลา เลยมักอดไฟไม่อยู่ เป็นคนขี้โมโหโดยสันดาน

"เมื่อคุณยอมรับแล้ว กรุณาตามพวกเราไปลงทะเบียนตรวจสอบพลังด้วยครับ" มีดเงินก้าวออกมาพูดอย่างสุภาพ

"ไม่มีปัญหา ไปกันเถอะ"

เฉินเป่ยซวนเดินตามพวกเขาไป

พอดีอยากรู้ด้วยว่าพลังของตัวเองอยู่ในระดับไหน

......

(จบบท)