บทที่ 2 คัมภีร์ไท่เสวียน

บทที่ 2 คัมภีร์ไท่เสวียน

"ฮู้ พูดภาษาโบราณนี่เหนื่อยจริงๆ!" หลี่เจ๋อเสวียนถอนหายใจเมื่อเห็นเงาร่างของซุนซื่อเมาหายลับไป

จากความทรงจำของร่างเดิม ตอนนี้หลี่เจ๋อเสวียนอยู่ในปีแรกแห่งรัชศกเจิ้นกวน สำหรับยุคนี้ หลี่เจ๋อเสวียนเต็มไปด้วยความคาดหวัง

นึกถึงจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ นึกถึงแคว้นน้อยใหญ่มาถวายบรรณาการ นึกถึงไชน่าทาวน์ที่ยังมีอยู่ในอเมริกาแม้จะผ่านไป 1,400 ปี หัวใจของหลี่เจ๋อเสวียนก็เต็มไปด้วยความร้อนรน อดใจรอไม่ไหวที่จะไปสัมผัสราชวงศ์ที่ทำให้ชาวจีนภาคภูมิใจที่สุดนี้

แต่ทำไมฉันถึงไม่มีความสามารถพิเศษล่ะ ก่อนข้ามมิติ หลี่เจ๋อเสวียนก็เคยอ่านนิยายข้ามมิติมามาก พวกตัวเอกข้ามมิติไปมักจะมีระบบเทพ หรือไม่ก็มีความจำเป็นเลิศ จำกลอนสมัยถังซ่งได้มากมาย ยามว่างท่องบทกวีสักบท แล้วสะบัดร่าง สาวงามมากมายก็เข้ามาอ้อนกอด

จุ๊ๆ คิดแล้วหลี่เจ๋อเสวียนน้ำลายไหลยืด แต่...ทำไมฉันข้ามมิติมาถึงไม่มีอะไรเลยล่ะ!

ชาติก่อนหลี่เจ๋อเสวียนเป็นเด็กติดเกมสายวิทย์แท้ๆ พวกกลอนสมัยถังซ่งอะไรนั่น หลังสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จก็คืนให้ครูภาษาไปหมดแล้ว จำได้ลางๆ แค่บทที่มีชื่อเสียงมากๆ ปกติก็วาดรูป เขียนโปรแกรม เล่นเน็ต แชท เล่นเกม แฟนที่เคยคบก็รู้จักทางเน็ตทั้งนั้น

ฮือ ไม่มีความสามารถพิเศษ ฉันจะอยู่ในสมัยถังยังไงดี

เอ๊ะ ไม่มีความสามารถพิเศษ แต่ฉันมีวิชายุทธ์นี่นา หลี่เจ๋อเสวียนนึกขึ้นได้ว่าร่างนี้เรียนวิชากับปรมาจารย์มา 8 ปี

หลี่เจ๋อเสวียนฮึกเหิมขึ้นมาทันที พยายามยันตัวขึ้น นั่งขัดสมาธิบนเตียงไม้ไผ่ ลองฝึกวิชาตามวิธีที่จำได้

เดิมทีแค่อยากลองดู ใครจะรู้ว่าระหว่างฝึก ทุกอย่างเป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ ถึงกับท่องคาถา "ไท่เสวียนจิง" ได้โดยอัตโนมัติ ไม่รู้สึกติดขัดเลย

ตอนนี้หลี่เจ๋อเสวียนรู้สึกถึงเปลวไฟเล็กๆ นับไม่ถ้วนที่ลอยขึ้นมาจากท้องน้อย ตามการเคลื่อนไหวของวิชา เปลวไฟเหล่านี้ราวกับได้ยินคำสั่ง ไหลเวียนไปตามเส้นทางที่กำหนดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไปทั่วร่างกาย

หลี่เจ๋อเสวียนรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว บริเวณที่กระดูกหักที่แขนและหัวเข่ารู้สึกคันๆ ชาๆ อยากเกาจนทนไม่ไหว อดทนต่อความอยากเกา หลี่เจ๋อเสวียนฝึกวิชาต่อตามที่จำได้

หลังจากครบ 36 รอบ หลี่เจ๋อเสวียนลืมตา ระบายลมหายใจ เงยหน้าเห็นว่าข้างนอกมืดแล้ว อดรู้สึกไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ

ลองสำรวจสภาพร่างกาย ตกใจจนตาโต แขนขาไม่เจ็บเหมือนก่อนหน้า รู้สึกว่าร่างกายเต็มไปด้วยพลัง

ไม่ใช่ว่ากระดูกหักต้องพัก 100 วันเหรอ ฉันตกจากภูเขามากระดูกหักหลายที่ แค่ไม่กี่วันก็หายเกือบหมดแล้ว?

หรือว่าการฝึก "ไท่เสวียนจิง" เมื่อกี้จะช่วยเร่งการฟื้นตัว?

หาเหตุผลอื่นไม่ได้ หลี่เจ๋อเสวียนจึงได้แต่สรุปว่าอาการดีขึ้นเป็นเพราะความมหัศจรรย์ของ "ไท่เสวียนจิง"

ในฐานะคนรุ่นศตวรรษที่ 21 หลี่เจ๋อเสวียนไม่เคยคิดว่าวิชายุทธ์จะมีอยู่จริง

จากความทรงจำของร่างเดิม "ไท่เสวียนจิง" ถือเป็นวิชาพลังภายในระดับสูงสุดในยุทธภพ แบ่งเป็น 10 ขั้น หลี่เจ๋อเสวียนฝึกมา 8 ปี ถึงขั้น 5 แล้ว แค่นี้ก็มีพละกำลังพันชั่ง อาจารย์หลิงซวีเจินเหรินฝึกถึงขั้น 9 แล้ว พลังความสามารถนับเป็นปรมาจารย์อันดับต้นๆ ในยุทธภพ

"ฮู้ ไม่คิดว่าในโลกนี้จะมียอดฝีมือที่เหินเวหาได้เหมือนในหนัง งั้นต่อไปฉันก็เป็นยอดฝีมือแล้วสิ ฮ่าๆ!" หลี่เจ๋อเสวียนคิดอย่างตื่นเต้น

"ไท่เสวียนจิงนี่ดีจริงๆ ต่อไปฉันต้องขยันฝึกให้ถึงขั้น 9 เร็วๆ แล้วจะได้เหินเวหาได้ ยามว่างๆ จะได้แอบดูคุณหนูบ้านผู้ดี ฮิๆ!"

"กรึ๊บๆ" ตอนนี้ท้องส่งเสียงประท้วงสองที เฮ้ ต้องลุกไปหาอะไรกิน ดูซิว่าบ้านอาจารย์ซุนมีอะไรกินได้บ้าง

หลี่เจ๋อเสวียนลุกจากเตียง เดินไปที่ครัว

"มีแต่แป้ง ผัก ไม่มีข้าว ไม่มีไข่ ไม่มีเนื้อไก่เป็ดปลา แย่จัง คงต้องกินก๋วยเตี๋ยวน้ำสองชามแล้วล่ะ"

ชาติก่อนหลี่เจ๋อเสวียนเป็นเด็กชนบท ฐานะครอบครัวไม่ค่อยดี มีคำพูดว่าลูกคนจนต้องโตเร็ว หลี่เจ๋อเสวียนทำอาหารได้ไม่มีปัญหา ปกติตอนปิดเทอมพบแฟนสาวอู๋เสี่ยวเชียน เขาจะเป็นคนทำอาหาร เพราะเธอชอบกินอาหารที่เขาทำมาก

ในห้องเช่าเล็กๆ 30 กว่าตารางเมตร เวลาอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งทำอาหาร อีกคนยืนดู รู้สึกเหมือนครอบครัวเล็กๆ มีความอบอุ่นจางๆ

พอเถอะ อย่าคิดฟุ้งซ่านเลย กินให้อิ่มก่อนค่อยว่ากัน ถอนใจแล้วหลี่เจ๋อเสวียนก็เริ่มนวดแป้ง รีดแผ่น หั่นเส้น ต้มน้ำ แล้วลงหม้อ 5 นาทีต่อมาปิดไฟ ใส่ผัก เกลือ หาน้ำมันไม่เจอ ก็กินแบบนี้แหละ ไม่ได้กินอะไรทั้งวัน หลี่เจ๋อเสวียนกินไป 3 ชามใหญ่ถึงจะพอใจวางตะเกียบ

หลังเก็บล้างถ้วยชาม หลี่เจ๋อเสวียนนั่งบนเตียงไม้ไผ่ เริ่มคิดว่าต่อไปจะทำอย่างไรดี

ไปรับราชการ?

ใต้ปกครองหลี่ซื่อหมิน มีคนเก่งมากมาย ฝ่ายบุ๋นมีฝางเสวียน ตู้จวิ้น เวยเจิ้ง ฝ่ายบู๊มีหลี่จิ้ง ฉินเฉียว เฉิงเย่าจิน ฉันไปแล้วจะทำอะไรได้

อีกอย่างชาติก่อนหลี่เจ๋อเสวียนก็เป็นแค่เด็กติดเกม ไม่เก่งเรื่องเข้าสังคม จะไปเอาตัวรอดในวงราชการได้ยังไง ไม่มีความเจ้าชู้ฉลาดแกมโกงสักนิด จะไปได้ยังไง

ไปเป็นนักเดินทาง?

ความปรารถนาของร่างนี้ก่อนตายก็คือกลับไปเยี่ยมพ่อแม่แล้วออกท่องยุทธภพช่วยเหลือผู้คน แม้วิชายุทธ์จะไม่เลว แต่ฟ้ายังมีฟ้า คนยังมีคน ถ้าออกไปช่วยคนแล้วเจอปรมาจารย์โบราณ โดนตบตายไปซะงั้น จะทำยังไง

ได้เกิดใหม่มาทั้งที ต้องถน

อมชีวิตไว้สิ อีกอย่าง ยุคนี้ไม่มีรถไฟเครื่องบิน ออกเดินทางก็ต้องโยกเยกลำบาก วิ่งไปวิ่งมาเหนื่อยจะตาย!

คิดไปคิดมา หลี่เจ๋อเสวียนก็รู้สึกว่ากลับบ้านไปเป็นลูกคนรวยดีกว่า

ได้เกิดใหม่อีกครั้ง สูญเสียความรักและความผูกพันจากชาติก่อน หลี่เจ๋อเสวียนจึงยิ่งทะนุถนอมทุกอย่างที่มีในตอนนี้ คนเราชีวิตหนึ่งหาเงินมากมาย เหนื่อยมากไปเพื่ออะไร ชีวิตสั้นแค่ไม่กี่สิบปี หลายคนมาไปอย่างรีบร้อน แต่กลับมองข้ามทิวทัศน์ระหว่างทาง หลี่เจ๋อเสวียนตัดสินใจว่า ชาตินี้จะใช้ชีวิตให้ดี จะปกป้องคนที่ตนรัก จะมีชีวิตที่มีความสุขไปจนตลอดชีวิต

จากความทรงจำในสมอง รู้ว่าพ่อแม่ชาตินี้รักเขามาก ตอนเด็กเพื่อรักษาโรคให้เขา ถึงกับยอมสละทรัพย์สมบัติทั้งหมด ทำให้หลี่เจ๋อเสวียนรู้สึกซาบซึ้งใจ

น่าสงสารพ่อแม่ทั้งหลายในโลก ความรักที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลกยังคงมาจากพ่อแม่ ความรักที่มีต่อลูกๆ ไม่มีเงื่อนไขใดๆ จริงๆ

อดนึกถึงพ่อแม่ชาติก่อนไม่ได้ พ่อก้มหน้าก้มตาทำนาหาเงิน ส่งเสียให้เขาเรียนหนังสือ สิบกว่าปีไม่เคยเปลี่ยน ตากแดดตากลม พ่อไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ไม่เคยบ่นว่าลำบาก แต่กาลเวลาเหมือนมีดฆ่าหมู ฟันแล้วฟันเล่า ไม่ว่าพ่อจะพยายามต้านทานแค่ไหน กาลเวลาก็ยังทำให้ผมพ่อขาว ทำให้หลังพ่อคด นึกถึงพ่อที่แก่ชราลงเรื่อยๆ ตอนนี้หลี่เจ๋อเสวียนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดกรีด

ฮือ การเป็นพ่อแม่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พี่ชาย ไปอย่างสบายใจเถอะ พ่อแม่ของเธอฉันจะดูแลให้ดี! พ่อ แม่ ลูกกลับไปไม่ได้แล้ว พวกท่านดูแลตัวเองให้ดีนะ ไม่ต้องส่งฉันเรียนแล้ว พวกท่านไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ชีวิตที่เหลือขอให้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง! เจ๋อเสวียนขอโทษพวกท่านด้วย!

ตัดสินใจแล้ว หลี่เจ๋อเสวียนนอนลงบนเตียงไม้ไผ่ เริ่มหลับไป...

(จบบทที่ 2)