บทที่ 173 : เมื่อพ่อผู้สงบเสงี่ยมเริ่มโกรธ เจ้าชายน้อยต้องเผชิญความหวาดกลัว
ฮู่ฮู่—— ลมหนาวพัดกระหน่ำ ฝนฤดูหนาวเทกระหาย! ฝนเย็นเฉียบ ราวกับดาบเหล็กคมกริบ โปรยลงมาจากฟากฟ้าสูงหมื่นจั้ง ตัดผ่านอากาศ เมื่อตกกระทบร่างในชั่วพริบตาก็หนาวจนเข้ากระดูก ราวกับจะฉีกเนื้อหนังออก! จางหย่าหรี่ตา ขาเรียวยาวเกร็งทันที เท้าแตะพื้น หยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าตลาด จากนั้น รีบถอยหลังอย่างรวดเ...