บทที่ 16 : ปัญหา (2)
"ไม่...เป็นไร...แล้ว" สาวน้อยที่พูดติดอ่างถอนหายใจ ถอดฮู้ดเสื้อกันฝน แล้วมองไปอีกด้าน อีกคนถอดฮู้ดตาม เผยให้เห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของคุณหมอซวี่
"เที่ยวนี้ แค่ไปกลับเจอวิญญาณร้ายมากกว่าเดิมอีก หินเรืองแสงใช้ไปเยอะมาก แล้วสัตว์ประหลาดเมื่อคืนที่ทางการประเมินไว้ ไม่น่าจะมาปรากฏแถวนี้ด้วยซ้ำ"
ครั้งนี้สาวน้อยที่พูดติดอ่างมาขอยืมอาหาร เธอจึงถือโอกาสให้มาเป็นเพื่อนออกไปข้างนอก แลกกับการให้เนื้อแห้งและเห็ดแห้ง คิดว่าตัวเองช่วยเหลือด้วยความหวังดี แต่ไม่นึกว่าระหว่างทาง ถ้าไม่ได้สาวน้อยที่พูดติดอ่างช่วยดึงไว้หลายครั้งในจังหวะสำคัญ ตอนนี้เธอคง...
คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าคุณหมอซวี่แสดงความหวาดกลัวย้อนหลัง "ครั้งนี้ไม่รู้..."
โครม!! ทันใดนั้น เสียงดังสนั่น ประตูไม้ของบ้านถูกอะไรบางอย่างพุ่งชนอย่างแรง เสียงกระแทกสั่นสะเทือนบานประตู ทำให้ปูนผนังรอบๆ หลุดร่วงเป็นแผ่น กรอบประตูสั่นอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าหลวมแล้ว
"อะไรน่ะ!?" คุณหมอซวี่ขวัญกระเจิง "เป็นสัตว์ประหลาดนั่น! มันตามมา!! ทำไม!!" เป็นตัวที่พวกเธอเจอที่ที่พักชั่วคราวเมื่อคืน
"ต้าน! ไว้!" สาวน้อยที่พูดติดอ่างพุ่งไปข้างหน้า ใช้ไหล่ยันประตูไม้
โครม! แต่เสียงกระแทกครั้งต่อมาก็ทำให้เธอกระเด็นล้มหงายหลัง พลังของสัตว์ประหลาดข้างนอกแรงเกินไป ต้านไว้ไม่อยู่
โครม! โครม! โครม!!
ประตูไม้ถูกกระแทกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตะปูที่ยึดกรอบประตูค่อยๆ หลุดออกทีละตัว โผล่ออกมาข้างนอก คุณหมอซวี่ขวัญผวา มองภาพตรงหน้า ร่างกายแข็งทื่อ สูญเสียความสามารถในการตอบสนอง
"เป็นมัน... ตัวนั้น... ทำไม..." ลูกชายของเธอ ตายในสถานการณ์แบบนี้
ตอนนั้น เธอและครอบครัวรีบตอบสนองทันที พยายามวิ่งไปยันประตู แต่แรงกระแทกมหาศาลจากข้างนอกไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะต้านทานได้ ไม่ถึงครึ่งนาที ประตูแตก ลูกชายของเธอพยายามล่อสัตว์ประหลาดไปทางอื่น ฉวยจังหวะวิ่งออกไปไกล ส่วนเธอถูกสามีลากตัว รีบหนีออกจากบ้าน ก่อนจากมาเห็นแค่เงาของลูกชายถูกสัตว์ประหลาดงับไว้แต่ไกลๆ
โครม!!! ในตอนนั้น ประตูไม้แตกกระจาย เศษไม้พุ่งใส่คุณหมอซวี่ที่ยืนนิ่งงัน เห็นว่าเศษไม้กำลังจะพุ่งเข้าหน้าผากเธอ จู่ๆ สาวน้อยที่พูดติดอ่างก็ยื่นมือคว้าตัวคุณหมอซวี่ กลิ้งหลบไปด้านข้าง
ฟู้! หลังประตูแตก สัตว์ประหลาดร่างใหญ่สีดำมืดพุ่งเข้ามาตามแรงเฉื่อย ฉวยจังหวะที่มันยังทรงตัวไม่ได้ ถูกแรงเฉื่อยพาพุ่งไปข้างหน้า สาวน้อยที่พูดติดอ่างอุ้มคุณหมอซวี่วิ่งหนีทันที
เธอวิ่งออกจากประตู สุดแรงเกิด ตามถนนกรวดออกไป
"เรา...จะไปไหน" คุณหมอซวี่ได้สติ เสียงสั่นถาม สาวน้อยที่พูดติดอ่างคิดถึงสถานที่ต่างๆ อย่างรวดเร็ว ประตูไม้บ้านเธอที่เสริมความแข็งแรงแล้วยังต้านไม่อยู่ บ้านอื่นก็คงต้านได้ไม่นาน
จะทำอย่างไร? จะทำอย่างไร? จะทำอย่างไร!!?
เหงื่อไหลตามขมับพร้อมเสียงหอบหายใจถี่ วิ่งออกจากหมู่บ้าน สาวน้อยที่พูดติดอ่างไม่รู้ตัวว่าวิ่งมาถึงป่าที่เคยทำงานไม้กับอวี่หงตอนกลางวัน พอรู้ตัว เธอรีบเปลี่ยนทิศทาง วิ่งไปที่อื่น ไม่อยากให้อวี่หงถูกพบด้วย
แต่แบกคนวิ่งท่ามกลางสายฝน แม้เธอจะมีร่างกายที่แข็งแรงผิดปกติ ตอนนี้ก็เริ่มเหนื่อยล้า
จะทำอย่างไร?? เธอคิดหาวิธีในใจไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ไม่มีบ้านกำบัง ไม่มีหินเรืองแสงป้องกัน แค่วิญญาณร้ายที่ปรากฏไม่หยุด ไม่ต้องพูดถึงสัตว์ประหลาดข้างหลัง พวกเธอก็ต้านทานไม่ไหวแล้ว
"อี้อี้... วางฉันลง ตายก็ตายไป ฉันไม่อยากทำให้เธอลำบาก!" คุณหมอซวี่พูดติดๆ ขัดๆ บนไหล่เธอ สาวน้อยที่พูดติดอ่างไม่พูดอะไร ก้มหน้าวิ่งสุดชีวิต
โครม!!! ทันใดนั้นเธอเลี้ยวซ้าย เปลี่ยนทิศทางพุ่งไป ข้างตัวเธอ ต้นไม้ใหญ่ถูกสัตว์ประหลาดสีดำด้านหลังพุ่งชนอย่างแรง ส่งเสียงทึบ ต้นไม้สั่นไหว ลำต้นถูกชนเป็นรอยบุ๋มลึก เกือบจะล้ม
อวี่หงเก็บวิทยุ ถอดแบตเตอรี่ เอาใบไม้แห้งคลุมไว้ นี่จะเป็นกุญแจสำคัญในการรับข้อมูลข่าวสารจากภายนอกของเขาต่อไป จึงต้องเก็บรักษาให้ดี
ทำเสร็จแล้ว เขามองหินเรืองแสง หินที่กำลังเสริมพลังมีตัวเลขนับถอยหลังปรากฏบนผิว แต่มองไม่ชัด ถ้าไม่สังเกตดีๆ แทบจะแยกไม่ออก
ฮื่อ เขาถอนหายใจ จู่ๆ ก็เห็นลมหายใจตัวเองเป็นไอขาวจางๆ "อุณหภูมิต่ำขนาดนี้เลยเหรอ?"
ลุกขึ้นยืน เขาเดินไปที่เตาผิง ตั้งใจจะจุดไฟให้ความอบอุ่น มีท่อควันต่อกับช่องระบายอากาศที่ประตูแล้ว จุดไฟก็ปลอดภัย แต่มองฟืนในเตา อวี่หงรู้ว่าแม้จะจุด ก็คงไม่ได้นานนัก
"ฮ่า ไม่รู้ว่าสาวน้อยจะกลับมาเมื่อไหร่... ถ้าหาถ่านหินอะไรได้ก็ดีนะ"
ตอนนี้การป้องกันที่ถ้ำดีกว่าบ้านของสาวน้อยที่พูดติดอ่างมาก ประตูหน้าต่างที่นั่น แผ่นไม้หนาแค่ครึ่งเดียวของที่นี่ วัสดุก็อ่อนกว่า เป็นไม้เก่าที่ใช้มาหลายปี ตอนนี้ขาดแค่เรื่องการให้ความอบอุ่นกับอาหารการกิน แก้ได้ ที่นี่ก็จะเป็นที่หลบภัยที่ใช้งานได้
โครม!! จู่ๆ อวี่หงก็ได้ยินเสียงกระแทกแว่วมาแต่ไกล
"เสียงอะไร?" เขาขมวดคิ้ว ฝนตกแบบนี้ยังมีเสียงข้างนอกได้ ต้องเป็นสัตว์ประหลาดหรือวิญญาณร้ายแน่ๆ
ลุกขึ้นยืน เขาอยากไปดูความเคลื่อนไหวข้างนอก แต่พอลุกขึ้น ก็กลัวถูกวิญญาณร้ายจับจ้อง หน้าขาวซีดโผล่มาที่ช่องสังเกตการณ์กะทันหัน ก็น่ากลัวอยู่ดี แม้จะมีหินเรืองแสงเสริมพลังป้องกัน แต่การถูกทำให้จิตใจอ่อนล้าก็เป็นเรื่องปกติ
คิดแบบนี้ อวี่หงก็นั่งลงอีก
โครม! จู่ๆ ก็มีเสียงดังอีก สีหน้าอวี่หงเปลี่ยนไป ลุกพรวดขึ้น วิ่งไปที่ช่องสังเกตการณ์ เปิดแผ่นบังมองออกไป
พอมอง เขาก็เห็นภาพสาวน้อยที่พูดติดอ่างกับคุณหมอซวี่กำลังถูกสัตว์ประหลาดสีดำไล่ล่า
"แย่แล้ว!" เห็นสัตว์ประหลาดนั่น อวี่หงใจหายวาบ ท่ามกลางสายฝน ในป่าห่างออกไปสิบกว่าเมตร สัตว์ประหลาดคล้ายเห็บยักษ์ตัวหนึ่ง สูงกว่าสองเมตร ยาวกว่าสี่เมตร ทั้งตัวสีดำมืด กำลังไล่ล่าทั้งสองคนไม่หยุด
เงียบ หยุดชะงัก อวี่หงยืนอยู่ที่ประตู
โครม! เขาเปิดประตูพรวด "ทางนี้! มาทางนี้!!!" เขาตะโกนไปทางสาวน้อยที่พูดติดอ่าง
ทั้งตัวเขาเกร็ง สั่น เลือดสูบฉีดอย่างรวดเร็ว หน้าแดงก่ำ ความตื่นเต้นและความกลัวอย่างรุนแรงกระตุ้นให้เขารีบปิดประตู อย่าให้สัตว์ประหลาดเห็นตัว
แต่สาวน้อยที่พูดติดอ่างเคยช่วยชีวิตเขา ช่วยเขามามากมาย แม้จะกลัว อวี่หงก็มีหลักการความเป็นคนของตัวเอง!
กำท่อนไม้ตะปูฝังหินเรืองแสงที่ข้างประตูแน่น เขาพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้ความกลัวบังคับให้ปิดประตู ไม่ให้ความกลัวบีบให้หลบซ่อน
"ทางนี้!! อี้อี้!!" อวี่หงก้าวออกนอกประตูหนึ่งก้าว ยืนกลางสายฝน ตะโกน "วิ่งมาทางนี้!!!" เขาตะโกนสุดเสียง
เขารู้ว่าวิ่งหนีแบบนี้ ในสภาพแวดล้อมที่มืดลงเรื่อยๆ ถ้าวิญญาณร้ายปรากฏตัว ผลลัพธ์สุดท้ายคือต้องตายแน่นอน แทนที่จะเป็นแบบนั้น สู้มาหลบด้วยกันที่นี่ เดิมพันว่าประตูไม้ที่เสริมพลังแล้วจะต้านทานการโจมตีของสัตว์ประหลาดได้ดีกว่า แค่ต้านได้สักพัก ตอนนี้เป็นกลางวัน พอเมฆสลาย สัตว์ประหลาดก็จะหายไป...
ทั้งสองคนที่อยู่ไกลได้ยินเสียง หันมามอง ไม่เพียงแค่พวกเขา แม้แต่สัตว์ประหลาดเห็บก็ได้ยินเสียง หันมามองทางนี้
ฉวยจังหวะที่มันหยุดชะงัก สาวน้อยที่พูดติดอ่างกัดฟัน หมุนตัวจะวิ่งไปทางอื่น
"เชื่อฉันสิ! อี้อี้!" เสียงของอวี่หงดังมาอีก สาวน้อยที่พูดติดอ่างชะงัก หันไปมองอวี่หง จากระยะไกล เธอเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าเขาที่บิดเบี้ยวด้วยความกลัว
"มา!!" อวี่หงตะโกน ยื่นมือไปหาเธอ
ฟู้! สัตว์ประหลาดสีดำพุ่งตัวอีกครั้ง กระแสลมที่มันพาไปทำให้ผมของสาวน้อยที่พูดติดอ่างปลิวสะบัด แม้น้ำฝนจะทำให้เปียก ก็ยังต้านแรงลมไม่อยู่
ทันใดนั้น คุณหมอซวี่เป็นคนแรกที่ตัดสินใจ ดึงสาวน้อยที่พูดติดอ่างวิ่งไปทางอวี่หง การเคลื่อนไหวของเธอกระตุ้นสัตว์ประหลาด มันสีดำตามหลังทั้งสองคน พุ่งเข้าใส่อวี่หงที่ยืนอยู่หน้าถ้ำ
มันเป็นสัตว์ประหลาดเห็บยักษ์สีดำ ราวกับรถถังประหลาดที่มีขาแปดขา กำลังคำรามพุ่งเข้าใส่ถ้ำ รูปร่างใหญ่เท่าแรดพุ่งชาร์จมา ให้ความรู้สึกน่ากลัวต่างจากวิญญาณร้ายโดยสิ้นเชิง
อวี่หงถอยหลังหนึ่งก้าว ยืนข้างประตูด้านข้าง มองสัตว์ประหลาดที่กำลังใกล้เข้ามา ขาทั้งสองข้างสั่นระริกอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเดือนก่อน เขายังเป็นแค่คนธรรมดา พนักงานออฟฟิศธรรมดา เดือนต่อมา เขาต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่น่าสยดสยองและไม่รู้จักแบบนี้!
ความกลัว ความกลัวอย่างรุนแรง ทำให้ทั้งร่างแข็งทื่อ แทบขยับไม่ได้ มือขวาที่จับลูกบิดประตูสั่นอย่างรุนแรง อยากจะรีบปิดและล็อกประตูทันที
แต่อี้อี้ทั้งสองยังมาไม่ถึง! คุณหมอซวี่ช่างเถอะ แต่สาวน้อยที่พูดติดอ่างต่างออกไป เธอเคยช่วยชีวิตเขา ดังนั้น... ตอนนี้เขาก็ต้องช่วยเธอ
ผัวะ! อวี่หงตบขาตัวเองอย่างแรง "กลัวห่าอะไร!! บ้าชิบ!" "ยืนนิ่ง!!" "มึงยืนให้มันนิ่งๆ!!!"
เขาตะโกนในใจ จ้องมองสาวน้อยที่พูดติดอ่างทั้งสองที่วิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยี่สิบเมตร สิบห้าเมตร สิบเมตร ห้าเมตร! หนึ่งเมตร!!
ฉึก! ในชั่วพริบตา คุณหมอซวี่และสาวน้อยที่พูดติดอ่างพุ่งเข้าประตูทีละคน ทันทีที่พวกเธอเข้ามา อวี่หงก็ปิดประตูทันที ล็อกกลอน
โครม!!! ไม่ถึงวินาที เสียงกระแทกดังสนั่นกลางประตู ทำให้ทั้งถ้ำสั่นสะเทือนเล็กน้อย
โครม! โครม! โครม!!
สัตว์ประหลาดสีดำเริ่มพุ่งชนประตูไม้อย่างบ้าคลั่ง มันดูเหมือนจะโกรธ โกรธที่อวี่หงแย่งเหยื่อไป แต่ไม่ว่ามันจะชนอย่างไร ประตูก็แค่สั่นสะเทือน ไม่มีร่องรอยแตกหรือหลวม
"ฮึก ฮึก ฮึก นี่...มัน?" สาวน้อยที่พูดติดอ่างล้มลงกับพื้น หันกลับไปมอง เห็นประตูที่แตกต่างจากความทรงจำเดิมโดยสิ้นเชิง เธอมองอย่างสงสัย เธอจำได้ว่า ก่อนหน้านี้ที่เธอกับอวี่หงทำไว้ ไม่ใช่แบบนี้นี่? ประตูบานนี้ดูดีกว่าอันเดิมมาก ดูแข็งแรงกว่ามากด้วย
"หลังจากเธอไป ฉันได้ปรับปรุงประตูใหม่ เสริมความแข็งแรงรอบๆ" อวี่หงเห็นความสงสัยของเธอ ทิ้งตัวลงนั่ง หอบหายใจ อธิบาย
"..." สาวน้อยที่พูดติดอ่างมองเขาเหม่อๆ จากประตูไม้เดิม มาเป็นประตูไม้หนาที่สมบูรณ์แบบตรงหน้า ความแตกต่างมันช่าง...
"ไม่พูดเรื่องนี้ก่อน รีบมาช่วยกันยัน!" อวี่หงลุกพรวด วิ่งไปใช้ไหล่ยันประตูด้านหลัง
คุณหมอซวี่และสาวน้อยที่พูดติดอ่างก็รีบลุกขึ้น ช่วยกันยัน เสียงกระแทกยังไม่หยุด แต่เมื่อสามคนช่วยกัน สัตว์ประหลาดข้างนอกก็ชัดเจนว่าไม่สามารถทำอะไรประตูไม้นี้ได้
เสียงกระแทกดังต่อเนื่องราวสิบกว่าครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีความคืบหน้า ไม่นานนัก เห็นว่าไร้ผล สัตว์ประหลาดจึงหันหลังจากไป หายเข้าไปในม่านฝนอย่างรวดเร็ว
(จบบท)
