บทที่ 13 ผีประตูและโศกนาฏกรรมของท่านพ่อหลี่

บทที่ 13 ผีประตูและโศกนาฏกรรมของท่านพ่อหลี่

วันรุ่งขึ้น

หลี่เจ๋อเสวียนนอนจนสายอีกแล้วถึงตื่น นึกถึงเมื่อวานที่ตื่นสายจนไม่ได้ฝึกวรยุทธ์ อดละอายใจไม่ได้ ก่อนหน้านี้ยังคิดจะฝึก 'ไท่เสวียนจิง' ถึงชั้นที่ 9 เลย ทำแบบนี้สามวันจับปลาสองวันตากแห ไม่ได้การ จึงนั่งขัดสมาธิบนเตียง ฝึกลมปราณ 'ไท่เสวียนจิง' หลายรอบ ทันใดนั้นก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า

"พี่ชาย พี่ชาย"

เสียงเรียกแผ่วเบาของหลานเอ๋อร์ดังมาจากด้านนอก ตามด้วยเสียงฝีเท้าเบาๆ เดินเข้ามาในห้อง

เฮ้อ เด็กคนนี้ ทุกเช้าจะมาปลุกข้า เหมือนนาฬิกาปลุก ทุกครั้งไม่เคยเคาะประตูก็บุกเข้ามาเลย นิสัยนี้ไม่ดีเลย ถ้าวันไหนข้ากำลังอยู่ในห้องกับเสี่ยวซี... อ๊ะ พูดผิด ควรจะเป็นถ้าวันหน้าข้ากำลังอยู่ในห้องทำเรื่องน่าอายกับภรรยาในอนาคต แล้วเด็กน้อยคนนี้บุกเข้ามาทำลายบรรยากาศจะทำอย่างไร?

หลี่เจ๋อเสวียนไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเขาคิดอะไรกับเสี่ยวซี เสี่ยวซียังเป็นเด็กอายุ 13 ปี เขาไม่ใช่คนชอบเด็กแน่นอน เพื่อแก้นิสัยไม่ดีของน้องสาว หลี่เจ๋อเสวียนตัดสินใจลงโทษเบาๆ สักหน่อย

เขาเคลื่อนตัวไปซ่อนหลังประตู พอดีได้ยินเสียงฝีเท้าหลานเอ๋อร์มาถึงหน้าประตู หลานเอ๋อร์ไม่มีนิสัยเคาะประตูจริงๆ ผลักประตูเข้ามาแล้ววิ่งเข้าห้องใน

"พี่ชาย ขี้เกียจจัง ตื่นได้แล้ว"

หลานเอ๋อร์ยังไม่ทันวิ่งถึงเตียงก็เริ่มตะโกน พอถึงเตียงก็เห็นเตียงว่างเปล่า

"อ๊ะ พี่ชายไปไหน? ทำไมไม่เห็น?"

หลานเอ๋อร์กำลังจะหันหลัง คิดจะออกไปถามพี่เสี่ยวเหอ จู่ๆ ก็เห็นใบหน้าหนึ่ง ตาขาวโพลน (แน่นอนว่าเป็นหลี่เจ๋อเสวียนกำลังกลอกตา) แลบลิ้นยาว ยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าน้อยๆ ของนาง...

หยุดไปสามวินาที จู่ๆ เสียงกรีดร้องแหลมก็ดังสนั่นตะวันตกของจวนหลี่: "กรี๊ดดด~~~!"

หลานเอ๋อร์ตกใจร้องลั่น หลับตาใช้มือทั้งสองทุบผีตรงหน้าสุดแรง ไม่ให้มันกินตัวเอง ในใจสวดมนต์ขอให้พี่ชายมาช่วยเร็วๆ

"หลานเอ๋อร์ หลานเอ๋อร์ เป็นอะไร?"

หลี่เจ๋อเสวียนตกใจกับปฏิกิริยารุนแรงของหลานเอ๋อร์ กลัวจะทำให้หลานเอ๋อร์ตกใจเกินไป จึงรีบจับไหล่หลานเอ๋อร์ไว้ทั้งสองข้าง พูดเสียงนุ่มนวล

ได้ยินเสียงพี่ชาย หลานเอ๋อร์จึงกล้าลืมตา เห็นพี่ชายอยู่ตรงหน้า รีบวิ่งไปกอดพี่ชาย ร้องไห้:

"พี่ชาย พี่ชายไปไหนมา เมื่อกี้มีผีลิ้นยาวจะกินหลาน ฮือๆ~~~~"

หลี่เจ๋อเสวียนไม่คิดว่าจะทำให้หลานเอ๋อร์ร้องไห้ รู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เป็นแบบนี้แล้ว ก็ต้องผิดต่อไป ไม่งั้นหลานเอ๋อร์คงไม่ปล่อยเขาแน่

"หลานเอ๋อร์ เมื่อกี้เข้ามาไม่ได้เคาะประตูใช่ไหม?"

"อืม ไม่ได้เคาะ" หลานเอ๋อร์สะอื้น

"หลานเอ๋อร์ จริงๆ แล้วที่เจ้าเห็นเมื่อกี้คือผีประตู ถ้าเจ้าเข้าห้องไม่เคาะประตู ถ้าเขาอารมณ์ไม่ดีก็จะออกมา ชอบกินเด็กผู้หญิง" หลี่เจ๋อเสวียนเริ่มหลอก

"อ๊า อย่ากินหลานเลย หลานไม่อร่อย หลานจะเคาะประตูแล้ว"

หลานเอ๋อร์รีบพูดด้วยความกลัว

"อืม ถ้าหลานเอ๋อร์เคาะประตู ผีนั่นก็จะไม่ออกมา หลานเอ๋อร์อย่าร้องไห้นะ"

หลี่เจ๋อเสวียนตอนนี้สนุกกับการหลอกเด็ก แต่เมื่อหลานเอ๋อร์โตขึ้นและนึกถึงเรื่องนี้ได้ เขาก็เสียใจกับสิ่งที่ทำวันนี้ไม่หยุด แต่นี่เป็นเรื่องภายหลัง ขอข้ามไปก่อน

ปลอบหลานเอ๋อร์แล้ว หลี่เจ๋อเสวียนก็ไปล้างหน้าแปรงฟันกินอาหารเช้า

หลี่เจ๋อเสวียนตื่นสายทุกเช้า ฮูหยินหลี่จึงสั่งครัวให้เก็บอาหารเช้าไว้ให้หนึ่งที่ สามีภรรยาและหลานเอ๋อร์ที่ตื่นเช้าก็กินพร้อมกัน ตอนนี้หลี่เจ๋อเสวียนนั่งกินอาหารเช้าคนเดียวที่ห้องโถงหน้า พอดีเห็นพ่อแม่เดินเข้ามา พ่อของเขายังมีรอยคล้ำใต้ตา

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ทำไมมาที่นี่ กินด้วยกันสิ!"

หลี่เจ๋อเสวียนทักทายพ่อแม่พลางกิน

"เจ๋อเสวียน เจ้ากินเถอะ แม่กับพ่อเจ้ากินแล้ว"

ฮูหยินหลี่ยิ้มพลางนั่งกับหลี่จิงหมึกบนม้านั่งข้างๆ นั่งลงแล้ว ฮูหยินหลี่ก็มองหลี่เจ๋อเสวียนกินข้าวด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าเปี่ยมด้วยความรัก ยิ่งมองรอยยิ้มยิ่งกว้าง หลี่เจ๋อเสวียนถูกแม่จ้องจนขนลุก คิดว่าตัวเองช่วงนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่

"ท่านแม่ ถ้ามีอะไรก็บอกลูกเถอะ ท่านจ้องแบบนี้ลูกกินไม่ลงเลย"

ถูกแม่จ้องตลอด หลี่เจ๋อเสวียนกินไม่ลงจริงๆ จึงจำใจพูด

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร แม่แค่มาถามว่าช่วงนี้เจ้าขาดเงินใช้หรือเปล่า"

หลี่เจ๋อเสวียนชะงัก ไม่คิดว่าพ่อแม่มาให้เงินใช้ ปกติคนอื่นต้องขอเงินพ่อแม่ ที่ไหนมีพ่อแม่มาให้เงินลูกเอง หลี่เจ๋อเสวียนตอนนี้รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย ยิ้มพูด: "ท่านแม่ ช่วงนี้ลูกไม่ขาดเงินใช้"

ฮูหยินหลี่ผิดหวังเล็กน้อย เมื่อคืนนางฟังสามีเล่าเรื่องที่หลี่เจ๋อเสวียนทำที่ร้านเสื้อผ้าเมื่อวาน ลูกชายมีความสามารถแล้ว นางเป็นแม่ดีใจยิ่งกว่าใคร แต่นางดีใจมากไป ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทั้งคืน ถามรายละเอียดจากหลี่จิงหมึกไม่หยุด หลี่จิงหมึกเล่าเจ็ดแปดรอบแล้ว นางก็ยังไม่เบื่อ หลี่จิงหมึกถูกรบกวนทั้งคืน เช้ามามีรอยคล้ำใต้ตาใหญ่

ได้ยินว่าลูกชายตื่นแล้ว ฮูหยินหลี่ก็รีบลากหลี่จิงหมึกมา อยากให้ความรักแม่กับลูกชาย ลูกชายจากบ้านไปหลายปี นางเป็นแม่ก็พยายามทุกวิถีทางที่จะดีกับลูกชาย

"เจ๋อเสวียน ถ้าเจ้าขาดเงิน บอกแม่ได้นะ เจ้าออกไปพบปะเพื่อนฝูง กินข้าวดื่มสุรา ล้วนต้องใช้เงิน อย่าทำให้ตัวเองขายหน้า อย่าเสียดายเงิน พ่อเจ้ามีเงินมากมาย เขาหาเงินมากขนาดนั้น ก็เพื่อให้เจ้าใช้ อย่ากลัวใช้เงินนะ"

ฮูหยินหลี่ลุกขึ้นตบหลังหลี่เจ๋อเสวียนเบาๆ ใบหน้าเปี่ยมด้วยความรัก สนับสนุนให้เขาเป็นลูกคนสุรุ่ยสุร่าย

หลี่จิงหมึกได้ยินแล้วเกือบกระอักเลือด กำลังจะคัดค้าน ก็ถูกฮูหยินหลี่จ้องกลับไปจนต้องหุบปาก หลี่จิงหมึกไม่กล้าจ้องกลับแน่นอน ได้แต่จ้องลูกชายอย่างโกรธเคือง คิดในใจอย่างแค้นเคือง นับแต่ไอ้ลูกเวรนี่กลับมา ตำแหน่งของเขาในบ้านก็ตกต่ำลงเรื่อยๆ เมื่อวานบอกภรรยาว่าเจ้าเด็กนี่เข้าใจคณิตศาสตร์ ตำแหน่งของไอ้เด็กนี่ก็ยิ่งสูงขึ้น ตอนนี้กลายเป็นบรรพบุรุษของบ้านไปแล้ว ต่อไปเรื่องแบบนี้ต้องไม่บอกภรรยาเด็ดขาด หลี่จิงหมึกตัดสินใจแน่วแน่ในใจ

หลี่เจ๋อเสวียนฟังคำแม่แล้วก็งง นี่หมายความว่าอะไร นี่กำลังให้ข้ารีบไปเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายหรือ หลี่เจ๋อเสวียนบอกว่าโลกเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป มองไม่ทันแล้ว

พึมพำกับมารดา:

"อืม ขอบคุณท่านแม่ ถ้าลูกขาดเงินจะมาขอท่านแม่"

เห็นพ่ออยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร หลี่เจ๋อเสวียนคิดว่าตนสนใจแต่คุยกับแม่ พ่อคงรู้สึกถูกทอดทิ้งจึงไม่พอใจ ทำหน้าเจื่อนชวนพ่อคุย:

"ท่านพ่อ วันนี้ทำไมไม่ไปร้านล่ะ?"

หลี่จิงหมึกตั้งใจจะไปดูร้านเสื้อผ้าที่ตลาดตะวันตกช่วงบ่าย เพราะยังไม่ได้หาผู้จัดการร้านคนใหม่ เขาก็กังวลอยู่บ้าง แต่ได้ยินลูกชายพูดแล้วนึกถึงที่ภรรยาเพิ่งพูดว่าตนหาเงินมากมายก็เพื่อให้หลี่เจ๋อเสวียนใช้ ทันใดนั้นแรงจูงใจในการหาเงินก็ลดลง หน้าดำพูดอย่างไม่พอใจ:

"ไอ้ลูกเวรนี่จะยุ่งทำไม? ข้าวันนี้ไม่ไป... เอ่อ ไอ้... วันนี้ร้านคงไม่มีอะไร พ่อเลยไม่คิดจะไป"

ที่แท้หลี่จิงหมึกรู้สึกถึงสายตาฆาตกรของฮูหยินหลี่จึงรีบแก้คำพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

หลี่จิงหมึกรู้สึกอยู่ห้องโถงต่อไปไม่ไหวแล้ว รีบเอามือไพล่หลังกลับไปนอนต่อที่เรือนตะวันออก

หลี่เจ๋อเสวียนเห็นออกว่าพ่อกลัวแม่ ตำแหน่งของพ่อในบ้านนี้ต่ำจริงๆ เขาถึงกับสงสารพ่อ เขาก็ไม่รู้ว่าวันนี้แม่เป็นอะไร จู่ๆ กระตือรือร้นนัก แต่ตอนนี้เขาก็ขี้เกียจสนใจแล้ว รีบกินอาหารเช้าให้เสร็จภายใต้สายตารักใคร่ของแม่แล้วรีบหนีไปหาหลานเอ๋อร์เล่นที่เรือนหลัง

......

(จบบทที่ 13)