บทที่ 13 : การทดลอง (1)

ไม่นานสาวน้อยที่พูดติดอ่างก็กลับมา นำผักแห้งมาถุงเล็กๆ ดูเหมือนจะเป็นเฟิร์นหรือพืชคล้ายๆ กันที่ตากแห้งเก็บไว้

ทั้งสองคนช่วยกันใช้ถังไม้กรองน้ำในบ้าน นับเป็นของสะสมสำหรับช่วงน้ำขึ้น

เช้าวันรุ่งขึ้น สาวน้อยที่พูดติดอ่างออกไปเก็บฟืน งานวันนี้หนักมาก เพราะอีกสองวันก็จะถึงช่วงน้ำขึ้นแล้ว

พวกเขาต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อม

หลังจากสาวน้อยที่พูดติดอ่างจากไป อวี่หงก็มาที่ถ้ำที่หลบภัยตามลำพัง ตรวจสอบสภาพต่างๆ

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีปัญหา เขาก็หยิบถุงเนื้อแห้งที่กำลังเสริมพลังขึ้นมา

เนื้อแห้งนั้นเขากับสาวน้อยที่พูดติดอ่างแบ่งใส่ถุงเล็กๆ หลายถุง เวลาจะกินก็แกะทีละถุง แบบนี้ก็ป้องกันความชื้นได้ด้วย

แต่ละถุงมีเนื้อแห้งแค่สิบชิ้นเล็กๆ

แสงจากนอกถ้ำส่องเข้ามาทำให้ภายในถ้ำสว่างไสว

แสงส่วนใหญ่สะท้อนมาจากกระจกเล็กๆ ที่วางไว้ตรงช่องระบายอากาศที่ปากถ้ำ แต่เดิมถ้ำมืดมาก แม้ข้างนอกจะแดดจ้า ข้างในก็ยังคงมืดและเย็น

แต่ตอนนี้เมื่อมีกระจกสะท้อนแสง สภาพแวดล้อมในถ้ำก็ดีขึ้นมาก

อวี่หงนำถ่านดูดความชื้นออกมาจากมุมถ้ำ นำไปตากแดดข้างนอก แล้วจึงปิดประตู หยิบถุงเนื้อแห้งที่เสริมพลังขึ้นมา

บนถุงผ้าสีเทาของเนื้อแห้งแสดงตัวเลข: 0 วัน 0 ชั่วโมง 5 นาที

'ใกล้แล้วใกล้แล้ว'

อวี่หงนั่งลงด้วยความคาดหวัง รอคอยเงียบๆ

หนึ่งนาที

สองนาที

สามนาที

แกรกๆ

จู่ๆ ข้างนอกมีเสียงแปลกๆ เบาๆ เหมือนพุ่มไม้ถูกดันให้แยกออก

สีหน้าอวี่หงเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบลุกขึ้นเดินไปที่ปากถ้ำ มองออกไปทางช่องสังเกตการณ์

ช่องสังเกตการณ์ที่มีขอบเรียบทำไว้อย่างหยาบๆ มีเพียงช่องแคบยาวให้มองเห็นด้านนอก

แต่อย่างน้อยก็มองเห็นได้ทุกทิศทาง พอตอบสนองความต้องการพื้นฐานได้

ประตูไม้ที่ผ่านการเสริมพลัง ตอนนี้ดีกว่าเดิมมากแล้ว

ขอบและรายละเอียดมีจุดเสริมความแข็งแรงเพิ่มขึ้นมาก วัสดุก็ดูแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก

เป็นเพราะสาวน้อยที่พูดติดอ่างมีปัญหาด้านสติปัญญา จึงไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของประตู แถวนี้ก็ไม่มีคนอื่น การเปลี่ยนแปลงของประตูจึงถูกปิดบังไว้ได้

เสียงแกรกๆ ดังมาจากข้างนอกอีกครั้ง

คราวนี้เบามาก ชัดเจนว่าอีกฝ่ายรู้ตัวว่าทำเสียงดังเกินไป

อวี่หงยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองไปตามเสียงอย่างระมัดระวัง

พอดีเห็นชายสองคนในชุดลายพรางที่ขาดวิ่นและสกปรก

ทั้งสองคนลุยผ่านทุ่งหญ้าป่ามาไกลๆ มองดูเส้นทางเล็กๆ ในป่า

ในช่วงไม่กี่วันนี้ อวี่หงกับสาวน้อยที่พูดติดอ่างมาที่นี่บ่อยๆ จนเหยียบหญ้าเป็นทางเดิน

เห็นสองคนนั้นหยุด อวี่หงใจหายวาบ รู้ว่าพวกเขาพบร่องรอย

ไม่นาน

ทั้งสองคนเริ่มมองซ้ายมองขวา ค้นหาอะไรบางอย่าง

พวกเขาเดินตามทางเล็กๆ มาถึงลานว่างหน้าถ้ำที่หลบภัย

ยืนลังเลอยู่ห่างจากประตูราวสิบกว่าเมตร รออย่างเงียบๆ

อวี่หงก็ไม่ขยับ ไม่ส่งเสียง

เขารอดูว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร

ยืนอยู่ที่ช่องสังเกตการณ์ มองเห็นวิวรอบนอก 180 องศาได้ชัดเจน

บนทุ่งหญ้าลาดเอียงสีเขียวเข้ม สองคนนั้นแหงนมองถ้ำ

คนหนึ่งหน้าตาซูบผอม ผิวเหลือง เป็นชายวัยกลางคนที่ดูอ่อนแอ

อีกคนอายุมากกว่า ราวสามสี่สิบปี รูปร่างแข็งแรงกว่ามาก ที่เอวมีมีดพร้าขนาดกว้างเท่าฝ่ามือ

ทั้งสองรออยู่หน้าถ้ำสักพัก เมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนและความเคลื่อนไหว หรืออาจตัดสินใจว่าเปิดประตูไม่ได้ จึงค่อยๆ หันหลังจากไป

ร่างของพวกเขาค่อยๆ หายเข้าไปในป่า จนมองไม่เห็น

อวี่หงถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ที่มีอันตรายรอบด้าน ขาดแคลนเสบียงอย่างหนัก เมื่อเจอคนแปลกหน้า สิ่งแรกที่เขาคิดไม่ใช่การขอความช่วยเหลือหรือทักทาย แต่เป็นการระวังตัว

'อีกเดี๋ยวก็จะถึงช่วงน้ำขึ้นแล้ว สองคนนั้นดูไม่น่าจะไม่รู้ พวกเขาไม่เหมือนฉันที่เพิ่งมาถึงที่นี่ ไม่น่าจะไม่รู้เรื่องมากมาย

ดังนั้น ในเมื่อรู้ว่าอีกสองวันน้ำจะขึ้น แต่ยังถือมีดเดินเพ่นพ่านไปทั่ว สองคนนี้จะทำอะไร แทบไม่ต้องเดาก็รู้'

อวี่หงถอยกลับมาในถ้ำ

ตอนนี้เขาถึงสังเกตว่า เนื้อแห้งที่รอการเสริมพลังเสร็จแล้ว

ตาเขาสว่างวาบ เดินไปหยิบถุงเนื้อแห้งขึ้นมาจากพื้น

ตอนนี้ถุงผ้ามีรูปร่างแตกต่างจากเดิมไปมาก

เดิมทีถุงผ้าเป็นสีเทาขาว มีรูปกระต่ายการ์ตูนพิมพ์ไว้แต่ลบเลือน

กระต่ายนั้นมีฟันหน้ายื่น หูยาวตั้งชัน สวมแจ็กเก็ตหนังสีดำ

นี่คือกระต่ายโจร ตัวเอกในการ์ตูนที่สาวน้อยที่พูดติดอ่างชอบที่สุด

ถุงของพวกเขาทั้งหมดเป็นถุงลายกระต่ายโจรแบบนี้ แต่ใช้มานาน ภาพกระต่ายก็เลือนราง เพราะเป็นแค่การพิมพ์ด้วยกาว

ถุงที่ใช้แบ่งเนื้อแห้งก็เป็นถุงกระต่ายโจร

แต่ตอนนี้ หลังการเสริมพลัง

อวี่หงถือถุงขึ้นมา มองตัวอักษรที่พิมพ์อย่างเป็นระเบียบด้านนอก

'แท่งโปรตีนพลังงานสูง'

ข้างล่างมีคำอธิบายตัวเล็กๆ

'หนึ่งแท่งให้พลังงานพอใช้หนึ่งวัน! อุดมด้วยสารอาหารที่ร่างกายต้องการ มีส่วนผสมที่ช่วยฟื้นฟูพลังงานอย่างรวดเร็ว ทั้งคาร์โบไฮเดรต ไขมัน โปรตีน และใยอาหาร'

คำอธิบายครอบคลุมทุกด้าน ทั้งตารางส่วนประกอบ กระบวนการผลิต อายุการเก็บรักษาหนึ่งปี มีครบทุกอย่าง

ยกเว้นแค่ไม่มีชื่อโรงงานผู้ผลิต นอกนั้นครบถ้วน

ถือถุงเนื้อแห้งไว้ อวี่หงเงียบไปครู่หนึ่ง

'ดูเหมือนการเสริมพลังนี้จะใช้แม่แบบมาตรฐานมาปรับปรุงของเดิม'

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกถึงประตูไม้ที่เพิ่งเสริมพลัง และหินเรืองแสงก่อนหน้านี้ เทียบกับถุงเนื้อแห้งตรงหน้า ในใจเริ่มมีความคิดบางอย่าง

แกร๊ก! เขาฉีกถุงออกทันที

ถุงยังคงเป็นผ้า แต่ด้านในมีกระดาษกันความชื้นอีกชั้น ใช้โครงสร้างแถบผนึกเพื่อรักษาความแห้งด้านใน

เขาล้วงมือเข้าไปในถุง หยิบเนื้อแห้งออกมาหนึ่งแท่ง

อวี่หงพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียด

ตอนนี้เนื้อแห้งแตกต่างจากเดิม

เดิมทีมีสีเทาๆ ค่อนข้างดำ ตัดไม่เป็นชิ้น เห็นชัดว่าทำด้วยมือ

แต่ตอนนี้เป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขอบมน บนผิวโรยงาขาว

มีกลิ่นหอมของเนื้อ พร้อมกลิ่นหวานนิดๆ

อวี่หงออกแรงหัก หักชิ้นเล็กๆ ยัดเข้าปาก

ทันใดนั้นสีหน้าเขาก็เปลี่ยน ใบหน้าย่นยู่เป็นก้อน

หวาน!

หวานเกินไป!!

ไม่แปลกที่หนึ่งแท่งจะอยู่ได้หนึ่งวัน ไม่แปลกที่เก็บได้นานถึงหนึ่งปี

'ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงรังเกียจ แต่ตอนนี้ น้ำตาลเข้มข้นขนาดนี้กลับเป็นเรื่องดี'

แม้จะไม่อร่อย แต่อารมณ์ของอวี่หงดีขึ้นมาก

เดิมทีเนื้อแห้งถุงเล็กๆ นี้ แค่พอให้เขากับสาวน้อยที่พูดติดอ่างกินได้สองมื้อ แต่ตอนนี้ หนึ่งถุงอยู่ได้อย่างน้อยห้าวัน

ปัญหาเรื่องอาหารแก้ได้ในทันที!

รอยประทับสีดำให้ความประหลาดใจกับเขามาก

แม้จะต้องทดสอบผลลัพธ์จริงๆ ว่าหนึ่งแท่งจะอยู่ได้หนึ่งวันจริงหรือไม่

แต่ดูจากความหวานขนาดนี้ อวี่หงคิดว่าไม่น่ามีปัญหา

เขายัดแท่งโปรตีนทั้งแท่งเข้าปาก เคี้ยวกลืนลงไปสองสามคำ แล้วดื่มน้ำตามอีกอึกใหญ่ ไม่นานก็รู้สึกอิ่ม

'ได้ผลการเสริมพลังเนื้อแห้งแล้ว ต่อไปก็ของอย่างอื่น' สายตาอวี่หงตกไปที่แก้วน้ำอย่างรวดเร็ว

การดื่มน้ำเป็นปัญหาที่ปวดหัวที่สุดตั้งแต่เขามาที่นี่

กลิ่นเหม็นนั้นทำให้การดื่มน้ำทุกครั้งกลายเป็นการทรมาน

'ถ้าเสริมพลังเครื่องกรองได้ก็ดี... น่าเสียดายที่มีเครื่องกรองแค่อันเดียว สาวน้อยที่พูดติดอ่างคงไม่ให้ฉันทำอะไรมันแน่'

เขาถือแท่งโปรตีนพลังงานสูง เดินไปที่หน้าประตูไม้ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้

'ที่นี่เต็มไปด้วยป่าไม้ ต้นไม้และหญ้าอุดมสมบูรณ์ แล้วต้นไม้พวกนี้ต้องการน้ำมากที่สุด งั้นน้ำของพวกมันมาจากไหน?'

ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมา ก็ค้างอยู่ในสมองเขา พลิกไปพลิกมาไม่หยุด

พอได้สติ เขาหันไปมองของต่างๆ ในถ้ำ

แล้วสายตาก็หยุดที่แก้วน้ำ

ทันใดนั้นตัวเลขก็ปรากฏที่ด้านนอกแก้วไม้: '3 วัน'

'ไม่ทันแล้ว... เปลี่ยนอย่างอื่น' สายตาอวี่หงกวาดมอง ไม่นานก็ตกลงที่เทียน

ช่วงน้ำขึ้นที่กำลังจะมาถึงเป็นการทดสอบสำหรับผู้รอดชีวิตทุกคน โดยเฉพาะเทียนที่สำคัญที่สุด

เพราะมันเกี่ยวข้องกับระยะเวลาในการต้านทานแมลงจากคลื่นเลือดในภัยพิบัติมืด

เทียนขนาดเท่าแขนนี้เป็นเทียนที่สาวน้อยที่พูดติดอ่างแบ่งให้ เนื้อเทียนสีเหลืองน้ำตาล ยาวเท่าดินสอ ตอนนี้ใช้ไปแค่หนึ่งในสี่

พอสายตาอวี่หงมองไปที่เทียน ตัวเลขใหม่ก็ปรากฏขึ้น: 1 ชั่วโมง 12 นาที

'เวลาสั้นจังเลย? ลองดูก็ได้' อวี่หงใจเต้น เดินไปหยิบเทียนขึ้นมาถือไว้

'ต้องการเสริมพลังเทียนน้ำมันไม้หรือไม่?' เสียงถามดังขึ้นอีกครั้ง

'ใช่' อวี่หงตอบในใจ

ครั้งนี้ใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่า เขาไม่ต้องรอนาน ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว

นั่งอยู่ในถ้ำ อวี่หงถือเทียนไว้ ไม่กะพริบตาจ้องมอง

เวลาบนนั้นเหลือแค่นาทีสุดท้าย

เขาสังเกตอย่างละเอียด อยากดูว่าการเสริมพลังเกิดขึ้นและปรากฏอย่างไรกันแน่

ไม่นาน

พรึ่บ

ทันใดนั้น เทียนทั้งอันพร่ามัวไป แล้วกลับชัดเจนในชั่วพริบตา

เทียนสีเหลืองเดิมกลายเป็นเทียนสีขาวบริสุทธิ์ มีปลอกทองเหลืองหุ้มอยู่ด้านนอก

'มีที่ใส่ตะเกียงด้วยเหรอ?' อวี่หงแปลกใจ

การเสริมพลังของรอยประทับสีดำให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งกับเขา

นั่นคือ การเสริมพลังนี้ไม่ได้ยึดหลักการที่ว่าสสารไม่เปลี่ยนแปลง ของก่อนและหลังเสริมพลังอาจมีความแตกต่างกันมาก

เหมือนเทียนก่อนเสริมพลัง มีแค่เนื้อเทียนกับไส้เทียน แต่หลังเสริมพลังแล้ว

เขาหยิบเทียนใหม่ขึ้นมา มันยังคงหนาเท่าแขน แต่ด้านนอกมีโครงสร้างกันลมทำจากทองเหลือง ด้านบนสุดมีถ้วยเล็กๆ รับควัน เชื่อมต่อกับฐานทองเหลือง

น่าเสียดายที่ขนาดไม่เปลี่ยน

'น่าสนใจ... แล้วของที่เสริมพลังแล้ว จะเสริมพลังอีกได้ไหม?'

อวี่หงครุ่นคิด มองตะเกียงเทียนทองเหลือง ลองอีกครั้ง

แต่น่าเสียดาย ไม่มีปฏิกิริยาแล้ว

เขาก้มมองรอยประทับสีดำบนหลังมือ ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหว

'เสริมพลังได้แค่ครั้งเดียว หรือต้องมีเงื่อนไขอะไร?'

เก็บคำถามนี้ไว้ในใจ เขามองดูสภาพอากาศข้างนอก ถึงเที่ยงแล้ว

แสงจ้าที่สุดแล้ว

สายตาเขาเลื่อนไปที่ผ้าห่มสกปรก

พอคิดจะเสริมพลัง ตัวเลขสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนผ้าห่มทันที: 1 วัน 0 ชั่วโมง 56 นาที

คิดสักครู่ เขามองไปที่ขวานที่วางอยู่ริมผนัง เป็นเครื่องมือที่ใช้ตัดต้นไม้เมื่อก่อน

ตัวเลขสีดำปรากฏบนขวาน: 3 ชั่วโมง 12 นาที

'ดูเหมือนทุกอย่างจะเสริมพลังได้ งั้น...' อวี่หงก้มมองร่างกายตัวเอง

'แล้วตัวฉันล่ะ? จะเสริมพลังได้ไหม?'

ความคิดนี้วนเวียนในใจ เขาจ้องมองตัวเองอย่างเข้มข้น

สิบวินาที

ยี่สิบวินาที

สามสิบวินาที

(จบบท)