บทที่ 12 : การสั่งสมประสบการณ์ (2)

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

ท่ามกลางเสียงเคาะ

ในถ้ำที่เป็นที่หลบภัย อวี่หงถอนหายใจยาว ถอยหลังสองก้าว มองอุปกรณ์ยึดติดแบบง่ายๆ ที่เขาสร้างขึ้น ซึ่งยึดเตาไฟพร้อมปล่องควันที่แย่งมาได้ไว้กับผนังถ้ำตรงกลาง

"แค่นี้ก่อน"

เขาวางค้อนลง หันไปมองประตูที่ยังอยู่ในขั้นตอนการเสริมพลัง

บนประตูแสดงเวลาที่เหลือ: 9 วัน 5 ชั่วโมง 42 นาที

หลังจากทำเสร็จ เขาเดินออกจากถ้ำ มองสาวน้อยที่พูดติดอ่างซึ่งกำลังมัดผักป่าเป็นมัดใหญ่อยู่ข้างนอก

เหตุการณ์ขโมยปล่องควันผ่านไปแล้ว แต่ความรู้สึกในตอนนั้นยังคงทิ้งรอยประทับไว้ลึกในใจเขา

แม้แต่ตอนนี้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เขายังรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขาอยากได้กระท่อมส่วนตัวที่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์อย่างเร่งด่วน

สถานที่ที่เขาจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจ

มีที่แบบนี้แล้ว เขาถึงจะสามารถสำรวจโลกที่อันตรายนี้ได้อย่างดี

ตัดความคิดนั้นทิ้ง อวี่หงหยิบท่อนไม้ตะปูที่เพิ่งใช้ขึ้นมาจากข้างถ้ำ ตะปูบางอันบนนั้นงอไปแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งสำคัญคือหินขาวเสริมพลังสามก้อนนั้น

หินขาวเสริมพลังก้อนแรกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทแล้ว ไม่มีความรู้สึกเหมือนหยกอีกต่อไป

'ดูเหมือนจะใช้หมดแล้ว' อวี่หงยื่นมือแกะหินก้อนนั้นออก เปลี่ยนก้อนใหม่เข้าไปแทน

ตอนนี้เขายังมีหินเรืองแสงเสริมพลังเหลืออีกหนึ่งก้อน พอใช้ได้

แต่เพราะการเสริมพลังดูเหมือนจะทำได้ทีละอย่าง ก่อนที่ประตูไม้จะเสร็จ เขาไม่สามารถเสริมพลังสิ่งอื่นได้

ดังนั้นหินเรืองแสงเสริมพลังสี่ก้อนนี้ต้องประหยัดใช้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

'จากการใช้งานก่อนหน้านี้ หินเรืองแสงเสริมพลังหนึ่งก้อนสามารถต้านทานวิญญาณร้ายได้สามครั้ง แบบนี้ หินเรืองแสงเสริมพลังหนึ่งก้อนก็เท่ากับหินเรืองแสงธรรมดาสามสิบก้อน!'

เมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าสามารถประชาสัมพันธ์จุดเปรียบเทียบนี้ออกไป แล้วใช้หินเรืองแสงเสริมพลังแลกเปลี่ยนวัสดุ ส่วนต่างระหว่างกลาง อาจทำให้เขาไม่ต้องกังวลเรื่องการเสบียง

คิดไปคิดมา อวี่หงเริ่มพิจารณาการจัดการและแผนการในอนาคต

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานฟ้าก็เริ่มมืดลง

สาวน้อยที่พูดติดอ่างจัดการถุงผ้าเสร็จแล้ว ยังตักน้ำใส่โอ่งใหม่จนเต็มด้วย สองคนขนของกลับไปที่บ้านในหมู่บ้านไป๋ชิว

เพิ่งกลับมาจากถ้ำ ที่นั่นเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ สะอาดเรียบร้อย อากาศก็ดี

เมื่อเทียบกับบ้านหลังเก่าที่สกปรกมืดทึบ เต็มไปด้วยกลิ่นเชื้อรา อวี่หงไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว

คืนนั้นผ่านไปอย่างเงียบสงบ

ในช่วงหลายวันต่อมา เนื่องจากไม่สามารถเสริมพลังสิ่งของได้ อวี่หงจึงไปกับสาวน้อยที่พูดติดอ่าง เก็บฟืนแห้งจากที่ต่างๆ เก็บสะสมไว้ในถ้ำ

ตอนนี้ที่นั่นมีประตูแล้ว สามารถกันลมกันฝนได้ และสามารถเก็บฟืนไว้ได้บ้าง

จากนั้นก็เป็นการเตรียมอุปกรณ์กรองน้ำ

ตามที่สาวน้อยที่พูดติดอ่างบอก น้ำข้างนอกไม่สะอาด ถ้าดื่มโดยตรงจะเป็นโรคแปลกๆ จำเป็นต้องกรอง

และเครื่องกรองที่เหลือมีขายแต่ในเมืองเท่านั้น

ดังนั้นจึงต้องไปเมืองอีกครั้ง

"ไปเมืองต้องเดินสามสิบกว่าลี้... ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะไหว" อวี่หงรู้จักข้อจำกัดด้านร่างกายของตัวเองดี

ถ้าจะฝืนเดิน เขาอาจจะทนได้ แต่หัวเข่าที่บาดเจ็บตามมา ความเหนื่อยล้าที่มากเกินไป และโรคใหม่ที่อาจเกิดขึ้น จะทำให้การตอบสนองต่ออันตรายของเขาช้าลงอย่างมาก

บนเนินเขาหน้าถ้ำ สาวน้อยที่พูดติดอ่างกำลังขุดดินพลางพยักหน้า

"ยัง...มี...วิธี"

"วิธีอะไร?" อวี่หงนั่งลงพักที่หน้าถ้ำ เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

"ไปรษณีย์" สาวน้อยที่พูดติดอ่างตอบ แล้วเริ่มอธิบายอย่างละเอียดแบบติดขัด

เพราะการพูดเหนื่อยเกินไป เธอจึงใช้ดินสอถ่านเขียนบนหิน

แต่เธอรู้ตัวอักษรไม่มาก จึงต้องเขียนไปทำท่าทางประกอบไป

"ที่ไปรษณีย์สามารถซื้อแทนได้ แล้วทำไมฉันจะขอให้พวกเธอซื้อแทนไม่ได้ล่ะ?" อวี่หงถาม

"เครื่อง...กรอง...ซื้อ...ไม่ได้ ต้อง...มี...คุณสมบัติ" สาวน้อยที่พูดติดอ่างตอบ

คุณสมบัติ? คุณสมบัติอะไร? อวี่หงกำลังจะถามต่อ แต่เห็นคุณหมอซวี่แบกถุงผ้าเดินมาแต่ไกล

"อี้อี้ ช่วงน้ำขึ้นกำลังจะมาแล้ว เราต้องไปเมืองกัน!"

เธอสีหน้าไม่ค่อยดี แขนขวาพันผ้าพันแผลสีขาว คงเป็นแผลที่ได้รับในช่วงไม่กี่วันนี้

"โอ้!" สาวน้อยที่พูดติดอ่างตอบเสียงดัง

คุณหมอซวี่มองอวี่หงแวบหนึ่ง ไม่สนใจเขา แล้วไปกับสาวน้อยที่พูดติดอ่าง กลับไปหมู่บ้านไป๋ชิวเพื่อนับของที่จะเอาไปแลก

ไม่นาน ทั้งสองก็นับหินเรืองแสงเสร็จ

"ทำไมได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ?!" คุณหมอซวี่ตกใจ

ปกติทุกครั้งที่ไปแลกของ สาวน้อยที่พูดติดอ่างทำได้มากกว่านี้เป็นเท่าตัว แต่ตอนนี้...

"ของแค่นี้แลกอาหารได้ไม่เท่าไหร่หรอก! แถมอี้อี้ ที่เธอนี่ต้องกินสองคนด้วย!" เธออดไม่ได้ที่จะถาม

"ยุ่ง...มาก" อี้อี้ยิ้มเขินๆ ถูมือ ท่าทางกระอักกระอ่วน

"เธอยุ่งอะไร? สร้างที่หลบภัยอะไรนั่นให้อวี่หงน่ะเหรอ?" คุณหมอซวี่โมโหทันที

"บอกเธอแล้วไงว่าแผ่นไม้จะหนาแค่ไหนก็ไม่มีทางต้านวิญญาณร้ายกับแมลงได้! ที่หลบภัยที่พวกเธอสร้างมันเสียแรงเปล่าๆ!"

"ไม่เป็นไร ฉัน...เชื่อ...เขา!" สาวน้อยที่พูดติดอ่างตบอก

"เขาจะทำให้เธอตายเปล่าๆ!" คุณหมอซวี่โกรธจัด "ไม่มีอาหารก็ไม่มีแรง แถมยังป่วยง่าย เมื่อวานฉันไปดูที่ไปรษณีย์ บุรุษไปรษณีย์หายไปไหนก็ไม่รู้ ซื้อยาไม่ได้เลย ยังมีของสำคัญอีกหลายอย่างที่ต้องพึ่งเขา เราต้องประหยัดอาหารและเครื่องปรุง เพื่อไม่ให้ของขาดในภายหลัง!"

"ไม่...หรอก!" สาวน้อยที่พูดติดอ่างส่ายหน้า เธอได้รับหินเรืองแสงเสริมพลังหนึ่งก้อนจากอวี่หง แม้จะสัญญากับเขาว่าจะไม่บอกใคร แต่ในใจเธอรู้ว่าอวี่หงดูจะแตกต่างจากคนอื่น

"เธอนี่!" คุณหมอซวี่อยากจะพุ่งไปตีอวี่หงให้ตายเสียตรงนั้น แต่เห็นท่าทางของสาวน้อยที่พูดติดอ่างแล้ว ก็ได้แต่อัดอั้นโทสะไว้ไม่ระบายออกมา

ทั้งสองขนของออกจากหมู่บ้าน เดินตามถนนเก่าไปไกลลิบ

อีกด้านหนึ่ง อวี่หงจัดการถ้ำที่หลบภัยใหม่ ตรวจสอบอุปกรณ์ผนึกทุกจุด แน่ใจว่าไม่มีปัญหาแล้วจึงเริ่มทาสี

ต้องกันน้ำให้ดี และผนังถ้ำด้านในก็ต้องทาด้วย ไม่อย่างนั้นเมื่อมาอาศัยอยู่ที่นี่ จะเกิดความแตกต่างของอุณหภูมิ ทำให้เกิดหยดน้ำและเชื้อรา

ตรวจสอบทุกอย่างเสร็จ เขาก็ไม่กลับหมู่บ้านไป๋ชิวแล้ว แต่เอาเทียนและผ้าห่มที่นำมา หลบเข้าถ้ำ เตรียมลองนอนค้างที่นี่หนึ่งคืน

ฮื่อ...

ค่อยๆ มืดลง

นอกถ้ำมีเสียงลมหวีดหวิว อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว จนถึงระดับที่ทำให้คนรู้สึกเย็น

ในถ้ำ อวี่หงนั่งขัดสมาธิบนแผ่นไม้ใหญ่ จุดเทียนหนึ่งเล่ม แล้วค่อยๆ คำนวณว่าช่วงน้ำขึ้นที่กำลังจะมาถึง จะต้องเตรียมเสบียงเท่าไหร่ถึงจะผ่านพ้นไปได้อย่างปลอดภัย

"ครั้งล่าสุดน้ำขึ้นห้าวัน ตามหลักการที่ว่าจะแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็คิดเป็นหกวันแล้วกัน วันละเทียนหนึ่งเล่ม ก็ต้องการอย่างน้อยสิบสองเล่ม"

"แล้วอาหารและน้ำสำหรับหกวันก็ต้องเตรียม หินขาวเสริมพลังก็ยังไม่มีเวลาทำ ต้องรอให้ประตูไม้เสร็จก่อน"

"ประตูไม้เสร็จ อีกสามวันก็ถึงช่วงน้ำขึ้น แทนที่จะเสี่ยงกับความปลอดภัยของประตูไม้ที่เพิ่งเสริมพลังเสร็จ สู้เตรียมตัวเองให้พร้อมดีกว่า"

ข้างเทียน อวี่หงคำนวณไปพลางฟังเสียงลมข้างนอกไปพลาง

ไม่นาน เสียงแซ่กๆ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

แมลงดำที่มากับคลื่นเลือดเริ่มบุกรุกอีกครั้ง

แต่แมลงดำจำนวนมากเข้ามาได้แค่ทางช่องที่จัดเตรียมไว้ เข้ามาไม่เร็วนัก พอเข้าประตูมาก็โดนแสงเทียนส่อง สลายหายไปอย่างรวดเร็ว

อวี่หงมองดูอย่างละเอียดสักพัก แน่ใจว่าไม่มีปัญหา จึงวางใจ

เขาตรวจสอบอัตราการใช้เทียน เห็นว่าน่าจะไม่มีปัญหา จึงวางท่อนไม้ตะปูไว้ข้างตัว นอนลงบนผ้าห่ม ค่อยๆ งีบ

ไม่นานฟ้าก็สว่าง

สาวน้อยที่พูดติดอ่างกับคุณหมอซวี่กลับมา คราวนี้ของที่นำมาน้อยกว่าครั้งก่อนครึ่งหนึ่ง

สาวน้อยที่พูดติดอ่างคำนวณดู พอกินได้แค่ห้าวัน

ดังนั้นหลังจากคิดแล้ว อวี่หงจึงตัดสินใจให้สาวน้อยที่พูดติดอ่างลองวาดลวดลายที่ซับซ้อนกว่าบนหินเรืองแสงเสริมพลัง

แล้วใช้ลวดลายนี้ทดสอบดูว่าได้ผลอย่างไร ถ้าใช้ได้ ค่อยเอาไปขาย

ส่วนตอนนี้เพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เขาก็เริ่มช่วยสาวน้อยที่พูดติดอ่างขุดผักป่าไปทั่ว

เวลาผ่านไปทีละวัน

ทั้งสองเริ่มกักตุนน้ำ อวี่หงไปดูการเปลี่ยนแปลงของประตูไม้ที่ถ้ำเป็นระยะ

พริบตาเดียว เวลาบนประตูไม้ก็ใกล้จะหมด

เพื่อสังเกตการเปลี่ยนแปลงของประตูไม้อย่างละเอียด อวี่หงจงใจขอให้สาวน้อยที่พูดติดอ่างไปขอยืมอาหารจากคุณหมอซวี่ในวันสุดท้าย นี่เป็นการจงใจให้เธอไปที่อื่น

ส่วนตัวเขาก็มาที่ถ้ำที่หลบภัย รอดูการนับถอยหลัง

ท่ามกลางเสียงครืนๆ

ในถ้ำ อวี่หงนั่งอยู่บนพื้น จ้องมองประตูไม้ที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยตั้งแต่สิบสองวันก่อน

เขาต้องการดูให้ชัดว่าการเสริมพลังของรอยประทับสีดำเกิดขึ้นและสำเร็จอย่างไร

และที่สำคัญกว่านั้นคือ เขาวางแผนจะต่อเนื่องทันที เสริมพลังให้ของอื่นต่อ เพื่อไม่ให้เสียเวลาเสริมพลังของรอยประทับสีดำ

ตอนนี้บนประตูไม้ที่ทาสีเหลืองดำ มีตัวเลขสีดำที่มีเพียงอวี่หงเท่านั้นที่มองเห็นกำลังกระพริบอยู่

0 วัน 0 ชั่วโมง 1 นาที

นาทีสุดท้าย อีกนิดเดียวเท่านั้น ประตูไม้จะเสริมพลังเสร็จสมบูรณ์

ในนาทีสุดท้ายนี้ อวี่หงแทบไม่กล้ากะพริบตา จ้องมองการเปลี่ยนแปลงสุดท้ายอย่างละเอียด

หนึ่งวินาที

สิบวินาที

ยี่สิบวินาที

สามสิบวินาที

แป๊บ!

ทันใดนั้น สายตาของอวี่หงพร่ามัวไปชั่วขณะ

เมื่อมองชัดอีกครั้ง ประตูไม้ได้เปลี่ยนเป็นประตูไม้ขนาดใหญ่ที่หนักแน่นกว่าเดิม วัสดุแน่นหนากว่าเดิม

พื้นผิวใหม่ของประตูไม้มีลวดลายละเอียดคล้ายระลอกน้ำ ช่องระบายอากาศมีตาข่ายโลหะหนาแน่น ถี่และระบายอากาศได้ดี

ตรงกลางยังมีช่องมองพิเศษ สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกได้

จุดเชื่อมต่อระหว่างประตูไม้กับถ้ำที่เคยหลวมๆ ตอนนี้ได้รับการปรับปรุงทั้งหมด กลายเป็นสกรูขนาดใหญ่ที่แน่นหนา แค่มองก็รู้ว่าแข็งแรงกว่าเดิมมาก

อวี่หงลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้ สัมผัสประตูไม้

ตึง ตึง ตึง

เขาเคาะด้วยนิ้ว เสียงทึบ แข็งและมีความยืดหยุ่น

'ไม่ใช่ไม้แบบเดิมแล้ว' เขาไม่คิดเลยว่าการเสริมพลังจะเปลี่ยนแม้กระทั่งวัสดุของมัน

'เพิ่มวัสดุมาอีกเยอะเลย' อวี่หงลูบตาข่ายระบายอากาศด้านล่าง มันหนามาก แล้วเปิดช่องมองด้านบน

เขาลูบขอบ ไม่พบรอยขรุขระเลย

"เจ๋งมาก!"

พูดถึงตรงนี้ เขารีบมองไปรอบๆ ผนังถ้ำ

แผนเดิมของเขาคือหลังจากเสริมพลังประตูไม้แล้ว จะเสริมพลังผนังหินโดยรอบ แต่ตอนนี้เพราะขาดแคลนอาหาร เขาจึงตัดสินใจลองเสริมพลังของอย่างอื่นก่อน

"อันดับแรก... คือสิ่งนี้"

อวี่หงละมือจากการลูบประตู กลับไปที่ข้างเตาไฟ หยิบเนื้อกิ้งก่าแห้งชิ้นหนึ่งขึ้นมา

'อาหารจะเสริมพลังได้ไหม?'

ความคิดนี้แวบผ่านในใจเขา

ทันที

บนผิวของเนื้อกิ้งก่าแห้งในมือ ปรากฏตัวเลข: 3 ชั่วโมง

'สามชั่วโมงเหรอ?' อวี่หงคิดคำนวณในใจ จากนั้นก็รีบเอาเนื้อแห้งใส่กลับไป แล้วหยิบถุงเนื้อแห้งทั้งถุงขึ้นมาแทน

'แล้วตอนนี้ล่ะ?'

บนถุงผ้า ค่อยๆ ปรากฏตัวเลขใหม่: 1 วัน 8 ชั่วโมง 4 นาที

ตัวเลขมีทั้งจุดทศนิยมและจำนวนเต็ม ดูแม่นยำมาก

'ดูผลลัพธ์กัน' อวี่หงตัดสินใจยืนยันการเสริมพลังทันที

เวลาหนึ่งวันกว่าๆ เขารับไหว

(จบบท)