EP.8

EP.8

[มุมมองบุคคลที่ 3]

ทั้งปีเตอร์และเกวนต่างขึ้นจักรยานของพวกเขาและขี่ไปจนถึงสถานีรถไฟใต้ดินที่ถูกทิ้งร้าง

พวกเขาลงจากจักรยานแล้วเดินเข้าไปในอุโมงค์อย่างช้าๆ หลังจากเดินผ่านทางรถไฟไปไม่กี่นาที พวกเขาก็ผลักผนังที่ควรจะอยู่ข้างนึงออกไป

กำแพงเริ่มมีการเคลื่อนไหวชั่วครู่ในขณะที่มันกลายเป็นประตู เมื่อพวกเขาเข้าไป ทุกสิ่งรอบตัวพวกเขาก็เริ่มสว่างขึ้น ตั้งแต่ไฟบนผนังไปจนถึงจอคอมพิวเตอร์ที่แสดงบนผนัง

ด้านหลังห้องเต็มไปด้วยระบบปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ทำให้เห็นว่าเทคโนโลยีที่พวกเขามีความก้าวหน้ามาก

เกวนเดินไปหยิบหนังสือเล่มนึงจากชั้นหนังสือของเธอ ขณะที่ปีเตอร์นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าตรงหน้าจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์ และเริ่มพิมพ์บางอย่าง

หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง ปีเตอร์ก็เริ่มตื่นเต้นมากขึ้นและเริ่มพิมพ์งานได้เร็วขึ้น เขาลุกขึ้นจากที่นั่งและเริ่มพิมพ์ในสภาพที่มีสมาธิมากขึ้น

เมื่อเห็นปีเตอร์ลุกขึ้นและกำลังทำบางอย่างอย่างเต็มที่ เกวนก็หยุดสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่และเข้าไปใกล้ เธอได้เห็นตัวอักษรและอัลกอริทึมการเข้ารหัสประเภทต่างๆกะพริบจากจอนึงไปยังอีกจอนึง

จากนั้นปีเตอร์ก็หยุดกะทันหัน ยกมือขึ้นแล้วนั่งลงอีกครั้ง “ชั้นทำได้แล้ว” เขาพูดกระซิบเบาๆ “หลังจากผ่านมา 5 ปีเต็ม ในที่สุดชั้นก็ทำได้” เขากล่าวต่อ

เมื่อปีเตอร์นั่งลง เกวนก็นั่งลงบนตักของเขา เมื่อเธอนั่งลงเธอก็ถามด้วยความสงสัยว่า “นายทำงานอะไรมาตลอดหลายปีนี้ นายนั้นไม่ยอมบอกชั้นด้วยซ้ำว่านายกำลังทำงานอะไรอยู่ ไม่ว่าชั้นจะถามนายกี่ครั้งก็ตาม”

ปีเตอร์โอบแขนของเขาไว้รอบตัวเกวน "ผลงานสร้างสรรค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของชั้น นี่คือลูกของชั้นที่ชั้นเพิ่งสร้างขึ้น"

“พีท นายเริ่มทำให้ฉันตกใจแล้ว นายสร้างอะไรขึ้นมา” เกวนถามด้วยความกังวล

“ส่งมือมาให้ชั้น ชั้นอยากให้พวกเราเปิดใช้งานมันพร้อมกัน” ปีเตอร์พูดขณะจับมือเกวนและประกบนิ้วของเธอ

จากนั้นปีเตอร์ก็ยื่นนิ้วชี้ของเขาออกมาเพื่อให้เกวนวางนิ้วของเธอให้ตรงกับนิ้วของเขา ปีเตอร์ค่อยๆ เลื่อนมือของพวกเขาไปกดปุ่ม Enter พร้อมกันอย่างระมัดระวัง

ในไม่ช้า หน้าจอการโหลดก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับแถบการโหลดที่ค่อยๆ เติมข้อมูลของตัวเองขึ้นมา

มันเติมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึง 99% ปีเตอร์คิดว่าเป็นเรื่องปกติ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที 99% ก็ถึง 100%

เมื่อทำเช่นนั้น โลโก้แมงมุมก็เริ่มปรากฏทั่วทั้งจอภาพ

เมื่อเกวนเห็นสิ่งนี้ เธอถอนหายใจก่อนจะพูดว่า "พวกเราต้องพานายไปตรวจสมองจริงๆนะ นี่เกิดอะไรขึ้นกับนายและแมงมุม อย่าเข้าใจชั้นผิดนะโลโก้นี่มันดูเท่ดี แต่ว่ามันต้องใส่กับทุกอย่างเลยเหรอ ชั้นจะไม่แปลกใจเลยถ้าชุดชั้นในที่นายใส่นั้นจะมีโลโก้แมงมุม"

“ความหลงใหลของชั้นที่มีกับแมงมุมไม่ได้แย่ขนาดนั้น และมันไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกอย่าง” ปีเตอร์กล่าวเพื่อปกป้องตัวเอง

ไม่นานก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงที่ไม่มีอารมณ์ "A.R.A.C.H.N.I.D (อารัคนิด) ออนไลน์แล้วและพร้อมให้บริการ"

เกวนหันศีรษะและแสดงท่าทีไม่พอใจต่อปีเตอร์ ใบหน้าของปีเตอร์แดงก่ำและมองไปทางอื่น

*อะแห่ม*

“เพื่อแก้ตัว ชั้นได้คิดชื่อก่อนทำโลโก้ ดังนั้นเธอจึงโทษชั้นไม่ได้” ปีเตอร์กล่าวเพื่อปกป้องตัวเอง

"ชั้นเข้าใจว่า A.R.A.C.H.N.I.D นั้นเป็นคำย่อ แต่ว่ามันย่อมาจากอะไร"

ไม่นานชื่ออารัคนิดก็ปรากฏบนหน้าจอมอนิเตอร์ตรงหน้าพวกเขา โดยแสดงให้เห็นตัวอักษรที่เลื่อนลงมา และเริ่มแสดงให้เกวนเห็นว่ามันย่อมาจากอะไร

"

A - Auto

R - Responsive

A - Artificial

C - Computer

H - Housing

N - Network

I - Information

D - Device

"

เกวนเพียงแค่มองไปที่ปีเตอร์ "นี่นายคิดอะไรที่สั้นกว่านี้ไม่ได้เหรอ ?"

“เฮ้อ อย่ามาล้อเลียนลูกของชั้นนะ” ปีเตอร์พูดขึ้นโดยพยายามปกป้องความรู้สึกของอารัคนิด แม้ว่ามันจะไม่รู้สึกอะไรก็ตาม... ในตอนนี้

ปีเตอร์ตบไหล่เกวนเพื่อบอกให้เธอลุกขึ้น ซึ่งเธอก็ทำตาม ปีเตอร์เอื้อมมือไปเหนือแป้นพิมพ์แล้วเริ่มพิมพ์อีกครั้ง

“อารัคนิด ตรวจสอบระบบและตรวจหาข้อผิดพลาด”

ปีเตอร์รออยู่สัก 2-3 นาทีด้วยใจระทึก

ทันทีที่ปีเตอร์ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เริ่มหัวเราะเหมือนนักวิทยาศาสตร์สติไม่ดี

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า มันมีชีวิต มันมีชีวิตนะบอกเลย"

ขณะที่ปีเตอร์กำลังรู้สึกมีความสุขตลอดเวลา เขาก็ถูกเกวนตบเข้าที่ท้ายทอยอย่างรวดเร็ว "หยุดทำตัวบ้าๆได้แล้ว"

ปีเตอร์เอาแต่ลูบหลังศีรษะอย่างเขินอาย "ขอโทษที แต่ดูนี่ เกวน ชั้นทำได้แล้ว ชั้นสร้างมันขึ้นมาแล้ว! AI ที่ดีที่สุดที่เคยมีมา ใครจะสนใจว่าโทนี่ สตาร์กจะมีมันหรือเปล่า เพราะของชั้นดีกว่า 100 เท่าแน่นอน ไม่คิดงั้นเหรอ อาร์นี่ ?"

“อาร์นี่เหรอ ?”

“ใช่แล้ว คำว่า อารัคนิด มันยาวเกินไปและอ่านเกิน 1 คำเกินไป อารัคนิค อาจเป็นชื่อเต็มของมัน ส่วน อาร์นี่ อาจเป็นชื่อเล่นของมัน”

“แล้วทำไมถึงตั้งชื่อมันว่า อารัคนิด ล่ะ” เกวนถาม

"เพราะว่ามันเจ๋งไงล่ะ! จะอะไรอีก และมันก็เข้ากับธีมด้วย" จากนั้นปีเตอร์ก็เริ่มแกล้งร้องไห้และเริ่มกอดระบบปฏิบัติการไว้ด้านหลัง

"ตั้งแต่ชั้นสร้างคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นร่วมกับเธอเกวน ชั้นก็รู้ทันทีว่าชั้นต้องสร้าง AI ขึ้นมา เวลา 5 ปีและการอดนอนไปหลายคืน ในที่สุดชั้นก็ทำได้สำเร็จ ชั้นไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากไปกว่านี้อีกแล้ว"

เกวนเยาะเย้ยในขณะที่ไขว้แขน "ทำไมนายไม่แต่งงานกับมันเลยล่ะ ในเมื่อนายรักมันมาก" ตอนนี้เกวนไม่สามารถเชื่อได้ว่าเธอกำลังอิจฉาคอมพิวเตอร์

'ถึงแม้จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันขนาดนี้ เขาก็ยังไม่ยอมเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเรา ทำไมเขาถึงไม่ชวนชั้นออกเดทสักที' เกวนคิดในขณะที่เห็นปีเตอร์เริ่มแสดงความรักกับคอมพิวเตอร์

“เอาล่ะ เกวน เธอก็รู้ว่าชั้นทำแบบนั้นไม่ได้ เธอเป็นลูกสาวของชั้น” ปีเตอร์พูดในขณะที่ยังกอดมันไว้

"แล้วนายกำลังบอกว่าถ้าไม่ใช่ คุณนายจะทำอย่างนั้นอย่างแน่นอนเหรอ ?"

มีช่วงเวลาที่เงียบไปนานก่อนที่ปีเตอร์จะตอบพร้อมกับหันศีรษะไป “ไม่ขอออกความเห็น”

“แล้ว AI ตัวนี้ทำอะไรได้กันแน่ ชั้นเข้าใจคร่าวๆแล้ว แต่ชั้นต้องการรู้ว่ามันมีฟังก์ชันสำคัญอะไรบ้าง” เกวนถาม แม้ว่าพวกเขาจะแค่คุยเล่นกันเมื่อกี้ แต่เธอก็ประทับใจและสนใจในสิ่งที่ปีเตอร์สร้างขึ้นมาก

“1 ในฟังก์ชันหลักและสำคัญที่สุดคือระบบการเรียนรู้ด้วยตนเอง เธอนั้นไม่ต้องกังวลว่ามันจะขัดแย้งกับพวกเรา เพราะมันมองว่าชั้นเป็นพ่อ / ผู้สร้าง มันจะคำนึงถึงผลประโยชน์สูงสุดของพวกเรา และมันสามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตทั่วโลกได้

ยิ่งชั้นอัปเกรดเจ้าสิ่งนี้มากเท่าไหร่ มันก็จะดีขึ้นเท่านั้น มันสามารถคิดไอเดียของตัวเอง แฮ็คเข้าไปในอุปกรณ์ใกล้เคียง ค้นหาข้อมูลได้ภายในเวลาเพียงนาโนวินาที และอื่นๆอีกมากมาย" ปีเตอร์อธิบายด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งประดิษฐ์ของเขา

“ด้วยสิ่งนี้ การวิจัยของพวกเราจะง่ายขึ้นมาก และชีวิตของพวกเราจะดีขึ้นมาก... ชั้นรู้สึกได้เลย” ปีเตอร์กล่าว

จากนั้น ปีเตอร์ก็กลับมานั่งลงและพิมพ์งานต่อที่คอมพิวเตอร์ของเขาจนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ

โปรดติดตามตอนต่อไป.

_______________