085-087

บทที่ 085 

085 ศัตรูในสายตา

ด้วยความสัมพันธ์ทางเครือญาติแบบนี้ ทำให้ตระกูลเหรินใช้ชีวิตอย่างรุ่งโรจน์ รวมถึงครอบครัวฝ่ายภรรยาของลูกชายก็ได้รับทรัพยากรดีๆ จำนวนมาก

ตระกูลสวี่จึงได้ก่อตั้งบริษัทเสื้อผ้าขึ้นมา ซึ่งสำหรับคนธรรมดาแล้วก็ถือว่าร่ำรวยไม่น้อย

ตระกูลสวี่มีลูกสาวเพียงคนเดียวคือสวี่ม่าน แน่นอนว่าต้องถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมและเอาใจใส่จนโต นอกจากนี้คนรอบข้างก็แทบจะทำตามคำขอของเธอทุกอย่าง จึงทำให้สวี่ม่านกลายเป็นคนหยิ่งยโสและเอาแต่ใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ป้าของเธอที่เป็นภรรยาของตระกูลเหรินยิ่งเอ็นดูหลานสาวคนนี้มาก บ่อยครั้งมักจะมอบเครื่องประดับและเสื้อผ้าให้สวี่ม่าน ในบางครั้งก็พาเธอไปร่วมงานสังคมชั้นสูง ทำให้สวี่ม่านยิ่งรู้สึกว่าตัวเองสูงส่งมากขึ้นไปอีก

ถึงแม้ว่าตระกูลสวี่จะไม่ใช่ตระกูลใหญ่ แต่สวี่ม่านกลับมีท่าทีเหมือนคุณหนูจากตระกูลใหญ่ เธอใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยและแต่งตัวโดดเด่น ของที่เธอใช้ทั้งหมดล้วนเป็นแบรนด์เนม

สิ่งเหล่านี้ทำให้เธอกลายเป็นที่โดดเด่นในโรงเรียน มีคนพยายามเข้าหาและเอาใจเธอมากมาย นอกจากนี้แล้ว สวี่ม่านยังมีหน้าตาที่สะสวยและกล้าใช้เงิน ทำให้เป็นที่สนใจของเพศตรงข้าม

สวี่ม่านมีความสุขกับการได้รับความสนใจและการชื่นชมจากคนมากมาย ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์

แต่ความรู้สึกนั้นกลับถูกทำลายเมื่อเธอเข้าสู่มหาวิทยาลัย ทุกสายตาและความสนใจของผู้คนกลับส่งไปยังผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นแม้ไม่มีเงิน ไม่แต่งตัว และสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆ ใช้ชีวิตอย่างประหยัด และยังเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่

แต่หัวข้อการสนทนาของคนส่วนใหญ่ยังคงเกี่ยวกับเธอ โดยเฉพาะนักศึกษาชาย ทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัว สายตาของพวกเขาจะเผลอมองติดตามเธอไปโดยไม่รู้ตัว

ปรากฏการณ์เช่นนี้ทำให้คุณหนูสวี่ที่ภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอดยอมรับไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น นักศึกษารุ่นพี่ที่เคยมีความรู้สึกดีๆ กับเธอและต้องการตามจีบเธอ เมื่อได้พบกับผู้หญิงคนนั้น กลับหันไปจีบเธอแทน

แม้ว่าสุดท้ายจะจีบไม่ติด แต่ก็ทำให้สวี่ม่านยังคงโกรธแค้น เธอรู้สึกว่าถูกย่ำยีศักดิ์ศรี ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยมีใครทำให้เธออับอายขนาดนี้มาก่อน

และผู้หญิงคนนั้นก็คืออันหยาน เพื่อนร่วมชั้นที่เรียนสาขาเดียวกันกับเธอ

เรื่องนี้ทำให้สวี่ม่านไม่พอใจและเกลียดอันหยานมากขึ้น

อันหยานไม่เพียงแย่งความโดดเด่นและความสนใจของเธอไป แต่ยังมีท่าทีเมินเฉยต่อเธอ และที่สำคัญที่สุด อันหยานมีหน้าตาที่สวยกว่าตัวเธอ

ทั้งหมดนี้ทำให้เธอทนไม่ได้ จึงทำให้อันหยานกลายเป็นศัตรูในสายตาของสวี่ม่าน

และด้วยเหตุนี้เอง จางเจียซินและสวี่ม่านจึงอยู่ฝ่ายเดียวกัน เรื่องราวแย่ๆ ที่เกี่ยวกับอันหยานในมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ก็เกิดจากฝีมือของพวกเธอ

แต่อันหยานซึ่งเป็นตัวต้นเรื่องกลับไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอไม่ใส่ใจเรื่องพวกนี้เลย

นอกจากเวลาเรียน เธอใช้เวลาที่เหลือไปกับการทำงานพิเศษเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในมหาลัยหรอก

จนถึงตอนนี้ อันหยานก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอไปทำอะไรให้สวี่ม่านไม่พอใจ ทำไมถึงต้องมาทำร้ายเธอเช่นนี้ แต่ในเมื่อการเอาชีวิตรอดยังเป็นเรื่องยาก เธอจึงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่น

ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต อันหยานก็ได้เห็นถึงความเย็นชาและอบอุ่นของโลกใบนี้แล้ว เธอไม่ใช่เงินหยวนที่จะทำให้ทุกคนชอบเธอได้

ถ้าไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไร เธอเองก็ไม่แคร์

(จบบท)

…………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 086 

086 การปรับปรุงบ้าน

เวลา 6 โมงเย็น ที่บ้านเหลียง

"มาเลยเซียวอัน กินเยอะๆ หน่อย ดูเธอสิ ผอมเชียว ปกติคงไม่ค่อยได้กินข้าวดีๆ ใช่ไหม?" หลี่หงเซี่ยตักอาหารให้อันหยานด้วยความเอ็นดู

เหลียงหมิ่นเหลือบมองเพื่อนสนิทแล้วพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่เลย ไม่เคยเห็นเธออ้วนขึ้นเลย ปีนี้กลับผอมลงอีก ฉันบอกให้เธอมาทานข้าวที่บ้านเราแต่เธอก็ไม่ยอม ฟังฉันบ้างเถอะ ทำอาหารเองก็ลำบากอยู่แล้ว"

"ฉันไม่รู้สึกลำบากเลย" อันหยานยิ้มบางๆ เธอรู้ดีว่าบ้านเหลียงห่วงใยเธอแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากพึ่งพาพวกเขามากเกินไป

ถึงแม้เธอจะให้เงินช่วยค่าครองชีพกับหงเซี่ยทุกเดือน แต่พวกเขาก็คอยช่วยเธอในด้านอื่นๆ อยู่ดี

"เธอนี่ดื้อจริงๆ" เหลียงหมิ่นพูดพร้อมกับกินข้าวไปหนึ่งคำ มองเพื่อนด้วยสายตาตำหนิ เธอรู้จักนิสัยของอันหยานดีว่าเพื่อนเธอไม่ชอบให้ใครเดือดร้อนเพราะเธอ

อันหยานยิ้มแหยๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุย "ลุงเหลียง รู้จักช่างหินไหมคะ? แล้วก็ช่างทำแผ่นกั้น ฉันอยากปรับปรุงห้องของพ่อแม่ค่ะ"

เหลียงเจี้ยนเหวินเงยหน้าขึ้น สีหน้าจริงจัง "อยากปรับปรุงยังไง? ถ้าไม่ซับซ้อนเกินไป ฉันกับเหลียงสือทำได้ ไม่ต้องเสียเงินจ้างช่างอื่นหรอก"

อันหยานอธิบายตามจริง "ฉันอยากกั้นห้องพ่อแม่ด้วยแผ่นกั้น ส่วนหน้าจะทำเป็นห้องทำงาน ส่วนหลังทำเป็นห้องเก็บของ ครัวฉันเล็กมาก ของเยอะวางไม่เป็นระเบียบ เลยอยากได้ที่ทำงานแยกต่างหากค่ะ"

บ้านเธอมีเพียงสามห้อง แต่ละห้องก็กว้างขวาง โดยเฉพาะห้องพ่อแม่ที่มีพื้นที่ราว 20-30 ตารางเมตร สามารถแบ่งเป็นสองห้องเล็กได้

เหลียงเจี้ยนเหวินคิดสักพัก "ถ้าแค่นี้ก็ไม่ยุ่งยากหรอก แค่ซื้อวัสดุมา แล้วก็ใช้แรงงานนิดหน่อย ไม่ต้องจ้างช่างคนอื่นหรอก ลุงกับเหลียงซื่อจัดการได้"

"ใช่แล้ว เธอแค่ต้องติดแผ่นกัน ปูพื้นกระเบื้องปูน แล้วก็ทำเฟอร์นิเจอร์ไม้นิดหน่อย ที่เหลือเธอจัดการเองได้" เหลียสือเสริม เขามีความรู้เรื่องงานไฟฟ้าและงานตกแต่งบ้านอยู่แล้ว

หลี่หงเซี่ยเห็นด้วย "ในเมื่อพวกเขาทำได้ เลี่ยวอันก็ไม่ต้องเสียเงินจ้างช่าง คนงานสมัยนี้ค่าจ้างไม่ถูกเลย เราช่วยกันประหยัดดีกว่า"

"ได้ค่ะ งั้นฉันขอรบกวนลุงกับพี่เหลียงนะคะ ฉันจะโอนเงินให้ห้าพันหยวนเพื่อซื้อวัสดุ ถ้าไม่พอค่อยบอกฉันอีกที" อันหยานพูด

เหลียงเจี้ยนเหวินตกใจและรีบโบกมือ "พอแล้ว พอแล้ว! ห้องเธอไม่ได้ปรับปรุงเยอะ วัสดุไม่ต้องใช้มาก งานไม้และปูกระเบื้องพวกเราทำได้"

"ถ้ามีอะไรต้องการบอกฉันนะคะ" อันหยานไม่โต้แย้งอะไร เธอรู้ดีว่าพวกเขาทำงานหนักเพื่อหาเงิน การจ้างงานก็เหมือนกับจ้างคนอื่น แต่พวกเขาจะทำงานอย่างละเอียดมากกว่า แน่นอนว่าเธอจะจ่ายค่าแรงให้หลังงานเสร็จ

อาหารมื้อนี้ไม่เพียงแค่ฉลองเปิดร้านของอันหยาน แต่ยังช่วยแก้ปัญหาการปรับปรุงบ้านเล็กๆ ของเธอด้วย

(จบบท)

…………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 087 

087 คืนที่สามในตลาดกลางคืน

ตอนทุ่มนึงอันหยานออกจากบ้านด้วยอารมณ์เบาสบาย

แต่คืนนี้เธอไม่ได้เป็นคนขี่สามล้อแล้ว เธอนั่งอยู่ท้ายรถสามล้อเหมือนเหลียงหมิ่น ปล่อยให้ลมเย็นๆ ตอนกลางคืนพัดผ่านใบหน้า มองดูแสงไฟนีออนที่กระพริบอยู่ตามข้างถนน

เหลียงสือรู้ว่าทั้งสองสาวจะไปตั้งแผงขายของที่ตลาดกลางคืน เขาไม่สบายใจเลยมาด้วย จะได้ช่วยทำงานที่ค่อนข้างหนักให้

ต้องขอบคุณที่เหลียงสือร่างกายแข็งแรง มีพละกำลังมาก ไม่งั้นสินค้าทั้งคันรถบวกกับน้ำหนักของสาวๆ สองคน ถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่สามารถขีออกมาได้ด้วยซ้ำ

หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที ทั้งสามก็ถึงตลาดกลางคืน

คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่อันหยานจะตั้งแผงขายของ เมื่อคืนนี้เธอได้แจ้งลูกค้าที่เคยซื้อสบู่กุหลาบไปแล้ว พวกเขาก็แอด WeChat ของเธอไปเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ดังนั้นคืนนี้ไม่น่าจะมีลูกค้าประจำเท่าไหร่

อันหยานเลยไม่ได้รีบมาที่ตลาดกลางคืนนัก

"อ้าว เรามาช้าอีกแล้ว ได้ที่ตรงท้ายถนนอีกแล้วสิ" เหลียงหมิ่นมองตำแหน่งที่วางแผงซึ่งเกือบเต็มแล้ว ด้วยความเสียดาย

อันหยานปลอบว่า "จริงๆ แล้วที่ท้ายถนนก็ไม่เลวนะ วันแรกที่เราตั้งแผงขายของ ก็ขายได้ดีเหมือนกัน"

"เธอพูดถูก ของเราดีขนาดนี้ ต่อให้เป็นที่แย่แค่ไหนก็ขายดีได้" เหลียงหมิ่นกำหมัด มีท่าทีมุ่งมั่น

เหลียงสือไม่ได้สนใจการสนทนาของสาวๆ เขาแบกของขึ้นให้

คืนนี้อันหยานนำแผ่นไม้เพิ่มมาอีกอัน เพื่อขยายพื้นที่แผงขายของ เธอเตรียมถุงผ้าเล็กๆ สามสิบใบ กล่องของขวัญเล็กๆ ยี่สิบชุด และกล่องของขวัญใหญ่หกชุด

แม้ว่าคืนนี้จะไม่มีลูกค้าประจำมากนัก แต่ตลาดกลางคืนก็มีคนเดินเยอะอยู่แล้ว ยังคงมีศักยภาพในการซื้อ ดังนั้นอันหยานจึงไม่ได้ลดปริมาณสินค้าลง

ไม่ว่าคืนนี้จะขายได้เท่าไหร่ เธอก็ถือว่าได้กำไรแล้ว เพราะถ้ามีคนซื้อหนึ่งคน ก็จะกลายเป็นลูกค้าประจำของอันหยาน และอาจเป็นแฟนพันธุ์แท้

นอกจากนี้ ถ้ามีคนซื้อ ก็จะมีลูกค้าใหม่ๆ เกิดขึ้นรอบตัวเธอ ตราบใดที่สินค้าดี คนหนึ่งแนะนำคนหนึ่ง ก็จะสร้างฐานลูกค้าขนาดใหญ่ได้

หลังจากเห็นความมหัศจรรย์ของสบู่กุหลาบแล้ว ตอนนี้อันหยานไม่มีความกังวลและกลัวเหมือนในตอนแรกอีกต่อไป

"ขอโทษนะคะ ที่นี่ขายสบู่หอมที่เป็นรูปกุหลาบหรือเปล่า?"

แผงของอันหยานยังไม่ได้จัดสินค้าให้เสร็จ ก็มีคนมาแล้ว เป็นนักศึกษาสาวสองคน ดูท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยใกล้เคียง

"ใช่ค่ะ ใช่เลย คุณพูดถึงสบู่กุหลาบซึ่งเป็นสินค้าหลักของเราสินะคะ" เหลียงหมิ่นเห็นมีลูกค้ามาก็รีบแนะนำอย่างกระตือรือร้น โดยไม่ปล่อยให้ใครพูดแทรก

อันหยานรู้ตัวว่าพูดไม่เก่งเท่าเหลียงหมิ่น เวลานี้เธอเลยไม่รีบพูด ปล่อยให้เหลียงหมิ่นพูดไป ส่วนเธอก็ช่วยจัดสินค้าตัวอย่างออกมาให้เรียบร้อย

ทั้งคู่ทำงานประสานกันอย่างดี อันหยานเพิ่งจัดสินค้าเสร็จ เหลียงหมิ่นก็แนะนำให้ลูกค้าดูสินค้าได้ทันที

"น่าจะใช่ตัวนี้แหละ" หลังฟังการแนะนำ สาวผมยาวกระซิบกับสาวผมเหลือง

สาวผมเหลืองพยักหน้า "อืม น่าจะเป็นสบู่กุหลาบตัวนี้แหละ ฟังคำอธิบายแล้วเหมือนที่เจ้าของร้านบอกเลย"

พวกเธอได้ยินเพื่อนห้องข้างๆ พูดถึงสบู่มหัศจรรย์ที่ใช้แล้วผิวเนียนนุ่ม เลยต้องมาซื้อใช้ตาม

(จบบท)