078-081

บทที่ 079 

079 รายจ่าย

ครั้งก่อนที่สั่งซื้อนั้น อันหยานได้ซื้อถุงของขวัญมา 500 ใบ ส่วนกล่องของขวัญนั้นเธอซื้อมาเพียง 100 กล่อง และในสองวันที่ผ่านมาเธอใช้ไปกว่า 40 กล่องแล้ว

จากยอดขายในสองวันที่ผ่านมานั้น จำนวนกล่องของขวัญที่เหลืออยู่คงหมดในอีกสองวัน

อันหยานจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อกับเจ้าของร้านขายส่งบรรจุภัณฑ์ใน WeChat เพื่อให้เขาส่งกล่องของขวัญมาให้เธอ 200 กล่องภายในสี่โมงเย็น ซึ่งแบ่งเป็นกล่องใหญ่ 100 กล่องและกล่องเล็ก 100 กล่อง

ส่วนถุงชิ้นเล็กอื่นๆ ที่เธอซื้อมาเยอะจากครั้งก่อนนั้นยังพอใช้ได้อยู่ เธอจึงไม่ได้สั่งเพิ่ม

ทำไมเธอถึงไม่สั่งเพิ่มให้เยอะๆน่ะเหรอ?

เป็นเพราะเธอคิดว่าถึงเวลาที่จะสั่งทำบรรจุภัณฑ์เฉพาะสำหรับผลิตภัณฑ์ของเธอได้แล้ว ตอนนี้สบู่กุหลาบของเธอได้รับการตอบรับดีมาก ยอดขายกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อนาคตดูสดใสมาก

เมื่อครั้งก่อนที่เธอสั่งซื้อบรรจุภัณฑ์ เธอก็มีความคิดนี้อยู่แล้ว เพราะผลิตภัณฑ์เสริมความงามของเธอเองก็มีคุณภาพที่ค่อนข้างสูง บรรจุภัณฑ์ที่ธรรมดาเกินไปนั้นไม่เหมาะสมจริงๆนั่นแหละ

ตอนนี้เธอได้เงินมาแล้วก้อนหนึ่ง เธอวางแผนที่จะปรับปรุงสิ่งที่ไม่น่าพอใจทีละขั้นตอน และบรรจุภัณฑ์ก็เป็นสิ่งแรกที่ต้องปรับปรุง

เพราะสินค้าต้องออกไปสู่ลูกค้าทุกกลุ่ม บรรจุภัณฑ์เป็นตัวแทนภาพลักษณ์ของโรงงานและเป็นความประทับใจแรกที่ลูกค้ามีต่อสินค้าของแบรนด์ ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องพิถีพิถันเป็นอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม การสั่งทำบรรจุภัณฑ์เฉพาะต้องใช้เวลาหลายวัน ดังนั้นเธอจึงต้องใช้บรรจุภัณฑ์ที่เคยเลือกไว้ก่อนหน้านี้ไปพลางๆ ก่อน

อันหยานคุยกับเจ้าของร้านขายส่งบรรจุภัณฑ์เกี่ยวกับความคิดและความต้องการของเธออย่างง่ายๆ แล้วสั่งทำ 1,000 ชิ้น ซึ่งต้องใช้เงินไปกว่า 2,000 หยวน

ตอนนี้เธอมีรายได้จากสบู่กุหลาบรวม 11,000 หยวน โดยในนั้น 5,000 หยวนมาจากการขายสบู่กุหลาบ 100 ชิ้นตามภารกิจ และ 6,000 กว่าหยวนมาจากออร์เดอร์ 52 ออร์เดอร์เมื่อคืนนี้ นอกจากนี้เธอยังมีเงินเก็บเดิมกว่า 1,000 หยวน รวมเป็นทั้งหมดประมาณ 12,000 หยวน

นี่คือเงินทั้งหมดที่เธอมีในตอนนี้ และเป็นเงินเก็บที่มากที่สุดในรอบสองปี

ตอนนี้เธอใช้เงินไปกว่า 2,000 หยวนเพื่อสั่งทำบรรจุภัณฑ์โดยเฉพาะ เหลือเงินในมือกว่า 9,000 หยวน นอกจากการสั่งทำบรรจุภัณฑ์เฉพาะแล้ว เธอยังมีสิ่งอื่นๆ ที่ต้องใช้เงินอีกมาก ดังนั้นเธอไม่กล้าเอาเงินทั้งหมดไปลงทุนในบรรจุภัณฑ์ในครั้งเดียวหรอก

ในสถานการณ์ที่ยังไม่มีเงินทุนมากพอ เธอวางแผนที่จะสั่งทำบรรจุภัณฑ์เป็นรอบๆ ไป เพื่อให้แน่ใจว่าเธอยังมีเงินทุนหมุนเวียนอยู่ในมือ

“เฮ้อ ยังหาเงินได้น้อยเกินไป~”

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเงิน 5,000 หยวนก็มากแล้ว แต่พอคิดคำนวณแล้ว อันหยานก็รู้สึกว่าเงินนี้ไม่พอใช้เลย มีหลายอย่างที่เธอต้องการปรับปรุง ซึ่งทุกอย่างล้วนต้องใช้เงินทั้งนั้น

ทำอะไรไม่ได้ ต้องค่อยๆ สะสมไปทีละนิด เงินที่รีบหารีบใช้ก็ไม่มาเร็วขนาดนั้น

“เสี่ยวอัน!”

ทันใดนั้น เสียงเรียกของหลี่หงเซี่ยดังมาจากนอกประตูสวน อันหยานรีบหยุดความคิดที่วุ่นวาย หยิบกล่องกระดาษแล้วเดินออกไป

ที่หน้าประตูสวน เหลียงเจี้ยนเหวินกำลังแขวนผ้าสีแดงที่ด้านบนสุดของป้ายไม้ ให้ผ้าสีแดงนั้นตกลงมาทั้งสองข้างของป้าย เพราะอันหยานไม่ได้จัดพิธีเปิดร้านใหญ่โต เลยไม่มีขั้นตอนการเปิดป้าย

ดังนั้น เหลียงเจี้ยนเหวินจึงเลือกที่จะแขวนผ้าสีแดงบนป้ายไม้ให้แทน เพียงเพื่อให้เป็นสัญลักษณ์เสริมสิริมงคลเท่านั้น

หลี่หงเซี่ยถือกระถางต้นไม้มงคลในมือทั้งสองข้าง เมื่อเห็นอันหยานออกมา ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี “เสี่ยวอัน ขอให้กิจการรุ่งเรืองนะ ฉันไม่รู้จะให้อะไรดี เสี่ยวหมิ่นบอกให้เราเลือกต้นไม้มงคลสองกระถางนี้มาให้ บอกว่ามันมีความหมายดี พวกเราก็ขอใช้โอกาสนี้เพื่ออวยพรให้เธอทำธุรกิจเจริญรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมานะ”

(จบบท)

…………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 080 

080 ของขวัญเปิดกิจการ

อันหยานชะงักไปนิดนึง แล้วก็วางกล่องกระดาษลงบนพื้น หน้าตายิ้มแย้มรับต้นไม้เงินต้นไม้ทองสองกระถาง

“ไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะเตรียมของขวัญเปิดกิจการให้ ขอบคุณมากนะคะ ต้นไม้เงินต้นไม้ทองนี้ความหมายดีมากเลย ฉันชอบจริงๆ ลำบากพวกคุณแล้ว”

หลี่หงเสียมองแว่บหนึ่ง “พูดอะไรแบบนั้นล่ะเด็กคนนี้ เราสองบ้านนี่เป็นอะไรกัน เธอเปิดกิจการแล้ว พวกเราก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ยังไงก็ต้องมีคำอวยพรบ้างสิ”

“ได้ค่ะ ฉันไม่พูดแล้ว” อันหยานยิ้มรับอย่างเต็มใจ

“คืนนี้เหลียงสือจะกลับมา เย็นนี้มาที่บ้านของพวกเรานะ มากินข้าวด้วยกัน ถือว่าเป็นการฉลองที่เธอเปิดกิจการด้วย”

หลังจากเหลียงเจี้ยนเหวินแขวนผ้าแดงเสร็จแล้ว ก็เรียกอันหยาน

“พี่เหลียงสือหยุดพักเหรอคะ? ดีเลยค่ะ นานแล้วที่เราไม่ได้กินข้าวด้วยกัน”

อันหยานได้ยินแล้วก็ตอบตกลงทันที เธอสนิทกับครอบครัวเหลียงมาก เกรงใจไปก็เหมือนห่างเหิน หลังจากนี้เธอจะตอบแทนพวกเขาด้วยวิธีอื่น

หลี่หงเสียรีบพูด “เหลียงหมิ่นบอกว่าคืนนี้เธอต้องไปตั้งแผงที่ตลาดกลางคืน งั้นเรากินข้าวเย็นกันเร็วหน่อย จะได้ไม่รบกวนธุรกิจของเธอด้วย”

อันหยานพยักหน้าตามอย่างเชื่อฟัง

หลังจากนั้น หลี่หงเสียก็เห็นว่าอันหยานจะไปแจกของขวัญเปิดกิจการให้เพื่อนบ้านแถวนี้ เธอก็กังวลว่าเด็กสาวคนเดียวจะรับมือไม่ไหว ก็เลยอาสาจะไปด้วย

เอาจริงๆ คนที่มีประสบการณ์เจอเพื่อนบ้านเก่าแก่ของถนนฟู่หรงบ่อยๆ ก็คือคนวัยหลี่หงเสียนี่แหละ อันหยานเจอหน้ากันบ้าง แต่น้อยครั้งที่จะได้มีโอกาสคุยกันจริงๆ

แต่หลี่หงเสียไม่เหมือนกัน เจอหน้ากันทุกวัน รู้จักกันแทบทุกบ้าน ใครเป็นคนยังไงก็พอจะรู้บ้าง

อีกอย่างการมีคนสูงวัยไปด้วย หลี่หงเสียก็ไม่ต้องห่วงว่าคนที่ชอบเอาเปรียบ จะมาเอาเปรียบเสี่ยวอันที่เป็นเด็กสาวหน้าละอ่อน

อันหยานก็ยินดีเป็นอย่างมาก

บอกตามตรงเลยว่า ถึงแม้เธอจะอยู่ที่นี่มามากว่าสิบปี แต่เธอก็ไม่ค่อยรู้จักเพื่อนบ้านมากนัก มีป้าหงไปด้วย เธอก็สบายใจขึ้น

จริงๆ มีหลี่หงเสียไปด้วย การแจกจ่ายของขวัญเปิดกิจการของอันหยานก็ราบรื่นดีกว่า มีคนที่ชอบเอาเปรียบพยายามขอสบู่กุหลาบเพิ่ม แต่ก็โดนหลี่หงเสียจัดการไปหมด

ที่จริงเพื่อนบ้านเก่าแก่ของถนนฟู่หรงส่วนใหญ่ก็เป็นคนดี มีปะติสัมพันธ์กับพื่อนบ้านที่ดี ถึงจะมีเล่ห์เหลี่ยมบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โต

แต่พอรู้ว่าอันหยานเปิดกิจการที่บ้าน ทุกคนก็ตกใจมาก และไม่คาดคิดว่าอันหยานจะทำอะไรแบบนี้

เรื่องการเปิดกิจการทำธุรกิจของอันหยาน เพื่อนบ้านก็มีความคิดเห็นต่างกันออกไป บางคนก็สนับสนุน บางคนก็ไม่เข้าใจ บางคนก็มองไม่ดี

แต่สุดท้ายแล้ว ส่วนใหญ่ก็ไม่มองในด้านที่ดีนัก

ว่ากันตามจริง ถนนฟู่หรงก็เป็นย่านเก่าทรุดโทรม จนบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยังไม่สนใจ แล้วการเปิดกิจการที่นี่จะดีได้ยังไง

สำหรับคนส่วนใหญ่ที่อายุมาก งานที่มั่นคงเป็นสิ่งที่น่าเชื่อถือที่สุด แต่อันหยานไม่มีคนช่วยเหลือ ไม่มีเงินถุงเงินถัง จะสร้างธุรกิจด้วยตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่ว่าในใจคนจะคิดยังไง แต่พอรับของขวัญเปิดกิจการจากอันหยาน ทุกคนก็แสดงความยินดีกับเธอ

สุดท้ายก็เป็นเรื่องของบ้านคนอื่น ถึงอยากจะพูดอะไรก็ไม่มีสิทธิ์

(จบบท)

…………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 081 

081 ปริมาณของสต๊อก

หลังจากเดินแจกของที่ระลึกเปิดกิจการทั่วถนนฟู่หรงเสร็จ ก็เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว

"ป้าหงคะ รับนี่ไปด้วนนะคะ เป็นของครอบครัวป้าค่ะ"

อันหยานหยิบเซตกล่องของขวัญขนาดครอบครัวออกมาจากห้องนั่งเล่นส่งให้หลี่หงเสีย

"ไม่ได้หรอกจ๊ะ ป้ารับไว้ไม่ได้หรอก ก่อนหน้านี้เธอเองก็ให้เหลียงหมิ่นมาแล้วด้วย เก็บไว้ขายเถอะนะ" หลี่หงเสียปฏิเสธทันที ของขวัญเปิดกิจการที่แจกทั่วไปเป็นแค่ถุงผ้าเล็กๆ บ้านเธอจะกล้ารับกล่องใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง

แต่อันหยานก็ยัดกล่องของขวัญใส่มือหลี่หงเสียอย่างแน่วแน่ "ป้าหงคะ ป้านี่แหละทำให้ฉันรู้สึกเป็นคนอื่นคนไกล สองวันที่ผ่านมาเหลียงหมิ่นก็ช่วยฉันตั้งแผง ฉันเลยต้องตอบแทนบ้าง ถ้าป้าไม่รับไว้ ต่อไปฉันจะเกรงใจไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากพวกป้าแล้วนะ อีกอย่าง สบู่กุหลาบนี่ฉันทำเอง ต้นทุนไม่มากค่ะ อย่าเอาราคาขายมาเทียบสิคะ"

หลี่หงเสียได้ยินแบบนี้ก็ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป "โอเคๆ ป้าจะรับไว้ก็แล้วกัน"

จากนั้นทั้งสองคนก็ไม่เสียเวลาอีก ต่างคนต่างแยกย้ายกลับไปทำธุระของตัวเอง

ประมาณหนึ่งทุ่มเธอต้องไปตั้งแผงที่ตลาดกลางคืนแล้ว ดังนั้นต้องกินข้าวก่อนหกโมงเย็น ตอนนี้ก็สองโมงแล้ว เวลาเตรียมตัวเหลือไม่มาก

อันหยานกลับมาที่ลานบ้านตนเอง ตรวจดูสบู่กุหลาบที่ตากไว้อีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าแห้งดีแล้วก็ยกถาดเข้าห้องนั่งเล่น

จากนั้นเธอก็เริ่มแพ็คสบู่กุหลาบตามออเดอร์ที่รับมาเมื่อคืน และพยายามส่งของให้เสร็จก่อนบ่ายสาม

ว่าก็ว่าเถอะ ทั้ง 52 ออเดอร์ มีถึง 9 ที่ที่ส่งในจังหวัดเดียวกัน ซึ่งทำให้อันหยานพอใจมาก

"มีใครอยู่ไหม?" อยู่ๆ ประตูรั้วก็มีเสียงเคาะ

อันหยานรีบลุกไปเปิดประตู เห็นตะกร้าตั้งเรียงรายอยู่ข้างนอก แต่ละตะกร้ามีป้ายอวยพรเปิดกิจการแขวนอยู่

"สวัสดีครับ คุณคือคุณอันหยานใช่ไหมครับ นี่คือตะกร้าแสดงความยินดีเปิดกิจการของคุณ ช่วยเซ็นรับหน่อยครับ" พนักงานส่งของยิ้มแย้มส่งใบให้เซ็น

"ฉันเองค่ะ"

อันหยานตะลึงนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะมีคนส่งตะกร้าแสดงความยินดีมาให้ แต่ก็รีบรับใบมาแล้วเซ็นชื่อ

"ขอบคุณนะคะ ลำบากแล้ว"

"ไม่เป็นไรครับ ขอให้กิจการรุ่งเรืองนะครับ!" พนักงานส่งของคนนี้ฉลาด อวยพรอย่างใจกว้าง

อันหยานยิ้มรับ "ขอบคุณค่ะ ขอให้เป็นสมพรปากเลยค่ะ"

หลังจากพนักงานส่งของไปแล้ว อันหยานจึงเริ่มตรวจดูข้อความบนริบบิ้นอวยพร แม้ว่าจะมีเพียงริบบิ้นหนึ่งที่เขียนชื่อฟางเชี่ยน ไม่ต้องถามว่าแปดตะกร้านี้เป็นของคุณหนูฟางผู้อู้ฟู้นั่นเอง

อันหยานยิ้มด้วยความอบอุ่นใจ ซาบซึ้งจริงๆ เมื่อมีคนจริงใจต่อเรา และจดจำทุกเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับเราได้

แม้เธอจะไม่ได้จัดพิธีเปิดกิจการอะไรเป็นทางการ แต่คำอวยพรจากเพื่อนก็มาไม่ขาดหาย

การมีเพื่อนแท้แบบนี้ถือว่าโชคดีของเธอจริงๆ

อันหยานหยิบมือถือออกมา ส่งข้อความขอบคุณฟางเชี่ยนใน WeChat ช่วงนี้ยุ่งกับการเปิดกิจการ ไม่มีเวลาเท่าไหร่นัก หลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้ว เธอค่อยชวนเชี่ยนเชี่ยนมากินข้าวเป็นการขอบคุณ

จากนั้นเธอก็รีบแพ็คสบู่กุหลาบ จนในที่สุดก็เสร็จทันเวลาให้ลุงหวังกับป้าหวังแพคส่งของไปทั้งหมดในบ่ายสามโมง

ความชำนาญเกิดจากการฝึกฝนจริงๆ ตอนนี้เธอแพ็คของได้เร็วเหมือนหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึก

(จบบท)