007-009

บทที่ 7 

007 กลุ่มควบคุม

ครอบครัวใหญ่ของอันเจียหรง ทั้งสองคนใช้ความสามารถและเครือข่ายที่ดีสร้างธุรกิจขายสมุนไพรขึ้นมา โดยพวกเขาซื้อบ้านในเมืองหรงและทำธุรกิจอย่างค่อนข้างราบรื่น

แต่ครอบครัวของอันเจียหมินกลับใช้เงินช่วยเหลือจากการตกงานไปกับการทำสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ สุดท้ายก็สูญเสียทุกอย่างและต้องอาศัยอยู่ในบ้านเก่าที่ไม่สะดวกสบาย

สิ่งที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ เด็กๆของสองครอบครัวนี้ต่างกันอย่างมาก

อันเจียหรงและภรรยาของเขา เลี้ยงดูอันหยานอย่างดี มีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์และมีความสุขตั้งแต่เด็ก ทั้งการศึกษา การกินอยู่ รวมไปถึงสิ่งของที่ได้มา

ในขณะที่อันเม่ย ลูกสาวของอันเจียหมิน ต้องทำงานบ้านและดูแลน้องชายตั้งแต่เด็ก เธอต้องประหยัดทุกหยวนทุกสตางค์เพื่อดูแลบ้าน

ถ้าอันหยานคือลูกสาวผู้โชคดีที่เติบโตอย่างมีความสุข อันเม่ยก็คือลูกสาวที่ต้องต่อสู้กับชีวิตอย่างยากลำบาก โดยเฉพาะเมื่อเปรียบเทียบกับอันหยาน เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ไม่มีความหมาย

และแล้วการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นในชีวิตของทั้งสองครอบครัว

เมื่ออันหยานเรียนอยู่ชั้นม.5 ครอบครัวของอันเจียหรงประสบอุบัติเหตุระหว่างเดินทางไปเก็บสมุนไพรในพายุฝน เมื่อรถสามล้อของพวกเขาเสียหลักและชนกับรถบรรทุกทำให้ทั้งสองเสียชีวิต

จากเหตุการณ์นี้ชีวิตของอันหยานและอันเม่ยก็พลิกผันเหมือนถูกสลับกัน สถานการณ์ต่างๆ กลับตาลปัตร

อันเม่ยและครอบครัวมีชีวิตที่ราบรื่นและได้ตังค์จากการแบ่งที่ดินจากการรื้อบ้านเก่าในขณะที่อันหยานกลายเป็นเด็กสาวที่ไม่มีพ่อแม่ ต้องอยู่ในสภาพชีวิตที่ลำบาก

บ้านเก่าของอันเม่ยถูกแปลงเป็นร้านขายเครื่องสำอางทำให้ชีวิตของเธอราบรื่นขึ้น ในขณะที่อันหยานต้องทำงานหลายอย่างเพื่อหาเลี้ยงชีพ

อันเม่ยไปเรียนต่างประเทศและกลับมาเป็นหัวหน้าทีมในบริษัทเครื่องสำอางชื่อดัง ขณะที่อันหยานจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยระดับสามและทำงานในบริษัทยาเล็กๆ เธอต้องเผชิญกับอุปสรรคต่างๆ ในที่ทำงาน

อันเม่ยกลายเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในวงการความงามและมีรายได้จากการเป็นบิวตี้บล็อกเกอร์ ขณะที่อันหยานกลับเจอการพูดถึงในทางเสียๆ และสุดท้ายก็โดนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงในวงการยา

อันเม่ยแต่งงานกับคนรวยและมีชีวิตที่หรูหรา กลายเป็นภรรยาของนักธุรกิจใหญ่ ขณะที่อันหยานเกิดโรคไม่คาดฝันและเสียชีวิตในบ้านเก่าที่ชำรุด

เมื่อเห็นภาพชีวิตในฝันเช่นนี้ อันหยานรู้สึกว่ามันเหมือนกับการทำนายอนาคตของตัวเอง

และแล้วอันหยานก็ตระหนักว่าในฝันนั้นเธอคือลูกสาวที่น่าสงสารและพยายามต่อสู้กับอันเม่ยเพื่อให้ตนเองมีชีวิตที่ดีกว่า แต่ในความเป็นจริงก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

“นี่มันอะไรกัน?” อันหยานรู้สึกเหนื่อยใจเมื่อเห็นภาพเหล่านี้ในความฝัน

“หากนี่คือการทำนายอนาคต แล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นแบบนี้จริงๆ หรือ?” เธอรู้สึกขบขันและเจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน

เธอเป็นคนที่ตรงไปตรงมา ไม่เคยยอมแพ้หรือยอมให้ใครมาทำร้ายตนเอง แม้ว่าชีวิตจะยากลำบาก แต่เธอก็พร้อมที่จะต่อสู้เพื่อความยุติธรรม

(จบตอน)

……………………………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 8

008 ปาฏิหาริย์

อันหยานส่ายหัวไปมาและคิดว่า เธอไม่อาจทำตัวให้ชีวิตย่ำแย่และตกต่ำถึงขนาดนั้นได้ และที่สำคัญ เธอไม่ต้องการอยู่ในวงการยาจนทำให้ตัวเองต้องล้มเหลว ถ้าออกจากวงการยาแล้วก็ยังสามารถหาทางใหม่ๆ ในการดำรงชีวิตได้

เธอจะไม่ยอมเป็นตัวตลกที่ต้องเจ็บปวดและยอมจำนนเหมือนในฝัน!

เมื่อคิดถึงตอนจบของตัวเองในฝัน อันหยานก็ตบหัวตัวเองเบาๆ

“ฉันบ้าไปแล้วรึไง ทำไมถึงฝันแบบนั้นกัน”

ทันใดนั้น ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก พยาบาลหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเห็นว่าอันหยานฟื้นแล้ว จึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“คุณตื่นแล้วเหรอ? รู้สึกยังไงบ้างคะ? ร่างกายยังไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? จากเมื่อคืนที่คุณถูกส่งมาที่โรงพยาบาล ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วสิบสามชั่วโมง ฉันกำลังจะมาปลุกคุณให้ตื่นพอดี”

“เอ๊ะ? ฉันเป็นอะไรไปเหรอคะ?”

อันหยานยังคงงงงวยและไม่สามารถตอบสนองทันทีเพราะยังจมอยู่กับภาพในหัว จึงถามออกไปตามสัญชาตญาณ

พยาบาลถามเสียงนุ่ม “คุณจำเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้นที่ถนนเจี้ยนเช่อได้ไหมคะ?”

“...”

อันหยานยกมือขึ้นนวดขมับ พยายามขับไล่ความคิดและความฝันที่ยังหลงเหลือในสมอง ก่อนจะพยายามนึกย้อนกลับไป

ถนนเจี้ยนเช่อ?

ใช่แล้ว เมื่อคืนนี้เธอจำได้ว่าเธอช่วยคนๆ หนึ่งไว้

หลังจากที่เธอทิ้งงานในงานเลี้ยงเหล้าและเดินกลับบ้าน เธอก็เดินชมวิวไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเธอจะเห็นเหตุการณ์ที่น่าตกใจ

ในระยะห้านิ้วห่างจากเธอ มีป้ายไฟที่แขวนอยู่บนชั้นสองของร้านที่กำลังจะตกลงมา และด้านล่างมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าร้านพอดี

ยิ่งทำให้เธอใจเต้นแรงคือ อันหยานเห็นป้ายกำลังจะหลุดจากผนัง เธอไม่มีเวลาให้คิดอะไรแล้ว พอเห็นแบบนั้นก็ร้องเตือน “ระวัง!” แล้วรีบวิ่งเข้าไปดันผู้หญิงคนนั้นออกจากจุดนั้น

เธอจำได้ว่าตอนที่ผลักผู้หญิงออกไปนั้น เธอได้ยินเสียงป้ายตกลงมาดังจากข้างหลังเธอไปแล้ว ซึ่งแสดงว่าเธอทั้งสองได้หลบหลีกป้ายที่ตกลงมาไปได้ทันเวลา

แต่แล้วทำไมเธอกลับมานอนอยู่ในโรงพยาบาลล่ะ?

อันหยานขมวดคิ้วและคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

หลังจากนั้นล่ะ?

เหมือนในตอนที่เธอกำลังจะล้มลงไปบนพื้น จู่ๆ ก็มีแสงทองสว่างจ้าออกมาจากข้างหน้า?

“ฉันจำได้ว่าหลังจากที่ช่วยผู้หญิงคนนั้นไว้ ก็ถูกแสงสว่างจ้าทำให้ตาของฉันบอดไป แล้วก็หมดสติไปค่ะ คุณพยาบาลคะ ร่างกายฉันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

อันหยานยังคงไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้เธอจะรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นกับตัวเองเหมือนในฝัน

พยาบาลเห็นว่าอันหยานมีสติและสามารถตอบสนองได้ดี ก็ยิ้มและพูดอย่างมั่นใจ “ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณไม่ได้เป็นอะไรค่ะ”

พยาบาลอธิบายให้ละเอียดต่อว่า “อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนคุณเจอกับเหตุการณ์ที่ตื่นเต้นเกินไปจนทำให้ร่างกายต้านไม่อยู่ จึงทำให้คุณหมดสติไปค่ะ คุณหมอบอกว่าให้คุณพักผ่อนให้เต็มที่ค่ะ”

แต่ขณะนั้นอันหยานกลับไม่ได้ฟังคำพูดของพยาบาลเท่าไหร่ เธอกำลังจ้องมองบางสิ่งที่แปลกประหลาด

เธอมองไปที่ด้านบนของพยาบาลที่ยืนอยู่ เหมือนเห็นอะไรบางอย่างเหนือหัวของพยาบาล

อันหยานเบิกตากว้างไปชั่วขณะ ขยี้ตาและมองอีกครั้ง

มันคืออะไร?

เพราะเธอเห็นมีสัญลักษณ์รูปหัวใจขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวพยาบาล เป็นสีชมพูอ่อนและมีลักษณะสามมิติที่ดูแปลกตา

ภาพนี้ดูเหลือเชื่อและน่าตกใจอย่างมาก!

อันหยานรู้สึกงุนงงและไม่เข้าใจว่าเธอกำลังเจอกับอะไร แต่เธอแน่ใจว่ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง

(จบตอน)

……………………………………………………………………………………………………………………………

บทที่ 9

009 ปัญหาดวงตาของเธอ?

อันหยานไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น จึงขยี้ตาตัวเองเบาๆ เพื่อดูว่าเธอกำลังตาฝาดหรือเปล่า

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาใหม่ เธอก็พบว่าหัวของพยาบาลไม่มีกล่องสีชมพูอ่อนๆ อยู่บนหัวอีกแล้ว

“นี่มันตาฝาดแน่ๆ” อันหยานคิดในใจ

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ? รู้สึกไม่ดีตรงไหนไหมคะ?” พยาบาลถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อเห็นอันหยานจ้องเธอด้วยสายตาที่ดูงงงวย

“ไม่มีค่ะ แค่...” อันหยานกำลังจะตอบ แต่ทันใดนั้น เธอก็เห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออีกครั้ง— หัวของพยาบาลมีรูปหัวใจสีชมพูอ่อนๆ ปรากฏขึ้นบนหัวของเธอ!

เหมือนกับสิ่งที่อันหยานเห็นเมื่อครู่นี้เป๊ะๆ

อันหยานตกใจจนลืมปากค้าง หัวใจของเธอกระตุกอย่างแรง “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ตาฉันเสียหรือเปล่าเนี่ย?”

เธออยากจะถามพยาบาลตรงๆ แต่ก็กลัวว่ามันเป็นสิ่งที่เห็นได้แค่เธอคนเดียว ถ้าเธอบอกไป อาจจะถูกมองว่าเป็นคนบ้าก็ได้

พยาบาลเห็นอันหยานยืนนิ่งๆ และจ้องไปที่ตัวเธออย่างแปลกๆ แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “คุณอันหยาน? คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? ต้องการให้ฉันเรียกหมอมาหรือเปล่า?”

ได้ยินคำถามนั้น อันหยานก็รีบสะดุ้งและรีบตอบ “ไม่เป็นไรค่ะคุณพยาบาล ฉันรู้สึกดีมากเลยค่ะ ไม่เจ็บปวดอะไรเลย เมื่อกี้แค่คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เอง ฉันสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ไหมคะ?”

อันหยานรู้สึกตกใจและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตัวเอง แต่ตอนนี้เธอรู้ว่าต้องรีบออกจากโรงพยาบาลไปก่อน เพราะเธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร และกลัวว่าถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปอาจทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลง

โรงพยาบาลเต็มไปด้วยผู้คน และตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจว่าตัวเองเกิดอะไรขึ้น หากมีคนอื่นมาเห็นเธอก็คงจะยิ่งปั่นป่วน

ดังนั้น ทางออกที่ดีที่สุดคือตอนนี้ต้องออกจากที่นี่ก่อน

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็ออกได้เลยค่ะ” พยาบาลยิ้มและตอบ

อันหยานไม่ได้มีปัญหาทางร่างกายอะไร เพียงแค่เธอตกใจจนสลบไปในขณะนั้น จึงถูกย้ายมาในห้องฉุกเฉิน ไม่มีความจำเป็นต้องทำเรื่องการออกจากโรงพยาบาล

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้น อันหยานเดินออกจากตึกฉุกเฉินและก็ต้องหยุดชะงักทันที!!

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?

ตึกฉุกเฉินเป็นสถานที่ที่ผู้คนเดินเข้าออกกันอยู่ตลอด แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจคือ ทุกคนที่เดินไปเดินมาในที่นั้นบนหัวของพวกเขามีรูปหัวใจลอยอยู่!

เธอไม่ได้เห็นคนที่เดินไปมา แต่กลับเห็นรูปหัวใจสว่างวาบเหมือนมีบางสิ่งลอยอยู่เหนือศีรษะของทุกคน

รูปหัวใจเหล่านี้มีสีแตกต่างกันไป โดยมีทั้งสีแดง สีเทา และสีดำที่เธอเห็น มีทั้งสีอ่อนและเข้ม

โดยเฉพาะรูปหัวใจสีเทาและสีชมพูอ่อนที่มีเยอะที่สุด และยังมีสีดำบางอันแทรกอยู่

อันหยานยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูตึกฉุกเฉินและมองไปที่หัวใจที่ลอยอยู่บนหัวคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมา

เธอสังเกตเห็นว่าทุกคนที่เดินผ่านไปมาไม่มีท่าทางแปลกๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เห็นหัวใจเหล่านี้เลย ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง

จากนั้น อันหยานเริ่มรู้สึกมั่นใจและกล้าหาญขึ้น เธออยากจะรู้ให้แน่ชัดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร

เมื่อเริ่มพิจารณามากขึ้น เธอก็สังเกตเห็นว่า หัวใจที่ลอยอยู่บนหัวของทุกคนเหมือนจะสามารถควบคุมได้ด้วยความคิดของเธอเอง

(จบตอน)