บทที่ 85 อีกมิติ อีกคนหนึ่งที่เป็นคุณ
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 85 อีกมิติ อีกคนหนึ่งที่เป็นคุณ
“เข้าใจแล้วครับ”
หลินเสวียนรับภาพวาดมา พับเก็บใส่สมุดบันทึกสีดำอย่างเดิม
เขาตั้งใจว่าพอออกจากบ้านเมื่อไหร่จะทิ้งมันไปเสีย เก็บไว้ไม่ได้…อันตรายเกินไป…
แต่ฉู่อันฉิงนี่เข้ากับคนง่ายจริง ๆ เป็นมิตร ไม่มีพิษภัย และยังเอาใจใส่ เข้าอกเข้าใจ หลินเสวียนให้คะแนนนิสัยเธอเต็มร้อยเลยล่ะ
เธอเห็นเขาอับอาย ก็ช่วยแก้สถานการณ์ให้ และแม้จะแก้สถานการณ์แล้วก็ไม่หยิ่ง ยังให้เกียรติเขาอีกด้วย…
หลินเสวียนอิจฉาฉู่ซานเหอจริง ๆ ที่มีลูกสาวน่ารักเอาใจใส่ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าอนาคตเขาจะมีแบบนั้นบ้างหรือเปล่า
“แล้ว…ขอลายเซ็นบนแมวไรน์ของฉันได้ไหมคะ?”
ฉู่อันฉิงหัวเราะคิกคัก ส่งตุ๊กตาแมวไรน์มาให้
“แมวไรน์ใส่ชุดกี่เพ้านี่เป็นรุ่นที่ฉันชอบที่สุดเลยล่ะ ไม่แน่ว่าถ้าวันไหนคุณกลายเป็นดีไซเนอร์ชื่อดังระดับโลก แมวตัวนี้ที่มีลายเซ็นคุณอาจจะเพิ่มมูลค่าขึ้นมาก็ได้นะ!”
“แต่ฉันจะไม่ขายมันหรอกนะ ฉันว่าแมวไรน์ที่มีลายเซ็นของผู้ก่อตั้งนี่มีความหมายมากจริง ๆ”
“ได้สิครับ”
หลินเสวียนรับแมวไรน์มา หยิบป้ายผ้าขึ้นมา แล้วเขียนชื่อตัวเองลงไป
“พูดจริง ๆ นะ…นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเซ็นลายเซ็นลงบนแมวไรน์เลย”
หลินเสวียนพูดพร้อมกับยิ้มระหว่างเซ็นลายเซ็น
“ไม่เคยมีใครขอให้ผมเซ็นตุ๊กตาแมวไรน์มาก่อนเลย คุณนี่เป็นคนแรกเลยนะ ส่วนใหญ่คนชอบแต่แมว ไม่สนใจหรอกว่าใครเป็นคนออกแบบ”
“จริงเหรอคะ? งั้นพี่เซ็นเลขลำดับ NO.1 ให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ ฮิฮิ อย่างนี้จะมีความหมายมากกว่านี้อีก!”
“ได้สิ”
หลินเสวียนรู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยหลังได้อยู่กับเด็กคนนี้
เขาถือป้ายผ้าไว้ในมือ แล้วเขียนเลข NO.1 ขนาดเล็ก ๆ ลงไปใต้ลายเซ็นของตัวเอง นั่นหมายความว่านี่คือลายเซ็นแรกในชีวิตของเขา
แต่เขาก็คิดว่าคงไม่มีลายเซ็นที่สองอีกแล้วล่ะ
ของที่ออกแบบกับผู้สร้างมันไม่เหมือนกัน นอกจากคนในวงการแล้ว แทบจะไม่มีใครสนใจหรอกว่าใครเป็นคนสร้างมันขึ้นมา
แม้แต่ Hello Kitty ที่ดังมาก ๆ ยังมีคนรู้จักชิซุโอะ คิชิ ดีไซเนอร์ของมันน้อยมาก ๆ บางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า IP ตัวนี้เป็นของบริษัทซานริโอ
“เสร็จแล้ว เอาไปเลย”
หลินเสวียนส่งตุ๊กตาแมวไรน์คืนให้ฉู่อันฉิง
“ขอบคุณค่ะพี่!”
ฉู่อันฉิงรับแมวไรน์ไป แล้วโบกมือลาหลินเสวียน
“งั้นหนูไปก่อนนะคะ”
“ไปดีมาดีนะ”
ขณะโบกมือลาเด็กน้อยคนนี้ หลินเสวียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
โชคดีจริง ๆ
เกือบจะพังแล้วนะนั่น
ถ้าเป็นคุณหนูเอาแต่ใจ กลับไปฟ้องฉู่ซานเหอ ว่าเขาแอบชอบเธอ เป็นงูเห่าอยากกินห่าน คงไม่ไหวแน่ ๆ
เทียบกับฉู่อันฉิงแล้ว
เธออัธยาศัยดี คุยง่าย และเข้าใจเหตุผลด้วย
“คุณฉู่ซานเหอเลี้ยงลูกสาวได้ดีจริง ๆ ด้วย” หลินเสวียนชมอย่างจริงใจ
ในงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ เมื่อเห็นฉู่อันฉิงและซีซีที่หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ หลินเสวียนก็เริ่มนึกถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่งขึ้นมา——จะเป็นไปได้ไหมว่าสักวันหนึ่งแคปซูลจำศีลจะถูกคิดค้นสำเร็จ แล้วฉู่อันฉิงก็เข้าไปจำศีลจนถึงปี 2600 กว่า ๆ จึงกลายมาเป็นซีซี?
ตอนแรกหลินเสวียนได้วิเคราะห์แล้วก็ปฏิเสธความคิดนี้ไป เพราะใน “ความฝันครั้งแรก” โลกอนาคตนั้นแคปซูลจำศีลยังไม่ถูกคิดค้นสำเร็จด้วยซ้ำ แม้แต่ของเหลวสำหรับบรรจุในแคปซูลจำศีลก็เพิ่งจะเสร็จสมบูรณ์ในปี 2477 หรือ พ.ศ. 2200 ฉู่อันฉิงจะไปนั่งแคปซูลจำศีลที่ไหนได้ล่ะ?
แล้วก็ยังมีอีกจุดที่ไม่สมเหตุสมผล แม้ว่าแคปซูลจำศีลจะถูกคิดค้นสำเร็จ มันก็ต้องใช้เวลาหลายปีอยู่ดี อาจจะรอจนกว่าฉู่อันฉิงจะสามารถเข้าไปนอนในแคปซูลจำศีลได้ เธอก็อายุยี่สิบกว่าหรือเกือบสามสิบแล้ว คงไม่ใช่ว่าไปถึงอนาคตแล้วกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหรอกใช่ไหม?
ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายก็แข็งแรงดีอยู่แล้ว จะไปนอนในแคปซูลจำศีลทำไม? แล้วยังมีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคลืมเลือนอีก ต้องพลัดพรากจากครอบครัว คุณฉู่ซานเหอก็คงไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหรอก
แต่ว่า……
ต่อมา สวี่หยุนบอกตัวเองว่า ผลข้างเคียงของแคปซูลจำศีล อาจทำให้ความจำเสื่อมได้ในระดับต่าง ๆ กัน
หลินเสวียนไม่รู้ว่าความจำเสื่อมแบบนี้เป็นยังไง แต่ซีซีเคยบอกว่า ในหัวของเธอมีหลายความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอเอง
สองเรื่องนี้รวมกันแล้ว……
หลินเสวียนรู้สึกว่ายากจะตัดสินว่ามีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่
เพราะคำอธิบายของซีซีก็คลุมเครือมาก ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอจะเข้าใจยังไง? ความทรงจำเป็นเศษเป็นชิ้น ไม่ต่อเนื่อง ไม่ต่อเนื่องยังไง?
เธอบอกว่าความทรงจำของเธอ ถึงแม้จะไม่ใช่ของเธอ แต่ก็ยังเป็นชีวิตที่เธอเคยผ่านมา ถ้าลองอธิบายตามทฤษฎีจักรวาลคู่ขนานดู…มันจะเป็นจักรวาลคู่ขนานแบบไหน?
ตอนนี้ดูเหมือนว่า ปริศนาระหว่างซีซีและฉู่อันฉิง ยังไม่มีเบาะแสอะไรเลย
“ซีซีคนนั้น…ยังมีชีวิตอยู่ไหมนะ?”
หลินเสวียนนึกถึงคำถามนี้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน
หลังจากความผันผวนของกาลเวลา ฝันร้ายเปลี่ยนไป โชคชะตาของทุกคนเปลี่ยนไป นั่นรวมถึงซีซีด้วย
ในโลกอนาคตครั้งนี้…
ซีซีอยู่ที่ไหน?
เธอยังคงพยายามเปิดตู้นิรภัยอยู่อีกไหม?
หรือแม้แต่ ตู้นิรภัยนั้นยังมีอยู่ไหม?
“อันนี้ก็บอกไม่ได้”
หลินเสวียนส่ายหัว รู้สึกว่าพรหมลิขิตนี่มันช่างวิเศษเหลือเกิน
บางคนเหมือนเป็นเวรเป็นกรรมกัน ไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไป เปลี่ยนโฉมใหม่ขนาดไหน เขาก็ยังคงอยู่ข้างคุณ เหมือนหมากฝรั่งติดแน่น ไม่ยอมห่างไปไหนเลย
เช่นเดียวกับพี่แมวอ้วน
แต่บางคน เราอาจได้พบเจอหน้ากันครั้งสุดท้ายในชีวิตโดยไม่รู้ตัว
เหมือนกับซีซี
โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ ทะเลตะวันออกกว้างใหญ่ขนาดนี้ ยิ่งเมืองตงไห่ใหม่ยิ่งใหญ่และล้ำยุคกว่านี้อีก……
หลินเสวียนไม่แน่ใจเลยว่าจะได้เจอซีซีอีก
“เว้นแต่ว่าฉันกับเธอก็มีเวรมีกรรมกันด้วย”
……
หลังจากการบรรยายจบ รุ่นพี่อีกคนชวนหลินเสวียนไปดื่มเล็กน้อย
แต่หลินเสวียนปฏิเสธไป
เพราะคืนนี้ในฝัน มีเรื่องสำคัญกว่านั้นต้องทำ——
【ไปหาพ่อของพี่แมวอ้วน เพื่อถามให้รู้แจ้งชัดว่า ‘ค่าคงที่ของจักรวาล’ คืออะไร แล้วลองวิเคราะห์หาเบาะแสของสโมสรอัจฉริยะจากสิ่งนั้น】
กลับถึงบ้าน รีบอาบน้ำล้างหน้า
ดูเวลา บ่ายห้าโมงสิบนาที
เร็วกว่าครั้งที่แล้วนิดหน่อย เผื่อเวลาไว้บ้างก็ดี
พอดึงม่านลง หลินเสวียนคลานเข้าไปในผ้าห่ม
หลับตาลง
……
……
……
ไม่มีลมร้อนของฤดูร้อนและเสียงจิ้งหรีด หลินเสวียนรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคย
เพราะรอบตัวเป็นบ้านเรือนที่สร้างกันอย่างแออัด บดบังแสงแดด ทำให้หมู่บ้านดูเย็นสบาย นับว่าดีทีเดียว
หลินเสวียนลืมตาขึ้น……
ตัวเองหลับฝันไปอย่างสบายแล้ว และกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ยากจนคับแคบและแออัดอีกครั้ง
เขามองนาฬิกาข้อมือ
17:32
เหลือเวลาอีกประมาณ 10 นาที โจรที่ขโมยกระเป๋าถือของหลี่ต้าหนิงจะผ่านมาแถวนี้
หลินเสวียนซ่อนตัวอยู่ในซอยข้างทาง พิงกำแพงอิฐ
นั่งรออย่างใจเย็น
รอคอยการปรากฏตัวของ “ปรมาจารย์สามดาบ”
นี่คือวิธีที่เร็วที่สุดในการติดต่อกับพี่แมวอ้วน
เวลาค่อย ๆ ผ่านไป
ในที่สุด…
“จับ…จับโจร! ช่วยจับ…จับ…โจรที!”
เสียงของหลี่ต้าหนิงที่เหนื่อยล้าดังมาจากนอกซอย
หลินเสวียนขยับข้อมือ
“แกมาแล้วสินะ…โรโรโนอา โซโล!”
