บทที่ 83 บรรยาย
เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)
*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*
แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook
บทที่ 83 บรรยาย
ฉันมองไปข้างหน้ารถ ถึงแล้ว! มาถึงแล้ว
เพราะอาจารย์ที่ปรึกษาโทรมาแจ้งล่วงหน้า คุณลุงยามเลยยกไม้กั้นให้ รถสองคันจึงได้เข้าไปในมหาวิทยาลัย คันหน้ากับคันหลัง
……
“นี่มันห้องเรียนรวมเหรอครับ?”
ฉันพบอาจารย์ที่ปรึกษา ท่านหัวเราะร่าแล้วลากฉันไปที่หน้าห้องเรียนรวมขนาดใหญ่ที่สุดของคณะศิลปกรรม
“เดี๋ยวก่อนนะครับ…”
ฉันหยุดเดิน ดึงแขนอาจารย์ที่ปรึกษาไว้:
“อาจารย์บอกว่าเป็นการบรรยายเล็ก ๆ นี่นาครับ?”
“อุ๊ย! เอาเป็นว่าไปนั่งบรรยายนั่นแหละ! ข้างล่างจะมีคนนั่งกี่คน สิบคน ร้อยคน พันคน! มันต่างกันตรงไหนกันเล่า?”
อาจารย์ที่ปรึกษาบังคับลากฉันเข้าไปข้างใน:
“เธอเคยเป็นพิธีกรงานฉลองครบรอบมหาวิทยาลัยที่คนดูเป็นหมื่น ๆ คนมาแล้ว เรื่องแค่นี้เธอกลัวอะไร?”
“เฮ้อ ฉันก็ไม่คิดว่ากระแสตอบรับจะแรงขนาดนี้! ฉันคิดว่าน่าจะมีแค่ร้อยกว่าคน เลยเตรียมห้องเรียนธรรมดาไว้…แต่ใครจะไปคิดว่าสาว ๆ ตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีสี่จะแย่งกันมา!”
“เอ่อ…บอกความจริงเลยนะ ที่มาล้วนเป็นผู้หญิงทั้งนั้น ไม่มีผู้ชายสักคนเดียว”
อาจารย์ที่ปรึกษาหัวเราะร้ายกาจ:
“ฉันว่าบางคนก็มาเพราะแมวไรน์ บางคนอาจจะมาเพราะเธอ!”
“ฮ่า ๆ” ฉันหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ใส่ใจมากนัก:
“มาเพราะผมได้ยังไงกันครับ…ผมมีอะไรให้พวกเขามาบ้างล่ะ?”
“เธอไม่มีอะไรได้ยังไง!”
อาจารย์ที่ปรึกษาชี้ขึ้นลง:
“จะหน้าตาดีก็หน้าตาดี! จะสูงก็สูง! จะบุคลิกภาพดีก็ดี! แล้วรายได้จากลิขสิทธิ์แมวไรน์เธอจะได้เท่าไหร่?”
“เรื่องนี้ผมไม่รู้จริง ๆ ยังไม่ได้รับแจ้งเลย”
“อย่างนั้นต้องมีแน่ ๆ ! ของเล่นรอบตัวต่าง ๆ ก็ฮิตขนาดนี้ เธอนี่ทำงานไม่นานก็เป็นเศรษฐีพันล้านแล้วเหรอ? แถมยิ่งอายุน้อย และยิ่งเป็นรุ่นพี่อีก! หนุ่มหล่อรวยล้นฟ้า เธอว่าสาว ๆ จะไม่สงสัยได้ยังไง?”
“พอเถอะ อย่ามาอวยมากเลยครับ” หลินเสวียนสะบัดหลุดออกไป: “อาจารย์ก็แค่กลัวผมจะหนีไปไม่มาเล่าให้ฟังใช่มั้ย…… ไหน ๆ ก็มาแล้ว ผมจะหนีไปได้ยังไงล่ะ?”
“ฮี่ ๆ ไว้ใจได้!” อาจารย์ที่ปรึกษาหัวเราะแห้ง ๆ ยกนิ้วโป้งขึ้น: “เย็นนี้เลี้ยงข้าวนะ! ครั้งนี้เธอทำให้ฉันได้หน้ามาก ๆ ! ต่อจากนี้ไปในสายตาเหล่าเฟรชชี่ ความน่าเชื่อถือของฉันนี่จะสุดยอดเลย เรียกว่าพุ่งทะยาน!”
……
อาจารย์ที่ปรึกษาก้าวเข้าไปในห้องเรียนขนาดใหญ่ ตบมือดังฉาด: “ทุกคน! ขอเชิญต้อนรับ คุณหลิน รุ่นพี่ที่จบการศึกษาดีเด่นประจำปี 2022 พิธีกรประจำงานฉลองวันสถาปนา ผู้ก่อตั้งแมวไรน์ และผู้บริหารบริษัท MX! ปรบมือต้อนรับครับทุกคน!”
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ!
เสียงปรบมือดังสนั่นห้องเรียนขนาดใหญ่ที่มีนักศึกษาร่วมหลายร้อยคน! หลินเสวียนยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน…… โอ้โฮ นี่มันถ้ำเสือชัด ๆ
ถึงแม้คณะศิลปะโดยธรรมชาติแล้วจะเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอยู่แล้ว แต่บรรยากาศหอมหวานอบอวลแบบนี้ หลินเสวียนก็ยังไม่เคยเจอมาก่อนเลย
“สวัสดีครับน้อง ๆ”
“สวัสดีค่ะพี่!” ห้องที่รวมตัวนักศึกษาหญิงหลายร้อยคน เสียงเจี๊ยวจ๊าว เสียงหัวเราะ ไม่ขาดสาย หลาย ๆ คนโบกมือทักทายหลินเสวียนพร้อมกับตุ๊กตาแมวไรน์ในมือ
หลังจากอาจารย์ที่ปรึกษาแนะนำตัวเสร็จ การบรรยายครั้งนี้ก็เริ่มต้นขึ้น
“รู้สึกเป็นเกียรติมากเลยครับที่ได้กลับมาเยี่ยมมหาวิทยาลัยหลังเรียนจบ และได้มีโอกาสมาแชร์ประสบการณ์การทำงานด้านการออกแบบให้ทุกคนฟัง……”
“ส่วนเรื่องการออกแบบแมวไรน์นั้น ส่วนใหญ่เกิดจากแรงบันดาลใจที่ผุดขึ้นมาอย่างฉับพลัน แต่ถ้าจะให้พูดถึงเทคนิคอะไรสักอย่าง ผมว่าก็คือการสะสมประสบการณ์และการสังเกตองค์ประกอบต่าง ๆ ในการออกแบบจากชีวิตประจำวันให้เยอะ ๆ นั่นแหละครับ……”
……
หลังจากบรรยายไปครึ่งชั่วโมง และช่วงถามตอบอีกกว่า 40 นาที การบรรยาย “รุ่นพี่กลับมหาวิทยาลัย” ก็จบลงอย่างสวยงามท่ามกลางเสียงปรบมือ
ทันทีที่จบ นักศึกษาหญิงกลุ่มใหญ่ก็เข้ามาล้อมหลินเสวียนที่ยืนอยู่หน้ากระดานดำแน่นขนัด:
“รุ่นพี่คะ! ขอเพิ่มวีแชทหน่อยได้ไหมคะ! หนูยังมีเรื่องเกี่ยวกับการออกแบบอยากขอคำปรึกษาอีกเยอะเลยค่ะ!”
“รุ่นพี่หลินเสวียนคะ! ปีนี้หนูจะเรียนจบแล้วค่ะ ขอเพิ่มวีแชทเพื่อสอบถามเรื่องการวางแผนอาชีพหน่อยได้ไหมคะ?”
“รุ่นพี่คะ! หนูก็อยากไปทำงานที่บริษัท MX เหมือนกัน! ขอเพิ่มวีแชทส่งเรซูเม่ให้รุ่นพี่ก่อนได้ไหมคะ ฮี่ ๆ”
“ฮิฮิ~ รุ่นพี่คะ! ลงชื่อให้ในแมวไรน์หน่อยได้ไหมคะ~”
？
เป็นเสียงที่คุ้นเคยเหลือเกิน
หลินเสวียนหันไปมองข้าง ๆ ——
ดวงตาที่โค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์ รอยบุ๋มที่มุมปากปรากฏขึ้นเป็นระยะ ๆ ผมหางม้าสูงที่ฟูฟ่องกระดิกไปมา……
ซีซี
ไม่ใช่สิ……เป็นฉู่อันฉิง
หลินเสวียนถึงกับหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่อยู่ คุณหนูผู้ร่ำรวย เจ้าหญิงเพียงหนึ่งเดียวของเมืองตงไห่ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย
เขาอดไม่ได้ที่จะถอนใจอีกครั้ง ซีซีกับฉู่อันฉิงหน้าตาเหมือนกันมากจริง ๆ … ถ้าเอาไปเล่นเกมจับคู่ภาพ ก็ตัดออกได้เลย
ถ้ามีอีกคนมาเพิ่มเข้าไป ก็จะได้ซีซีสองดาวทันที
ฉู่อันฉิงวันนี้กลับมาแต่งตัวเหมือนนักศึกษาหญิงทั่วไปอีกครั้ง ต่างจากชุดราตรีในงานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูน่ารักและเป็นกันเองกว่ามาก เหมือนเด็กสาวข้างบ้านเลย
ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง ผมรวบหางม้าสูงง่าย ๆ ด้วยยางรัดผมธรรมดา ดูไม่ต่างจากนักศึกษาหญิงคนอื่น ๆ รอบ ๆ เลย
แค่สวยและน่ารักกว่าเท่านั้นเอง
เขากำลังจะทักทาย แต่มีกลุ่มนักศึกษาหญิงล้อมรอบเขาอยู่ พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วอยากขอเพิ่มวีแชท:
“ได้ ๆ ทุกคนใจเย็น ๆ เดี๋ยวฉันเปิดวีแชทให้”
หลินเสวียนยกโน้ตบุ๊กสีดำไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างถือโทรศัพท์ ใช้มือที่ถือโน้ตบุ๊กปลดล็อคหน้าจอ——
ตุ๊บ
พลาดมือ สมุดโน้ตสีดำตกลงพื้น
“พี่คะ สมุดโน้ตของพี่ค่ะ”
นักศึกษาหญิงคนหนึ่งเก็บขึ้นมาแล้วส่งให้หลินเสวียน
“ครับ ขอบคุณครับ”
หลินเสวียนยกโทรศัพท์ให้เหล่านักศึกษาหญิงสแกน แล้ววางสมุดโน้ตสีดำไว้บนโต๊ะอาจารย์ก่อน
“อ้าวพี่คะ กระดาษแผ่นนี้ก็ของพี่ใช่ไหมคะ?”
นักศึกษาหญิงอีกคนหนึ่งก้มลงเก็บกระดาษพับแผ่นหนึ่งขึ้นมา เห็นชัดเจน… กระดาษวาดรูปที่พับครึ่งนั้น ตกลงมาจากสมุดโน้ตสีดำ
เธอเปิดกระดาษออกดู——
“อ้าว? ————อ้าว!!!”
เสียงแหลมสูงขึ้นทันที ดึงดูดสายตาสาว ๆ รอบข้าง ทุกคนต่างจ้องมองภาพวาดนั้น
ฉู่อันฉิงเบิกตาโพลงเมื่อเห็นภาพวาด แก้มแดงก่ำขึ้นมาในทันที!
หลินเสวียนอยากสบถคำหยาบออกมาจริง ๆ !
เขารีบรื้อฟื้นความทรงจำ…
ตอนวาดภาพซีซีในห้องทำงาน จ้าวอิงจวิ้นบังเอิญเห็นเข้า เขาจึงรีบพับภาพใส่สมุดโน้ตสีดำเล่มนั้น
ช่วงนี้งานยุ่งมากจนลืมไปสนิท
ไม่คิดว่าจะซวยขนาดนี้!
ภาพวาดดันหล่นออกมาในจังหวะนี้ ต่อหน้าฉู่อันฉิงและรุ่นน้อง!
งานเข้าแล้ว!
“พ…พี่หลินเสวียน…”
สาวที่ถือภาพวาดอยู่ตาค้าง มองฉู่อันฉิงข้าง ๆ แล้วชี้ไปที่ภาพวาด เด็กสาวในภาพยิ้มหวาน
ใบหน้าเล็ก ๆ ขนตาโค้งงอน ดวงตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว มุมปากมีรอยบุ๋มเล็ก ๆ เหมือนรอยยิ้มที่ซ่อนอยู่
และจุดเด่นที่สุดคือ กระฝ้าใต้ตา เหมือนตราป้องกันการปลอมแปลง!
เธอตาโตด้วยความตกใจ เสียงสั่นเครือ:
“ร…ร…รุ่นพี่…ที่พี่วาดนี่มัน…ฉู่อันฉิงนี่นา?”