บทที่ 70 อุปกรณ์ฝึกฝนจ้าวพิภพ

บทที่ 70 อุปกรณ์ฝึกฝนจ้าวพิภพ

“เว่ยหวู่ฟู่ นายว่ายน้ำเป็นไหม?” หลินเซินมองน้ำในทะเลสาบที่ลึกจนมองไม่เห็นด้านล่าง แล้วหันไปถามเว่ยหวู่ฟู่

“ไม่เป็น” คำตอบของเว่ยหวู่ฟู่ทำให้หลินเซินโล่งใจ

ที่เว่ยหวู่ฟู่สู้กับสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ในทะเลแล้วเสียเปรียบ ก็เพราะว่าเขาว่ายน้ำไม่เก่ง

“ฉันก็ไม่เป็น ดูเหมือนว่าเราคงทำอะไรไม่ได้ กลับไปพักผ่อนดีกว่า” หลินเซินพูด

“พี่หลิน ใจเย็นๆ ผมให้คนไปหาเรือแล้ว เดี๋ยวก็มา” สวีเทียนเกอรีบพูด

“มีเรือแล้วไง? ตกน้ำไปก็ตายเหมือนกัน ฉันไม่ขึ้นเรือเด็ดขาด” หลินเซินดึงเว่ยหวู่ฟู่ กำลังจะเดินออกไป

หลินเซินรู้สึกแปลกใจ เว่ยหวู่ฟู่ที่เป็นคนหัวแข็ง กลับยอมให้เขาลากไปง่ายๆ เขามองเว่ยหวู่ฟู่ด้วยความประหลาดใจ แล้วก็ได้รับคำตอบ

“ไม่ใช่ --ยานขนส่ง” เว่ยหวู่ฟู่พูด

“ไม่ใช่ยานขนส่ง แล้วมันคืออะไร?” หลินเซินงง เขาไม่เคยเห็นยานขนส่งมาก่อน แค่เคยได้ยินเทียนซินกับเว่ยหวู่ฟู่พูดถึง ตอนที่เห็นเมื่อกี้ เขายังคิดว่ายานขนส่งของยานอวกาศเป็นแบบนี้

หลินเซินไม่เคยเห็น คนของตระกูลลู่และตระกูลสวีก็น่าจะไม่เคยเห็น ทุกคนคิดว่านั่นคือกล่องวิวัฒนาการ รอเรือมา แล้วค่อยเปิดดู

“ไม่รู้” เว่ยหวู่ฟู่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

สำหรับสิ่งที่ไม่รู้จัก หลินเซินคิดว่าควรอยู่ห่างๆ เผื่อว่ามันจะเป็นระเบิดที่มนุษย์ต่างดาวส่งมา ใครอยู่ใกล้ก็ตายก่อน

อือ!

ขณะที่หลินเซินกำลังคิดว่ามันจะเป็นระเบิดของมนุษย์ต่างดาวหรือเปล่า ก็มีเสียง “อือ” ดังขึ้น หลินเซินรีบดึงเว่ยหวู่ฟู่ ทั้งสองนอนราบกับพื้น พร้อมกับใช้พลังวิวัฒนาการ เกราะโลหะก็ปกคลุมร่างกายของพวกเขาอย่างรวดเร็ว

แต่น่าเสียดายที่นั่นไม่ใช่สัญญาณของระเบิด คนของตระกูลลู่มองคนที่นอนราบกับพื้นสองคน เหมือนมองคนโง่ ด้วยสายตาดูถูก

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะตกใจ แต่พวกเขาก็ไม่ได้นอนราบกับพื้นเหมือนสองคนนั้น พวกเขาย่อมมีสิทธิ์ที่จะหัวเราะเยาะ

ลู่ฉิงและสวีเทียนเกอจะเข้าไปพยุงหลินเซิน แต่พอเดินไปได้สองสามก้าว ก็ถูกเสียงประหลาดดึงดูด หันไปมองสิ่งที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ

หลินเซินและเว่ยหวู่ฟู่ลุกขึ้น พวกเขาไม่ได้รู้สึกอาย

หลินเซินคิดว่า ต่อให้ทำอีกหมื่นครั้ง เขาก็จะนอนราบกับพื้นเหมือนเดิม ที่พวกนั้นไม่ทำ ก็เพราะว่าพวกเขาตอบสนองช้า ไม่ใช่ว่าพวกเขากล้าหาญ

ต่อให้พวกเขากล้าหาญ ก็เป็นแค่พฤติกรรมบุ่มบ่าม

หลินเซินลุกขึ้น มองสิ่งที่ลอยอยู่บนน้ำ เห็นวงแหวนคริสตัลรอบๆ เครื่องจักรที่เหมือนลูกรักบี้ กำลังหมุนอย่างรวดเร็ว และความเร็วก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมองไม่เห็นวงแหวน เห็นแค่ภาพเบลอๆ เหมือนหลุมดำประหลาด

“รีบไป” หลินเซินเรียกเว่ยหวู่ฟู่ แล้วรีบหนีจากสิ่งนั้น

แต่น่าเสียดายที่เขาวิ่งช้าไป ในขณะที่เขากำลังวิ่ง ก็ได้ยินเสียงเย็นชาที่ไร้อารมณ์ดังมาจากข้างหลัง “อุปกรณ์ฝึกฝนจ้าวพิภพหมายเลข 014 ตรวจสอบตัวเองเสร็จสิ้น ทุกอย่างปกติ กำลังเปิดใช้งาน…”

อือ!

หลินเซินรู้สึกมึนหัว เอามือปิดหู ร่างกายของเขาเหมือนถูกแรงมหาศาลดึง ลอยถอยหลัง ภาพตรงหน้าพร่ามัว เหมือนเดินทางย้อนเวลา

โครม!

หลินเซินล้มลงกับพื้นอย่างแรง เหมือนเมาเรือ นอนคว่ำ แล้วก็อาเจียน แต่ก็ไม่มีอะไรออกมา

เขาได้ยินเสียงคล้ายๆ กันดังมาจากข้างๆ หันไปมอง เห็นสวีเทียนเกอนอนอาเจียนอยู่บนพื้น

ส่วนเว่ยหวู่ฟู่ เพิ่งลุกขึ้นยืน ปัดทรายออกจากตัว

ลู่ฉิงนั่งอยู่บนชายหาดไม่ไกล เอามือกุมอก ดูเหมือนจะไม่สบาย

“เดี๋ยวก่อน… ชายหาดนี้… ทำไมมันคุ้นๆ… แถมยังแรงโน้มถ่วง…” หลินเซินรู้สึกตัว รีบลุกขึ้นมอง นี่มันชายหาดที่เขาเคยมากับเว่ยหวู่ฟู่ไม่ใช่เหรอ? แรงโน้มถ่วงที่คุ้นเคยนี้ ก็ไม่ใช่แรงโน้มถ่วงที่เขาคุ้นเคย

หลินเซินนึกถึงบางอย่าง ก้มลงมอง เห็นอุปกรณ์ที่เหมือนนาฬิกาอยู่ที่ข้อมือ แต่รูปร่างต่างจากอันก่อน และเป็นสีขาว

อันก่อนน่าจะเป็นสีดำ ไม่รู้ว่าอุปกรณ์สองแบบนี้ต่างกันยังไง

หันไปมองเว่ยหวู่ฟู่ สวีเทียนเกอ และลู่ฉิง ก็มีอุปกรณ์เทเลพอร์ตสีขาวเหมือนกันที่ข้อมือ

หลินเซินมองตัวเลขที่แสดงบนนาฬิกา 71:59:04

เหมือนกับอุปกรณ์เทเลพอร์ตสีดำ นับถอยหลัง 72 ชั่วโมง น่าจะหมายถึง อีก 72 ชั่วโมง ถึงจะเปิดใช้งานอุปกรณ์เทเลพอร์ต กลับไปได้

“นี่… นี่มันที่ไหน… ทำไมเรามาอยู่ที่นี่… คนอื่นๆล่ะ?” สวีเทียนเกอรู้สึกตัว ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“พวกเราอยู่ที่ไหน?” สีหน้าของลู่ฉิงก็ดูไม่สู้ดี เธอลุกขึ้น เดินโซเซไปหาหลินเซิน แล้วยืน ดูเหมือนจะยังไม่ชินกับแรงโน้มถ่วงที่นี่

“ไม่ต้องห่วง เห็นนาฬิกาที่ข้อมือไหม? พอนับถอยหลังเสร็จ พวกเราก็กลับได้” หลินเซินปลอบลู่ฉิงที่กำลังตกใจ

“พี่หลิน พี่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน?” ยังไม่ทันที่ลู่ฉิงจะพูด สวีเทียนเกอก็เดินเข้ามา จับมือหลินเซินด้วยความตื่นเต้น

“ปล่อย” หลินเซินสะบัดมือสวีเทียนเกอออก แล้วอธิบายกับทั้งสองคน “ที่นี่ไม่ใช่ดาวของเราแล้ว ไม่ต้องตกใจ มันเป็นเรื่องปกติ มนุษย์เราเข้าสู่ยุคอวกาศแล้ว การเทเลพอร์ตข้ามดวงดาวเป็นเรื่องปกติ แค่พวกนายไม่รู้”

หลินเซินพูดเหมือนกับว่าเขาเคยเทเลพอร์ตข้ามดวงดาวมาหลายครั้งแล้ว เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ เหมือนกินข้าว หรือนอน

มีแต่เว่ยหวู่ฟู่ที่รู้ว่า รวมครั้งนี้ด้วย หลินเซินเพิ่งเทเลพอร์ตแค่สองครั้ง ตัวเขาเองก็เป็นมือใหม่

แต่หลังจากที่หลินเซินพูดแบบนั้น สวีเทียนเกอและลู่ฉิงก็ดูผ่อนคลายลง แต่ก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ

“พี่หลินนี่ รู้เยอะจริงๆ ผมนี่ ตาถึงจริงๆ ไม่ผิดหวังที่เลือกพี่เป็นพี่ใหญ่” สวีเทียนเกอเปลี่ยนเรื่อง ถามอย่างระมัดระวัง “พี่หลิน ทำไมที่นี่มีแค่พวกเราสี่คน? คนอื่นหายไปไหน?”

“การเทเลพอร์ตเป็นแบบสุ่ม แต่น่าจะไม่ได้อยู่ไกลกันมาก ถ้านายอยากหาคนอื่น ก็ลองเดินหาดู ที่นี่มีสิ่งมีชีวิตวิวัฒนาการเยอะ ตัวกลายพันธุ์ก็ไม่น้อย ระวังตัวด้วย” หลินเซินพูด

“ไม่ๆๆ ผมจะเชื่อฟังพี่หลิน พี่หลินชี้นำไปทางไหน ผมก็จะไปทางนั้น พวกเราพี่น้องร่วมใจ พลังแข็งแกร่งดุจภูผา” สวีเทียนเกอคิดในใจ “หลินเซินไม่ธรรมดาจริงๆ อาจจะไม่ธรรมดากว่าที่ฉันคิด ที่แปลกประหลาดแบบนี้ เขากลับทำเหมือนรู้ทาง แสดงให้เห็นว่าเขามีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา โชคดีที่ฉันไม่ได้เป็นศัตรูกับเขา”

ในสถานที่ที่แปลกประหลาดแบบนี้ สวีเทียนเกอตั้งใจจะเกาะหลินเซิน ที่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์ ส่วนผู้วิวัฒนาการของตระกูลลู่ หาเจอก็หา หาไม่เจอก็ช่าง ตายก็ตาย ยังไงก็ดีกว่าให้เขาตายคนเดียว

แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่า หลินเซินก็เพิ่งมาครั้งเดียว แถมเพื่อนร่วมทีมที่มากับเขาครั้งที่แล้ว ก็ตายไปเกือบหมด การเป็นเพื่อนร่วมทีมกับหลินเซินนั่นแหละ ที่เป็นเรื่องอันตรายที่สุด!

“พวกเราหาที่หลบก่อน อย่าให้สิ่งมีชีวิตวิวัฒนาการที่นี่เห็น” หลินเซินมองไปรอบๆ ไม่เห็นโขดหินที่เคยเห็น แสดงว่าที่นี่คงจะห่างจากโขดหินมาก

ในขณะที่เขากำลังหาที่ซ่อนตัว อุปกรณ์เทเลพอร์ตที่ข้อมือของเขาก็สั่น

“เชื่อมต่อสัญญาณแล้ว กำลังซิงค์ภาพ อุปกรณ์ฝึกฝนจะฉายภาพของผู้ฝึก ให้ผู้สังเกตการณ์เห็น เพื่อยืนยันความถูกต้องและความปลอดภัยของการฝึก และเพื่อให้ผู้สังเกตการณ์สามารถช่วยเหลือได้ทันท่วงที…” ข้อมูลบนนาฬิกาเลื่อนอย่างช้าๆ

ที่ทะเลสาบจินสุ่ย วงแหวนคริสตัลรอบๆ อุปกรณ์ประหลาดก็หยุดหมุน แต่มีแสงพุ่งออกมาจากด้านบนของอุปกรณ์ ฉายภาพขนาดใหญ่ขึ้นไปบนท้องฟ้า เหมือนใช้ท้องฟ้าเป็นฉาก ภาพนั้นใหญ่โต ครอบคลุมทั้งท้องฟ้า เหมือนจริงยิ่งกว่า 3D ที่มนุษย์สร้างขึ้นหลายเท่า