บทที่ 65 การทดลอง

บทที่ 65 การทดลอง

เมื่อได้ยินว่าเซียวอันนั้นเดิมทีเป็นของตระกูลหลิน หลินเซินก็รู้สึกอึดอัดใจ

ตัวเขาเองจะหน้าด้านแค่ไหนก็ไม่เป็นไร แต่เขาทำลายชื่อเสียงของพี่รองไม่ได้

ของที่พี่รองเสียไป เว้นแต่เขาจะเอาชนะกลับมาได้อย่างใสสะอาด ไม่งั้นจะไปขอยืมได้ยังไง

“พี่เทียนเจิน ช่วยเล่าเรื่องเซียวอันนี้ให้ผมฟังหน่อยได้ไหม?” หลินเซินได้แต่ลองถามที่มาที่ไปของเซียวอันนี้ดูก่อน บางทีอาจจะมีประโยชน์กับการศึกษาที่มาของประกาย แล้วค่อยคิดหาวิธีเอากลับมา

เย่เทียนเจินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วฉันก็ไม่รู้อะไรมาก แค่เคยได้ยินพี่อี๋เล่าว่า เซียวคริสตัลอันนี้ เธอชนะพนันมาจากหลินอิ่นของตระกูลหลิน เหมือนจะทำมาจากส่วนใดส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตคริสตัล มีความสามารถในการเปลี่ยนพลังเป็นพลังทำลายล้างของคลื่นเสียง”

“เดี๋ยวก่อน พี่เป็นพี่ชายของหวี่เจิน ใช่ไหม?” หลินเซินมองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ

“ใช่” เย่เทียนเจินเข้าใจข้อสงสัยของหลินเซิน ยิ้มแล้วพูดว่า “หวี่เจินเป็นลูกคนเดียว พ่อของฉันเป็นพี่ชายของพ่อเธอ เพราะพ่อฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันก็เลยอยู่กับพวกเขา พี่อี๋ไม่ชอบให้คนอื่นเรียกเธอว่า คุณป้า หรือ คุณอา ส่วนใหญ่คนอื่นๆ จะเรียกเธอว่าพี่อี๋ ยกเว้นหวี่เจิน แต่นายไม่เหมือนกัน เรียกตามหวี่เจินจะดีกว่า”

หลินเซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างเย่เทียนเจินกับเย่หวี่เจิน พ่อของทั้งสองเป็นพี่น้องกัน

“พี่เทียนเจิน รู้ไหมว่าเซียวอันนี้ทำมาจากส่วนไหนของสิ่งมีชีวิตอะไร?” หลินเซินถามอีกครั้ง

“นายถามผิดคนแล้ว ตอนที่พี่อี๋ให้เซียวคริสตัลนี้กับฉัน เธอไม่ได้บอกว่าทำมาจากอะไร ฉันก็ไม่รู้ นายต้องไปถามพี่อี๋หรือพี่รองของนาย” เย่เทียนเจินตอบ

ทุกคนนั่งลงกินข้าว คุยกันไปพลาง

เย่เทียนเจินตัวสูงใหญ่ แต่เป็นคนอ่อนโยน และรู้จักดูแลคนอื่น พูดจาตลก ทำให้มื้ออาหารนี้เป็นไปอย่างราบรื่น

หลินเซินคิดหาวิธีขอยืมเซียวคริสตัลหลายแบบ แต่ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม เลยไม่ได้พูดออกไป

“จริงสิ ตอนนั้นพี่รองของผมพนันอะไรกับตระกูลเย่?” หลินเซินคิดไปคิดมา ก็ได้แต่หาวิธีเอาเซียวคริสตัลกลับมาอย่างเปิดเผย

ขอยืมก็ไม่สะดวก ถ้าขอยืมได้ เขาไม่เอาเซียวคริสตัลก็ได้ ขอแค่ได้นอนกอดคืนเดียว แล้วคืนให้ตระกูลเย่ก็พอ

แต่เซียวอันนี้ เขาต้องได้มาอย่างถูกต้อง

“ไม่รู้” เย่เทียนเจินส่ายหัวอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าตอนนั้นพนันอะไรกัน และไม่รู้ว่าชนะมาได้ยังไง

“ดูเหมือนว่าถ้าอยากรู้เรื่องนี้ ต้องไปถามคุณนายเย่” หลินเซินคิดอย่างจนใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จ เย่หวี่เจินชวนหลินเซินออกไปเดินเล่น แต่หลินเซินปฏิเสธ

ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ไปเดินเล่น แค่อยากรู้ว่าจะใช้ 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ได้ยังไง

เมื่อกลับมาถึงห้อง หลินเซินก็เข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำใส่ในอ่างอาบน้ำจนเต็ม แล้วลงไปนอนแช่

เมื่อน้ำท่วมตัว หลินเซินก็เริ่มฝึก 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ในน้ำ เพื่อทดสอบว่า 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 จะทำงานอย่างที่เขาคิดหรือไม่

อย่างไรก็ตาม ไม่นานความรู้สึกหายใจไม่ออกก็ทำให้หลินเซินรู้สึกเหมือนหน้าอกจะระเบิด เขาทนไม่ไหวแล้ว

《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ทำงานตลอด แต่มันไม่ได้ทำให้เขามีความสามารถในการหายใจในน้ำ อย่างที่เขาคิด

“พรวด!”

หลินเซินผุดลุกขึ้นนั่งในอ่าง ปัดน้ำที่หน้าออก หอบหายใจ ถ้าช้ากว่านี้ เขาคงจมน้ำตาย

“ไม่ได้ผลเหรอ? หรือว่าฉันคิดผิด?” หลินเซินยังไม่ยอมแพ้ หลังจากออกจากอ่าง เขาก็นึกถึงวิธีใหม่

“หรือการจมน้ำมันช้าเกินไป ทำให้มีแรงกระตุ้นไม่พอ บางทีต้องใช้แรงกระตุ้นที่รุนแรง ถึงจะทำให้ 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ทำงาน…” หลินเซินหาแท่งเหล็กมา แล้วเผาปลายข้างหนึ่งจนแดง

เขาม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนขาวๆ ที่ไม่เคยทำงานหนัก กัดฟัน เอาปลายแท่งเหล็กที่ร้อนแดงจ่อที่แขน

แต่ตอนที่แท่งเหล็กกำลังจะโดนผิวหนัง มือของหลินเซินก็หยุด สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน

“จะทำยังไงดี?” หลินเซินกัดฟันลองหลายครั้ง แต่ก็ทำร้ายตัวเองไม่ได้

“ช่างเถอะ ฉันก็แค่คนธรรมดา ทำร้ายตัวเองแบบนี้ ไม่ไหวหรอก” หลินเซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเรียกเว่ยหวู่ฟู่มา

“เว่ยหวู่ฟู่ นายถืออันนี้” หลินเซินยื่นแท่งเหล็กที่ร้อนแดงให้เขา

เว่ยหวู่ฟู่มองหลินเซินด้วยความงุนงง ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“เว่ยหวู่ฟู่ ทำแบบนี้ นายถือแท่งเหล็ก แล้วนาบที่แขนของฉัน… โอ๊ย…” หลินเซินม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนขาวๆ ยังพูดไม่จบ เว่ยหวู่ฟู่ก็นาบแท่งเหล็กที่ร้อนแดงลงบนแขนของเขาทันที

เสียงดังฉ่า พร้อมกับกลิ่นไหม้และเสียงร้องของหลินเซิน

หลินเซินสะบัดแท่งเหล็กออก สะบัดแขนที่ถูกนาบจนไหม้ รู้สึกแสบร้อน เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เอาแขนจุ่มลงในอ่างอาบน้ำ ในที่สุดน้ำที่เขาเปิดไว้ก็ได้ใช้

โชคดีที่เขามียาอยู่ในกระเป๋า เพียงเทยาลงบนแผล ผิวหนังที่ไหม้เกรียม พุพอง ก็ค่อยๆ ดีขึ้น

หลินเซินมองแผลไฟไหม้ที่น่ากลัวบนแขน แล้วพูดอย่างหดหู่ใจ “เว่ยหวู่ฟู่ ฉันยังไม่พร้อมเลย ทำไมนายถึงทำเร็วขนาดนี้”

“มันไม่หาย --เรียกมา --ทำอะไร?” เว่ยหวู่ฟู่พูด

“โอเคๆ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว นายวางแท่งเหล็กก่อน” หลินเซินคิดว่าไม่ได้ผล มันเจ็บเกินไป ถ้าทำอีกครั้ง เขาคงทนไม่ไหว

และดูเหมือนว่าการโดนไฟไหม้ ก็ไม่ได้กระตุ้นให้ 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ทำงาน วิธีนี้ใช้ไม่ได้

“ช้าไปก็ไม่ได้ เร็วไปก็ไม่ได้ หรือว่าต้องใช้แรงกระตุ้นที่ต่อเนื่อง เหมือนการโจมตีด้วยคลื่นเสียง? ต้องทั้งกระตุ้น และต่อเนื่อง ต้องใช้วิธีไหนถึงจะได้ผล?” หลินเซินครุ่นคิด ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

เขานึกถึงวิธีการฝึกฝนแบบหนึ่งที่เคยได้ยินมา ก่อนที่จะมีวิชาพัฒนาร่าง มนุษย์ที่ต้องการเพิ่มความสามารถในการต้านทานการโจมตี จะใช้วิธีให้คนอื่นใช้เครื่องมือที่เหมาะสม ทุบตีร่างกาย เพื่อฝึกความทนทาน

หลินเซินคิดว่าวิธีนี้น่าจะได้ผล

มนุษย์ธรรมดาใช้วิธีนี้ ยังสามารถเพิ่มความทนทานได้ เขาเป็นผู้วิวัฒนาการ แถมยังมี 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 อีก ยังไงก็น่าจะได้ผลบ้าง

มองไปรอบๆ ห้อง ก็ไม่เห็นมีอะไรที่เหมาะสม เขาจึงหยิบแท่งเหล็กขึ้นมา แล้วยื่นให้เว่ยหวู่ฟู่

คราวนี้หลินเซินฉลาดขึ้น เขาพูดว่า “อย่าเพิ่งลงมือ ฟังฉันก่อน รอให้ฉันพูดว่าเริ่ม นายค่อยลงมือ”

“ได้” เว่ยหวู่ฟู่พยักหน้า

หลินเซินถอดเสื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรง แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ เพราะไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก ผิวของเขาจึงขาวมาก

“เว่ยหวู่ฟู่ นายใช้แท่งเหล็กตีฉัน จำไว้นะ อย่าตีแรงเกินไป ต้องให้ฉันทนได้ ห้ามให้ฉันบาดเจ็บ แต่ก็อย่าตีเบาเกินไป เบาไปก็ไม่ได้ผล” หลินเซินตั้งท่าม้า กลั้นหายใจ เกร็งกล้ามเนื้อ กัดฟัน เตรียมใจอยู่นาน หลับตา แล้วพูดกับเว่ยหวู่ฟู่ด้วยความมุ่งมั่น “มา! ตีฉันเลย!!”