บทที่ 64 การใช้งานอันแสนมหัศจรรย์ของทฤษฎีวิวัฒนาการ

บทที่ 64 การใช้งานอันแสนมหัศจรรย์ของทฤษฎีวิวัฒนาการ

ในตอนนี้ หลินเซินรู้สึกสับสนอย่างมาก

วิชาพัฒนาร่าง 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 นี้ ให้ความรู้สึกเหมือน “ยิ่งโหดร้าย ยิ่งสบาย ยิ่งโดนหนัก ยิ่งสะใจ” นี่มันวิชาพัฒนาร่างสายมาโซคิสม์ชัดๆ

หลินเซินเป็นคนที่ไม่เคยลำบาก เขาไม่ชอบความเจ็บปวด ในเมื่อใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้ จะไปลำบากทำไม?

ยิ่งสภาพแวดล้อมโหดร้าย ก็ยิ่งอันตราย โอกาสตายก็สูง

ถ้าทำได้ หลินเซินก็อยากเปลี่ยนวิชาพัฒนาร่าง แต่ปัญหาคือ นอกจาก 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ฉบับผิดๆ นี้ เขาก็ฝึกวิชาอื่นไม่ได้

“ดูเหมือนว่าฉันต้องหาวิชาพัฒนาร่างอื่นๆ มาลองฝึก ถ้าหาบนดาวดวงนี้ไม่ได้ ก็คงต้องไปหาดาวอื่น” หลินเซินคิดในใจ

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่หลินเซินก็ต้องยอมรับว่า วิชาพัฒนาร่างสายมาโซคิสม์นี้ มันใช้ได้ผลดีจริงๆ ตอนนี้ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะยังสั่นอยู่ แต่ก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ร่างกายของเขา ภายใต้การฝึกฝนของ 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 สามารถปรับตัวเข้ากับการสั่นสะเทือนของคลื่นเสียงแล้ว

ทำให้หลินเซินเกิดข้อสงสัยว่า ถ้าเขาตกน้ำ  《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 จะทำให้เขาหายใจในน้ำได้ไหม?

“ถ้าไปดาวที่ไม่มีออกซิเจน  《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 จะทำให้ร่างกายของฉันปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่มีออกซิเจนได้ไหม?” หลินเซินคิดในใจ

เมื่อเห็นว่าหลินเซินไม่สะทกสะท้าน ผู้ชายคนนั้นก็เปลี่ยนความคิด ไม่ได้จำกัดพลังไว้ที่สามส่วน แต่เพิ่มพลังของการโจมตีด้วยคลื่นเสียง

เห็นได้ชัดว่า 《ทฤษฎีวิวัฒนาการ》 ไม่ใช่วิชาครอบจักรวาล มันสามารถช่วยให้หลินเซินปรับตัวเข้ากับการโจมตีด้วยคลื่นเสียงได้ แต่ถ้าพลังของการโจมตีด้วยคลื่นเสียงเกินขีดจำกัดที่ร่างกายของหลินเซินจะรับไหว มันก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อผู้ชายคนนั้นเพิ่มพลังของการโจมตีด้วยคลื่นเสียงเป็นสี่ส่วน ถ้าคำนวณก็ค่าพลังประมาณ 16 แต้ม หลินเซินก็รู้สึกว่าร่างกายของเขารับไม่ไหวแล้ว รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

หลินเซินไม่มีทางเลือก จึงต้องใช้พลังวิวัฒนาการ เกราะเหล็กกล้าที่เหมือนกระจก ปกคลุมร่างกายของเขา ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาก

เกราะเหล็กกล้า บวกกับความต้านทานต่อการสั่นสะเทือนของคลื่นเสียง ทำให้เขาสามารถต้านทานการโจมตีด้วยคลื่นเสียงที่พลัง 16 แต้มได้ ด้วยค่าความแข็งและความยืดหยุ่นแค่ 11 แต้ม

ผู้ชายคนนั้นเห็นว่าหลินเซินเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการระดับเหล็กกล้า ก็ยิ่งประหลาดใจ

เดิมทีเขาเริ่มสงสัยแล้วว่า หลินเซินไม่ใช่ผู้วิวัฒนาการระดับเหล็กกล้าอย่างที่เย่หวี่เจินบอก แต่เป็นระดับโลหะผสมแล้ว ไม่งั้นจะรับการโจมตีด้วยคลื่นเสียงที่พลังสี่ส่วนของเขาได้ยังไง

แต่ความจริงกลับทำให้เขาประหลาดใจ หลินเซินเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการระดับเหล็กกล้าจริงๆ อีกฝ่ายใช้ร่างกายเหล็กกล้ารับการโจมตีด้วยคลื่นเสียงที่พลังสี่ส่วนของเขา แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าหลินเซินทำได้ยังไง

“เขาจะทนได้อีกแค่ไหน?” หลินเซินกระตุ้นความอยากรู้และความทะเยอทะยานของผู้ชายคนนั้น เขาจึงเพิ่มพลังอีกหนึ่งส่วน

ร่างกายของหลินเซินสั่นอย่างรุนแรง เขาทนพลังนี้ไม่ไหวแล้ว กำลังจะลุกขึ้นโดยไม่ลังเล

เขามาที่นี่เพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ใช่มาตาย ถ้าฝืนต่อไป เขาต้องตายแน่ๆ อยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

“แย่แล้ว!” ผู้ชายคนนั้นเห็นอาการของหลินเซิน ก็รู้ตัวว่าเขาทำเกินไป การที่หลินเซินรับพลังสี่ส่วนของเขาได้ ก็นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว ผู้วิวัฒนาการระดับเหล็กกล้า จะรับพลังห้าส่วนของเขาได้ยังไง

เห็นหลินเซินกำลังจะลุกขึ้น ผู้ชายคนนั้นก็รีบลดพลังของการโจมตีด้วยคลื่นเสียง พร้อมกับเอามือจับไหล่หลินเซินไว้ ไม่ให้เขาลุกขึ้น

อย่าล้อเล่นน่า เย่หวี่เจินให้เขามาช่วยเล่นละคร ไม่ได้ให้เขาไล่หลินเซินไป ถ้าไล่หลินเซินไปจริงๆ เรื่องก็จบเห่ เขาคงไม่สามารถอธิบายกับเย่หวี่เจินได้

ยิ่งถ้าหลินเซินบาดเจ็บ เย่หวี่เจินต้องโกรธเขาแน่ๆ

หลินเซินที่กำลังจะลุกขึ้น ถูกจับไหล่ไว้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายเขา

เขากำลังจะหยิบปืนออกมา แต่ก็พบว่าพลังของการโจมตีด้วยคลื่นเสียงลดลง เขางุนงงมาก

“จริงอย่างที่เค้าว่ากัน คลื่นลูกหลังดันคลื่นลูกหน้า คนรุ่นใหม่เก่งกว่าคนรุ่นเก่า หวี่เจิน เธอมองคนได้ดี หลินเซินไม่เพียงแต่หล่อเหลา แต่ยังมีพรสวรรค์ ความสามารถก็ยากจะคาดเดา เก่งกว่าฉันเยอะ เมื่อกี้ฉันพลั้งมือหนักไปหน่อย เสียมารยาทจริงๆ…” ผู้ชายคนนั้นกลัวว่าเขาจะทำร้ายหลินเซิน ทำให้เย่หวี่เจินโกรธ หลังจากจบเพลงอย่างลวกๆ เขาก็รีบพูดแก้ตัว

หลินเซินมองผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย พลังของผู้ชายคนนั้นแข็งแกร่งกว่าเขามาก ทำไมถึงยอมลดพลังให้เขาผ่าน แล้วพูดแบบนั้น

หลินเซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง มองเย่หวี่เจินด้วยสายตาแปลกๆ

“นายไม่เป็นไรใช่ไหม?” เย่หวี่เจินไม่ใช่คนโง่ เธอดูออก จึงจ้องมองผู้ชายคนนั้น แล้วรีบเดินไปหาหลินเซิน ตรวจดูร่างกายของหลินเซินด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ต้องขอบคุณพี่ชายเธอที่ออมมือ” หลินเซินยกเลิกร่างกายเหล็กกล้า พูดด้วยรอยยิ้ม “ด่านนี้ฉันผ่านแล้ว เรื่องของเรา ตกลงตามนี้นะ?”

“เรื่องอะไรของเรา?” เย่หวี่เจินสงสัย

“แต่งงานไง” หลินเซินคิดว่าการแต่งงานกับเย่หวี่เจินก็ไม่เลว ถ้าเขามีลูก แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขา มีครอบครัวแบบนี้ เย่หวี่เจินจะได้พาลูกๆ อยู่ได้อย่างสบาย ไม่มีใครกล้ามารังแก

“ดูเหมือนว่าบทเรียนเมื่อกี้ยังไม่พอ” เย่หวี่เจินจ้องมองเขา ดวงตาของเธอแสดงความไม่พอใจสามส่วน และความขี้อ้อนเจ็ดส่วน ดูมีเสน่ห์มาก

“เรื่องนี้ฉันเห็นด้วย หลินเซินเป็นคนจริงใจ เป็นผู้ชายที่รับผิดชอบ” ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

“พี่เห็นด้วย งั้นพี่ไปแต่งงานกับเขาสิ” เย่หวี่เจินจ้องมองผู้ชายคนนั้น คราวนี้ดวงตาของเธอดูแข็งกร้าว ต่างจากตอนที่จ้องมองหลินเซิน

“แค่กๆ” ผู้ชายคนนั้นแกล้งไอ ไม่กล้าพูดอีก

“นี่พี่ชายฉัน เย่เทียนเจิน” เย่หวี่เจินเห็นว่าหลินเซินไม่เป็นไร ก็โล่งใจ แนะนำพี่ชายให้หลินเซินรู้จัก

“ต่อไปก็เป็นคนกันเองแล้ว เรียกฉันว่าเทียนเจินหรือพี่ใหญ่ก็ได้” เย่เทียนเจินยิ้ม

“พี่เทียนเจิน พี่ใช้พลังคลื่นเสียงได้ด้วย สุดยอดไปเลย” หลินเซินคิดในใจว่าจะขอยืมเซียวของเย่เทียนเจินไปนอนกอด แล้วพูดประจบ

“ไม่ใช่ว่าฉันเก่ง แต่เป็นเพราะเซียวอันนี้มันทรงพลัง มันสามารถเปลี่ยนพลังของฉันให้กลายเป็นพลังคลื่นเสียงที่ทำร้ายคนได้” เย่เทียนเจินพูดอย่างภาคภูมิใจ

“บนโลกนี้มีของวิเศษแบบนี้อยู่ด้วย? พี่เทียนเจินได้สมบัติล้ำค่าชิ้นนี้มาจากไหน?” หลินเซินรู้สึกว่ามันน่าทึ่งมาก แต่การจะได้มันมาคงลำบากไม่น้อยเช่นกัน

งั้นสมบัติล้ำค่าแบบนี้ ถ้าเขาขอยืมไปนอนกอด เย่เทียนเจินจะให้ยืมไหม?

“เซียวอันนี้ เกี่ยวข้องกับตระกูลหลินด้วยนะ นายไม่รู้จักมันเหรอ?” เย่เทียนเจินพูด

“เกี่ยวข้องกับตระกูลผม?” หลินเซินงง เขาไม่เคยได้ยินว่าตระกูลของเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเซียวอันมหัศจรรย์นี้

“พี่รองของนายชื่อหลินอิ่น ใช่ไหม?” เย่เทียนเจินถาม

“ใช่” หลินเซินพยักหน้า

“งั้นก็ไม่ผิดแล้ว เซียวอันนี้ เดิมทีเป็นของพี่รองนาย หลินอิ่น ต่อมาเขาเล่นพนันแพ้ตระกูลฉัน เซียวอันนี้ก็เลยตกเป็นของตระกูลเย่” เย่เทียนเจินเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง

“เซียวอันนี้ เดิมทีเป็นของพี่รองผม?” หลินเซินยิ่งสงสัย ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ยินคนในครอบครัวพูดถึงเรื่องนี้?