บทที่ 393: สถานการณ์ของซูมู่, พื้นที่อันว่างเปล่า
“หนานหนาน ฟ้ากำลังจะมืดแล้ว ริมแม่น้ำก็อันตราย” ซูมู่ วิ่งเหยาะๆ มาหาหนานหนาน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านพ่อ แล้วพี่ใหญ่กับพวกเขาล่ะ?” “หนานหนานไม่ได้เจอพวกเขามานานแล้วนะ” “หนานหนานทำเค้กชิ้นเล็กๆ เตรียมไว้ให้พี่ใหญ่กับพี่รองพวกเขาด้วย” หนานหนาน สะกิดแขน ซูมู่ พลางออดอ้อน เมื่อได้ยินเช่นนั้น ...
