บทที่ 38 โกรธจนกระอักเลือด

"การประมูลครั้งนี้ช่างดุเดือดจริงๆ" "ใช่ แทบทุกชิ้นประมูลกันด้วยราคาสูงลิบลิ่ว! สมาคมการค้าเทียนหลุนได้กำไรใหญ่!" "แต่คนในห้องวีไอพีหมายเลข 11 เป็นใครกันแน่? ทำไมถึงมีกำลังทรัพย์มากมายขนาดนั้น?"

...การประมูลจบลงแล้ว แต่ผู้คนยังรวมตัวกันอยู่นอกสมาคมการค้าเทียนหลุน วิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา

ส่วนป๋อสือหน้าซีดเหมือนคนตาย ต้องมีคนประคองสองข้างถึงจะเดินไปที่หลังเวทีได้ เพราะอย่างไรเสีย ของที่ประมูลทั้งหมดก็อยู่ในมือเขา ยังต้องไปรับกลับ

คราวนี้ป๋อสือเป็นฝ่ายเสียหายหนัก เขาคิดว่าตนเองชนะการต่อสู้กับหลงยุนเฟิง แต่สุดท้ายกลับถูกหลงยุนเฟิงแกล้งอย่างร้ายกาจ

ตอนนี้ ป๋อสือถูกคนประคองมาที่ด้านหลังของสมาคม เชี่ยวเจี๋ยฝู่กำลังรอด้วยรอยยิ้ม

"คุณชายป๋อสือ ท่านใจกว้างจริงๆ การประมูลครั้งนี้ท่านได้กลายเป็นคนดังไปแล้ว" เชี่ยวเจี๋ยฝู่พูดล้อเลียน

ป๋อสือหน้าเศร้าหมอง หมดสภาพ ถ้าไม่ใช่เพราะสมาคมการค้าเทียนหลุนมีอิทธิพลแข็งแกร่ง เขาคงระเบิดอารมณ์ใส่เชี่ยวเจี๋ยฝู่ไปแล้ว

เดินเข้าไปข้างหน้า ป๋อสือพูดอย่างหมดแรง "พอเถอะ อย่าพูดมากนัก รีบคิดเงินเถอะ ข้ายังต้องรีบกลับไปชี้แจงกับท่านพ่อ"

ในน้ำเสียงนั้น ป๋อสือไม่มีความหยิ่งผยองเหมือนก่อนหน้า ทั้งร่างอ่อนระโหย ดวงตาไร้ประกาย ดูเหมือนนักโทษที่กำลังจะขึ้นแท่นประหาร

"ได้ๆ ข้าจะรีบคิดให้คุณชาย" เชี่ยวเจี๋ยฝู่รับคำอย่างนอบน้อม ด้วยการประมูลครั้งนี้ขายดีก็เพราะป๋อสือ

ทำธุรกิจนั้น ต้องปฏิบัติต่อลูกค้าเหมือนเทพเจ้า

ดังนั้นเชี่ยวเจี๋ยฝู่จึงเรียกหญิงสาวงามสองคนมาคำนวณราคาสินค้าแต่ละชิ้น

"อืม เขาหมาป่าแปดหมื่น"

"คริสตัลเวทระดับหกสองล้าน"

...หญิงสาวทั้งสองคำนวณราคาสินค้าแต่ละชิ้นอย่างละเอียด เพราะการประมูลทุกชิ้นมีบันทึกราคาไว้

ป๋อสือฟังราคาสินค้าแต่ละชิ้น อารมณ์ตกต่ำลงเรื่อยๆ รู้สึกเวียนหัว สมองมืดมน จนไม่ได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรแล้ว

ชั่วพริบตา ใบหน้าของป๋อสือดูแก่ลงอย่างน่าใจหาย ดุจทหารแพ้ศึกในยามอัสดง

หลังจากผ่านไปนาน เชี่ยวเจี๋ยฝู่ก็ยิ้มพูดกับป๋อสือ "คุณชายป๋อสือ สินค้าก่อนหน้านี้รวมกันเป็นยี่สิบแปดล้านหกแสนตำลึงทอง บวกกับดาบศักดิ์สิทธิ์ดาบเลือดรวมเป็นหนึ่งร้อยสิบล้านหกแสนตำลึงทอง ส่วนหกแสนที่เกินมานั้นทางสมาคมจะลดให้เป็นส่วนลดพิเศษ ดังนั้นตอนนี้รวมทั้งหมดเป็นหนึ่งร้อยสิบล้านตำลึงทอง เชิญคุณชายชำระเงิน"

คำพูดนี้ฟังดูสุภาพ แต่ดวงตาที่หรี่ลงของเชี่ยวเจี๋ยฝู่กลับเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก สินค้าทั้งหมดรวมกันมูลค่าไม่ถึงสิบล้านตำลึงทองด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าสุดท้ายจะได้กำไรเต็มๆ หนึ่งพันล้าน

ป๋อสือได้ยินตัวเลขนี้ รู้สึกเหมือนอกถูกแทงด้วยมีด เกือบจะพ่นเลือดออกมา

จำใจ ป๋อสือต้องหยิบบัตรคริสตัลม่วงส่วนตัวออกมา ให้เชี่ยวเจี๋ยฝู่นำไปรูดเงิน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หูของป๋อสือก็ได้ยินเสียงหัวเราะพอใจของเชี่ยวเจี๋ยฝู่ "ขออภัย คุณชายป๋อสือ ในบัตรคริสตัลม่วงของท่านเหลือเงินแค่ห้าสิบล้านตำลึงทอง จ่ายได้แค่ครึ่งเดียว ไม่ทราบว่าคุณชายมีบัตรคริสตัลม่วงใบอื่นอีกไหม?"

ป๋อสือโกรธจัด แต่เห็นเชี่ยวเจี๋ยฝู่ยิ้มแย้มสงบนิ่ง ตนเองถูกคนอื่นหลอก จะโทษใครก็ไม่ได้ ได้แต่อ้อนวอน "ขออภัย ท่านประธานเชี่ยว ขอลงบัญชีไว้ก่อนได้ไหม ข้าจะกลับไปบอกท่านพ่อ แล้วจะมาจ่ายให้ภายหลัง?"

เมื่อได้ยินคำนี้ สีหน้าของเชี่ยวเจี๋ยฝู่ก็เปลี่ยนไปทันที เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือ พูดเสียงเย็น "ลงบัญชี? คุณชายป๋อสือ ท่านกำลังล้อเล่นกับข้าใช่ไหม?"

พูดพลางจ้องป๋อสือด้วยดวงตาคมกริบดุจดาบ ทำเอาป๋อสือเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว

ป๋อสือรีบพูด "ท่านประธานอย่าโกรธเลย ข้าจะให้คนไปตามท่านพ่อมาเดี๋ยวนี้"

พูดจบ ป๋อสือที่ตกใจกลัวก็ให้สมุนคนสนิทกลับไปแจ้งพ่อของตน ไม่มีทางเลือก ป๋อสือต้องยอมรับชะตากรรม แต่ในใจก็แค้นจนอยากจะสับหลงยุนเฟิงเป็นพันชิ้น

ขณะกำลังคิด เสียงหัวเราะเยาะก็ดังมา "อ้อ ข้าเพิ่งได้ยินว่าคุณชายป๋อสือผู้ร่ำรวยอยากจะขอลงบัญชีหรือ?"

ได้ยินเสียงนั้น ป๋อสือหันไปมอง เห็นหลงยุนเฟิงจูงมือเสวียลี่ซื่อเดินมาพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาเขาโกรธจนหน้าเขียว ตวาดด้วยความโกรธ "หลงยุนเฟิง! เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มาหัวเราะเยาะข้าหรือ?"

"หา? อะไรนะ!" หลงยุนเฟิงแสร้งทำหน้าเหมือนถูกใส่ร้าย พูดต่อ "คุณชายป๋อสือ ท่านอย่าเข้าใจผิดสิ ท่านประมูลของดีๆ ได้มากมาย ข้าก็แค่มารับของที่ประมูลได้เช่นกันนะ"

คำพูดแฝงการเยาะเย้ย แต่ที่หลงยุนเฟิงพูดก็ไม่ผิด ในการประมูลครั้งนี้ เขาก็ประมูลได้ของอย่างหนึ่ง - สร้อยคอหยกน้ำใจ

เชี่ยวเจี๋ยฝู่เห็นทั้งสองมา ก็ยิ้มกว้าง เดินเข้าไปต้อนรับ "คุณชายหลง ข้าเตรียมสร้อยคอหยกน้ำใจไว้ให้ท่านแล้ว"

พูดจบ เชี่ยวเจี๋ยฝู่ก็หยิบสร้อยคอหยกน้ำใจอันงดงามออกมา ส่งให้หลงยุนเฟิง

"ขอบคุณครับ" หลงยุนเฟิงยิ้มพอใจ รับสร้อยคอมา

กำลังจะพูดเรื่องเงิน เชี่ยวเจี๋ยฝู่ก็รีบเข้ามาใกล้ พูดด้วยความขอบคุณ "คุณชายหลง อย่าเกรงใจเลย สร้อยคอหยกน้ำใจนี้เป็นของขวัญพิเศษที่ข้ามอบให้ท่าน ไม่ต้องจ่ายเงิน และยังมี..."

พูดได้ครึ่งเดียว เชี่ยวเจี๋ยฝู่ก็หยิบบัตรคริสตัลม่วงออกมาให้หลงยุนเฟิงต่อหน้า ยิ้มเจ้าเล่ห์พูดว่า "คุณชายหลง ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน สินค้าพวกนี้คงประมูลไม่ได้ราคาขนาดนี้ เพื่อชดเชยความเสียหายของท่าน ข้าขอมอบเงินหนึ่งล้านตำลึงทองในนามสมาคม ทั้งหมดอยู่ในบัตรคริสตัลม่วงนี้แล้ว และต่อไปท่านจะเป็นแขกวีไอพีระดับสูงของสมาคมเรา"

ได้ยินคำนี้ ป๋อสือโกรธจนแทบกระโดดตัวลอย นี่มันเกินไปจริงๆ

ส่วนหลงยุนเฟิงก็มองป๋อสือที่กำลังโกรธจัดด้วยความพอใจ แล้วพูดกับเชี่ยวเจี๋ยฝู่อย่างเกรงใจ "ท่านประธาน จะดีหรือ?"

พูดอย่างนั้น แต่หลงยุนเฟิงก็รับบัตรคริสตัลม่วงมา รีบเก็บเข้าอก

จากนั้นทั้งสองก็ยิ้มให้กัน ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งคู่มีฐานะต่างกันชัดเจน คงทำให้คนคิดว่าพวกเขาวางแผนกันมาก่อน หายใจรดต้นคอกัน

ส่วนป๋อสือได้แต่กลั้นความโกรธยืนอยู่ข้างๆ จ้องหลงยุนเฟิงด้วยความเคียดแค้น กล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด

หลงยุนเฟิงช้อนตามองป๋อสือ แล้วยื่นสร้อยคอหยกน้ำใจให้เสวียลี่ซื่อที่แก้มแดงระเรื่อ พูดอย่างประหม่า "ลี่...ลี่ซื่อ นี่เป็นของขวัญให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะชอบ"

ได้ยินคำนี้ หัวใจของเสวียลี่ซื่อเต้นแรงขึ้น ใบหน้างามขึ้นสีแดงระเรื่อ พูดเบาๆ "ถ้า...ถ้าเจ้าสวมให้ข้าเอง ข้าถึงจะชอบ ไม่งั้น..."

พูดไปพูดมา เสียงก็ค่อยลง เสวียลี่ซื่อก้มหน้าต่ำจนแทบจะซุกอก

ส่วนหลงยุนเฟิงก็ประหม่า ทั้งอาย ลังเลอยู่นาน ก่อนจะใช้มือที่สั่นเทา หน้าแดงก่ำ ค่อยๆ สวมสร้อยคอให้เสวียลี่ซื่อ นี่เป็นของขวัญชิ้นแรกที่เขามอบให้หญิงสาวในสองชาติภพ

เสวียลี่ซื่อดีใจจนตื่นเต้น จู่ๆ ก็เขย่งปลายเท้า จูบเบาๆ ที่แก้มของหลงยุนเฟิง

จูบนี้ ทำให้เวลาราวกับหยุดนิ่ง หลงยุนเฟิงยืนนิ่งราวกับรูปปั้น

จูบนั้น ความอบอุ่นนุ่มนวลแล่นผ่านหัวใจ ทั้งร่างของหลงยุนเฟิงร้อนผ่าวราวกับไฟลุก ล่องลอยอยู่ในความสุขอันไร้ขีดจำกัด

ป๋อสือเห็นภาพนี้แล้วโกรธจนลูกตาแทบถลน หลงยุนเฟิงยังกล้ามาแสดงความรักต่อหน้าเขากับเสวียลี่ซื่อ ช่างน่าโมโหนัก ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ หลงยุนเฟิงคงตายไปพันรอบแล้ว

นานพอสมควร หลงยุนเฟิงถึงได้ตื่นจากความสุข มองป๋อสือที่กำลังโกรธด้วยรอยยิ้ม แล้วพูด "พี่ชายป๋อสือ ขอบคุณนะ อ้อ แล้วก็บอกท่านหน่อย ตอนที่ประมูลนั่นน่ะ ข้าแค่ประมูลเล่นๆ ตระกูลหลงเถิงของพวกเราจะไปร่ำรวยเท่าจวนดยุกของพวกท่านได้อย่างไร!"

"เจ้า!~~~~" ป๋อสือได้ยินแล้วเลือดพุ่งขึ้นสมอง พ่นเลือดออกมา ตาพร่ามัว หมดสติล้มลง

"หัวหน้า!"

คนที่คอยประคองทั้งสองข้างรีบรับร่างของป๋อสือไว้อย่างตกใจ

หลงยุนเฟิงยิ้มอย่างพอใจ หันหลังไม่สนใจป๋อสือ จูงมือเสวียลี่ซื่อเดินออกจากสมาคม