บทที่ 280 ถ้าท่านเป็นผู้ชาย ข้าจะแต่งงานกับท่าน!

ในชั่วขณะนั้น หญิงสาวผู้มีความงามดุจเทพธิดากลับมีท่าทีเยือกเย็น นางพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาสีดำลึกซึ้ง บ่งบอกถึงอุปนิสัยที่เด็ดเดี่ยว แววตามุ่งมั่น และบรรยากาศรอบกายแผ่ความเย็นเยือกออกมา ราวกับนางเป็นคนสูงส่งผู้มีศักดิ์ศรีและความหยิ่งทะนงที่มิอาจต้านทานได้!

ฝานหยินอิงเสวี่ยถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ในใจพลันนึกถึงภาพชายหนุ่มผู้สง่างามในวันวาน...

“เหมือนมาก…”

เหมือนกับเขาในตอนแรกไม่มีผิด! คนที่ไม่หวาดกลัวต่ออำนาจ ยโสแต่ไม่อวดดี กล้าแสดงออกแต่รู้กาลเทศะ

แม้จะมีพรสวรรค์ที่เหนือชั้น แต่ก็ยังคงรักษาความซื่อตรงในจิตใจไว้ได้เสมอ

จินเป่าเอ๋อก้มหน้าครุ่นคิด โดยไม่ได้สังเกตเสียงพึมพำของอีกฝ่าย นางจดจำคำเตือนนั้นไว้ในใจเงียบๆ...

หลังจากที่นางออกจากตระกูลฝานหยินได้ไม่นาน กลิ่นอายหลายสายที่ตามนางมาก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเองที่นางถอนหายใจอย่างโล่งอก!

ตระกูลฝานหยินซึ่งเป็นหนึ่งในเจ็ดตระกูลใหญ่ของโลกเบื้องบน ย่อมมีเครือข่ายคนของตนในเงามืดอยู่แล้ว

ตั้งแต่นางก้าวเข้าสู่ตระกูล นางก็รับรู้ได้ว่ามีคนจับตาดูนางอยู่ แต่คนเหล่านั้นไม่ได้ทำอะไรผิดสังเกต จนกระทั่งนางจากไป สายตาของพวกเขาก็ละจากนาง

จินหวงที่อดทนรออยู่ไม่ไหวปรากฏตัวขึ้นข้างกายนางทันที เมื่อเห็นว่าพวกเขาออกจากเขตเมืองหลักมาแล้ว

“นายท่าน หญิงสาวคนนั้นคือใครกัน ทำไมนายท่านถึงต้องช่วยนางตามหาของ แล้วจี้หยกนั่น…”

เสียงพูดหยุดลงกะทันหัน สีหน้าของนางดูเหมือนลังเลเล็กน้อย เสียงก็เบาลงมาก

“บนจี้นั่นเหมือนจะมีกลิ่นอายที่คุ้นเคย”

ด้วยความเฉลียวฉลาดของนาง แท้จริงแล้วนางมีลางสังหรณ์อยู่ในใจมานาน นางไม่ใช่ลูกนกตัวน้อยที่เพิ่งฟักออกจากไข่อีกต่อไปแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น ผู้อาวุโสแห่งตระกูลฟีนิกซ์ยังเคยกำชับไว้ว่า หากวันหนึ่งได้ขึ้นมายังโลกเบื้องบนและพบกับมารดา ต้องส่งต่อคำพูดนั้น...

ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้กว่า 10 ปี นางไม่ใช่ว่าไม่เคยนึกถึงมารดา แม้บางครั้งจะมีความคิดถึงและห่วงใย แต่ด้วยความเอาใจใส่และความรักของจินเป่าเอ๋อ รวมถึงมิตรภาพอันอบอุ่นจากเพื่อนพ้อง ทำให้นางไม่รู้สึกโดดเดี่ยวหรือว้าเหว่ แต่กลับใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายและมีความสุข...

เมื่อได้ขึ้นมายังโลกเบื้องบนแล้ว นางไม่ได้ไม่คิดจะตามหามารดา เพียงแต่ว่าเมื่อเทียบกับมารดาที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน จินเป่าเอ๋อย่อมสำคัญกว่าในใจของนาง

ความร้อนรนในใจก็ถูกกลบไว้จนหมดสิ้น ทว่านางไม่คาดคิดว่า จินเป่าเอ๋อกลับเริ่มต้นตามหาคนก่อนแล้ว!

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ จินเป่าเอ๋อเองก็ย่อมรู้ดี ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มที่แฝงความจนใจออกมาเล็กน้อย

“ในเมื่อข้าเคยรับปากกับผู้อาวุโสคนนั้น ข้าย่อมต้องทำให้สำเร็จ! ตราบใดที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ สักวันหนึ่งเจ้ากับมารดาของเจ้าต้องได้พบกันแน่นอน!”

“ส่วนหญิงสาวคนนั้น นางก็นับว่าเป็นคนรู้จักของมารดาเจ้าเช่นกัน! ข้าเองก็ได้รับคำชี้แนะจากนาง จึงตัดสินใจไปสำรวจยังสมรภูมิแห่งเซียนและมาร และในที่สุดก็พบเบาะแสบางอย่าง ตอนนี้อย่างน้อยที่สุด ข้ายืนยันได้ว่า มารดาเจ้ากับผู้อาวุโสคนนั้นเคยไปยังสนามรบเซียนและมารจริงๆ”

และยังมีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาหายตัวไปที่นั่น!

ประโยคสุดท้ายนางไม่ได้พูดออกมา เพราะในตอนนี้ยังไม่พบร่องรอยของพวกเขาเลย

มันช่างน่าแปลก! หากพวกเขาเสียชีวิต อย่างน้อยก็น่าจะพบศพ แต่สิ่งที่นางเจอมีเพียงของสองชิ้นนั้นเท่านั้น!

หากพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ควรจะปรากฏตัวขึ้นมานานแล้ว แต่ทำไมทั่วทั้งโลกเบื้องบน แม้แต่ฝานหยินอิงเสวี่ยก็ยังหาคนไม่เจอ…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็หรี่ตาอย่างครุ่นคิด เปิดใจให้กว้างและพิจารณาอีกครั้ง อาจเป็นไปได้ว่าในตอนนั้น พวกเขาเผชิญกับอันตรายบางอย่าง จึงต้องหลบหนีเข้าไปในสมรภูมิแห่งเซียนและมาร จากนั้นก็เกิดเรื่องบางอย่างขึ้นจนถูกจับตัวไป หรือหากยังมีชีวิตอยู่ ก็คง…เสียชีวิตโดยไร้ร่องรอยแล้ว!

แต่สถานที่แห่งนั้นไม่มีพลังของฟีนิกซ์ นางเองก็ไม่มั่นใจ! หากมีใครสักคนที่สามารถอธิบายได้ก็คงจะดี… อะไรนะ

ในหัวของนางพลันปรากฏภาพของเงาร่างสีเทาขึ้นมา ผู้ดูแลการทดสอบคนนั้นน่าจะรู้อะไรบางอย่างสินะ ทำไมนางถึงลืมคนสำคัญเช่นนั้นไปได้! ดูท่าคงต้องย้อนกลับไปหาเขาอีกครั้ง…

จินหวงที่ฟังสิ่งที่นางพูด ดวงตาก็ฉายแววตื่นเต้นและรู้สึกผิดเล็กน้อย! นายท่านของนางปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจเช่นนี้ จะไม่ซาบซึ้งได้อย่างไร!

ย้อนนึกถึงตั้งแต่ที่นางเกิดมา นางแทบจะไม่ได้ทำอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อนายท่านเลย

ส่วนใหญ่นายท่านมักจะเป็นฝ่ายปกป้องนางเสมอมา แต่ในครั้งนี้ แม้ว่านางจะแข็งแกร่งขึ้นมากจากดินแดนวิญญาณมังกร ก็ยังต้องให้นายท่านช่วยตามหาแม่ของตนเองอีก!

วินาทีถัดมา จินเป่าเอ๋อรู้สึกได้ถึงมือเล็กๆที่จับแขนของนางไว้อย่างแผ่วเบา แต่มันมั่นคงและไม่เจ็บเลย!

เด็กสาวตัวเล็กที่สูงไม่ถึงไหล่ของนาง ยืนอยู่ข้างๆด้วยดวงตาที่แดงเรื่อและเต็มไปด้วยความไว้วางใจและความซาบซึ้งใจ มองนางด้วยสายตาอบอุ่น

“นายท่าน ถ้าท่านเป็นผู้ชาย ข้าจะแต่งงานกับท่านแน่นอน!”

ทันทีที่คำพูดหลุดออกมา!

“ปัง!”

จินเป่าเอ๋อยืนอึ้ง มองนางด้วยดวงตาที่หายากจะเห็นความสับสน ก่อนจะหันไปมองแมวขาวตัวเล็กในอ้อมแขนของเด็กสาว…

เฮ้! เจ้าจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ภรรยาของเจ้าใกล้จะนอกใจแล้วนะ!

แมวขาวที่นั่งเบื่อหน่ายอยู่ถึงกับสะดุ้งหูตั้งขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ดวงตาสีฟ้าลึกของมันจ้องไปยังเด็กสาวที่กอดมันไว้แน่น ขนที่หางของมันเริ่มพองฟูขึ้นทีละน้อย…

จินเป่าเอ๋อเห็นดังนั้น ในดวงตาของนางแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มบางเบา เห็นไหมล่ะ… อดทนไม่ไหวแล้วสินะ

วินาทีถัดมา!

แมวขาวตัวเล็กเหมือนจะตระหนักถึงความจริงจังในคำพูดของเด็กสาว มันกระโดดออกจากอ้อมแขนของนางด้วยความโกรธ และลงมาอย่างสง่างามบนไหล่ของจินเป่าเอ๋อ ท่าทางเหมือนเจอศัตรูที่น่ากลัว ขนทั้งตัวตั้งชัน ร่างกายอยู่ในท่าพร้อมป้องกันเต็มที่!

“เจ้านกเหม็น เจ้ากล้าดียังไงมาแย่งคนของข้า!”

จินเป่าเอ๋อ: "..."

คำพูดเมื่อครู่นับว่านางไม่ได้พูด! ผู้ชายซื่อๆอย่างเทียนซูสมควรอยู่เป็นโสดไปทั้งชีวิต!

เด็กสาวที่กำลังตื่นเต้นดีใจจนแทบระงับอารมณ์ไม่ไหว เมื่อได้ยินคำพูดนี้จิตใจก็พลันสงบลง ความรู้สึกซาบซึ้งและความใกล้ชิดที่พลุ่งพล่านในหัวใจก็ค่อยๆจางหายไป

นางเงยหน้าขึ้นจ้องมองเจ้าแมวขาวด้วยท่าทีหยิ่งผยอง พร้อมน้ำเสียงที่แฝงความเยาะเย้ย ล้อเลียนจนแทบเหมือนกับที่นางเคยเรียนมาจากหลงหลี่ซิง!

“หึ…ต้องแย่งกับเจ้าหรือ ข้าไม่จำเป็นต้องแย่งหรอก! ข้ากับนายท่านทำพันธสัญญาวิญญาณกันไว้แล้ว เป็นแบบที่ไม่มีวันแยกจากกันทั้งชีวิต! นายท่านรักข้าที่สุด ส่วนเจ้า…สัตว์อสูรอย่างเจ้าน่ะเหรอ…เฮอะ! ใครจะสนใจ!”

ทันทีที่นางพูดจบ ดวงตาของเจ้าแมวขาวหรี่ลงทันทีด้วยความโกรธจัด! ความโกรธที่พลุ่งพล่านจนแทบปิดไม่มิดถึงกับทำให้จินเป่าเอ๋อรู้สึกถึงแรงกดดันอันเกรี้ยวกราดที่แผ่ซ่านออกมารอบตัวเจ้าแมว แม้แต่พลังอำนาจแห่งเซียนผู้ศักดิ์สิทธิ์ของมันก็เผลอปล่อยออกมาโดยไม่ตั้งใจ…

แต่จินหวงกลับไม่แสดงความเกรงกลัวแม้แต่น้อย มันส่งเสียงเย็นชาในลำคอก่อนจะปลดปล่อยพลังอำนาจของมันออกมาบ้าง

ความกดดันที่ร้อนระอุราวเปลวเพลิงแผ่ซ่านออกมาในทันที!

เมื่อเห็นท่าว่าทั้งสองอาจจะลงไม้ลงมือกันจริงๆ จินเป่าเอ๋อจึงรีบยื่นมือออกไปเก็บเทียนชูเข้าสู่มิติส่วนตัวโดยเร็ว เพราะกลัวว่าถ้าทั้งสองยังเถียงกันต่อ อาจจบลงด้วยการปะทะกัน ซึ่งหากเกิดเรื่องใหญ่โตขึ้น นางอาจจะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ง่ายๆ

“ออกไปจากที่นี่ก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที”

เมื่อได้ยินดังนั้น จินหวงก็เก็บแรงกดดันกลับไปอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามจินเป่าเอ๋อไปโดยไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง…

ที่จริงแล้ว นางกับเทียนชูเคยตั้งท่าเผชิญหน้ากันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยลงมือกันจริงๆสักครั้ง ส่วนใหญ่ก็แค่เถียงกันเท่านั้น นางรู้ดีว่าอะไรควรหรือไม่ควรทำ

หลังจากที่ทั้งสองหายตัวไป…กลุ่มคนที่จากไปก่อนหน้านี้เพียงไม่นานก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

เมื่อพวกเขามองเห็นสภาพโดยรอบนอกเขตเมืองหลัก ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ!

พื้นที่โดยรอบกลายเป็นสีดำไหม้เกรียม ต้นไม้ใบหญ้าที่เคยมีอยู่เพียงน้อยนิดก็เหี่ยวเฉาจนหมดสิ้น ต้นไม้ใหญ่หลายต้นด้านหนึ่งถูกเผาจนกลายเป็นถ่านดำ ยังมีไอร้อนหลงเหลืออยู่ให้เห็น!

หนึ่งในกลุ่มนั้นเดินไปตรวจสอบสถานที่ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากเชื่อ เขาแตะไปที่รูปปั้นสิงโตหินซึ่งยังคงแผ่ความร้อนออกมาโดยไม่ตั้งใจ…

ทันใดนั้น ความร้อนแผดเผาทำให้เขาสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงด้วยความเจ็บปวด แทบจะร้องออกมาด้วยซ้ำ!

ความผิดปกติของเขาดึงดูดสายตาของคนอื่นในกลุ่ม เมื่อพวกเขาเห็นแผลพุพองจากความร้อนที่นิ้วของเขา ดวงตาของทุกคนเต็มไปด้วยความตกตะลึง!