บทที่ 145 ไม่ต้องตากแดดอีกต่อไป

สวี่ต้าม่าวไม่รู้เลยว่าในใจของหลี่เว่ยตงคิดอะไรอยู่ หากรู้คงมีเรื่องกันแน่

“ได้ยินมาว่าบ้านเกิดของนายอยู่ใกล้ภูเขาใช่ไหม? ในภูเขานั้นมีสมุนไพรที่อายุเก่า ๆ บ้างหรือเปล่า?”

เซี่ยต้าม่าวเอ่ยถึงจุดประสงค์ของเขาในที่สุด

“สมุนไพร?”

เมื่อหลี่เว่ยตงได้ยินว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาขอให้ช่วยเรื่องไม่เหมาะสม เขาก็โล่งใจทันที

“สมุนไพรอะไรล่ะ?”

เขาถามกลับ เพราะใน ฟาร์มเกม ของเขามีสมุนไพรปลูกไว้หลายชนิด และสามารถใช้พลังงานเร่งการเติบโตได้ หากสมุนไพรที่เซี่ยต้าม่าวต้องการอยู่ในนั้น เขาก็สามารถจัดหาให้ได้

“เฮอชั่วอู๋ กับตี้หวง” สวี่ต้าม่าวตอบด้วยความหวัง “ถ้าอายุสามปีขึ้นไป หรือห้าปีขึ้นไปได้ยิ่งดี เรื่องเงินไม่ต้องห่วง ฉันยินดีจ่าย ไม่ให้นายลำบากเปล่าแน่”

หลี่เว่ยตงคำนวณในใจ สมุนไพรทั้งสองชนิดนั้นอยู่ในฟาร์มของเขา และเคยลองเร่งการเติบโตของโสมดู ผลปรากฏว่าพลังงาน 0.1 ใช้เร่งได้เพียงหนึ่งเดือน ดังนั้นหากต้องการสมุนไพรห้าปี ต้องใช้พลังงานถึง 5 หน่วย

ในช่วงที่ไม่สามารถออกไปสะสมพลังงานจากแสงแดดได้ การหา 5 หน่วยพลังงานไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าเขาจะกินเนื้อสัตว์ป่า 1 กิโลกรัม จะได้พลังงานเพียง 0.5 หน่วย เท่ากับต้องกินถึง 10 กิโลกรัมสำหรับสมุนไพรหนึ่งต้น

เมื่อพิจารณาเรื่องนี้ หลี่เว่ยตงจึงตอบปฏิเสธ “สมุนไพรแบบที่คุณต้องการหายากมาก และที่ภูเขาบ้านเกิดของผมก็ไม่ค่อยมีสมุนไพรแบบนี้ด้วย”

เขาแนะนำต่อ “แต่ผมจำได้ว่าสือจวี้รู้จักหมอจีนเก่าแก่ที่บ้านน่าจะมีสมุนไพรเก่า ลองไปถามเขาดูไหม?”

สวี่ต้าม่าวรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินชื่อของสือจวี้ แต่เขาสังเกตได้ว่าหลี่เว่ยตงดูเหมือนจะหาได้ เพียงแค่ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนลุกขึ้นยืน “เดี๋ยว รอผมสักครู่”

หนึ่งนาทีต่อมา สวี่ต้าม่าวกลับมาพร้อมสิ่งหนึ่งในมือ เขายื่นหยกชิ้นหนึ่งให้หลี่เว่ยตง “นี่ ผมรู้ว่าการคุยเรื่องเงินมันดูธรรมดา

เกินไป หยกชิ้นนี้พ่อแม่ภรรยาให้ตอนแต่งงาน ผมไม่ชอบใส่ของแบบนี้อยู่แล้ว ยกให้คุณ”

หลี่เว่ยตงมองหยกในมือด้วยความประหลาดใจ “คุณจะทำอะไร?”

สวี่ต้าม่าวยิ้ม “แค่ของตอบแทน ให้นายช่วยหาสมุนไพรให้ผม”

หลี่เว่ยตงเคยสนใจเรื่องหยกอยู่ช่วงหนึ่งในชาติก่อน ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าหยกที่สวี่ต้าม่าวนำมาให้นั้นเป็นหยกขาวที่คุณภาพสูงมาก มันเป็นจี้หยกแกะสลักรูปเจ้าแม่กวนอิม เนื้อหยกใสสะอาดไร้ตำหนิ หากไม่ใช่หยกขาวเนื้อละเอียดที่สุด ก็เป็นหยกชั้นเลิศแน่นอน  เขาลังเลที่จะรับ เพราะหยกชิ้นนี้เป็นสินสอดที่โหลวเสี่ยวเอ๋อนำมาเมื่อแต่งงาน อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาคิดจะคืนกลับให้ สวี่ต้าม่าว เขากลับรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ จาก ฟาร์มเกม

แรงสั่นสะเทือนนี้เหมือนกับตอนที่เขาเคยนำปลาทองตัวเล็กเข้าไปในฟาร์มครั้งก่อน ซึ่งเพิ่มพลังงานให้ฟาร์มได้อย่างมหาศาล

“พี่ต้าม่าว หยกชิ้นนี้มีค่ามากเกินไป ผมรับไม่ได้”

“อะไรที่มีค่ากัน? แค่ก้อนหยกเล็ก ๆ หากนายไม่รับ เท่ากับไม่เห็นค่าฉันแล้ว!” สวี่ต้าม่าวตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

หลี่เว่ยตงจึงยอมรับหยกมา พร้อมให้คำมั่น “ได้ ผมจะลองกลับไปหาที่บ้านเกิด เผื่อจะเจอสมุนไพรที่คุณต้องการ

เมื่อเซี่ยต้าม่าวจากไป หลี่เว่ยตงรีบล็อกประตูและเข้าสู่ฟาร์มเกมทันที หยกที่อยู่ในมือของเขาหายไปในพริบตา และข้อความแจ้งเตือนปรากฏขึ้น  "ตรวจพบพลังงานที่สามารถดูดซับได้ ต้องการดูดซับหรือไม่?"

เขาตื่นเต้นจนแทบลืมหายใจ นี่เป็นวิธีการใหม่ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน นอกจากการสะสมพลังงานจากแสงแดดและอาหาร

"ดูดซับ" ในทันทีที่เขาตัดสินใจ หยกชิ้นนั้นก็สลายกลายเป็นพลังงานเข้าสู่ระบบ

หลังการดูดซับ พลังงานของเขาเพิ่มขึ้นจาก 4.3 เป็น 25.8

หยกชิ้นนี้ให้พลังงานถึง 21.5 หน่วย เทียบเท่ากับการตากแดด 215 ชั่วโมง หรือการกินเนื้อสัตว์ป่า 43 กิโลกรัม

ด้วยพลังงานที่เพิ่มขึ้นมหาศาล หลี่เว่ยตงรีบเร่งการเติบโตของสมุนไพรสองชนิด คือ เฮอชั่วอู๋ และ ตี้หวง ให้มีอายุห้าปี สมุนไพรทั้งสองต้นนี้ใช้พลังงานเพียง 7 หน่วย

เขาแปรรูปสมุนไพรตามคำแนะนำในหนังสือที่สือจวี้เคยให้มา จากนั้นจึงนำไปตากไว้ที่มุมหนึ่ง รอเวลาให้เหมาะสมก่อนส่งมอบให้สวี่ต้าม่าว

ด้วยพลังงานที่เหลือ หลี่เว่ยตงอดใจไม่ไหว เขาใช้พลังงาน 1.5 หน่วยเพื่อเร่งการเติบโตของต้นท้อ ผลท้อสุกเต็มที่ทั้งต้น

หลี่เว่ยตงเก็บผลท้อทั้งหมดเข้าโกดัง ก่อนนำบางส่วนออกมาล้างและกัดกิน

รสชาติหวานฉ่ำของผลท้อทำให้เขารู้สึกสดชื่นทันที “อร่อยสุด ๆ” เขาพูดอย่างพอใจ

หลังจากเพลิดเพลินกับผลไม้จาก ฟาร์มเกม หลี่เว่ยตงเตรียมตัวออกไปทำธุระ เขาเข็นจักรยานออกจากบ้าน แต่พอถึงประตูหน้าบ้าน เขาก็พบกับยานเจี่ยเฉิงและกู่หลิงหลิงที่เดินเข้ามา

"หลี่...เว่ยตง" ยานเจี่ยเฉิงเอ่ยชื่อเขาอย่างไม่เต็มใจ หลังจากถูกกู่หลิงหลิงแอบหยิกเตือน

หลี่เว่ยตงยิ้มเล็กน้อยตอบกลับ "สวัสดีครับ" แม้เขาจะแสดงท่าทีสุภาพ แต่ในใจกลับรู้สึกสงสัย เขาเข้าใจดีว่ากู่หลิงหลิงมีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง การแสดงออกของเธอไม่เผยให้เห็นถึงความจริงในใจเลย

"พวกคุณไปไหนกันมา?" หลี่เว่ยตงถามพลางพยักหน้าให้

"ผมพาเจี่ยหลิงหลิงมากินข้าวเย็น" ยานเจี่ยเฉิงตอบห้วน ๆ

หลี่เว่ยตงพยักหน้าอีกครั้ง เมื่อเห็นของขวัญที่ยานเจี่ยเฉิงถืออยู่ ก็พอเข้าใจว่ากู่หลิงหลิงรู้วิธีเข้าหาและเอาใจยานปู้กุ้ย

พ่อของยานเจี่ยเฉิง  "จะจัดงานแต่งเมื่อไหร่ล่ะ?"

เจี่ยหลิงหลิงเป็นคนตอบแทนหยานเจี่ยเฉิง "หลังปีใหม่ค่ะ คงจะช่วงต้นเดือนหน้า"

หลี่เว่ยตงคิดว่า การเร่งจัดงานแต่งคงเกี่ยวข้องกับความพยายามของฉางชิ่งปั่วที่จะเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเขาในบ้าน

"ยินดีล่วงหน้าด้วยนะครับ ไว้วันงานผมจะไปดื่มอวยพร" หลี่เว่ยตงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

กู่หลิงหลิงหยอกเขา "ถ้าคุณมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ฉันจะหาเพื่อนสวย ๆ มาให้คุณนะ"

"ขอบคุณครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่คิดเรื่องหาคู่" หลี่เว่ยตงตอบพลางส่ายหัว

ในใจเขาคิดว่า คงไม่มีวันปล่อยให้กู่หลิงหลิงแนะนำใครมาให้เด็ดขาด เพราะเธออาจจงใจส่งคนมาแฝงตัวเพื่อจับตาดูเขา

หลังจากสนทนาอีกไม่กี่ประโยค หลี่เว่ยตงก็ขอตัวออกไป เขาปั่นจักรยานออกจากลานบ้าน ขณะที่กู่หลิงหลิงมองตามหลังเข

ด้วยความสงสัย  ยานเจี่ยเฉิงที่สังเกตแฟนสาวจ้องหลี่เว่ยตงไม่วางตาก็อดหึงไม่ได้ "เขาไปแล้ว ยังจะมองอะไรอีก?"

กู่หลิงหลิงหันมาตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ "ฉันแค่มองเอง ทำไม?

นายอิจฉาเหรอ? แล้วทำไมไม่ทำตัวให้เหมือนเขาบ้างล่ะ?"

ยานเจี่ยเฉิงรีบเปลี่ยนท่าที "ไม่ ไม่อิจฉาเลย ฉันผิดเอง อย่าโกรธนะ"

หลังจากปรับความเข้าใจกัน ทั้งคู่เดินกลับบ้าน ยานเจี่ยเฉิงที่ดูเหมือนจะเป็นฝ่ายตามใจเธอทุกอย่าง เดินกลับไปพร้อมกับคิดในใจว่า หลี่เว่ยตงช่าง "ไม่มีโชคในความรัก"

อีกด้านหนึ่ง  : หลี่เว่ยตงปั่นจักรยานมุ่งหน้าสู่ ตรอกหยานจือ และหยุดที่บ้านของ จางอวิ่นซ่าง ก่อนจะเคาะประตู

(จบบท)###