ตอนที่ 41

ตอนที่ 41 ฆ่าผีและเทพ

"เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เจ้ากล้าทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ? ตายซะ ตายซะ ตาย!!!"

เสียงคำรามดังพร้อมกันจากหัวทั้งแปดของงูยักษ์ขาว ร่างของมันมีบาดแผลจากคมดาบเพิ่มขึ้นอีกหลายแห่งภาย ใต้เกล็ดสีขาวเผยให้เห็นเนื้อและเลือดแดงฉาน เลือดไหลรินไม่หยุดจากบาดแผลเหล่านั้น

ฉู่ไป่หยวนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน หายใจอย่างเหนื่อยหอบ

ท่าทีของเขายังคงมั่นคง สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

คนหนึ่งคน กับดาบหนึ่งเล่ม สามารถต่อต้านอำนาจแห่งความมืดได้!

เศษชิ้นส่วนโลหะกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เป็นซากของนกยักษ์จักรกลที่ถูกทำลาย; เสือขาวตัวหนึ่งล้มลงอยู่ในแอ่งเลือด เปลวไฟสีเขียวเข้มบนร่างมันเต้นรำกลางสายฝนราวกับเปลวเทียนในสายลม ก้อนหินสีเทากองสุมกันอยู่บนพื้นอย่างไร้ระเบียบ ไม่มีสัญญาณของชีวิตหลงเหลืออยู่

"เสือดาวเงา จุดจบกำลังจะมาถึง เจ้ากลัวหรือไม่?"

ฉู่ไป่หยวนเอ่ยเบาๆ คล้ายกับพูดกับตัวเอง

"อาโหว~"

เสียงคำรามดังลั่นออกมาจากร่างของเขา

"คู่หู ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่ยอมแพ้"

"คนเราอาจถูกฆ่าได้ แต่ไม่มีวันถูกดูหมิ่นได้!"

"ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ เราก็ยังไม่แพ้"

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉู่ไป่หยวน เขามองดูบาดแผลของงูยักษ์สีขาวแล้วหัวเราะออกมา

"ฮ่าฮ่าฮ่า เทพเจ้าหรือ? เจ้ากล้าเรียกตัวเองว่าเทพทั้งที่สามารถถูกฟันโดยมนุษย์ธรรมดาได้อย่างนั้นหรือ!"

"เจ้าบังอาจมาก! เป็นแค่เศษฝุ่นกล้าดูถูกข้า ข้าจะบดขยี้เจ้าให้แหลก!!"

ดวงตาตั้งตรงขนาดใหญ่หดเล็กลง หัวทั้งแปดของงูยักษ์ขาวเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง พายุเฮอริเคนพัดขึ้นมา กวาดสายฝนให้กระจายไปทั่วฟ้า ก่อนพุ่งตรงไปหาฉู่ไป่หยวน

ฉู่ไป่หยวนกำด้ามดาบแน่น แล้วสะบัดดาบยาวในมือเบาๆ แสงเย็นเยียบฟันผ่านความมืด ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปจากจุดเดิม

ในพริบตา ร่างของเขาปรากฏขึ้นเบื้องหน้างูยักษ์ขาว ดาบยาวตัดผ่านม่านฝนและฟันลงบนร่างของงูยักษ์ขาว!

การฟันครั้งนี้คือขีดสุดของวิชาการต่อสู้ในชีวิตนี้ ด้วยดาบที่ทรงพลังขั้นสุด ดาบที่เผาผลาญด้วยชีวิต และไม่มีคำว่าชนะหรือพ่ายแพ้

ใช้พลังชีวิตทั้งหมด หลอมรวมพลังของสัตว์อสูรและตนเองลงในดาบเล่มนี้!

นี่คือท่าไม้ตายสุดยอดที่เขาได้พัฒนาจาก พรสวรรค์แห่งการหลอมรวมถึงขีดสุด

เดินหน้าโดยไม่มีคำว่าถอยหลัง

ด้วยร่างของมนุษย์ธรรมดา เขาเปรียบได้ดั่งเทพเจ้า!

แม้แต่ภูติผีและเทพก็สามารถถูกฆ่าได้!!!

ฉัวะ...

ดาบยาวฟันลง เลือดไหลริน

หัวทั้งแปดของงูยักษ์สีขาวถูกฟันจนเกือบขาดออกจากตัว รอยตัดนั้นเรียบเนียน เลือดทะลักออกมาราวน้ำตก ย้อมแผ่นดินให้กลายเป็นสีแดงฉาน

"เป็นไปได้ยังไง...ข้า...ข้าจะฆ่า...ฆ่าเจ้า!"

ทุกครั้งที่งูยักษ์สีขาวเปล่งเสียง เลือดก็จะพุ่งออกจากบาดแผลบนหัวงู

ฉู่ไป่หยวนทรุดตัวลงกับพื้น เขาพยายามใช้ดาบยาวพยุงร่างกายที่สั่นไหว

เสือดาวเงาแยกตัวออกจากร่างของเขา ล้มลงบนพื้น ตัวสั่นกระตุก เลือดไหลออกมาจากปาก

"ฉู่ไป่หยวน!!"

เสียงของหลี่ชิงโจวดังขึ้นท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

เขาวิ่งมาตลอดทางจนกระทั่งกลับมาถึงในที่สุด

งูยักษ์สีขาวเต็มไปด้วยเลือด พื้นดินเต็มไปด้วยชิ้นส่วนโลหะ เศษหิน และซากสัตว์อสูร

"เธอกลับมาได้อย่างไร..."

เสียงของฉู่ไป่หยวนขาดหายเป็นช่วงๆ ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และพลังชีวิตก็กำลังเลือนหายไปทีละน้อย

"ผมส่งทุกคนออกไปหมดแล้ว พวกเขาปลอดภัยทั้งหมด!"

หลี่ชิงโจวพยุงร่างฉู่ไป่หยวนขึ้น

"แค่ก... เธอหนีออกไปได้แล้ว... แค่ก... เธอจะกลับมาทำไมกัน?" ฉู่ไป่หยวนไอหนักขึ้น เสียงแผ่วเบา

"เจ้าพวกมนุษย์... สมควรตายให้หมด!!"

น้ำเสียงของงูยักษ์สีขาวเต็มไปด้วยความเคียดแค้น หัวทั้งแปดของมันโงนเงนแทบจะหลุด

บาดแผลจากคมดาบลึกถึงกระดูกและตัดผ่านไขสันหลัง

"ชู่..."

งูยักษ์สีขาวคำรามลั่น หัวงูทั้งแปดพุ่งตรงมายังฉู่ไป่หยวนและหลี่ชิงโจว

"จี๊ดดด!!!"

ผิงอันโค้งตัว แม้ร่างกายจะสั่นเทิ้ม แต่สายตาของมันยังแน่วแน่ไม่ยอมแพ้

ก้อนกรวดรวมตัวกันก่อตัวขึ้นพุ่งเข้าใส่หัวงูของงูยักษ์สีขาว

"ตูม!"

หัวงูทะลุผ่านทราย ความเหม็นคาวจากปากที่เต็มไปด้วยเลือดโชยมา หลี่ชิงโจวและฉู่ไป่หยวนเห็นหัวงูที่ดูน่าสะพรึงโผล่มาตรงหน้า

"ฉับ!"

ทันใดนั้น หัวงูทั้งแปดตกลงมาต่อหน้าหลี่ชิงโจว ดวงตาที่เป็นแนวตั้งของมันจ้องพวกเขาอย่างดุร้าย

การปะทะครั้งนี้ตัดขาดการเชื่อมต่อระหว่างหัวกับลำตัวของงูยักษ์สีขาวโดยสิ้นเชิง

ร่างของมันเริ่มกลายเป็นหมอกควัน และความมืดที่หนาทึบโดยรอบก็ค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย

"ยามาตะโนะโอโรจิ! อย่าคิดหนี เจ้าพ่ายแพ้แล้ว!"

"กัปตันฉู่ไป่หยวนได้ปกป้องพวกเราทั้งหมด อสูรร้ายอย่างเจ้าที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ไม่มีวันที่จะได้ชูหัวขึ้น!"

หลี่ชิงโจวตะโกนลั่นใส่ยามาตะโนะโอโรจิ

"หืม เจ้ารู้ชื่อข้า? เจ้ามนุษย์โง่ วันหนึ่งข้าจะกลับมา และฆ่าพวกเจ้าให้หมด!"

เสียงของยามาตะโนะโอโรจิเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ หัวทั้งแปดของมันกลายเป็นเถ้าถ่านและสลายไป

ร่างของฉู่ไป่หยวนเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดไหลรินออกจากแผลเหล่านั้น ซี่โครงของเขาหักไปไม่น้อยกว่าห้าหรือหกซี่ หลี่ชิงโจวพยุงเขาไว้ และนึกไม่ออกเลยว่าการต่อสู้นั้นหนักหนาเพียงใด

เขามองเห็นร่างของฉู่ไป่หยวนค่อยๆ หดเล็กลง และพลังชีวิตของเขาก็เหมือนกับเทียนที่ใกล้มอดดับลงทุกที

หลี่ชิงโจวค่อยๆ พยุงเขาให้นั่งลงกับพื้น

"ร่างกายของคุณ..." หลี่ชิงโจวพูดอย่างสิ้นหวัง เขาพยายามคิดหาวิธีช่วยฉู่ไป่หยวน แต่ก็คิดไม่ออก

"แค่ก... ไม่เป็นไร!" ฉู่ไป่หยวนยิ้ม "นี่คือผลลัพธ์จากการเผาผลาญพลังชีวิต ข้ารู้ดีอยู่แล้ว"

"ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ คุณจะตาย!"

"อย่าไปใส่ใจเรื่องความตายของฉันเลย ในฐานะผู้ควบคุมสัตว์อสูรมืออาชีพ เป็นหน้าที่ของฉันที่จะต้องปกป้องคนรุ่นหลังจากพวกอสูรร้าย ทุกคนในทีมของข้าก็จะทำเช่นนี้เหมือนกัน"

"ฉันจะไม่ยอมให้ความหวังถูกทำลาย พวกเธอทั้งหมดคือต้นอ่อนที่โลกต้องการในอนาคต!"

ฉู่ไป่หยวนแหงนมองฟ้ามืด พลางยิ้มบาง

"เธอช่วยฉันทำบางอย่างได้ไหม?"

"ว่ามาสิ"

"ช่วยหยิบเอานาฬิกาพกในกระเป๋าฉันออกมา แล้วเปิดดูที"

หลี่ชิงโจวหยิบนาฬิกาพกออกมาและค่อยๆ เปิดมัน

ในนาฬิกาพกมีรูปถ่ายของเด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอยิ้มสดใสร่าเริง

"ลูกสาวของฉัน น่ารักไหม?" สีหน้าของฉู่ไป่หยวนอ่อนโยน

"อืม น่ารักมาก" หลี่ชิงโจวพยักหน้า

ฉู่ไป่หยวนจ้องมองภาพถ่ายนั้น เขายกมือขึ้นและลูบภาพถ่ายอย่างอ่อนโยน

"ฉันจะกลายเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า มองดูพวกเธอ หากคิดถึงฉัน จงแหงนหน้ามองฟ้า แล้วฉันจะยิ้มให้เจ้าอยู่ที่นั่น"

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเขา มือของเขาค่อยๆ ตกลง

ฉู่ไป่หยวนสิ้นลมหายใจ

ร่างของหลี่ชิงโจวสั่นเทิ้ม เขากอดร่างของฉู่ไป่หยวนไว้แน่น

เด็กหญิงในนาฬิกาพกยังคงยิ้ม เหมือนกับดวงอาทิตย์น้อยที่ส่องสว่าง

ฮวา ลา ลา! ฮวา ลา ลา!

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาบนใบหน้าของหลี่ชิงโจว

สายฝนนั้นก็ขมเหลือเกิน!