(ฟรี) โรงละครเล็ก "สุขสันต์วันปีใหม่"
อังก์หว่านเมล็ดพันธุ์ขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้นควบคุมธาตุลมให้ช่วยกระจายเมล็ดพันธุ์เหล่านั้นอย่างสม่ำเสมอลงสู่พื้นดิน ก่อนที่จะกลบด้วยดินและรดน้ำ
ไนเกรสลอยมาอย่างเชื่องช้า หลังจากต้องรับมือกับเหล่ามังกรตัวน้อยทั้งรังเมื่อคืน จนแทบจะกระดูกแตก แม้ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตอันเดด แต่พวกมังกรตัวเล็กๆ นั้นก็ทำลายล้างได้อย่างมหาศาล ถึงขั้นที่มังกรศพยังต้องเหนื่อยล้าสุดขีด
วันนี้ถือเป็นวันหยุดหายาก ไนเกรสตั้งใจว่าจะพักผ่อนให้เต็มที่อย่างน้อยครึ่งวัน
“อังก์ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” ไนเกรสเอ่ยถามเมื่อมองเห็นอังก์จากระยะไกล
“ปลูกผัก” อังก์ตอบ
“วันนี้วันปีใหม่ เจ้ายังจะปลูกผักอีกหรือ?” ไนเกรสถามอย่างประหลาดใจ
อังก์เอียงคออย่างไม่เข้าใจ “วันปีใหม่คืออะไร?”
ไนเกรสอธิบายด้วยความภูมิใจ “วันปีใหม่คือวันที่ระลึกถึงการเริ่มต้นใหม่ มีเรื่องเล่าว่า ในอดีตกาลที่ห่างไกล ผู้คนได้รวมตัวกันเฉลิมฉลองการเริ่มต้นของปีใหม่ พวกเขาสัญญาที่จะทำสิ่งใหม่ๆ และสะสางสิ่งเก่า เป็นวันที่เต็มไปด้วยความหวังและพลังบวก”
“โอ” อังก์พยักหน้าอย่างเข้าใจ
ไนเกรสรู้สึกพอใจกับการอธิบายของตนเอง จากนั้นก็บินกลับไปยังรังของตน ปกติมันจะอยู่ใกล้กับอังก์ แต่ตอนนี้มีลูกมังกร มีมังกรตัวเมีย แม้ทั้งหมดจะเป็นเพียงความสัมพันธ์ฉันมิตร แต่สายเลือดที่มีร่วมกันทำให้มันต้องการพื้นที่ส่วนตัว
ไนเกรสเติมของเหลวแห่งการพักผ่อนลงในถังอาบน้ำ ตั้งใจจะแช่ตัวผ่อนคลายดวงจิตของตนเอง ทันใดนั้นที่ใต้ต้นไม้ที่รังของมันตั้งอยู่ กลุ่มไททันกระดูกสีม่วงซึ่งถือจอบและเสียม เดินบ่นพึมพำผ่านมา
ไนเกรสยื่นหัวออกไปด้วยความอยากรู้ “เฮ้ พวกเจ้าเป็นอะไรไป วันนี้วันหยุดมิใช่หรือ เหตุใดไม่พักผ่อน?”
ไททันกระดูกสีม่วงคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้เฒ่าหมอผีเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธ “พักผ่อนอะไร! ไม่รู้ว่าใครหลอกนายท่านอังก์ ว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่ เป็นวันที่ผู้คนต้องสะสางภาระงานที่ค้างคา นายท่านจึงสั่งให้พวกเรากลับไปปลูกผัก! ถ้าข้าเจอตัวคนที่พูดเหลวไหลนี้ ข้าจะเอาจอบฟาดมันให้จมดินเป็นปุ๋ย!”
พูดจบ ผู้เฒ่าหมอผีก็จ้องมาที่ไนเกรสพร้อมสายฟ้าในดวงตา “นายท่านไนเกรส ท่านรู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนพูด?”
ไนเกรสยิ้มแหย “ไม่รู้เลย ข้ายุ่งกับการดูแลลูกอยู่ ไม่รู้ว่าใครพูดอะไรบ้าง”
ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างแผ่วเบา ไนเกรสบินขึ้นไปยังยอดไม้สูงหลายร้อยเมตรเพื่อมองออกไปไกล ในทุ่งราบกว้าง ปรากฏคลื่นสีดำกำลังเคลื่อนตัวมาทางนี้
เช่นนั้นคือฝูงสิ่งมีชีวิตอันเดดที่ไม่มีที่สิ้นสุด คล้ายพรมสีดำที่ปกคลุมผืนดิน พวกมันยกเท้าก้าวเดินพร้อมกันจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน
ในทิศทางที่คลื่นฝูงอันเดดมุ่งหน้าไป อังก์ยกมือแห่งการข้ามมิติขึ้น เสียงดังก้องของดวงจิตก้องกังวานไปทั่วทั้งผืนฟ้า “วันปีใหม่!”
ฝูงสิ่งมีชีวิตอันเดดส่งเสียงกึกก้องตอบกลับมา “ปลูกผัก!”
“สุสันต์วันวันปีใหม่!”
“ปลูกผัก!”
“โฮ่ว!”
“ปลูกผัก!”
