บทที่ 860 แชทส่วนตัว (ฟรี)

บทที่ 860 แชทส่วนตัว (ฟรี)

คนอื่นๆ ไม่มีใครค้านคำพูดของหยางป๋อ แม้ว่าเขาจะเรียกจางป๋อเจิ้นว่า "พี่สี่" แต่นั่นก็เป็นเพียงความสัมพันธ์ทางผลประโยชน์เท่านั้น

เมื่อเรื่องเกี่ยวข้องกับปรมาจารย์ขั้นสูงสุดและผลประโยชน์มหาศาลของตัวเขาเอง จางป๋อเจิ้นย่อมไม่มีทางมองหยางป๋อเป็นน้องชายอย่างแน่นอน

โจวรุ่ยกลับแสดงสีหน้ายินดี "ความเคลื่อนไหวของพวกเราได้ดึงดูดความสนใจจากภายนอกแล้ว มีคนไม่น้อยที่แอบสืบเสาะเข้ามา แต่เพราะช่องทางการจำหน่ายของเราแตกต่างกัน พวกเขาจึงยังไม่พบเป้าหมายในเวลาอันสั้น"

"ถ้าให้เวลาพวกเขามากพอ ต้องหาร่องรอยของเราเจอแน่ เพราะยาเป็นสิ่งที่จับต้องได้ระหว่างการส่งต่อ"

"ตอนนี้คุณชายจางสร้างความเคลื่อนไหวแบบนี้ขึ้นมา เท่ากับเป็นการดึงความสนใจของคนอื่นโดยอ้อม แต่ฉันคิดว่าคุณชายจางคงจะแอบสืบหาพวกเราด้วย เพราะมีแค่เขาที่เข้าใจว่าพวกเราสองฝ่ายไม่ใช่พวกเดียวกัน"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของโจวรุ่ย หลิวจื๋อเจี๋ยพยักหน้า แต่หวังมู่เสวียกลับมีความเห็นต่าง "จางสี่คงไม่มาสืบหาพวกเราหรอก ถ้าเขาจะสืบหาพวกเรา ต้องใช้คนใต้บังคับบัญชา พอเขารู้ข้อมูลของพวกเรา คนใต้บังคับบัญชาก็ต้องรู้ด้วย ข่าวต้องรั่วไหลแน่ เขาคงคิดเหมือนพวกเรา อยากให้พวกเราช่วยสร้างความสับสน และเป็นไปได้มากว่าเขาสืบมาถึงตัวฉันแล้ว"

"แต่เพราะเขาอยู่ในแวดวงการเมือง ส่วนฉันอยู่ในกองทัพ สองฝ่ายจึงติดต่อกันไม่ได้ ไม่งั้นเขาคงมาหาถึงที่นานแล้ว"

หยางป๋อที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ พยักหน้า พยายามไม่พูดแทรก

"หยางป๋อ ไม่นึกเลยว่าที่ดินส่วนตัวของนายจะมีสัตว์กลายพันธุ์ด้วย?" หวังมู่เสวียหันไปถามหยางป๋อพลางจ้องมองเขา

"ฮ่ะๆ บางทีอาจเป็นเพราะผมโชคดี อีกอย่างการทดลองวัสดุจากสัตว์กลายพันธุ์อีกชนิดก็ใกล้เสร็จสิ้นแล้ว แต่ก็ต้องขอบคุณพี่สี่นะ ถ้าไม่มีพี่สี่ ฉันถือของพวกนี้ไว้ก็คงไม่ปลอดภัย" หยางป๋อหัวเราะแห้งๆ พลางแสดงท่าทีภูมิใจเล็กน้อย

"ยังมีอีกชนิดด้วยเหรอ!" ทั้งสามคนต่างอุทานด้วยความตกใจ

"พูดให้ถูกคือมีสามชนิดแล้วจนถึงตอนนี้ แต่มีหนึ่งชนิดเป็นพืช ยังไม่มีผลการวิจัย ส่วนชนิดใหม่มีพลังงานที่อ่อนโยนกว่า อัตราความสำเร็จตามที่บอกกันมาสูงกว่าประเภทเดียวกันอย่างน้อย 15%" เห็นสีหน้าตกตะลึงของทั้งสามคน หยางป๋อก็กดมุมปากไม่อยู่

แน่นอนว่านี่เป็นการแสดงของหยางป๋อ ทำเป็นคนหนุ่มที่อดไม่ได้ที่จะอวด

อีกไม่นานจางป๋อเจิ้นก็จะประกาศเรื่องนี้อยู่แล้ว พูดล่วงหน้าก็ไม่เป็นไร

"อา! นี่! นี่!" ทั้งสามคนย่อมเข้าใจดีว่าการที่อัตราความสำเร็จของการวิวัฒนาการทางพันธุกรรมเพิ่มขึ้น 15% นั้นหมายความว่าอะไร

อัตราความสำเร็จของการวิวัฒนาการทางพันธุกรรมนั้น จริงๆ แล้วค่อนข้างน่าขัน ข้อมูลทางการระบุว่ายาแต่ละชนิดมีอัตราความสำเร็จต่างกัน แต่ส่วนใหญ่อยู่ที่ 50%

แต่สำหรับผู้ใช้แล้วมันคือ 100% - ไม่สำเร็จก็ล้มเหลว

ดังนั้นตัวเลขที่ทางการประกาศจึงเป็นเพียงคำถามที่ไร้ความหมาย

แต่การเพิ่มขึ้นจากฐานเดิม นี่สิถึงเป็นเรื่องน่าทึ่ง

"ชาตินี้นายก็นอนกินได้แล้ว!" หวังมู่เสวียอดริษยาโชคดีของหยางป๋อไม่ได้ ตัวเธอเองวุ่นวายไม่หยุด คิดแต่จะหาเงินจากทุกที่ ยังต้องดูแลกองยาน ต้องรับมือกับพวกตาแก่ในกองทัพ

ดูหยางป๋อสิ แค่ได้ที่ดินมาผืนหนึ่ง ทรัพย์สมบัติที่งอกเงยตามธรรมชาติบนที่ดินก็มากพอให้คนเป็นร้อยนอนกินได้ทั้งชีวิตแล้ว

แม้จะไม่รู้เรื่องที่ดินอีกกว่าหนึ่งแสนตารางกิโลเมตรว่าเป็นอย่างไร แต่ก็เดาได้ว่าน่าจะเป็นเพราะหยางป๋อค้นพบสัตว์กลายพันธุ์ แล้วยกให้พี่สี่ไป

แต่พื้นที่สองหมื่นกว่าตารางกิโลเมตรที่เขาสร้างคฤหาสน์นั้น เป็นที่ที่เขาเลือกเป็นคนแรกตั้งแต่มาถึงดาวดวงนี้

หลิวจื๋อเจี๋ยถอนหายใจ "หยางป๋อ ตอนที่นายเลือกที่ตรงนี้ พวกที่ได้ค่าชดเชยยังว่านายโง่เลย"

ตอนนั้นหยางป๋อระหว่างอพยพมาดาวซันเหยว่ ถูกโจรสลัดโจมตี แล้วตอนที่โดยสารเรือรบของทหารก็หลงไปที่ดาวปีศาจเขียว

ภายนอกดูเหมือนหยางป๋อต้องกินรากหญ้าบนดาวปีศาจเขียวอยู่หลายเดือน จนแทบจะตายอยู่แล้ว

เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบด้านลบต่อทั้งรัฐบาลและกองทัพ หน่วยงานที่เกี่ยวข้องจึงจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อชดเชยให้หยางป๋อ

ตอนนั้นหยางป๋อเลือกพื้นที่ภูเขาห่างไกลข้างเมืองออร์ม่า

ยุคนั้นที่ดินบนดาวซันเหยว่ที่ไม่ใช่ใจกลางเมืองนั้นถูกมาก จะบอกว่าให้เปล่าก็ยังไม่มีใครเอา เพราะได้ไปแล้วต้องเสียภาษีทุกปี

ตอนนั้นยังมีคนอื่นที่ได้ค่าชดเชยเท่าหยางป๋อ พวกเขารีบไปซื้อคฤหาสน์ในเมืองทันที บางคนถึงขนาดย้ายไปดาวอื่นเลย

คนพวกนี้แอบนินทาหยางป๋อว่าซื้อที่รกร้างพวกนี้มาถือไว้ ชาติหน้าก็ขายไม่ออก จะเอาไปจำนองธนาคาร ธนาคารก็ไม่รับ

"บางทีผมอาจจะเคยลำบากมามากพอแล้วมั้ง!" หยางป๋อหัวเราะแห้งๆ ทำท่าทางเหมือนตัวเองแค่โชคดี

โจวรุ่ยกลับรู้สึกอิจฉาหยางป๋อไม่น้อย ในใจแอบริษยาเล็กน้อย

ในจักรวาลนี้ พูดถึงหยางป๋อคนทำความสะอาดแห่งสหภาพ ไม่มีใครไม่รู้จัก

ชื่อเสียงยิ่งใหญ่กว่าประธานวุฒิสภาสหภาพเสียอีก

ไปแข่งที่จักรวรรดิสุ่ยหลานชนะคนอื่นไปหลายร้อยล้าน ตีแสกหน้าพวกขุนนางจักรวรรดิสุ่ยหลานที่หยิ่งผยองจนหงายหลัง

ยังพาองค์หญิงของเขามาด้วย ทำเอาพวกขุนนางที่นั่นโกรธจนกระโดดตีลังกา แม้ว่าจะมีข่าวลือว่าองค์หญิงเป็นแค่คนธรรมดาก็ตาม

และตอนนี้ที่ดินส่วนตัวที่เคยไร้ค่า กลับค้นพบสัตว์กลายพันธุ์ที่เติบโตตามธรรมชาติ ไม่รู้ว่าจะสร้างผลกำไรมหาศาลแค่ไหน

ที่สำคัญยังไม่ใช่แค่ชนิดเดียว

"ตอนนี้ผมก็กินๆ ดื่มๆ สนุกกับชีวิต อีกสองปีค่อยมีลูกสักหลายคน แบบนี้ก็ดี ดาวของเราพัฒนาไปเรื่อยๆ ที่ดินของผมก็จะยิ่งมีค่าขึ้น!" หยางป๋อหัวเราะคิกคักจินตนาการถึงอนาคต

หลิวจื๋อเจี๋ยนับถือหยางป๋อจากก้นบึ้งของหัวใจ นึกถึงตอนที่เจอหยางป๋อครั้งแรก เขาเป็นแบบไหน

แล้วตอนนี้หยางป๋อกลายเป็นอะไรไปแล้ว

"ฉันที่นี่ยังต้องการยาอีกจำนวนหนึ่ง แต่พร้อมกับการพัฒนาของดาวซันเหยว่ สถานการณ์ทางนี้ของฉันก็จะดีขึ้นเรื่อยๆ" ทุกคนย่อมเข้าใจสิ่งที่หวังมู่เสวียพูด

นั่นคือเมื่อดาวเคราะห์พัฒนา ยานที่เข้าออกก็จะมากขึ้น ค่าคุ้มครองที่จ่ายให้กองยานก็จะมากขึ้นตาม

"ผมว่าเราเก็บค่าคุ้มครองจากพวกเขาน้อยลงได้นะ ไม่เป็นไร เราก็ขายยาเพิ่มก็พอ ตอนนี้พอดีมีพี่สี่ยืนอยู่ข้างหน้าบังให้ พวกเราก็ขายกันใหญ่เลย!"

"สำหรับผมมันก็แค่เรื่องเวลา เล่นเกมน้อยลงวันนึงก็พอ" คำพูดของหยางป๋อดูเหมือนจะสง่างาม แต่จริงๆ แล้วก็เพื่อผลประโยชน์ตัวเอง

เพราะไอ้คนไร้ยางอายคนนี้ มองกองยานเป็นของตัวเองไปนานแล้ว ตอนนี้หวังมู่เสวียยิ่งพัฒนาได้ดี ก็ยิ่งเป็นผลดีกับตัวเองในอนาคต

"แต่แบบนี้ดูจะไม่ยุติธรรมกับนายเท่าไหร่!" หลิวจื๋อเจี๋ยย่อมรู้ว่าคนที่เสียเปรียบในนี้คือหยางป๋อ

"ผมเป็นคนที่ขี้กังวลเรื่องความปลอดภัย กองยานยิ่งพัฒนาได้ดี ผมก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ พวกเราต้องพยายามสร้างกองยานของเราให้เป็นกองยานที่ดีที่สุดในสหภาพ ที่ผมไม่ชอบออกไปไหนส่วนใหญ่ก็เพราะเหตุผลนี้แหละ!" ข้ออ้างที่หยางป๋อสร้างขึ้นนี้ ในสายตาของคนทั้งสามดูเป็นเรื่องปกติมาก

เพราะตั้งแต่หยางป๋อมาถึงดาวดวงนี้ ก็เผชิญการโจมตีหลายครั้ง แม้แต่หอพักของบริษัทหลิวจื๋อเจี๋ยก็ถูกทำลายไปสองครั้ง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการโจมตีของผู้ก่อการร้ายหลายครั้งที่ทำเอาคนดูแล้วใจหายใจคว่ำ

แม้แต่สถานีตำรวจยังถูกผู้ก่อการร้ายบุกทำลาย

"งั้นเราก็ปล่อยของออกมาสักชุดใหญ่เลย!"

"ฉันยังสามารถเอาของพวกนี้ไปแลกยานรบได้ด้วย ยานรบหลักของกองยานที่ 9 ที่สูญเสียไปตอนนั้นยังไม่ได้ทดแทน แค่โมดูลยานรบหลักของเราก็ยังน้อยกว่ามาตรฐานตั้ง 20%" หวังมู่เสวียพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดนี้

"ฉันจะเก็บยานรองไว้ลำหนึ่ง คอยเฝ้าดูแลพื้นที่ของนาย ถ้ามีเหตุฉุกเฉินก็ส่งข่าวมาหาฉัน" หวังมู่เสวียรู้สึกตื่นเต้น

หลิวจื๋อเจี๋ยครุ่นคิดสักพักแล้วพูด "จริงๆ แล้วฉันรู้สึกว่าพวกเราน่าจะร่วมมือกับคุณชายจางได้นะ!"

"ไม่!" หวังมู่เสวียกับโจวรุ่ยตอบพร้อมกัน

"ฉันพัฒนาของฉันเองดีกว่า ถ้าใครรู้ว่าฉันร่วมมือกับจางสี่ ทั้งฉันทั้งเขาก็ไม่มีจุดจบที่ดีหรอก นักการเมืองในสหภาพกลัวที่สุดคือพวกเราทหารจับมือกับพวกนักการเมืองอย่างพวกเขา แม้ว่าตามทฤษฎีแล้วการร่วมมือกับเขาจะดีต่อการพัฒนากองยานที่ 9 ก็ตาม" หวังมู่เสวียรีบอธิบาย

"ผมก็คิดว่าไม่ควรร่วมมือกับพี่สี่ ไม่งั้นถึงเวลาพี่สี่รู้ว่าผมทำยาได้แต่ไม่บอกเขา อาจจะมองผมในแง่อื่นก็ได้ อีกอย่างตอนนี้ผมก็มีเงินพอแล้ว ไม่อยากทำงานในฐานะนักปรุงยาอีกแล้ว!" หยางป๋อรีบพูดบ้าง

ทุกคนพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของหยางป๋อ ดูพวกปรมาจารย์ปรุงยา ปรมาจารย์ขั้นสูงสุดสิ ที่ยังต้องทำงานก็เพราะเงินทั้งนั้น

อย่างหยางป๋อตอนนี้มีเงินหลายหมื่นล้านในมือ แถมที่ดินกำลังจะมีรายได้จากวัสดุสัตว์กลายพันธุ์อีกสองชนิด

ใครก็คงทำเหมือนหยางป๋อ นอนกินสบายไป

ทุกคนได้ข้อสรุปในเรื่องนี้ว่า เรื่องที่หยางป๋อทำยาต้องไม่ให้คนที่ห้ารู้เด็ดขาด ในแง่นี้ คนอีกสามคนต่างก็มีความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง

"หยางป๋อ มีเวลาคุยกันหน่อยไหม!" หลังจากปรึกษากันเสร็จ หยางป๋อยังไม่ทันกลับบ้าน ทั้งสามคนก็ส่งข้อความแบบนี้มาพร้อมกัน

"หวังมู่เสวียต้องการอะไรจากเรา? ผู้หญิงคนนี้ฉลาดเกินไป!"

"แล้วหลิวจื๋อเจี๋ยจะมาหาเราทำไมอีก? จะมาขอลำเลียงของผิดกฎหมายรึเปล่า?"

"โจวรุ่ยล่ะ ต้องการอะไร? คงไม่ใช่เรื่องยาล่องหนหรอกนะ?"

หยางป๋อจึงส่งข้อความถามแยกไปทีละคน ว่าพวกเขามีธุระอะไร

ทุกคนตอบว่าเจอกันค่อยคุย

หยางป๋อครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วส่งข้อความนัดเวลาแยกกันทั้งสามคน

พรุ่งนี้นัดหลิวจื๋อเจี๋ยมาที่บ้าน

หลิวจื๋อเจี๋ยมาถึงพร้อมของขวัญสามชิ้น สำหรับซูเหวย แอนนี่ และซีย่า

"ขอบคุณพี่เจี๋ย!" ซูเหวยและอีกสองคนดีใจมาก พวกเธอรู้ว่าหลิวจื๋อเจี๋ยเป็นคนพาหยางป๋อออกมา ไม่งั้นหยางป๋อคงยังต้องอยู่บ้านสงเคราะห์

"จุ๊ๆ!" หลิวจื๋อเจี๋ยอิจฉาชีวิตของหยางป๋อเหลือเกิน มีเงิน มีสาวสวย แถมยังสามคน ตัวเองก็มีพลังพิเศษเก่งกาจ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพรสวรรค์ด้านการปรุงยา

ความสัมพันธ์กับคนอื่นก็ไม่ซับซ้อน แต่คนที่รู้จักล้วนเป็นคนเก่งระดับสูง ไม่ว่าจะเป็นพลเอกหวังมู่เสวียแห่งกองยานที่ 9 หรือจางป๋อเจิ้น ตอนนี้จางป๋อเจิ้นก็ควบคุมดาวซันเหยว่ได้อย่างมั่นคงแล้ว

"จริงๆ แล้วครั้งนี้ฉันมาขอร้องนายสักเรื่อง" หลิวจื๋อเจี๋ยพาหยางป๋อเข้ามาในห้องหนังสือชั้นหนึ่ง ที่นี่มีหน้าต่างบานใหญ่มองเห็นทางเข้า เนินเขาทั้งหมดเป็นสนามหญ้า หรือจะเรียกว่าทุ่งหญ้าก็ได้ มองตามสายตาไปจะเห็นทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา

"พี่เจี๋ย มีอะไรก็ว่ามาเถอะ!" หยางป๋อคิดว่าอีกฝ่ายคงต้องการยาพันธุกรรมบางอย่าง

"ฉันอยากขอให้นายช่วยทำยาพันธุกรรมให้สักไม่กี่ชุด!" แน่นอนว่าคำพูดต่อมาของหลิวจื๋อเจี๋ยยืนยันการคาดเดาของหยางป๋อ

"ไม่มีปัญหา คุณไม่ต้องบอกผมหรอกว่าจะเอายาพันธุกรรมไปทำอะไร เราสนิทกันขนาดไหนก็รู้กัน"

"ตอนนี้ฉันขาดเงินเป็นหลัก เงินทั้งหมดลงทุนไปกับที่ดินหมด แต่นายก็รู้ว่าพวกเรานักการเมืองต้องใช้เงิน แน่นอนว่ายาพวกนี้คุณภาพไม่ต้องสูงมาก ทำแค่สองดาวสามดาวก็พอ"

(จบบท)