บทที่ 257 หนวดสีดำ
แต่ก็สมกับลักษณะของเผ่ามาร!
ในเวลานี้ ด้วยความโกรธจัดและความรู้สึกถึงภัยคุกคาม มารทั้งหมดเริ่มขยับตัว ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความโลภจ้องมองแผ่นหลังของหลงหลี่ซิง น้ำลายสีคล้ำไหลออกจากปาก ส่งกลิ่นเหม็นคาวไปทั่ว!
เมื่อหลงหลี่ซิงใกล้ถึงจุดศูนย์กลาง มารทั้งหมดก็กรูกันเข้ามาพร้อมกัน!
ภายในค่ายกล พลังมารพลุ่งพล่านและหนาทึบจนปกคลุมทุกสิ่ง จินเป่าเอ๋อที่ยืนอยู่นอกค่ายกลมองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในเลย…
ทว่านางกลับไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นด้านใน แต่หันไปมองเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เพิ่งกล่าวหาหรือด่าว่านางเมื่อครู่นี้แทน…
ในขณะที่ทุกคนกำลังเพ่งมองค่ายกลเพื่อพยายามดูสิ่งที่เกิดขึ้นข้างใน ร่างในชุดขาวก็พลันร่อนลงเบาๆขวางสายตาของพวกเขาไว้…
“ใครน่ะ ไม่มีตาหรือไง ถึงมาขวางแบบนี้…”
คำพูดยังไม่ทันจบ ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาเย็นยะเยือกคู่นั้น ดวงตาสีน้ำตาลดำสะท้อนรอยยิ้มบางๆที่ไร้ความอบอุ่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน...
ในชั่วขณะนั้น สีหน้าของทุกคนซีดเผือด แต่ด้วยความที่มีจำนวนมาก พวกเขาจึงยังคงปากแข็งและพูดต่อ
“พวกเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แค่ไม่รู้ว่าท่านตั้งใจให้คนคนนั้นเข้าไปเอง…”
“ใช่ๆ เราไม่รู้ จะโทษคนไม่รู้อะไรได้ล่ะ!”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แต่จินเป่าเอ๋อกลับหัวเราะเย็นๆ ตดบทขึ้นมา
“ฮะ! บอกว่าไม่รู้แล้วไม่ผิดงั้นหรือ”
นางไม่คิดเลยว่ากลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรพวกนี้จะเสแสร้งได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่ในสนามรบก่อนหน้านี้ ตระกูลหลินหลางยังแสดงความกล้าหาญ ไม่เกรงกลัวความตาย และยืนหยัดอย่างมีเกียรติ แต่ตอนนี้กลับเผยธาตุแท้ออกมาเช่นนี้…
เมื่อคิดดังนั้น นางกวาดสายตามองพวกเขาอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยแม้แต่คนเดียว!
ไม่ใช่คนของตระกูลหลินหลางหรือ
ใจของนางพลันเย็นยะเยือก ร่างกายเข้าสู่การระวังตัวในทันที
“แล้วหัวหน้าของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน”
กลุ่มคนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาจะปรากฏความว่างเปล่าเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
“เจ้าจะฟ้องหัวหน้าตระกูลหรือไง”
จินเป่าเอ๋อจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติในสายตาของพวกเขา สัญญาณอันตรายดังขึ้นในหัว นางไม่รอช้า กวัดแกว่งมือปล่อยใบมีดน้ำแข็งออกไปตัดหัวสามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าในทันที ร่างกายของนางถอยหลังอย่างรวดเร็วพร้อมตั้งหลัก!
ในเวลาเดียวกัน จุดที่นางยืนอยู่เมื่อครู่ก็ปรากฏสิ่งมีชีวิตสีดำสามสาย ราวกับหนวดที่พุ่งขึ้นมาจากพื้นดิน หากนางช้ากว่าสองวินาที คงถูกพันธนาการไว้แน่!
สิ่งนี้… นางชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่สมองจะประมวลผลได้ทันที! ใบหน้าของนางซีดเผือด เพราะนางจำได้แล้วว่าสิ่งนี้คืออะไร!
มันเหมือนกับเงาสีดำที่นางเคยพบในกระท่อมไม้ไผ่!
พวกมันออกมาได้… ก็หมายความว่ามารในค่ายกลก็อาจจะออกมาได้เหมือนกัน หรือว่าการทำทีเหมือนออกมาไม่ได้คือแผนการงั้นหรือ!
เมื่อมองไปยังกลุ่มคนที่มีมากกว่าสามสิบคนตรงหน้า จินเป่าเอ๋อเข้าใจอะไรบางอย่างทันที ดวงตาของนางเบิกกว้าง ใบหน้าแสดงความเคร่งเครียดอย่างถึงที่สุด!
ในตอนนี้ ทุกคนยืนนิ่งไม่ขยับ ดวงตาที่ไร้แววชีวิตจ้องมองจินเป่าเอ๋ออย่างเย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ แม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตสีดำที่เหมือนหนวดปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน
พวกเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจเลยแม้แต่น้อย!
“ถูกจับได้แล้วสินะ… ท่านเทพมารคาดไว้ไม่ผิด เจ้าคืออุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเผ่ามาร!”
ทันทีที่เสียงพูดจบ ร่างเงากว่าสามสิบคนก็พุ่งเข้ามาพร้อมกัน อาวุธในมือแต่ละคนฟาดฟันใส่จินเป่าเอ๋ออย่างไม่ปรานี!
ในพริบตาเดียว ดาบยาวเปล่งแสงพลังวิญญาณนับสิบเล่มพุ่งแทงเข้ามา พลังวิญญาณผสมกับพลังมารกระจายตัวไปทั่ว จนไม่อาจแยกออกได้ว่าเป็นพลังของใครกันแน่!
สีหน้าของจินเป่าเอ๋อแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที นางสะบัดมือปล่อยคลื่นพลังระเบิดออกไป ส่งร่างของคนกลุ่มหนึ่งกระเด็นไปไกลถึงสี่ห้าคน ก่อนที่นางจะเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว พร้อมปล่อยใบมีดน้ำแข็งออกไปในทีเดียว ตัดหัวอีกหลายคนจนขาดสะบั้น!
พลังแห่งความยุติธรรมที่สะสมอยู่ในตัวเธอเปล่งประกายออกมาเป็นสายฟ้าฟาดลงตรงหน้า ทำให้ทุกคนที่กำลังจะพุ่งเข้ามาต้องหยุดชะงักกลางทางด้วยความหวาดกลัว!
แม้ว่าคนเหล่านี้จะมีพลังไม่สูงนัก แต่ด้วยจำนวนมาก การรับมือกับพวกเขาในระยะเวลาอันสั้นก็ทำให้จินเป่าเอ๋อรู้สึกติดขัดเล็กน้อย…
“นี่มัน…เกิดอะไรขึ้น!”
เสียงตวาดดังขึ้นจากที่ไกลออกไป หัวหน้าตระกูลหลินหลางเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
ทันทีที่เห็นร่างไร้วิญญาณที่เกลื่อนกลาดบนพื้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดอย่างมาก!
จินเป่าเอ๋อที่ได้ยินเสียงนั้นก็รู้ตัวทันทีว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี นางเตะคนตรงหน้าออกไปหนึ่งคนก่อนจะหันมาอธิบาย แต่กลับไม่ทันได้พูด คนเหล่านั้นก็ทรุดตัวลงกับพื้น ร้องโอดครวญเสียงดัง พร้อมตะโกนออกมาด้วยสีหน้าซีดเผือด!
“นางเป็นพวกมาร! นางฆ่าพวกเขา!”
แย่แล้ว! ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก! นางโดนจัดฉากอีกแล้ว!
นี่มันครั้งที่สามแล้ว! เทพมารคนนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง! แม้แต่คนอย่างนางที่นิสัยเย็นชา ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห!
และแน่นอนว่า สายตาของหัวหน้าตระกูลหลินหลางที่มองมาที่นาง
ในตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความไม่เชื่อ อย่างไรก็ตาม เขายังคงระงับอารมณ์ไว้ได้และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ
“เจ้าเป็นใครกันแน่”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ จินเป่าเอ๋อชะงักไปเล็กน้อย นี่แปลว่าเขากำลังรอฟังคำอธิบายของนางหรือ ไม่น่าเชื่อว่าหัวหน้าตระกูลคนนี้จะรอบคอบถึงเพียงนี้!
“ยังต้องให้ข้าพูดอีกหรือ คนพวกนี้ถูกมารสิงร่าง พวกเขาพยายามจะฆ่าข้า และยังคิดจะทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเผ่ามนุษย์และเผ่ามังกร…”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างสองเผ่าจะไม่มีอะไรต้องพูดถึงก็ตาม!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวหน้าตระกูลหลินหลางถึงกับมุมปากกระตุก แม้สิ่งที่นางพูดจะจริง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอย่างดูถูกแบบนี้! ราวกับการมีความสัมพันธ์กับตระกูลหลินหลางเป็นเรื่องที่ทำให้เผ่ามังกรเสื่อมเสียอย่างนั้น!
แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือ จินเป่าเอ๋อเพียงแค่นึกถึงความเย่อหยิ่งของเผ่ามังกรที่ดูถูกเผ่ามนุษย์มาโดยตลอด และในฐานะมังกร นางก็ควรจะดูถูกมนุษย์เช่นกัน!
คำพูดนี้ทำให้คนที่ยังเหลืออยู่ราวสิบกว่าคนต่างตกตะลึง
ก่อนจะตะโกนปฏิเสธอย่างร้อนรน ราวกับไม่อยากเชื่อว่าจินเป่าเอ๋อจะกล้าป้ายความผิดให้พวกเขาอย่างหน้าด้านๆเช่นนี้!
“นางโกหก! หัวหน้า อย่าไปฟังนางพูดไร้สาระ! ใครจะรู้ว่านางมาที่ตระกูลหลินหลางเพื่อวางแผนอะไรไว้หรือเปล่า!”
จินเป่าเอ๋อหัวเราะเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต นางจ้องมองคนที่พูดด้วยสายตาเย้ยหยัน และเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่แยแส
“ข้าโกหกหรือ เจ้าคิดว่าตระกูลหลินหลางมีอะไรที่ข้าต้องมาเสียเวลาวางแผนร้ายหรือ พวกเจ้ายังเป็นหนี้ที่ยังไม่ได้ชำระ แถมยังปล่อยให้มารลอบสร้างสุสานใต้ดินโดยที่ไม่รู้ตัว! การป้องกันและการระแวดระวังที่ย่ำแย่เช่นนี้ ข้าต้องมาเสียเวลาแผนร้ายกับเผ่าของเจ้าด้วยหรือ ฮึ!”
เหล่าเซียนที่ติดตามหัวหน้าตระกูลหลินหลางมาด้วย: "..." สิ่งที่นางพูดมันดูมีเหตุผลมากจนเราหาคำตอบกลับไม่ได้เลย!
ส่วนหัวหน้าตระกูลหลินหลาง ใบหน้าทั้งแดงทั้งดำด้วยความอับอาย สายตาเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนและโกรธจัด!
แม้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดจะเป็นความจริง... แต่! ในฐานะหัวหน้า เขาจะไม่มีหน้ามีตาบ้างเลยหรืออย่างไร!
เขาจ้องมองชายที่เพิ่งพูดด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกัดฟันสั่งเสียงดัง
"จับคนพวกนี้ไปขังไว้! สอบสวนให้ละเอียด!"
กลุ่มคนที่ถูกสั่งจับตัวชะงักไปทันที พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตระกูลหลินหลางจะยังเป็นหนี้เผ่ามังกร! และความสัมพันธ์ระหว่างเผ่ามนุษย์กับเผ่ามังกรกลับเลวร้ายถึงเพียงนี้!
พวกเขายืนนิ่งด้วยความตกตะลึง จนเมื่อมีคนเข้ามาจับตัว พวกเขาถึงเริ่มดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง
ทันใดนั้น ร่างของพวกเขาก็ระเบิดพลังหนวดสีดำขนาดใหญ่พุ่งออกมา และร่างกายก็ตายลงในทันที!
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนรอบข้างตกใจอย่างหนัก พวกเขารีบตั้งการ์ดป้องกันในทันที!
ฟังจินเป่าเอ๋อพูด กับการได้เห็นด้วยตาตัวเอง มันให้ความรู้สึกที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง!
หนวดสีดำเหล่านั้นเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ทุกครั้งที่ถูกโจมตีมันจะหลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว และพยายามจะพุ่งเข้าไปในปากของผู้ที่โจมตีมัน
การเคลื่อนไหวเหล่านั้นน่าขนลุกจนทำให้หลายคนรู้สึกหนาวสั่น และบรรยากาศก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ
โชคดีที่ในที่สุด เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็สามารถจัดการหนวดสีดำทั้งหมดได้ พวกมันถูกสังหารจนหมดสิ้น และสลายไปอย่างสมบูรณ์...
จินเป่าเอ๋อมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความครุ่นคิด จู่ๆนางก็คิดถึงมารที่เพิ่งถูกหลงหลี่ซิงเตะจนหัวระเบิดก่อนหน้านี้ ซึ่งจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก!
หรือว่า... พลังชีวิตที่ทำให้มารเหล่านี้ "ไม่ตาย" ได้หายไปแล้ว
