33 - กลับไปทำอาชีพเดิม

33 - กลับไปทำอาชีพเดิม

"แล้วพวกเขาได้ยามาจากไหนกันมากมาย?" หยางฟ่านตั้งคำถาม

เสี่ยวเหลียนยักไหล่ "ใครจะไปรู้ล่ะ บางคนบอกว่าเป็นของที่ได้รับพระราชทาน บางคนว่าลักลอบนำเข้ามาจากนอกวัง หรืออาจขโมยมาจากคลังเก็บของทหารก็ได้ แต่ความจริงเป็นอย่างไร คงมีแต่คนขายเท่านั้นที่รู้"

หยางฟ่านพยักหน้า "แล้วราคาเท่าไหร่?"

เสี่ยวเหลียนยกมือขึ้นห้านิ้ว "ห้าตำลึงเงินต่อเม็ด"

"อะไรนะ!"

หยางฟ่านตกตะลึงทันที

ห้าตำลึงเงินเพียงพอสำหรับครอบครัวสามคนใช้ชีวิตได้ถึงสามเดือน แต่ตอนนี้กลับซื้อยาได้เพียงเม็ดเดียว ราคาช่างแพงมหาศาล

เขาประเมินอย่างคร่าวๆ ว่าตัวเองใช้ยาถึงสิบห้าเม็ดกว่าจะเปลี่ยนโลหิตสำเร็จครั้งแรก!

คำนวณอย่างง่ายๆ แล้ว ต้องใช้เงินถึงเจ็ดสิบห้าตำลึงเงิน

ถ้าเป็นคนอื่น คงต้องใช้มากกว่านี้อีกหลายเท่าแน่นอน!

คำกล่าวที่ว่า "นักปราชญ์ยากจน นักรบร่ำรวย" นั้นไม่ผิดเลย หากไม่มีเงิน ก็อย่าหวังว่าจะมีความก้าวหน้าในเส้นทางการบ่มเพาะได้

แต่ปัญหาคือ เงินเดือนของเขาเพียงหนึ่งตำลึงต่อเดือนเท่านั้น!

แม้แต่ครึ่งเม็ดของยาบำรุงปราณยังซื้อไม่ได้!

หยางฟ่านเงียบไป

ความรู้สึกเหมือนในชาติก่อนที่ต้องตื่นเช้าและทำงานหนักเพื่อจ่ายหนี้รถและบ้านกลับมาอย่างกะทันหันจนเขาตั้งตัวไม่ทัน

เสี่ยวเหลียนกล่าวปลอบใจ "เสี่ยวฟ่าน เจ้ามีพรสวรรค์ดี แค่เปลี่ยนโลหิตสำเร็จ เจ้าจะได้รับการดูแลจากหลี่กงกงมากขึ้นแน่นอน แล้วเจ้าก็เพิ่งได้รับยาบำรุงปราณขวดหนึ่งนี่นา ถ้าประหยัดหน่อย ก็น่าจะพอใช้ได้อีกหลายเดือน"

เมื่อพูดถึงยาขวดนั้น เสี่ยวเหลียนก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้

แต่หยางฟ่านกลับพูดไม่ออก เพราะยาขวดนั้นเขาใช้หมดไปแล้ว แม้จะเปลี่ยนโลหิตสำเร็จ แต่เขาก็ยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้

อยู่ในวังลึกเช่นนี้ ถ้าไม่มีไพ่ตายติดตัวก็คงไม่ปลอดภัย อีกทั้งสถานการณ์ในตำหนักฉางชิงก็ไม่ราบรื่น อาจมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้

ไพ่ตายนี้อาจมีประโยชน์ในอนาคต

หากรีบเปิดเผยไป อาจถูกหลี่กงกงส่งไปทำงานอันตราย ซึ่งจะเป็นปัญหาใหญ่

โชคดีที่ตราบใดที่เขาไม่ปล่อยปราณออกมาอย่างจงใจ แม้แต่นักรบฝีมือดีก็ยากจะตรวจสอบว่าเขาเปลี่ยนโลหิตสำเร็จหรือไม่

เมื่อไม่คิดพึ่งหลี่กงกงเพื่อขอยาอีกต่อไป หยางฟ่านจึงเริ่มคิดหาวิธีอื่นในการหายาเพิ่ม

ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในความคิด

เสี่ยวหลิน!

เขาเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว!

ครั้งก่อนที่ปล้นเสี่ยวหลินมา เขาได้ทั้งตำราและยาบำรุงปราณสองเม็ด ซึ่งถือว่าเป็นรายได้ก้อนใหญ่ทีเดียว

"ดูเหมือนข้าต้องกลับไปใช้วิธีเดิมอีกแล้ว"

หยางฟ่านคิดในใจ

คืนวันนั้น

เสี่ยวหลินก้าวออกจากตำหนักคุนหนิงด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ แววตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส ราวกับเหนือกว่าขันทีและนางกำนัลคนอื่นๆ

แม้จะเคยถูกหยางฟ่านลอบทำร้ายจนเสียหน้า แต่เขาใช้ยาบำรุงสมองที่หลี่กงกงมอบให้ จนสามารถควบคุมปราณโลหิตได้ ทำให้เอาชนะขันทีคนอื่นๆ และกลับมาได้รับการไว้วางใจอีกครั้ง

เขายังได้รับคำชมและรางวัลจากหวงกงกง ทำให้เขายิ่งภาคภูมิใจ

"เจ้าพวกตัวเล็กๆ พวกนั้น ไม่มีวันเหนือกว่าข้าได้หรอก!"

เสี่ยวหลินเดินไปอย่างฮึกเหิม แต่เมื่อเดินผ่านตรอกที่เคยถูกหยางฟ่านเล่นงาน แววตาเขากลับฉายความมืดมน

สักวันหนึ่ง เขาจะต้องแก้แค้นให้ได้!

เขากำลังคิดถึงแผนการแก้แค้น ทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเขา ก่อนจะฟาดลงบนศีรษะอย่างแรง

"อะไร..."

เสี่ยวหลินยังไม่ทันตั้งตัว ก็สลบไปทันที ความรู้สึกสุดท้ายที่มีคือ มีมือหนึ่งล้วงเข้าไปในอกเสื้อของเขาอย่างแผ่วเบา

ยาบำรุงปราณของข้า! ตำราของข้า!

เขากรีดร้องอยู่ในใจ ก่อนที่สติจะดับวูบไป

ไม่นานนัก ร่างหนึ่งก็ลอบออกมาจากตรอก มองซ้ายขวาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับเดินกลับไปทางตำหนักฉางชิง

ในอ้อมอกของเขาเต็มไปด้วยตำราและขวดยาบำรุงปราณ

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นใบหน้าของหยางฟ่าน

"ม้าไม่อ้วนถ้าไม่กินหญ้ายามค่ำคืน คนไม่รวยถ้าไม่มีลาภลอย"

หยางฟ่านกระชับเสื้อผ้า แล้วเดินเข้าไปในตำหนักด้วยรอยยิ้ม

ขณะเดียวกัน เสี่ยวหลินที่นอนอยู่ในตรอกฟื้นคืนสติขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาทำคือรีบควานหาทรัพย์สินของตนเอง

เสื้อผ้าด้านหน้าเปิดออก สายคาดเอวก็ถูกปลด ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกวาดไปจนหมด

ทั้งตำรา ยาบำรุงปราณ และแม้แต่เศษเงินสองตำลึงที่ซ่อนไว้ในรองเท้าก็หายไป!

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่าง จนสมองว่างเปล่า

"ไม่!"

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ร้องออกมาเสียงดังราวกับนกป่าร่ำไห้ เสียงนั้นแฝงไปด้วยความสิ้นหวังและสั่นเทา ฟังดูน่าเวทนาอย่างยิ่ง

ในห้องเก็บฟืนของลานด้านข้าง

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย หยางฟ่านก็นั่งลงตรวจสอบสิ่งที่ได้มาอย่างละเอียด

ตำราดูเก่าแก่ไม่น้อย เมื่อเปิดออกก็พบกับภาพแผนผังเส้นปราณในร่างกาย แต่ละเส้นถูกวาดอย่างละเอียดจนดูแน่นขนัด

"ภาพนำทางปราณโลหิต!"

หยางฟ่านเห็นข้อความที่อธิบายด้วยตัวอักษรเล็กละเอียด แล้วก็เผยรอยยิ้ม

เสี่ยวหลินนี่ช่างมีของดีจริงๆ

ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ของล้ำค่าเช่นนี้มา

ถ้าเสี่ยวหลินรู้เข้า คงโมโหจนกระอักโลหิตแน่นอน ของชิ้นนี้เป็นสิ่งที่หวงกงกงมอบให้เขาเพราะเห็นความพยายาม เพื่อช่วยให้เปลี่ยนโลหิตสำเร็จ แต่สุดท้ายกลับมาตกอยู่ในมือหยางฟ่านเสียอย่างนั้น!

หยางฟ่านเก็บตำราไว้อย่างดี ก่อนจะเปิดขวดกระเบื้องดู พบยาบำรุงปราณแปดเม็ดสีเหลืองอ่อนเรียงอยู่ในนั้น

รวมกับเงินอีกไม่กี่ตำลึง ทำให้หยางฟ่านรู้สึกว่าคราวนี้ได้กำไรมากทีเดียว

เมื่อถึงยามค่ำ เขาจดจำเนื้อหาในตำราอย่างรวดเร็วแล้วเก็บมันไว้ ส่วนตำรากรงเล็บอินทรีที่ได้มาก่อนหน้านี้ก็หยิบติดตัวไปแทน

ส่วนยาบำรุงปราณกับเงิน เขาเก็บไว้ติดตัวเพราะอาจต้องใช้ได้ทุกเมื่อ

หลังจากนั้น เขากลับไปพักผ่อนที่ห้องเล็กๆ ที่มีสี่คนอยู่ด้วยกัน

เสียงกรนดังเป็นระยะ แต่หยางฟ่านไม่ได้ใส่ใจนัก ทว่าเขาก็สังเกตได้ว่าเสี่ยวหลินหายใจสะดุดไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมากรนต่อ ทำให้หยางฟ่านหรี่ตาลงเงียบๆ ก่อนจะค่อยๆ หลับไป

การมีคนที่ไว้ใจไม่ได้อยู่ใกล้ตัว ทำให้เขาต้องระวังตัวตลอดเวลา

………….