21 - สาวงามไร้เทียมทาน

21 - สาวงามไร้เทียมทาน

เมื่อฝึกฝนมาทั้งวัน ร่างกายของหยางฟ่านเปื้อนไปด้วยเหงื่อ

เขากลับไปยังห้องพัก ชำระร่างกายด้วยน้ำในถังที่เตรียมไว้

เมื่อถอดเสื้อผ้าออก กล้ามเนื้อที่สมส่วนและแน่นหนาของเขาก็ปรากฏขึ้น

การฝึกกระบวนท่าสามวัวพยศและการกินยาบำรุงเลือด ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งและพร้อมสำหรับศึกที่รออยู่ข้างหน้า

หยางฟ่านรู้สึกว่าตัวเองดูดีอยู่ไม่น้อย

เขาหยิบกระบวยตักน้ำขึ้นมาราดร่างกาย

แต่ทันใดนั้น ก็ปรากฏเงาลับๆ ล่อๆ อยู่ด้านนอก เป็นเงาร่างของเด็กสาว

นางมีรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น สวมชุดกระโปรงสีเขียวเข้ม คาดด้วยเข็มขัดหยกดำ

ใบหน้าของนางดูงดงามราวกับภาพวาด อายุประมาณสิบห้าถึงสิบหกปี ดวงตากลมโตเป็นประกายเจ้าเล่ห์

"หึ! นึกว่าไม่บอกข้าแล้วข้าจะไม่รู้หรือ? ข้ามาดูเองก็ได้!"

นางเดินย่องอย่างระมัดระวัง เท้าเบาราวกับแมวป่า ก่อนจะมาหยุดที่หน้าประตู

เมื่อพยายามส่องผ่านช่องหน้าต่าง แต่ไม่สูงพอ นางจึงถอยออกไปหาเก้าอี้ตัวเล็กมาวางแล้วปีนขึ้นไป

ทันทีที่มองเข้าไปภายใน ดวงตาของนางก็ส่องประกาย

"อ้อ... ขันทีเป็นแบบนี้เองหรอกหรือ? ที่นั่นไม่มีอะไรเลยจริงๆ แปลกจัง ทำไมต้องทำลายร่างกายตัวเองด้วยนะ?"

นางพึมพำ ก่อนจะแอบชมในใจ

"แต่หุ่นเขาก็ไม่เลวเลยนี่ ฮิฮิ..."

ใบหน้าของนางเริ่มแดงระเรื่อ

"ใครนั่น!"

หยางฟ่านได้ยินเสียงขยับเล็กน้อย จึงรีบคว้าเสื้อขึ้นมาสวม แล้วพุ่งไปเปิดประตู

"อ๊า!"

เด็กสาวร้องเสียงหลง ตกใจจนร่วงจากเก้าอี้ แต่ก็ลุกขึ้นยืนต่อหน้าหยางฟ่านอย่างรวดเร็ว

หยางฟ่านขมวดคิ้ว มองนางอย่างประเมิน

จากเสื้อผ้าและเครื่องประดับของนาง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สาวใช้ธรรมดา

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ดูเหมือนมีเสียงร้อง! รีบไปดูเร็ว!"

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้

"แย่แล้ว!"

เด็กสาวเหลือบมองรอบๆ ไม่มีที่ให้ซ่อน นางจึงตัดสินใจพุ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำของหยางฟ่าน

ภายในห้องแคบๆ ที่ยังเปียกชื้น หยางฟ่านและเด็กสาวยืนเผชิญหน้ากัน

หลังจากไล่กลุ่มทหารยามที่มาดูสถานการณ์ออกไปได้ หยางฟ่านพยายามหยุดนางไม่ให้หนี

เขาคว้าเสื้อของนางไว้ได้

"คิดจะไปง่ายๆ อย่างนี้หรือ?"

หยางฟ่านกล่าวอย่างเย็นชา

เด็กสาวยืนกอดอกอย่างไม่ยอมแพ้

"เจ้ามองอะไร!"

"ก็มองเจ้านั่นแหละ!"

"ข้าไม่ได้มองเจ้า! ข้าแค่ผ่านมาเฉยๆ!"

"แล้วใครล่ะที่ลากเก้าอี้มาแอบดู?"

"เฮอะ! เจ้าก็แค่ขันที ยังจะมาถือสาเรื่องเล็กน้อยอีก!"

"ข้าไม่ใช่บุรุษ"

"......"

เด็กสาวหน้าบูด บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ

"แค่แอบดูนิดหน่อย ทำอย่างกับข้าทำอะไรผิดใหญ่โต ข้าก็แค่..."

นางกัดริมฝีปาก ก่อนจะเชิดหน้า

"ช่างเถอะ ถือว่าเจ้าโชคดีแล้วกัน!"

ทันใดนั้น เด็กสาวแววตาเปลี่ยนไป นางขยับตัวเร็วอย่างคาดไม่ถึง

หยางฟ่านรู้สึกเพียงแค่โลกหมุนคว้าง ก่อนที่เขาจะหมดสติไป

เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง

หยางฟ่านพบว่าตัวเองถูกเด็กสาวแบกออกจากจวนโหว โดยมีความเร็วราวกับลมกรด

"นี่มันอะไรกัน!"

หยางฟ่านพยายามขยับตัว แต่พบว่าถูกจับไว้แน่นหนา

เด็กสาวพาเขาตรงไปยังสถานที่ที่เต็มไปด้วยแสงสี โรงเตี๊ยมเยว่ฮวา

ที่นี่เป็นสถานที่บันเทิงชื่อดัง เต็มไปด้วยผู้คนร่ำรวยและขุนนางที่มาหาความสำราญ

เด็กสาวเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ พร้อมโปรยเหรียญทองเป็นปึกๆ บนพื้น

"เรียกสาวงามที่สุดของพวกเจ้ามาเดี๋ยวนี้!"

เสียงของนางดังกังวาน

หยางฟ่านอ้าปากค้าง

"นี่มันอะไรกัน!?"

เด็กสาวหันกลับมายิ้มอย่างภาคภูมิใจ

"วันนี้ข้าต้องการเปิดหูเปิดตา! อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าเคยเห็นพี่ชายข้าทำแบบนี้ ข้าก็แค่อยากลองบ้าง!"

หยางฟ่านมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกปวดหัว

เขารู้ทันทีว่านางไม่ใช่เด็กสาวธรรมดาแน่นอน จากนั้นเขาก็ถูกทุบจนสลบไปอีกครั้ง

เมื่อหยางฟ่านฟื้นขึ้นมา เขารู้สึกเหมือนมีคนกำลังถอดเสื้อผ้าของตนเองโดยไม่รู้ตัวจึงรีบคว้าตัวอีกฝ่ายเอาไว้ทันที

"คุณชาย ท่านจับข้าเจ็บนะ"

เสียงอ่อนหวานดังขึ้น ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

หยางฟ่านลืมตาขึ้น พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงที่มีม่านสีแดงแขวนอยู่ รอบตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศแบบหญิงสาวโบราณ และตรงหน้ามีสตรีในชุดวังโบราณ นางดูเป็นหญิงที่ผ่านประสบการณ์มากมาย ใบหน้าสวยหวานรูปร่างอวบอิ่ม

หญิงสาวคนนั้นมองหยางฟ่านอย่างหวาดกลัวพร้อมรอยมือที่ชัดเจนบนข้อมือ

"เจ้าคือใคร?"

หยางฟ่านพลิกตัวขึ้นจากเตียงและมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง พบว่าตนเองอยู่ในห้องของหญิงสาว กลิ่นหอมของเครื่องหอมอบอวลอยู่ในอากาศ

"ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

เขาจำได้ว่าตัวเองถูกสาวน้อยคนนั้นทำให้หมดสติ แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

หญิงสาวยิ้มบางๆ พร้อมเผยลักยิ้มที่ดูมีเสน่ห์ "ข้าน้อยชื่อเหลียนเซียง คุณชายจำไม่ได้หรือ? ท่านถูกคุณหนูอวี้ส่งมาอยู่ที่นี่ พร้อมสั่งให้ข้าคอยดูแลท่าน"

"อวี้?"

"คุณหนูอวี้แห่งจวนโหว สาวน้อยเฉินอิงอวี้หรือ?"

เมื่อนึกถึงเฉินเฟยฮองเฮาที่กลับมาเยี่ยมบ้าน หยางฟ่านเคยได้ยินเรื่องของบ้านจวนโหวมาบ้าง โดยเฉพาะคุณหนูคนนี้

"ท่านจำได้แล้วหรือ?"

เหลียนเซียงก้มศีรษะเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์ "เวลามันก็ไม่เร็วไม่ช้านะคุณชาย ยามค่ำคืนแสนยาวนาน ทำไมเราไม่ทำอะไรสนุกๆ กันบ้าง?"

หยางฟ่านหน้าเข้มขึ้นทันที

"ไม่ต้อง!"

เขารีบลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเร่งรีบ

เกือบไปแล้ว ดีที่เขาตื่นขึ้นทันเวลา ไม่อย่างนั้นคงโดนถอดเสื้อผ้าหมดแน่!

เหลียนเซียงเห็นท่าทีของหยางฟ่านก็ทำหน้าหม่นหมอง ราวกับกำลังจะร้องไห้ "ข้าน้อยทำอะไรผิดหรือ? คุณชาย ถ้าท่านไม่พอใจ ข้าน้อยยินดีให้ท่านลงโทษ จะใช้อะไรข้าน้อยก็ได้..."

นางชี้ไปยังข้าวของแปลกๆ ที่วางอยู่ข้างเตียง

หยางฟ่านถึงกับตกตะลึง

แส้หนัง สายรัดหนัง เทียนสีแดงและขาว ลูกบอลเหล็กขนาดใหญ่ติดโซ่ และขนนกจากนกที่ไม่รู้ชนิดสามอัน

หัวใจหยางฟ่านเต้นแรงขึ้น

แม้ว่าเขาจะเคยเห็นอะไรแปลกๆ มาก่อน แต่ไม่คิดว่าในดินแดนหมิงจะพัฒนาไปถึงขั้นนี้ แถมเหลียนเซียงยังทำหน้าไร้เดียงสาอีก

………..