2 - กลับมาเป็นบุรุษอีกครั้ง
2 - กลับมาเป็นบุรุษอีกครั้ง
แต่ในขณะที่หยางฟ่านกำลังเพลิดเพลินกับอาหารอันหายาก เสียงไอแผ่วเบากลับดังขึ้นจากหลี่กงกง
ใบหน้าหลี่กงกงขมวดคิ้วแน่น
"พวกไม่ได้ความ เห็นอย่างนี้แล้วยังไม่มีใครเข้าไปรับใช้เฉินเฟยในตำหนักอีก!"
หลี่กงกงสะบัดแขนเสื้อ พร้อมชี้นิ้วเรียกชื่ออย่างไม่รีรอ
"เสี่ยวเฟิงจื่อ เสี่ยวชุนจื่อ เสี่ยวฟ่านจื่อ พวกเจ้าสามคนเข้าไปข้างใน"
"รับทราบ หลี่กงกง"
คนอื่นๆ ตอบรับกันเป็นเสียงเดียว
หยางฟ่านกลืนเนื้อคำสุดท้ายอย่างอับอาย วางจานลงแล้วบ่นในใจสาปแช่งขันทีเฒ่าผู้นี้
เขาเพิ่งจะได้กินแค่คำเดียว!
ไอ้ขันทีเฒ่า ขอให้เจ้าไม่มีบุตรชายไปตลอดชีวิตเถอะ!
"เอ๊ะ? รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ?"
ทั้งสามคนเดินเข้าไปยังตำหนักชั้นใน
หยางฟ่านกลับถูกสิ่งรอบตัวเบี่ยงเบนความสนใจทันที
กลิ่นของน้ำมันมังกรสมุทรในห้องนี้เข้มข้นจนเหมือนสุรารสแรง ทำให้ร่างกายของเขาร้อนวูบวาบ หายใจแรงขึ้นอย่างรู้สึกได้
"เสี่ยวฟ่านจื่อ เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"
ขันทีหนุ่มข้างๆ เห็นความผิดปกติของหยางฟ่าน มือทั้งสองของเขากำแน่น ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อไหลซึมออกจากหน้าผาก ตัวสั่นสะท้าน
"ไม่...ไม่เป็นไร"
หยางฟ่านฝืนตอบ พยายามแสดงท่าทีปกติ
ถ้าเสียกิริยาในที่แบบนี้ เขาคงไม่มีทางรอดแน่
ซ่า...
ไม่นานนัก เสียงน้ำสาดกระทบผิวดังขึ้น
เฉินเฟยเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ กลิ่นหอมหวานกระจายไปทั่ว
นางก้าวออกมาอย่างสง่างาม ร่างกายอ่อนช้อยเหมือนต้นหลิวที่ไหวเอนในสายลม ผ้าคลุมบางสีขาวห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนเปล่งประกาย
เท้าที่เรียวงามราวกับหยกใส นิ้วเท้าแดงระเรื่อ และส่วนโค้งของฝ่าเท้าอันสมบูรณ์แบบทำให้ยากจะละสายตา
ช่างเป็นสิ่งที่กระตุ้นหัวใจบุรุษโดยแท้
"โฉมงามนำหายนะมาให้!"
สี่คำนี้ลอยขึ้นมาในหัวทันที
หยางฟ่านแอบเหลือบมองเฉินเฟยอย่างระมัดระวัง เขารู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น และร่างกายก็ดีดตัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
เขาถึงกับสะดุ้งสุดตัว!
สวรรค์!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
เป็นภาพลวงตาแน่ๆ!
หยางฟ่านหยิกต้นขาตัวเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ จะมาคิดเรื่องสตรีได้อย่างไรในเมื่อเขาอยู่ในวังหลวงแล้ว นี่มันเสียสติชัดๆ!
ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงตรงหน้าเขาคือเฉินเฟย
นางคือสนมเอกผู้เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ หากเขาเผลอทำอะไรที่ไม่เหมาะสมไปแม้แต่นิดเดียว ชีวิตเขาคงถูกลากออกไปเฆี่ยนจนตายแน่นอน เขายังมีความฝันที่จะเป็น "ขันทีใหญ่" อยู่ จะล้มเหลวตรงนี้ไม่ได้!
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่เป็นไปตามความคิดของเขา ทุกอย่างกลับดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ
ตุบ! ตุบ! ตุบ!
สิ่งนั้นกลับปรากฏขึ้นมาจริงๆ!
หยางฟ่านยืนตะลึง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
"จบเห่แล้ว!"
เขาค่อยๆ ก้มลงมองรอยเปียกบนเสื้อคลุม ความรู้สึกยินดีที่ได้กลับมาเป็นบุรุษอีกครั้งพลันเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว หากมีใครมาเห็นเข้า ชีวิตเขาคงไม่เหลือ
เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะใช้ "อาวุธ" นี้พลิกสถานการณ์ในวังได้ แต่สิ่งที่แน่นอนกว่านั้นคือ ถ้าถูกจับได้ เขาคงถูกตัดเป็นชิ้นๆ และถูกประหารอย่างไร้ปรานี
"หือ?"
ทันใดนั้น เฉินเฟยก็หยุดยืนตรงหน้าพวกเขา กลิ่นหอมหวานยังคงอบอวล และเสียงอันอ่อนหวานเย้ายวนของนางก็ดังขึ้น
"เจ้า...กำลังมองข้าอยู่ใช่ไหม?"
มือขาวเรียวยื่นมาตรงหน้า หยางฟ่านสะดุ้งตื่นเต็มที่ เหงื่อเย็นไหลซึมทั่วร่าง
แต่ในที่สุดก็พบว่านางเพียงแต่ยกคางของเสี่ยวชุนจื่อขึ้นแทน เขาถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
"กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่"
เสี่ยวชุนจื่อ ผู้ซึ่งชื่นชมเฉินเฟยอยู่แล้ว ยิ่งหน้าขึ้นสีแดงจัดเมื่อโดนแตะต้องเช่นนี้ เขากลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบาก
"เจ้าคิดว่าข้า...งดงามหรือไม่?"
เฉินเฟยกล่าวด้วยเสียงอ่อนหวาน แฝงไปด้วยเสน่ห์ ดวงตาเปล่งประกายจนทำให้จิตใจหวั่นไหว
"งาม...งามยิ่งนัก"
เสี่ยวชุนจื่อตอบอย่างตะลึงงัน
เขาสาบานว่านางคือหญิงที่สวยที่สุดในชีวิตที่เขาเคยพบเห็น ยิ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มจากปลายนิ้วของนาง หัวใจเขาก็แทบจะหยุดเต้น
แต่แล้ว ความหวังของเขาก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว เพราะเฉินเฟยที่ยิ้มหวานเมื่อครู่พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ
"ข้างดงามเป็นธรรมดา...แต่เจ้าคิดว่าเจ้ามีสิทธิ์มองข้าด้วยสายตาอันน่ารังเกียจเช่นนั้นหรือ?"
"คนไหนอยู่ข้างนอก! พาตัวเขาไปประหารแล้วโยนให้สุนัขกินซะ!"
เสียงของเฉินเฟยดังก้องราวกับฟ้าผ่า
บรรยากาศภายในตำหนักพลันเย็นเยือก
เสี่ยวชุนจื่อตกใจจนใบหน้าซีดเผือด ทรุดเข่าลงและสั่นระริก
"พระสนม โปรดเมตตาด้วยเถิด!"
"การล่วงเกินพระสนม นับเป็นบาปมหันต์ สมควรตาย!"
ขันทีอีกคนรีบเข้าไปคว้าตัวเสี่ยวชุนจื่อ กระชากตัวลากออกไป เสี่ยวชุนจื่อดิ้นรนสุดชีวิตพยายามหนี
แต่ทันทีที่วิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว กลับพุ่งชนหลี่กงกงที่เพิ่งเดินเข้ามาพอดี ใบหน้าของหลี่กงกงดูเย็นชาจนน่าหวาดกลัว
"หลี่กงกง"
เสี่ยวชุนจื่อหน้าถอดสีทันที
"ฮึ! ไอ้พวกไร้ระเบียบ!"
หลี่กงกงแค่นเสียงเย็นชา มือผอมแห้งยื่นออกมาจากแขนเสื้อ ราวกับงูยักษ์สีเขียวดำพุ่งออกจากรัง ตบเข้าที่ศีรษะของเสี่ยวชุนจื่อ
เสียง "ปัง" ดังขึ้น
ศีรษะของเสี่ยวชุนจื่อยุบเข้าไปในหน้าอกทันที ร่างไร้ศีรษะทรุดลงกับพื้น ก่อนจะล้มลงอย่างไร้ชีวิต
พลังอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะมีได้ ทำให้หยางฟ่านใจสั่นไหวอย่างรุนแรง
เพราะสิ่งนี้ไม่ใช่เพียงแค่พลัง แต่เป็นสิ่งเหนือธรรมชาติ!
……….