บทที่ 67 พบกันอีกครั้ง

เรื่องนี้จะมีตอนฟรีทั้งหมด 1-200 ตอน และ....ถ้ายอดกดไลก์เพิ่ม 100 ก็จะแถมให้ฟรี 20 ตอนครับ (ปล.เริ่มนับจาก 8700 นะ เช่นขึ้นไป 8800 ก็บวกให้ 20 ตอน ถ้ายอดมันขึ้นยันจบเรื่อง ก็เปิดให้ฟรีหมดอะ)

*ครบหมื่น แถม 100 ตอนไปอีก เอาเป็นว่าจำกัดวันด้วยแล้วกัน เพราะงี้ถ้าเกิดครบขึ้นมาแบบ 2 ปีต่อมาลืมแหง เอาถึง 1/4/2568 นะครับ ก็คือ 1 เมษายน*

แฟนเพจกดไลก์ได้ที่ ยักษาแปร | Facebook

บทที่ 67 พบกันอีกครั้ง

“นั่น! นั่น! นั่น! ก็แค่ท่าโพสท่าถ่ายรูปธรรมดานี่นา!”

หลี่เฉิงหน้าเสีย น้ำตาไหลพราก เถียงไม่ออกเลยสักคำ:

“ผมไม่รู้จริง ๆ นะครับพี่ใหญ่! จริง ๆ แล้ว…ผมก็อาจเคยสร้างปัญหาให้คนอื่นอยู่! ถ้าผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณจะฆ่าผม ผมก็ยอม! แต่คุณเข้าใจผมผิดจริง ๆ นะครับ! ผมไม่รู้จักอะไรที่ชื่อสโมสรอัจฉริยะนั่นเลยสักนิด!”

หลินเสวียนจ้องมองเขา

หลี่เฉิง เขาคุ้นเคยกับคนผู้นี้ดี…เคยเจอและร่วมงานกันมาหลายครั้ง เป็นคนเห็นแก่ตัวและกลัวตายชัด ๆ

อีตัวของเขากลับจริงใจกับเขาเหลือเกิน หลายครั้งที่ต้องมาแสดงบท “หญิงแกร่งช่วยสามี”

แต่หลี่เฉิงคนนี้กลับไม่เคยคิดช่วยอีกฝ่าย ยึดมั่นในหลักการ “เมื่อถึงคราวลำบากก็แยกย้ายกันไป” อย่างเคร่งครัดเสมอ

ดังนั้น…

จะถามอะไรจากปากหลี่เฉิงจึงไม่ใช่เรื่องยาก

แค่มีอันตรายถึงชีวิต เขาก็จะซื่อสัตย์เหมือนกับทีมอลล์จีนี่ ถามอะไรก็ตอบนั้น บางทีอาจจะตอบก่อนด้วยซ้ำ

คนเห็นแก่ตัวและกลัวตายอย่างนี้ ถ้าเขาบอกว่าไม่รู้ ก็แสดงว่าน่าจะไม่รู้จริง ๆ

หลี่เฉิงสะดุ้งตัวลุกพรวด:

“ผม…ผมนึกออกแล้ว! มันเป็นชุดภาพถ่าย! ช่างภาพระดับโลกคนหนึ่งมาถ่ายให้ผม…มีทั้งชุด! มีอัลบั้มภาพทั้งชุดเลย!”

“อยากดูมั้ยล่ะ? มันอยู่ใน…อยู่ในตู้ข้างนั้น! เปิดลิ้นชักล่างสุดก็เจอแล้ว! ผมพูดจริงนะ!”

เขาตกใจจนตัวสั่น หายใจติดขัด รีบส่ายหน้าไปทางตู้เสื้อผ้าอีกด้านของห้อง

……

หลินเสวียนเดินไปที่ตู้ เปิดลิ้นชัก แล้วก็พบอัลบั้มรูปที่หลี่เฉิงพูดถึง หรูหราทีเดียว ประดับด้วยด้ายทองและเงิน หน้าปกมีลายเซ็นที่อ่านไม่ออก เธอเปิดดู ทุกหน้าล้วนเป็นรูปหลี่เฉิงโพสท่า “ประธานบริษัทสุดหล่อ” หลี่เฉิงไม่ได้โกหกจริง ๆ รูปในอัลบั้มนี้กับรูปในกรอบรูปนั้น เป็นชุดเดียวกัน ทั้งชุดแต่งกาย ฉากหลัง แสงไฟ ทุกอย่างเหมือนกันหมด มีทั้งรูปนั่ง รูปยืน ดูเป็นทางการทุกภาพ มีทั้งกอดอก ล้วงกระเป๋า ยืนตรง และแน่นอนว่ามีรูปชูชี้ไปที่ท้องฟ้าด้วย ภาพถ่ายโปรไฟล์? ภาพนิ่งสำหรับงานแสดง? ภาพถ่ายแฟชั่น? หลินเสวียนไม่รู้จะเรียกภาพพวกนี้ว่าอะไร แต่ก็ประมาณนั้นแหละ เพื่อนในเฟซบุ๊กของพวกที่เป็นที่ปรึกษาขาย ก็มีภาพแนวนี้กันทุกคน ไม่ก็ขายบ้าน ขายรถ ขายประกัน ก็พวกนายหน้าสินเชื่อบัตรเครดิต

หลินเสวียนพลิกอัลบั้มไปที่หน้ารูปชูชี้ไปบนฟ้า จริงด้วย พอมาดูภาพทั้งหมดแล้ว รูปนี้ก็ไม่ดูแปลกอะไร แค่ท่าโพสธรรมดา ๆ ท่าหนึ่ง

“ถามแบบนี้ได้อะไรขึ้นมา?”

ทันใดนั้น

พี่แมวอ้วนตัวเต็มไปด้วยฝุ่นเดินเข้ามาจากข้างนอก

“ให้ฉันมาจัดการเอง”

ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!

กระสุนสี่นัดพุ่งทะลุต้นขาของหลี่เฉิงอย่างรวดเร็ว!

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”

เสียงหลี่เฉิงกรีดร้องลั่นคฤหาสน์ พรมหนา ๆ เปื้อนเลือดในพริบตา

“จะพูดหรือไม่พูด?”

พี่แมวอ้วนเล็งปืนไปที่หว่างคิ้วของหลี่เฉิง

“ผม...ผม...ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ! ฮือ ๆ ๆ ๆ ผมไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับสโมสรอัจฉริยะเลย...ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยจริง ๆ ครับ!”

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง เฉียบขาดเด็ดขาด ผ้าปูที่ขาวสะอาดถูกกระสุนเจาะเป็นรูพรุน โลกชั่วขณะนั้นเงียบสงบ

“ไอ้น้อง เขาไม่รู้จริง ๆ น่ะ”

หลินเสวียนพยักหน้า

เขาเข้าใจหลี่เฉิงมากกว่าพี่แมวอ้วน ถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมพูด แสดงว่าไม่รู้จริง ๆ

พี่แมวอ้วนมองหลินเสวียน แล้วยกมือขึ้นยอมแพ้:

“นายอยากรู้เรื่องสโมสรอัจฉริยะใช่ไหม? เรื่องนี้มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ...ฉันตามสืบมานานมากแล้ว ได้มาแค่ชื่อเดียวเท่านั้นเอง แล้วก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติมมาอีกเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

“พี่แน่ใจนะ ว่าเป็นคนของสโมสรอัจฉริยะที่ฆ่าพ่อของนาย?” หลินเสวียนจ้องพี่แมวอ้วนอย่างจับผิด:

“พี่สืบอะไรมาบ้าง?”

“ฉันได้มาแค่ชื่อนี้” พี่แมวอ้วนก้มมองศพหลี่เฉิงที่หัวแตกกระจาย กัดฟันแน่น:

“ถ้าไม่ใช่พวกมันที่ฆ่า ฉันจะมาเจอชื่อพวกมันได้ยังไง?”

“อย่ามานั่งเม้าท์มอยกันตรงนี้เลยนะไอ้หนู! นี่มันที่ไหนกัน ที่จะมาเม้าท์มอยกันได้? ไปกันเถอะ! อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว! ฉันอัดรถตู้เต็มคันแล้ว!”

พี่แมวอ้วนเตะร่างไร้ชีวิตของหลี่เฉิงล้มลง แล้วเรียกหลินเสวียนลงมา

“พี่นี่ก็น่าสนใจดีนะ” หลินเสวียนเดินตามมาพลางหัวเราะมองพี่แมวอ้วน

“บางทีก็โง่ ๆ บางทีก็ซื่อ ๆ บางทีก็โหดเหี้ยมจริง ๆ”

“เหอะ!”

พี่แมวอว้นทำหน้าเคร่งขรึมแล้วถ่มน้ำลาย

“ก็ไอ้หลี่เฉิงคนนั้นสมควรตาย!”

เช็ดมุมปาก พี่แมวอ้วนโกรธจัด

“เพราะนายเล่าเรื่องที่มันทำมาให้ฉันฟังน่ะสิ ฉันเองก็เคยมีลูกสาว ฉันทนฟังเรื่องแบบนี้ไม่ได้หรอก! คนแบบมันควรจะโดนรถบดให้แบนราบ!”

“ถ้าวันไหนนายมีลูกสาวบ้าง…นายก็จะเข้าใจฉันเหมือนกัน อยากจะฆ่ามันซ้ำ ๆ อีกหลายรอบ”

……

คว้าง!

ในลานบ้านของวิลล่า พี่แมวอ้วนปิดประตูรถตู้แรง ๆ มองก้อนทองคำ แท่งเพชรพลอย และเงินสดที่เต็มไปหมด

“รู้แล้วน่าจะเติมลมยางก่อนมา ดูสิ ยางแบนเลย”

“ไอ้หมอนี่มันรวยจริง ๆ ฉันขนมาทั้งรถบรรทุกก็ยังขนไม่หมด”

“นี่ เอาไป”

ซู่—

หลินเสวียนรับของที่พี่แมวอ้วนโยนมา

เป็นพลอยสีฟ้ารูปหัวใจชิ้นใหญ่ ใสราวกับกระจก งดงามสุด ๆ

“นายก็อย่ามาเปล่าเลย”

พี่แมวอ้วนหัวเราะ

“ของอย่างนี้ อาจจะแพงกว่าทองคำทั้งคันรถนี้ด้วยซ้ำ! แค่ขายยากหน่อย นายเอาไปเถอะ เอาไปให้แฟนอะไรอย่างนั้น”

พูดจบ เขาก็เดินอ้อมรถขนมปังคันที่บรรทุกแน่นขนัด นั่งลงประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์

“แน่ใจนะว่าไม่ขึ้นรถเหรอ?”

“ไม่เป็นไรครับ” หลินเสวียนส่ายหน้า “เวลาใกล้จะหมดแล้ว ขึ้นหรือไม่ขึ้นก็ไม่สำคัญแล้ว อีกอย่าง… รถขนมปังคันนี้ พี่แมวอ้วนอัดของจนแน่นเอี้ยด ถ้าไม่มีวิชาล่องหนล่องนั่งคงแทบจะเบียดตัวเข้าไปไม่ได้”

“งั้นเอาไปเถอะ”

หลินเสวียนโยนพลอยสีน้ำเงินเข้าไปในรถทางหน้าต่าง “ผมไม่เอาของไร้ประโยชน์นี่หรอก”

“เห้ย! ไอ้น้องนี่มันใจดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย! ทำเอาฉันอายเลย!” พี่แมวอ้วนหัวเราะคิกคักมองหลินเสวียน “ขอบคุณมากนะพวก! คราวนี้ล่ะ ฉันก็มีเงินทำแผนต่อไป แก้แค้นให้ลูกสาวและพ่อได้แล้ว!”

“ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมนะ ถ้ามีล่ะก็… ฉันต้องชวนนายกลับบ้านไปกินข้าวด้วย! ลองชิมฝีมือภรรยาฉันดู!”

“ฮ่า ๆ …” หลินเสวียนก็หัวเราะตามคำพูดของพี่แมวอ้วน

“แล้วภรรยาพี่ทำอาหารอะไรเก่งล่ะครับ?”

“เกี๊ยวไงล่ะ! อร่อยมากเลยนะ!” ทั้งสองสบตากัน แล้วหัวเราะกันนานทีเดียว

แต่…จะมีครั้งหน้าอีกไหมนะ? คงไม่มีแล้วล่ะ นี่แหละ เกี๊ยวที่กินไม่ได้ตลอดกาล

“ไปแล้วนะน้องชาย!”

“ไปเถอะครับ” หลินเสวียนโบกมือลา

บรืนน————

รถขนมปังคันหนักอึ้งสตาร์ทเครื่องยนต์ คนขับเหยียบคันเร่งสุดแรง แต่ยางรถก็ยังเคลื่อนตัวช้า ๆ

“เดี๋ยว!” หลินเสวียนตะโกนเรียก

“ห้ะ?” พี่แมวอ้วนเหยียบเบรกะทันหัน จากหน้าต่างฝั่งคนขับ หันมามองหลินเสวียน “มีอะไรเหรอน้องชาย?”

หลินเสวียนล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ท

“ผมอยากถามพี่อีกอย่างนะครับ หวังว่าพี่จะไม่รังเกียจนะครับ”

“เฮ้! เราสองคนจะมาเกรงใจกันทำไมกันล่ะ! ถามมาเลย!”

เสียงจิ้งหรีดร้องในยามเที่ยงคืนเงียบเหงาและน่าเศร้า น้ำในบ่อในสวนไหลแผ่วเบาไร้เสียง

หลินเสวียนมองพี่แมวอ้วน

“【พี่ยังจำได้ไหม...พ่อพี่ ลูกสาวพี่ ตายเพราะอุบัติเหตุตอนกี่โมงกันแน่？】”

……

รอยยิ้มบนใบหน้าของพี่แมวอ้วนแข็งค้างไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่มืดมน

มันควักบุหรี่ออกมา คาบไว้ในปาก

จุดไฟ

ค่อย ๆ พ่นควันสีขาวออกมา……

นานแสนนาน

“ฉันเคยดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ทางแยกมาแล้ว”

มันพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“ดูมาหลายรอบมากแล้ว”

มันกัดปลายบุหรี่แน่น

“ฉะนั้นเวลาที่เกิดอุบัติเหตุ เวลาที่พวกเขาเสียชีวิต...ฉันจะไม่มีวันลืมไป จำได้ทุกวินาทีเลย”

พ่นควันบุหรี่เป็นวงกลม พี่แมวอ้วนก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“เวลาคงก็ประมาณนี้แหละ”

หลินเสวียนยกข้อมือขึ้น พร้อมกับเสียงของพี่แมวอ้วนดังขึ้นมา——

“00：42” 【00：42】

บูม！！！！！

บูม！！！！！

บูม！！！！！

แสงสีขาวที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่าง

……

……

บนเตียงมุมหนึ่งของห้องนอน หลินเสวียนลืมตาขึ้น