บทที่ 58 ช่องว่างระหว่างวัย
บทที่ 58 ช่องว่างระหว่างวัย
กู่เสวียนเฉินมองผ่านคนของตระกูลหลงไป เห็นโลงศพขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้า มันกำลังเปล่งแสงสีทองออกมา แสงสีทองเปล่งมาจากอักขระกฎแห่งสวรรค์มากมาย ทั้งหมดนี้กำลังไหลเข้าสู่ร่างกายของคนตระกูลหลงที่นั่งขัดสมาธิอยู่รอบๆ!
ด้วยแสงสีทองนี้ ทำให้กลิ่นอายพลังของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง แม้แต่หลงถงเอ๋อที่เคยเจอ ก็ทะลวงไปยังขอบเขตราชันย์มนุษย์ขั้นปลายสุดเรียบร้อยแล้ว
ส่วนผู้อาวุโสระดับว่างเปล่าหลายคน ก็ยังได้ทะลวงไปยังขอบเขตหวนคืนสุญตาโดยตรง!
(ระดับว่างเปล่า แบ่งเป็นสองขอบเขต คือ ขอบเขตหวนคืนสุญตา ขอบเขตหวนคืนสัจธรรม)
หลงชิงอวิ๋นที่นำผู้แข็งแกร่งขอบเขตราชันย์มนุษย์ของตระกูลหลงมาเฝ้า เมื่อเห็นกู่เสวียนเฉินก็แค่นเสียง "กู่เสวียนเฉิน เจ้ากับมารดาเจ้าช่างมีเล่ห์เหลี่ยมยิ่งนัก กล้าหลอกลวงพวกเราทั้งตระกูล!"
หลังจากที่กู่เสวียนเฉินออกจากตระกูลหลง หลงชิงอวิ๋นก็ตรวจสอบค่ายกลของตระกูลหลงอย่างละเอียด ก็ไม่พบว่ามีใครมาทำอะไร
แสดงว่าเคล็ดวิชาค่ายกลที่กู่เสวียนเฉินใช้ควบคุมค่ายกลเมื่อกี้ น่าจะเป็นหลงซื่อเหนียงแอบสอนเขา
และถึงตระกูลหลงจะเน้นวิชาค่ายกล ถ้าไม่มีวิธีผ่านค่ายกลต่างๆ ที่บันทึกไว้ในแผนที่สมบัติ พวกเขาก็มาที่นี่ไม่ได้!
แต่ตอนนี้กู่เสวียนเฉินกลับบุกเข้ามาคนเดียว!
นี่แสดงว่า หลงซื่อเหนียงปลดผนึกค่ายกลบนแผนที่สมบัตินานแล้ว และดูทุกอย่างในแผนที่สมบัติ เพียงแต่ไม่ได้บอกตระกูล
มองหลงชิงอวิ๋นที่จากเดิมที่ดูต่ำต้อย ทว่าตอนนี้กลับมีจิตสังหารในสายตา กู่เสวียนเฉินก็พูด "งั้นเจ้าจะทำยังไง?"
หลงชิงอวิ๋นแค่นเสียง "เจ้าฆ่าบุตรชายข้า หลงปิน แล้วยังหลอกให้คนของตระกูลข้าขายหน้ากลางถนน วันนี้เจ้ามาที่นี่ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปหรือ?"
หลงชิงอวิ๋นโบกมือ คนของตระกูลหลงก็เข้ามาล้อม
ถึงจะมีผู้แข็งแกร่งหลายคนกำลังรับมรดก แต่เพื่อความปลอดภัย คนที่ถูกทิ้งไว้ให้เฝ้า ย่อมไม่ใช่คนอ่อนแอ
กู่เสวียนเฉินมีจิตสังหารในสายตา แต่จู่ๆ ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว "ข้าต้องการแค่แหวนมิติบนโลงศพเท่านั้น ที่เหลือข้าไม่ยุ่ง"
หลงชิงอวิ๋นหัวเราะ "กู่เสวียนเฉิน เจ้าคิดว่ามันง่ายไปหรือที่เจ้าจะเอาไป? ถึงเจ้าจะมีพรสวรรค์ด้านค่ายกลบ้าง แล้วไง?"
"ตอนนี้ตระกูลหลงของพวกเราได้มรดกของนักบุญแล้ว ไม่ต้องพูดถึงแคว้นว่านกู่ แม้แต่ในดินแดนเฉียนเสีย พวกเราก็มีที่ยืน เจ้าเอาอะไรมาต่อรองกับข้า?"
"ฆ่ามัน!"
ตูม... ตูม...
หลงชิงอวิ๋นสั่งจบ พื้นที่ทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับแผ่นดินไหว ภูเขาลูกแล้วลูกเล่าสั่นสะเทือน!
แม้แต่คนของตระกูลหลงที่กำลังรับมรดก ก็ลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ!
แกร๊ก... แกร๊ก...
มีเสียงเหมือนกระจกแตกดังขึ้น ทุกคนเห็นทุกอย่างตรงหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่วงลงมา!
ไม่นาน พวกเขาก็ปรากฏตัวในเทือกเขากู่อวี่!
ถึงสิ่งต่างๆ ในซากโบราณสถานจะยังอยู่ แต่อาคารต่างๆ พังทลายลงมาหมดแล้ว!
แม้แต่ใจกลางของซากโบราณสถาน ก็เหลือแค่โลงศพที่เปล่งแสงสีทอง มีอักขระกฎแห่งสวรรค์พุ่งออกมา
มิติแตกสลาย!
ทุกคนรู้ว่า นี่คือมีคนใช้พลังอันแข็งแกร่ง ทำลายกฎแห่งมิติของซากโบราณสถาน ทำให้โลกเล็กๆ ในซากโบราณสถานที่ซ่อนอยู่ในแผ่นศิลา ปรากฏออกมา!
"ซากโบราณสถานนักบุญบรรพกาล เป็นสิ่งที่คนป่าเถื่อนในหนานหวงอย่างพวกเจ้าจะยุ่งได้หรือ? ไสหัวไปซะ ไม่งั้นก็ตาย!"
มีเสียงตะโกนดังขึ้น ทุกคนเงยหน้าขึ้น เห็นผู้แข็งแกร่งมากมายลอยอยู่บนท้องฟ้า มีกลิ่นอายอันทรงพลังแผ่ออกมา!
"ขอบเขตหวนคืนสัจธรรม? พวกท่านเป็นผู้แข็งแกร่งจากดินแดนเฉียนเสีย?"
ทุกคนตกใจ!
การลอยอยู่บนท้องฟ้า มีแค่ผู้แข็งแกร่งขอบเขตหวนคืนสัจธรรม ซึ่งเป็นขอบเขตสูงสุดของระดับว่างเปล่าเท่านั้น ถึงแคว้นว่านกู่จะเป็นที่รวมตัวของผู้ฝึกยุทธ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในหนานหวง แต่ขอบเขตหวนคืนสุญตาก็เป็นขอบเขตสูงสุดแล้ว!
ไม่มีใครสามารถเข้าใจแก่นแท้ของขอบเขตหวนคืนสัจธรรมหลังจากขอบเขตหวนคืนสุญตาได้!
ดังนั้น ผู้แข็งแกร่งขอบเขตหวนคืนสัจธรรมที่อยู่ตรงหน้า ต้องเป็นผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสีย!
"ผู้อาวุโสทุกท่าน รบกวนแล้ว พวกข้าจะไปเดี๋ยวนี้..."
ถึงจะสนใจซากโบราณสถานนักบุญบรรพกาลมาก แต่เมื่อเจอกับผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสีย ก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน
โดยเฉพาะเมื่อกี้เห็นผู้ฝึกยุทธ์เหล่านี้ใช้สมบัติต่างๆ ทำลายมิติของซากโบราณสถาน พวกเขาก็ยิ่งหวาดกลัว
"แค่ขอบเขตหวนคืนสัจธรรม ก็กล้าโอหังที่นี่?"
แต่ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงตะโกนอย่างดูถูกดังขึ้น!
ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น แม้แต่กู่เสวียนเฉินก็ยังตกใจ ในหนานหวงยังมีผู้ฝึกยุทธ์ที่ไม่กลัวตายแบบนั้นอีกหรือ?
เมื่อกู่เสวียนเฉินมองผ่านฝูงชนไปตามเสียง เขาก็แทบจะร้องไห้ออกมา!
คนที่ตะโกนไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฉื่อหั่วที่เขาคิดว่าสุขุมรอบคอบที่สุด!
กู่เสวียนเฉินตะโกนในใจว่า นี่เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือไง? ตอนที่เจอกับทุกกองกำลังในแคว้นว่านกู่ ตนเองยังต้องใช้วิธีต่างๆ ทว่าตอนนี้ พวกเขาเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหวนคืนสัจธรรมจากแดนเฉียนเสียเชียวนะ!
ผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสียที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า มองลงมาที่คนของนิกายเซียวเหยา "คนป่าเถื่อนจริงๆ ไม่กลัวตายสินะ?"
"กลัวตาย พวกเจ้าต้องสังหารพวกข้าให้ได้ก่อน มีท่านประมุขน้อยของพวกข้าอยู่ที่นี่ พวกเจ้ามีทางเลือกแค่สองทาง ไม่ตายก็ไสหัวไป!"
ฉื่อหั่วพูดอย่างภาคภูมิใจ เอาคำพูดของผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสียเมื่อกี้มาพูดกลับ
ทำให้ผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสียหลายคนสนใจ "จริงหรือ? เรียกประมุขน้อยของพวกเจ้าออกมา พวกเราจะดูว่าเขาเป็นใคร!?"
"ได้ ในเมื่อพวกเจ้าไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ รอให้ข้าไปคารวะท่านประมุขน้อยก่อนเถอะ แล้วพวกเจ้าจะรู้เอง!"
ฉื่อหั่วตะโกนจบ คนของนิกายเซียวเหยาก็วิ่งไปทางกู่เสวียนเฉิน
"พี่ใหญ่..." ฉีหงกั๋วที่มากับนิกายเซียวเหยา รีบดึงฉีหมิงที่กำลังจะวิ่งเอาไว้ "พวกนั้นเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหวนคืนสัจธรรมนะ!"
ฉีหมิงพูดเบาๆ "ผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสียก็แล้วไง? ต่อหน้าท่านผู้อาวุโสกู่ ก็แค่ก้อนอึ!"
"เจ้าคิดว่าคนของนิกายเซียวเหยาเบื่อชีวิตแล้วหรือไง? ลองคิดถึงสิ่งที่พวกเราได้มาช่วงนี้สิ ลองคิดถึงห้องของท่านผู้อาวุโสกู่ ตามท่านผู้อาวุโสกู่ไป ย่อมได้รับผลประโยชน์มากมาย!"
ฉีหงกั๋วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดถึงการเข้าใจวิถีแค่ไม่กี่วัน ตนเองก็ทะลวงไปยังระดับว่างเปล่าขั้นปลายแล้ว ก็กัดฟัน พาคนของตระกูลฉีตามไป
ผู้ฝึกยุทธ์จากแดนเฉียนเสียที่อยู่ด้านบน มองคนที่อยู่ด้านล่าง ยกเว้นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหวนคืนสุญตาไม่กี่คนแล้ว คนอื่นๆ อยู่ระดับว่างเปล่าและขอบเขตราชันย์มนุษย์ ต่างก็พากันส่ายหน้า
แต่ผู้ฝึกยุทธ์ในแคว้นว่านกู่ที่มองภาพนี้ ต่างก็ตกใจ!
พวกเขารู้จักพลังของตระกูลฉีเป็นอย่างดี พวกเขาเองก็เคยเห็นคนของนิกายเซียวเหยาในงานแต่งงาน!
แต่แค่ไม่กี่วัน ขอบเขตของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก นี่เป็นไปได้ยังไง?
หรือว่าพวกเขาสามารถต่อกรกับผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหวนคืนสัจธรรมได้จริงๆ?
ถึงจะรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เห็นความมั่นใจบนใบหน้าของพวกเขา ทุกคนก็อดสงสัยไม่ได้
"คารวะท่านประมุขน้อย!"
"คารวะคุณชายกู่!"
ทุกคนมาถึงหน้ากู่เสวียนเฉิน ก็คำนับพร้อมกัน!
"นี่คือท่านประมุขน้อยที่พวกเจ้าบอกว่าไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตา?"
มองแวบเดียว ก็พบว่ากู่เสวียนเฉินอยู่แค่ขอบเขตถ้ำสวรรค์ขั้นกลาง ผู้แข็งแกร่งขอบเขตหวนคืนสัจธรรมที่อยู่บนท้องฟ้าก็ตกใจจนเกือบจะตกลงมา
"พวกเจ้า... พวกเจ้า..."
เห็นความภาคภูมิใจในสายตาของทุกคน กู่เสวียนเฉินก็อดถามตัวเองไม่ได้ว่า ช่องว่างระหว่างวัยของเขากับพวกเขา มันกว้างใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือ?
