บทที่ 57 คุณชายกู่ พวกเราไม่ตามไปแล้ว
บทที่ 57 คุณชายกู่ พวกเราไม่ตามไปแล้ว
เมื่อมิติผันผวน ทุกคนก็เข้ามาในซากโบราณสถานแล้ว
นี่คือตำหนักที่กว้างใหญ่มาก แม้จะมีคนหลายร้อยคนยืนอยู่ ก็ยังไม่รู้สึกแออัดแม้แต่น้อย
พวกเขามองไปรอบๆ บนพื้นมีศพมากมาย รอบๆ ยังมีผู้ฝึกยุทธ์ที่เข้ามาก่อน กำลังนั่งขัดสมาธิเพื่อพักฟื้น
"ท่านประมุขนิกายเมิ่ง..."
"ท่านผู้เฒ่าฉิน..."
เห็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับว่างเปล่าที่โด่งดังในแคว้นว่านกู่หลายคน กำลังบาดเจ็บพักฟื้นอยู่ ทุกคนที่อยู่ตรงนี้สีหน้าก็เปลี่บยแปลง
จากนั้นก็มองไปที่ทางแยกมากกว่าสิบสายที่อยู่ด้านหน้า เหมือนทางเดินยาว แต่ละทางเดินเต็มไปด้วยความมืดที่มองไม่เห็นก้น!
ทุกคนรู้ว่า ถ้าเลือกถูก พวกเขาอาจจะเข้าใกล้ซากโบราณสถานนักบุญบรรพกาลมากขึ้น แต่ถ้าเลือกผิด คนที่บาดเจ็บหรือต้องนอนตายบนพื้นในนี้ อาจจะเป็นพวกเขา!
"คุณชายกู่ เจ้าเชี่ยวชาญค่ายกล ไม่ทราบว่าเจ้ามองออกไหม?"
แต่ละคนมีวิชาเฉพาะทาง ถึงวิทยายุทธ์ของทุกคนจะแข็งแกร่งกว่ากู่เสวียนเฉินมาก แต่เมื่อเจอปัญหายากๆ แบบนี้ พวกเขารู้ว่าปรมาจารย์ค่ายกลน่าเชื่อถือกว่า
และการกระทำของกู่เสวียนเฉินเมื่อกี้ ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกว่า คนที่เชี่ยวชาญค่ายกลมากที่สุดในนี้ น่าจะเป็นกู่เสวียนเฉิน
กู่เสวียนเฉินมองไปข้างหน้า ยิ้มกล่าว "วัฏจักรเก้าภพ ไม่ยาก"
ทุกคนตาเป็นประกาย "คุณชายกู่รู้วิธีเข้าไป?"
กู่เสวียนเฉินยักไหล่ ยิ้ม "กฎเดิม สามตระกูลสุดท้ายถูกคัดออก"
ทุกคนตกใจ "อะไรนะ? เจ้าจะทำเหมือนเดิมอีกแล้ว?"
"นี่เจ้ากำลังปล้นพวกเราชัดๆ!"
กู่เสวียนเฉินยิ้ม "คนที่ไม่อยากจ่าย ก็ไปลองเสี่ยงดวงเอาเองสิ"
"อ๊า... อ๊าก."
"เร็ว... หนีเร็ว..."
ในตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนด้วยความหวาดกลัวดังขึ้น พวกเขาเห็นคนมากมายคลานออกมาจากทางเข้าทางเดินหลายสาย
"นี่..."
เห็นผู้แข็งแกร่งระดับว่างเปล่าที่โด่งดัง บ้างก็เสื้อผ้าและเส้นผมถูกไฟไหม้ บ้างก็มีน้ำแข็งเกาะอยู่เต็มตัว บ้างก็...
เห็นฉากเช่นนี้ ทุกคนต่างก็พากันตกใจ!
"กู่เสวียนเฉิน... สวรรค์มีทางไม่ไป เจ้าดันกลับมาลงนรก!"
ในตอนนั้น ในกลุ่มคนที่ดูน่าสงสาร ก็มีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาหากู่เสวียนเฉินด้วยความโกรธ
"นี่... ผู้เฒ่าของตระกูลหาน?"
มองชายชราที่คิ้วและเส้นผมที่ถูกไฟไหม้หมดเกลี้ยงจนหัวล้าน กู่เสวียนเฉินย่อมมองไม่ออกในตอนแรก
ผู้เฒ่าของตระกูลหานหัวเราะ "ดี ดีมาก... เจ้าให้ตระกูลฉีทำลายตระกูลหาน วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเจ้า!"
หลังจากที่ตระกูลหานถูกทำลาย ผู้เฒ่าของตระกูลหานที่สิ้นหวัง ได้ยินว่าซากโบราณสถานนักบุญบรรพกาลปรากฏขึ้น เดิมทีเขาอยากจะมาเสี่ยงดวง แต่พี่น้องสองคนที่หนีตายมาพร้อมกับเขา ได้สิ้นชีวิตลงในทางเดินแล้ว
ถึงเขาจะรอดมาได้ แต่เขาก็บาดเจ็บสาหัส และรู้ว่าตนเองไม่สามารถสู้กับใครได้อีกแล้ว แต่พอเมื่อเห็นหน้ากู่เสวียนเฉิน เขาก็เต็มไปด้วยโทสะ! เขากู่ร้องตะโกน จากนั้นร่างกายของเขาก็บวมพอง เหมือนลูกโป่งที่ถูกสูบลม ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่า!
"เขา... เขาจะระเบิดตัวเอง!"
สัมผัสได้ถึงพลังปราณวิญญาณและกฎแห่งสวรรค์ที่พุ่งเข้าไปในร่างกายของผู้เฒ่าตระกูลหานอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็รีบหนีไปด้วยความหวาดกลัว
การระเบิดตัวเองของผู้แข็งแกร่งระดับว่างเปล่าที่ยอมสละชีวิต พลังทำลายล้างมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น! พื้นที่ในตำหนักมีแค่นี้ ทุกคนอาจจะโดนลูกหลง แต่ตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง!
"ทุกท่าน ขออภัยด้วย โทษทีที่พวกท่านโชคร้าย!"
เมื่อร่างกายขยายใหญ่ถึงขีดสุด ผู้เฒ่าตระกูลหานก็พุ่งเข้าหากู่เสวียนเฉินด้วยความบ้าคลั่ง
"คุณชายกู่ เจ้าช่วยชี้ทางให้พวกเราหน่อยได้ไหม? พวกเราจะขอบคุณเจ้าอย่างมาก!"
"คุณชายกู่ ช่วยหน่อย พวกเราจะตอบแทนบิดามารดาของเจ้า!"
ในขณะที่ทุกคนกำลังตกใจ พวกเขาก็ยังไม่ลืมขอให้กู่เสวียนเฉินชี้ทาง เพราะถ้ากู่เสวียนเฉินตาย พวกเขาคงผ่านค่ายกลวัฏจักรเก้าภพได้ยากขึ้น
กู่เสวียนเฉินแสยะยิ้ม "อยากจะผ่านด่านนี้ ก็เตรียมหินวิญญาณให้พร้อมก็พอ"
พูดจบ กู่เสวียนเฉินก็ทำมือมุทรา ทันใดนั้นก็มีแสงสีดำพุ่งออกมาจากทางเดินแต่ละสาย ราวกับใยแมงมุม มัดร่างผู้เฒ่าตระกูลหานเอาไว้
"กู่เสวียนเฉิน เจ้า... เจ้า..."
ผู้เฒ่าตระกูลหานที่ร่างกายขยับไม่ได้ ก็พบว่าพลังที่บ้าคลั่งในร่างกายถูกระงับ ร่างกายก็หดเล็กลงเรื่อยๆ
ตุ้บ...
เมื่อใยแมงมุมรัดแน่นขึ้น เกิดเสียงดังขึ้น ผู้เฒ่าตระกูลหานยังพูดไม่จบ ก็ระเบิดกลายเป็นหมอกเลือด!
ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ตกตะลึง มองกู่เสวียนเฉินด้วยความหวาดกลัว!
นี่คือวิชาของปรมาจารย์ค่ายกลงั้นหรือ?
แต่ทำไมเขาถึงสามารถควบคุมพลังค่ายกลในซากโบราณสถานได้?
หรือว่าเขาได้มรดกของซากโบราณสถานมาแล้ว? ไม่ เป็นไปไม่ได้ เขาก็เพิ่งเข้ามาเช่นกันนี่?
ทุกคนมีคำถามมากมายในใจ และล้มเลิกความคิดที่จะจับกู่เสวียนเฉินเมื่อกี้
แม้แต่การระเบิดตัวเองของท่านผู้เฒ่าตระกูลหานที่อยู่ระดับว่างเปล่าขั้นกลางก็ยังไม่มีผล พวกเขาจะทำอะไรได้อีก?
กู่เสวียนเฉินยิ้ม "ทุกท่านยังอยากจะไปต่อหรือไม่?"
"ไป... ไป..."
ถึงจะมีคำถามมากมายในใจ แต่ทุกคนก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อมรดกนักบุญไปได้ พวกเขาจึงได้หยิบหินวิญญาณออกมาอีกครั้ง เพื่อเริ่มประมูล
แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ที่เข้ามาก่อน หลังจากที่รู้กฎของกู่เสวียนเฉินแล้ว ก็เข้าร่วมด้วยเช่นกัน
หลังจากการประมูล นอกจากสามกองกำลังที่ถูกคัดออกแล้ว คนอื่นๆ ก็ผ่านทางเดินค่ายกลวัฏจักรเก้าภพไปอย่างราบรื่นภายใต้การนำของกู่เสวียนเฉิน
แต่เส้นทางต่อจากนี้ไปข้างหน้า ทุกคนก็ไม่รู้ว่า มันเป็นเพราะนักบุญทิ้งบททดสอบไว้มากเกินไป หรือเพราะกู่เสวียนเฉินจงใจพาพวกเขาอ้อมเพื่อเอาหินวิญญาณกันแน่?
ผ่านไปสองวัน พวกเขาผ่านอุปสรรคทั้งหมดมาได้อย่างราบรื่น เพียงแต่หินวิญญาณบนตัวพวกเขาก็เหลือน้อยลงเรื่อยๆ!
แน่นอนว่าก็มีคนที่ลองใช้กำลัง แต่หลังจากที่กู่เสวียนเฉินใช้ค่ายกลต่างๆ ในซากโบราณสถานทำลายกองกำลังเหล่านี้แล้ว ก็ไม่มีใครกล้าคิดแบบนั้นอีก
ในที่สุดก็มีคนอดไม่ได้ที่จะถาม "คุณชายกู่ บอกความจริงกับพวกเรามาเถอะ เจ้าได้มรดกของซากโบราณสถานนักบุญบรรพกาลมาแล้วใช่หรือไม่?"
ทันใดนั้น ทุกคนก็มองกู่เสวียนเฉินด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
ค่ายกลต่างๆ ในซากโบราณสถาน กู่เสวียนเฉินใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว เหมือนกับบ้านของเขาเอง
กู่เสวียนเฉินยักไหล่ ยิ้มตอบ "คนที่อยากตามมาก็ให้หินวิญญาณ คนที่ไม่อยากตามก็จากไปได้ทุกเมื่อ"
"นี่...ช่างเถอะๆ นิกายเทียนหลิงของข้าไม่มีหินวิญญาณแล้ว พวกเราไปเสี่ยงดวงเองดีกว่า!"
"ตระกูลฉินของข้าก็ไม่ไหวแล้ว!"
ถึงที่นี่จะมีกฎแห่งสวรรค์มากมาย แม้แต่การฝึกฝนอยู่ที่เดิมก็ยังคุ้มค่ากับหินวิญญาณที่เสียไป แต่ตอนที่พูดประโยคนี้ ทุกคนก็ยังคงรู้สึกผิดหวัง
ถ้ากู่เสวียนเฉินได้มรดกแล้ว พวกเขาตามไปก็ไม่มีประโยชน์!
ถ้ากู่เสวียนเฉินยังไม่ได้มรดก ด้วยความเข้าใจในซากโบราณสถานของเขา ถ้ายังฝืนตามไปอีก จะแย่งชิงกับกู่เสวียนเฉินได้งั้นหรือ?
กู่เสวียนเฉินส่ายหน้าอย่างจนใจ จากนั้นเขาเดินผ่านค่ายกลชั้นสุดท้ายไป
บางคนมักจะยอมแพ้ก่อนที่จะประสบความสำเร็จ ถ้าพวกเขายืนหยัดอีกนิด พวกเขาก็จะเข้าไปในใจกลางของซากโบราณสถานได้!
"กู่เสวียนเฉิน?"
พึ่งผ่านค่ายกลไป กู่เสวียนเฉินก็ถูกคนของตระกูลหลงหลายคนที่เข้ามาในใจกลางของซากโบราณสถานก่อนแล้ว ขวางทางเอาไว้
