บทที่ 36 กุ้งจักรพรรดิ!

แต่ละท่าแปลกประหลาด หนักอึ้งยิ่งนัก ราวกับมีแรงกดพันชั่ง!

ยกสองมือขึ้นสูง ดุจโอบอุ้มพระจันทร์พระอาทิตย์!

ทุกการเคลื่อนไหวแฝงความหมายลึกล้ำ คนธรรมดามองเห็นแค่ท่าทางประหลาด แต่ถ้าเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งอยู่ที่นี่จะมองออกถึงความพิเศษ!

ขณะที่เป่ยเฟิงฝึกท่าทางประหลาดนี้ เลือดลมในร่างไหลเวียนเร็วกว่าคนปกติมาก!

เพราะเลือดหมุนเวียนเร็วเกินไป ความร้อนมากมายจึงระเหยออกมาจากรูขุมขนของเป่ยเฟิง

ในที่สุด พอทำท่าประกอบวิธีหายใจแสงสว่างครบหนึ่งรอบพอดี แสงอาทิตย์ก็ปรากฏ!

อาจเป็นเพราะผ่านพ้นจิตมารได้ วิธีหายใจแสงสว่างของเป่ยเฟิงจึงก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว แสงขนาดเท่าแท่งดินสอพุ่งมา สีคริสตัลแกมม่วง

"ปะทะๆ!"

เสียงกระดูกดังสนั่น ในท้องเป่ยเฟิงราวกับมีระเบิดลูกหนึ่งระเบิดออก!

แสงพุ่งกระจายไปทั่วร่าง ร่างกายทั้งหมดแผ่รัศมีขาวนวล ดุจหยกขาว!

หอกจ้าวแห่งน้ำแข็งก็ปล่อยความเย็นออกมามากมาย พลังยาของผลเลือดก็ไม่ยอมแพ้!

ทั้งสามสิ่งปะทะกันระหว่างการทำลายและการเกิดใหม่ ก่อเกิดเป็นพลังพิเศษ หล่อหลอมร่างเป่ยเฟิงทั้งร่าง!

ถ้าเปรียบร่างกายเป่ยเฟิงเป็นเหล็ก พลังที่เกิดจากการรวมตัวของทั้งสามสิ่งก็คือค้อน ทุบตีร่างเป่ยเฟิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ค่อยๆ บีบสิ่งสกปรกออกจากร่างเป่ยเฟิง ทำให้แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น!

ไอขาวมากมายระเหยออกจากร่างเป่ยเฟิง เป็นเพราะเลือดไหลเวียนเร็วเกินไป อุณหภูมิในเส้นเลือดสูงเกินไป

เลือดที่มีพลังจากการรวมตัวของทั้งสามสิ่ง ชะล้างทุกซอกทุกมุมในร่างกาย!

หนึ่งรอบ สองรอบ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา จนครบหนึ่งร้อยแปดรอบ เลือดจึงค่อยๆ ช้าลงเหมือนรถที่น้ำมันหมด ค่อยๆ สงบลมปราณที่พลุ่งพล่าน

"โฮก!"

เป่ยเฟิงสูดลมหายใจ แล้วคำรามยาว!

เสียงคำรามดังดุจมังกรและเสือ ก้องกังวานไม่ขาดสาย ทำให้ฝูงนกตกใจบินขึ้นมากมาย!

"วิธีหายใจแสงสว่างถึงขั้นชำนาญแล้ว!"

เป่ยเฟิงดีใจมาก การก้าวหน้าเร็วขนาดนี้เป็นความสุขที่ไม่คาดคิด

มองดูค่าสถานะตัวเอง พบว่าเปลี่ยนไปมากแล้ว!

เป่ยเฟิง มนุษย์ (นักตกปลาระดับ 1!)

พลังกาย 28

ความเร็ว 26

จิตใจ 34

วิชายุทธ์: วิธีหายใจแสงสว่าง ขั้นชำนาญ!

อาวุธ: หอกจ้าวแห่งน้ำแข็ง

ยังขาดอีก 6,900 คะแนนประสบการณ์จึงจะอัพเกรดเป็นนักตกปลาระดับ 2!

"พัฒนาได้มากจริงๆ! โดยเฉพาะค่าจิตใจ สูงกว่าคนทั่วไปเป็นสองเท่าแล้ว!"

เป่ยเฟิงพึมพำ รู้สึกถึงพลังระเบิดที่เต็มเปี่ยมในร่าง หมัดเดียวคงสามารถชกวัวตายได้!

"ตอนนี้พละกำลังทั้งตัวของฉันคงไม่ต่ำกว่าห้าหกร้อยกิโล ส่วนความเร็วยังต้องพัฒนาอีก แต่วิ่งร้อยเมตรน่าจะต่ำกว่าสิบวินาทีแน่ๆ!"

เป่ยเฟิงคาดเดา แต่เพราะไม่มีการทดสอบจริง เขาจึงไม่แน่ใจ

เป่ยเฟิงก้าวเร็วดุจบิน คล่องแคล่วราวกับลิง เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วในป่า บางก้าวเพียงก้าวเดียวก็ไปได้หลายเมตร!

"ไอ้โง่! ฉันเลี้ยงพวกแกไว้ทำไม! เรื่องเล็กแค่นี้ก็ทำไม่สำเร็จ! ฉันหมดความอดทนแล้ว!"

เว่ยฮุ่ยโกรธจัดในห้องทำงาน ทำให้คนทั้งบริษัทหวาดกลัว ทุกคนไม่เคยเรียบร้อยขนาดนี้มาก่อน กลัวจะโดนลูกหลง

เว่ยฮุ่ยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้แล้วโมโหจนควันออกหู เมื่อครู่ลูกน้องบอกว่าเล่าเฮยหายตัวไป!

"ไอ้บ้า! แกจะหาขึ้นสวรรค์หรือไง? อย่าให้ฉันเจอแกนะ!"

เว่ยฮุ่ยโกรธจนตัวสั่น พวกนักเลงรุ่นแรกโดนซ้อมจนไม่กล้าไปอีก ส่งมือสังหารของตัวเองไป ผลคือหายเงียบไม่เห็นแม้แต่เงา

เว่ยฮุ่ยไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว ตัดสินใจจะออกไปคุยกับเป่ยเฟิงด้วยตัวเอง

"เตรียมรถให้ฉันคันหนึ่ง ยกเลิกตารางงานบ่ายนี้ทั้งหมด"

เว่ยฮุ่ยโทรศัพท์สั่งการ

"ฉันอยากรู้นักว่าแกกินหัวใจเสือหัวใจหมีมาหรือไง ถึงได้กล้าขนาดนี้!"

เว่ยฮุ่ยในฐานะเศรษฐีอสังหาริมทรัพย์ สร้างตัวมาจากการรื้อถอนบ้านเรือน มือไม้จึงไม่ค่อยสะอาดนัก ถ้าไอ้หมอนั่นไม่รู้จักกาลเทศะ ตนก็แค่หาแพะรับบาปสักคน ต้องกำจัดอุปสรรคให้ได้!

เป่ยเฟิงกลับถึงบ้าน ตักน้ำอาบ ทุกครั้งร่างกายจะมีคราบสกปรกมากมาย

ตอนแรกแค่เหงื่อสีเทา ต่อมากลายเป็นเหงื่อสีเทาดำ ตอนนี้กลายเป็นคราบเหนียวเหนอะหนะมีเส้นเลือดปนอยู่ไปแล้ว

ไป๋เซี่ยงมองเป่ยเฟิงด้วยสีหน้าแปลกๆ อยากถามนักว่ากุ้งตัวใหญ่ขนาดนี้มาจากไหน

แม้สมองจะไม่ค่อยดี แต่ไม่ได้โง่ รู้ดีว่ากุ้งยาวสามเมตรหมายความว่าอะไร ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ากุ้งจะโตได้ขนาดนี้!

"มาเถอะ ไป๋เซี่ยง ช่วยฉันแล่กุ้งนี่หน่อย"

เป่ยเฟิงมองกุ้งยักษ์อย่างปวดหัว ตัวใหญ่ก็ว่าไปอย่าง แถมเปลือกยังแข็งขนาดนี้ รู้สึกเหมือนหนูลากเต่า ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

"อ้อ จะแล่ยังไงครับ?"

ไป๋เซี่ยงรับมีดจากมือเป่ยเฟิง ชี้ไปที่กุ้งจักรพรรดิ

"ง่ายๆ ไม่ต้องเอาหัวกับตัว เอาแค่เนื้อก้อนใหญ่ตรงหาง กับก้ามพวกนี้ก็พอ"

เป่ยเฟิงบอก

"เคร้ง!"

"กรุ๋งกริ๋ง!"

ไป๋เซี่ยงถือมีดใหญ่ฟันลงตรงรอยต่อระหว่างเนื้อหางกับลำตัว!

แต่กลับมีเสียงดังสองเสียง หนึ่งคือเสียงมีดปะทะเปลือกกุ้งจักรพรรดิ อีกเสียงคือมีดหักเป็นสองท่อนร่วงลงพื้น

"เถ้าแก่ อย่าโทษผมนะ ต้องโทษมีดเนี่ยไม่แข็งแรง"

ไป๋เซี่ยงมองเป่ยเฟิงด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

"ไม่โทษนาย..."

เป่ยเฟิงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพูด มองกุ้งจักรพรรดิอย่างน้ำลายไหล แต่แล่ไม่ออกเสียนี่!

"ฉันไม่เชื่อว่าจะทำไม่ได้! ไป๋เซี่ยง ไปร้านเครื่องมือซื้อเครื่องตัดเหล็กมาสักตัว!"

เป่ยเฟิงเอาจริงแล้ว วันนี้ต้องกินให้ได้!

ไม่ต้องรอนาน หรือพูดอีกอย่างคือแรงขับดันของคนหิวนั้นไม่มีที่สิ้นสุด!

ไม่นานไป๋เซี่ยงก็ถือเครื่องตัดเหล็กขนาดเล็กกลับมา เป่ยเฟิงใส่ใบตัด เปิดสวิตช์!

"ฉี่!"

เสียงที่ทำให้รู้สึกรำคาญใจดังขึ้น ได้ยินแต่ไกล

เป่ยเฟิงจ่อเครื่องตัดที่ก้ามใหญ่ของกุ้งจักรพรรดิแล้วลงมือทันที ประกายไฟกระเด็นวูบวาบ

เครื่องตัดค่อยๆ กินลึกเข้าไป แม้จะช้าแต่ก็ทำให้เป่ยเฟิงเห็นความหวัง

จากนั้นก็โยนเครื่องตัดให้ไป๋เซี่ยง ส่วนตัวเองกลับเข้าห้องดูทีวีอย่างสบายใจ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ไป๋เซี่ยงอุ้มก้ามใหญ่มาหาเป่ยเฟิงอย่างตื่นเต้น

เป่ยเฟิงพูดชมเชยสองสามประโยค แล้วเดินเข้าครัว เตรียมลองชิมรสชาติของกุ้งจักรพรรดิ

จุดฟางข้าวหลายกำให้ติดไฟ ใส่ไม้ไผ่แห้ง และกิ่งไม้ที่ผ่าไว้แล้วลงไป ไม่นานไฟก็ลุกโชน

เป่ยเฟิงเทน้ำใส่หม้อ แล้วเอาฝาหม้อนึ่งวางบนน้ำ นำก้ามใหญ่วางลงไป ใช้ไฟแรงปรุง

ส่วนตัวเองไปเตรียมเครื่องปรุง น้ำปลาเล็กน้อย พริกขี้หนูนิดหน่อย โรยผักชีเล็กน้อย

อาหารทะเลต้องรักษาความสด เครื่องปรุงต้องไม่มากเกินไป ไม่อย่างนั้นจะกลบรสชาติดั้งเดิมของอาหารทะเล