บทที่ 244 แข็งแกร่งที่สุดรองจากเทพมาร
หลังจากพูดจบ นางก็รู้สึกว่าตัวเองพูดเสียงดังไปหน่อย รีบหันไปมองจินเป่าเอ๋ออีกครั้ง
พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังหลับอยู่ ก็ถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะหันมามองปีศาจน้อยข้างๆด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ตอนนี้เธอไม่มีข้อสงสัยใดๆ เลยว่าแม่มังกรในห้องจะตื่นขึ้นมา!
"ว้าว~ พี่สาวเก่งจัง!!"
มารน้อยมองด้วยความชื่นชมเต็มใบหน้า! ไม่มีใครสังเกตเลยว่าเงาบนเตียงได้หายไปแล้ว…
ทันใดนั้น เสียงอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นกลางอากาศ "งั้นเจ้ารู้ไหมว่าเทพมารอยู่ที่ไหน"
พี่สาวมารเอื้อมมือแตะเขาสีแดงเข้มบนหัวโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะพยักหน้าและพูดด้วยความภูมิใจ
"รู้สิ! คืนนี้ท่านเทพมารจะมาที่นี่เพื่อจัดการมังกรนี้นี่ไม่ใช่เหรอ เขากำลังจะมาแล้ว! เจ้าก็รู้นี่นา ถามทำไมอีก"
พูดจบ นางก็หันไปมองมารน้อยข้างๆด้วยความสงสัย แต่กลับเห็นอีกฝ่ายตื่นตระหนกสุดขีด ดวงตาสีแดงคู่โตของเขาเบิกกว้างเต็มที่!
ทันใดนั้น นางรู้สึกว่าร่างของตัวเองถูกยกขึ้นกลางอากาศ นางรู้สึกถึงแรงดึงที่มองไม่เห็นอยู่ด้านหลังของตัวเอง…
จินเป่าเอ๋อมองท่าทางของเด็กสาวแล้วแอบยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ให้รู้ตัว ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นตรงไปตรงมา พร้อมกับมองใบหน้าเล็กน่ารักของอีกฝ่าย
"ทำไมล่ะ มารที่แข็งแกร่งที่สุดรองจากเทพมาร กลัวอะไรหรือ"
มารสาวตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแสดงความกระอักกระอ่วนและตกตะลึงออกมาอย่างชัดเจน สุดท้ายก็พยายามกลั้นความกลัวเอาไว้ แต่ขาเล็กๆกลับสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้…
"เจ้า...เจ้า...ไม่ได้หลับหรือ ขะ...ข้า...ข้า..."
มารน้อยข้างๆ ฟื้นจากอาการตกใจอย่างรวดเร็ว เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่สาวของเขาเก่งมาก เขาจึงรีบคว้ามือของจินเป่าเอ๋อแล้วกัดเข้าไปเต็มแรง!
"เจ้ามังกรตัวเหม็น! รีบปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้! พี่สาวของข้าเก่งมากนะ ถ้าเจ้าไม่ปล่อย ข้าจะให้พี่สาวจับเจ้าถลกหนังและลอกเส้นเอ็นออกมา!"
จินเป่าเอ๋อหมุนข้อมือหลบเขี้ยวของมารน้อยได้อย่างง่ายดาย
หลังจากได้ยินคำพูดนั้น นางชี้นิ้วไปยังหน้าผากของมารน้อย แสงสีชมพูอ่อนวาบผ่านไป และความเงียบก็กลับคืนมาในยามค่ำคืน…
เมื่อมารสาวเห็นเหตุการณ์ ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันขยับตัว ก็ได้ยินเสียงของจินเป่าเอ๋อพูดขึ้น
“แค่หยุดการเคลื่อนไหวไว้เท่านั้น!”
คำพูดนี้ทำให้นางโล่งใจ แต่ในวินาทีถัดมา ความระแวดระวังในแววตาก็เพิ่มขึ้นขณะที่นางจ้องมองจินเป่าเอ๋อ
“เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร”
จินเป่าเอ๋อก้มมองเล็กน้อย ในใจรู้สึกแปลกใจไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าเด็กสาวจะฉลาดขนาดนี้!
ไม่นานนัก…
เงาดำสนิทพุ่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นมารน้อยสองตัวที่หน้าต่าง แววตาของเงาดำแสดงความลังเลเล็กน้อย…
มารสาวชะงักทันที ก่อนจะได้ยินเสียงของอีกฝ่ายในหัว นางคิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้สึกว่าไม่จำเป็น
สุดท้ายจึงเหลือบมองหญิงสาวในห้องด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ…
เงาดำไม่ได้สงสัยอะไร บินตรงเข้าไปในห้องทันที!
แต่ทันทีที่เข้าสู่ห้อง ร่างนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นดาบสีดำพุ่งตรงไปยังจินเป่าเอ็อที่อยู่บนเตียงและฟันลงไปอย่างไร้ความปรานี!
การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้ทำให้มารสาวถึงกับงุนงง ทำไมท่านเทพมารผู้ยิ่งใหญ่ถึงเลือกใช้วิธีลอบโจมตีล่ะ
"โครม!"
เสียงระเบิดดังสนั่น เตียงถูกฟันขาดออกเป็นสองท่อนในทันที! แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย!
เงาดำรู้ตัวว่าผิดปกติ พลังอาฆาตชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวหวังจะหลบหนี แต่ในเสี้ยววินาที ถูกรูปแบบพลังสีชมพูอ่อนพุ่งเข้ามาปกคลุมจนมิด เขาติดกับดักแล้ว!
เงาดำพยายามพุ่งตัวไปทางขวาเพื่อหลบออกจากกรอบค่ายกล แต่กลับไม่ทันเห็นร่างสีขาวที่ยื่นเท้ามาอย่างรวดเร็ว เตะเข้าที่ใบหน้าเต็มแรง ส่งร่างเขากระเด็นกลับเข้าค่ายกล!
“อั๊ก!”
เงาดำรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แก้ม ก่อนจะพบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในค่ายกลสีชมพู แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อย พลังมืดของเขาก็ถูกเผาไหม้ทันที
“ซ่า!”
“อ๊าก!!”
พลังมืดถูกกลืนหายไปในพริบตา... ตั้งแต่เขาเข้ามาในห้องจนถึงตอนนี้ เวลาก็ผ่านไปเพียงห้าวินาทีเท่านั้น!
ไม่นานนัก เมื่อผู้คนในโรงเตี๊ยมรีบขึ้นมาดู พวกเขาก็พบเพียงเตียงที่ถูกฟันขาดเป็นสองส่วน แขกผู้เข้าพักหายไปไร้ร่องรอย…
จินเป่าเอ๋อพาเหล่ามารสามตัวไปยังพื้นที่ร้างแห่งหนึ่ง ก่อนจะโยนพวกเขาลงกับพื้น สายตาเยือกเย็นจับจ้องไปยังมารที่แปลงร่างเป็นมนุษย์เต็มตัวแล้ว
“เจ้าไม่ใช่เทพมาร เจ้าเป็นใคร”
น้ำเสียงของเธอหนักแน่นและมั่นใจ เงาดำเงยหน้ามองเธอ แววตาที่เต็มไปด้วยความอำมหิตและเย็นชาเหมือนกับมารในสนามรบเซียนมารที่นางเคยเจอทุกประการ!
ในขณะนั้นเอง เสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันดังขึ้นจากด้านหลังนาง…
“เทพมารหรือ ฮึ! ก็แค่สายลับตัวหนึ่งเท่านั้น!”
จินเป่าเอ๋อหันกลับไป มองชายคนหนึ่งที่ก้าวออกมาจากความมืดอย่างเยือกเย็น กลิ่นอายที่หนาวเย็นปะทะเข้ามา พร้อมด้วยไอพลังมารบางเบา
ใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและเต็มไปด้วยความหยิ่งทะนงปรากฏชัดเจนต่อหน้านาง…
“ท่านเทพมาร!”
มารน้อยทั้งสองตัวส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ เมื่อเห็นชายที่มาใหม่ สีหน้าของพวกเขาเหมือนเจ้าหญิงที่ถูกมังกรร้ายขังไว้และเพิ่งเห็นเจ้าชายผู้กอบกู้!
ชายคนนั้นเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหันสายตากลับมามองจินเป่าเอ๋อ
“แม่มังกรน้อย เจอกันอีกแล้วนะ!”
เขาพูดพร้อมเผยรอยยิ้มที่ทั้งแปลกประหลาดและซับซ้อน สายตาจับจ้องมาที่นาง จากนั้นเขาก็สะบัดมือขวาเบาๆ
เพียงพริบตาเดียว เขาก็ทำลายมารในค่ายกลจนสิ้นซากโดยที่จินเป่าเอ๋อไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบสนอง!
จินเป่าเอ๋อนิ่งไปชั่วขณะ สิ่งแรกที่นางคิดคือ: ทำไมเขาถึงฆ่าลูกน้องของตัวเองล่ะ
ราวกับรับรู้ถึงความสงสัยของนาง ชายคนนั้นยิ้มบางๆ ดวงตาเปล่งประกายความโหดเหี้ยมและอำมหิต น้ำเสียงสบายๆแต่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยอย่างเต็มที่
“ข้าในตอนนี้ไม่ใช่เทพมารอีกแล้ว! พวกมารเหล่านี้ไม่ได้ฟังคำสั่งข้าอีกต่อไป!”
ใครจะไปคิดว่า หลังจากที่เขาถูกขังโดยเผ่ามังกรไม่กี่วัน เมื่อออกมาได้ กลับพบว่าเผ่ามารมีเทพมารคนใหม่ขึ้นมาแทนที่เขา และยังขับไล่เขาออกไปอย่างไร้เยื่อใย!
แค่คิดถึงเผ่ามารที่ครั้งหนึ่งเคยหวาดกลัวเขาอย่างสุดขีดกลับกล้าหาญถึงขั้นนี้ มันช่างน่าขำสิ้นดี!
แม้เขาจะไม่ได้สนใจตำแหน่งเทพมารมากนัก แต่การถูกขับไล่เช่นนี้ทำให้เขาไม่พอใจเป็นพิเศษ
มันเหมือนกับถูกสุนัขที่เลี้ยงมากับมือกัดเขาเข้าหนึ่งที แล้วเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร
จินเป่าเอ๋อแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็พอจับใจความได้ว่าภายในเผ่ามารอาจเกิดความเปลี่ยนแปลง
นางมองชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยไออำมหิตแผ่กระจาย พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย
“หมายความว่ายังไง”
"เขาไม่ใช่เทพมารอีกแล้ว"
ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะตอบ เด็กสาวปีศาจข้างๆนางก็พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“พวกผู้รับใช้มันทรยศ! มีใครสักคนขึ้นเป็นเทพมารแทน แล้วสั่งให้มารทั้งหมดเข่นฆ่ากันเองเพื่อเสริมพลังให้ตัวเอง! พวกอย่างเราที่เพิ่งกลายร่างเป็นมารเล็กๆจะสู้ได้ยังไง ถ้าอดีตเทพมารไม่พาเราหนีออกมา ป่านนี้พวกเราก็คง…”
จินเป่าเอ๋อตกใจเล็กน้อย นางไม่คิดว่าหลังจากที่เทพมารหายตัวไปไม่นาน จะเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้
ดูเหมือนว่า…ตอนนี้เขาไม่ใช่เทพมารอีกต่อไปแล้วจริงๆ
ทันใดนั้น…
“เจ้ามาหาข้าทำไม”
เสียงทุ้มต่ำ เซ็กซี่และแฝงความเย้ายวนกระซิบที่ข้างหูของนาง ส่งความรู้สึกสะท้านไปทั่วร่าง…
จินเป่าเอ๋อตัวแข็งทื่อขึ้นทันที นางรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว มองเขาด้วยสายตาดุดัน
ใบหน้าร้อนผ่าวทั้งสองข้างจนแทบควบคุมไม่ได้ ดวงตาที่เยือกเย็นมาโดยตลอด กลับมีความสับสนเจือปนอย่างไม่รู้ตัว
“อย่าเข้ามาใกล้ขนาดนี้!”
บางทีอาจเพราะชายตรงหน้าทำให้นางนึกถึงหลงหลี่ซิง นางจึงเผลอใช้ท่าทีและน้ำเสียงที่เคยใช้กับเขาโดยไม่รู้ตัว
ความเย็นชาที่นางยึดมั่นมาตลอดกลับพังทลายลงในช่วงเวลานั้น…
ชายคนนั้นเองก็ดูเหมือนจะไม่คิดว่านางจะตอบสนองแรงถึงเพียงนี้ ดวงตาของเขาฉายแววบางอย่างออกมา ก่อนที่รอยยิ้มที่ดูจริงใจขึ้นจะปรากฏบนใบหน้าของเขา
“เจ้าคงไม่ได้ตกหลุมรักข้าหรอกใช่ไหม เฮอะ…หรือว่าเจ้าหนีออกจากเผ่ามังกรมาเพราะเรื่องนี้”
จินเป่าเอ๋อที่สงบสติอารมณ์ได้แล้ว กำลังจะตอบโต้กลับไปด้วยถ้อยคำเสียดสี แต่จู่ๆนางก็นึกถึงคำพูดที่หัวหน้าตระกูลมังกรทองเคยกำชับไว้ ริมฝีปากบางเม้มแน่น…
