บทที่ 243 มารน้อยชวนสับสน
เมื่อสบตากับหัวหน้าตระกูลมังกรทองที่เต็มไปด้วยความหวัง จินเป่าเอ๋อก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย...
จนกระทั่งคืนนั้น หลังจากได้ฟังคำพูดที่แฝงเล่ห์เหลี่ยมจากอีกฝ่าย และได้ยินแผนการของเขาเต็มๆ ตัวนางถึงกับชาไปทั้งร่าง!
อะไรนะ!ให้นางไปล่อลวงเขาหรือ แล้วแกล้งทำเป็นถูกลักพาตัวเพื่อล่อเทพมารให้เข้ามาติดกับ นี่มันเป็นความคิดที่มังกรปกติควรมีในหัวหรือเปล่า
แน่ใจนะว่าหัวหน้าตระกูลมังกรทองคนนี้ไม่ได้ถูกสลับตัวมา
หลังจากฟังอยู่ครู่ใหญ่ ใบหน้าของนางก็เริ่มดำคล้ำ ต้องอดกลั้นความคิดที่จะต่อยมังกรวัยกลางคนคนนี้สักที แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง
“ข้าขอถามหน่อยได้ไหม ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าทำได้ พูดตรงๆนะ ข้าไม่คิดว่าตัวเองจะดูดีขนาดนั้น! แล้วก็ไม่คิดว่าเทพมาร…จะเจ้าชู้ด้วย!”
ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ตอนนี้ของนางจะคล้ายกับหน้าตาเดิมของตัวเองและก็ดูดีไม่ต่างกัน แต่ให้นางไปล่อลวงเทพมารหรือ นี่มันเรื่องตลกหรือเปล่า
หัวหน้าตระกูลมังกรทองได้ยินดังนั้นก็เพียงยิ้มออกมาอย่างลึกลับ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ
“หนูน้อย เอาความมั่นใจออกมาหน่อย! ลุงมั่นใจเต็มที่ว่าเจ้าต้องทำได้! อย่ากังวลเลย เจ้าทำได้แน่นอน!”
จินเป่าเอ๋อ : “……”
นางไม่รู้เลยจริงๆว่าความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน! ให้นางล่อลวงเทพมาร แล้วยังจะทำให้เขายอมเสี่ยงตัวเองเข้ากับดักเพื่อช่วยนาง…
นางไม่รู้เลยว่าตัวเองมีเสน่ห์มากขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!
นางอยากจะปฏิเสธ แต่ก็รู้ว่าหัวหน้าตระกูลมังกรทองที่ขึ้นชื่อเรื่องความสุขุมและฉลาดคงไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ และเมื่อคิดถึงจุดประสงค์ที่นางเข้ามาที่นี่…เพื่อทำให้เทพมังกรและเทพมารรวมเป็นหนึ่งเดียว
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ นางก็ขบฟันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
“ตกลง! ข้าจะไป!”
ในสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของหัวหน้าตระกูลมังกรทอง คืนนั้นจินเป่าเอ๋อจึงออกเดินทางไปยังเขตแดนของเหล่าเซียน...
แค่คิดถึงสายตาลามกของอีกฝ่าย นางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด! นางไม่ชอบความรู้สึกที่ต้องพยายามในสิ่งที่ตัวเองมั่นใจว่าไม่มีทางทำสำเร็จ
หากอีกฝ่ายคือหลงหลี่ซิง นางยังมีความมั่นใจบ้าง แต่ตอนนี้ปัญหาคือเขาไม่มีความทรงจำใดๆเหลืออยู่เลย!
ไม่นานนัก เมื่อนางมาถึงเขตแดนของเหล่าผู้บำเพ็ญเซียน จินเป่าเอ๋อก็มองถนนสายที่คุ้นตาอยู่ตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆด้วยความหมดหนทาง
นางไม่รู้เลยว่าในขณะที่นางเหยียบเข้าสู่เขตแดนนี้ ณ ความมืดที่ลึกล้ำแห่งหนึ่ง ดวงตาสีม่วงเข้มคู่หนึ่งก็พลันลืมขึ้น
รัศมีที่ทั้งชั่วร้ายและลึกลับฉายออกมาจากแววตานั้น พร้อมความประหลาดใจที่ผุดขึ้น
นี่มัน…กลิ่นอายของเผ่ามังกรหรือ แถมยังเป็นมังกรตัวเมียอีกด้วย!
จินเป่าเอ๋อโชคดีไม่น้อย เพราะสถานที่แรกที่นางเลือกเข้าไปนั้นเป็นเขตของตระกูลหลินหลาง ซึ่งบังเอิญเป็นเมืองที่เทพมารอาศัยอยู่พอดี...
ในขณะนี้ แดนสวรรค์แตกต่างจากภาพในอีกหมื่นปีข้างหน้ามากนัก แต่กลับมีบางสิ่งที่คล้ายคลึงกันอย่างน่าประหลาด!
เมื่อมองไปโดยรอบ นางเห็นผู้บำเพ็ญเซียนส่วนใหญ่มีพลังอยู่ในระดับขั้น "จินตัน" และ "ฮวาชิน"
ส่วนเจ็ดตระกูลใหญ่ซึ่งในอีกหมื่นปีข้างหน้าจะครอบครองแดนสวรรค์ทั้งหมด ตอนนี้ยังไม่ได้ถูกรวมเรียกเป็น "เจ็ดตระกูลใหญ่" แต่ก็ครองพื้นที่ส่วนใหญ่ของแดนสวรรค์อยู่แล้ว!
จินเป่าเอ๋อใช้ผลึกจ่ายเงินเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แม้ว่าสภาพจะไม่สะดวกสบายเหมือนในอีกหมื่นปีข้างหน้า แต่ก็ถือว่าพอพักอาศัยได้ หลังจากนั้นนางก็เริ่มคิดหาวิธีค้นหาตำแหน่งของเทพมาร
ปัญหาคือ ในตอนนี้พื้นที่ของเผ่ามารยายกว้างขึ้นเรื่อยๆ หากต้องการรู้ตำแหน่งของเทพมาร อย่างน้อยที่สุดนางคงต้องจับตัวมารสักตนมาสอบถามข้อมูลให้แน่ชัด!
แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือ ในคืนนั้นเอง มีปีศาจตัวเล็กสองตัว สีดำสนิททั้งร่าง ปีศาจเหล่านี้มีรูปร่างเล็กกระจ้อยร่อย ปีนขึ้นมาบนหลังคาห้องพักของนาง แล้วเกาะอยู่ที่หน้าต่าง สายตาสีแดงเข้มที่แปลกประหลาดจ้องมองนางอยู่เงียบๆ
"นี่เหรอ มังกรในข่าวลือที่ว่าฆ่าพวกปีศาจได้ ดูไม่เห็นมีพลังอะไรเลยนี่นา!"
ปีศาจน้อยตัวหนึ่งกระซิบกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกและสงสัย
แต่สิ่งที่มันได้รับกลับมาไม่ใช่คำตอบ แต่เป็นการถูกเพื่อนของมันฟาดเข้าอย่างแรง!
"เจ้าโง่! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก! มังกรตัวนี้โหดเหี้ยมสุดๆ ระวังนางจับเจ้ากินทั้งเป็นนะ!"
จินเป่าเอ๋อที่กำลังแกล้งหลับอยู่บนเตียง : ……
นางดูเหมือนคนที่จะกินปีศาจไหมล่ะ
มารน้อยตัวเล็กที่โดนตบหัว จับหัวตัวเองด้วยท่าทางน้อยใจ หันไปมองเพื่อนร่วมทางที่ตัวสูงกว่าเล็กน้อยอย่างน่าสงสาร…
"พี่สาว… ข้าผิดไปแล้ว! อย่าตีข้าอีกเลย ถ้ามังกรในนั้นได้ยินเข้า เราจะซวยแน่!"
มารที่ถูกเรียกว่าพี่สาวได้สติกลับมา ร่างกายแข็งทื่อ แอบเหลือบมองไปที่เตียงเพื่อดูว่าอีกฝ่ายยังคงหลับอยู่หรือไม่
เมื่อแน่ใจว่ามังกรยังไม่ลุกขึ้นมา มันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก…
เมื่อหันกลับมามองเจ้าปีศาจตัวน้อยอีกครั้ง นางกลบเกลื่อนความกระอักกระอ่วนในแววตา และกระซิบเบาๆ
"เจ้ารู้อะไรบ้าง มังกรชอบนอนมาก โดยเฉพาะตอนหลับไปแล้ว ต่อให้ฟ้าถล่มก็ตื่นไม่ขึ้นหรอก!"
จินเป่าเอ๋อ : ……
ถ้าข้าหลับสนิทขนาดนั้น แล้วทำไมพวกนายต้องกระซิบด้วยเสียงเบาขนาดนี้
คิดแล้วนางก็พลิกตัวเบาๆ ไปอีกด้าน...
แต่การขยับตัวเล็กๆของนางกลับทำให้มารน้อยสองตัวหน้าซีดเผือดราวกับเจอผี ทั้งร่างเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต สั่นเทาอย่างรุนแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จ้องมองไปยังการเคลื่อนไหวของนางด้วยท่าทางตื่นตระหนก!
จนกระทั่งนางหยุดเคลื่อนไหว พวกเขาจึงเริ่มหายใจได้อีกครั้ง
แต่แล้ว…
"พี่สาว! อ๊ะ…กรงเล็บของข้า!"
เสียงสะกดกลั้นความเจ็บปวดดังขึ้น แฝงไปด้วยความสั่นเครือและน้อยใจ!
มารที่ถูกเรียกว่าพี่สาวหันไปมองตามสัญชาตญาณ และพบว่าเพราะนางกลัวจนเผลอใช้แรงมากเกินไป เลยทำกรงเล็บของน้องชายหักไปแล้วโดยไม่ตั้งใจ…
เมื่อเห็นเช่นนั้น นางรีบปล่อยมือพร้อมกับเกาศีรษะด้วยท่าทางขอโทษ
"ขอโทษ…ขอโทษทีนะ! แต่ว่า…ยังไงก็เดี๋ยวมันก็หายเองอยู่แล้ว! ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว!"
เพราะร่างกายพิเศษของมาร ต่อให้ร่างกายถูกตัดขาดก็สามารถฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว ถึงแม้สำหรับมารตัวเล็กแบบพวกเขาอาจจะช้ากว่านิดหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่
เมื่อได้ยินพี่สาวพูดแบบนั้น มารน้อยก็สูดจมูก พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา และตัดสินใจในใจว่า ต่อไปจะไม่ออกมาตรวจสถานการณ์พร้อมกับพี่สาวอีกเด็ดขาด!
จินเป่าเอ๋อที่นอนอยู่บนเตียง ใช้จิตสัมผัสจับทุกอย่างที่เกิดขึ้นไว้ได้ทั้งหมด นางรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยในใจ...
มารน้อยสองตัวนี้ดูแตกต่างจากตัวในสนามรบเซียนมารที่นางเคยเจออย่างมาก! พวกเขาไม่มีรัศมีอำมหิตหรือจิตสังหารใดๆทั้งสิ้น แถมนิสัยยังดูไร้เดียงสาและซื่อๆอีกด้วย!
หรือเป็นเพราะพวกเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ
ช่างเถอะ นางไม่ได้สนใจอะไรเรื่องนี้นัก การตามหาเทพมารยังคงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด!
อย่างไรก็ตาม ตลอดทั้งคืนผ่านไป ปีศาจน้อยทั้งสองหายตัวไปทันทีเมื่อแสงอาทิตย์เริ่มปรากฏบนฟ้า จินเป่าเอ๋อที่ใช้จิตสัมผัสจับตาดูพวกเขาอยู่ตลอดเวลา ก็ได้แต่มองดูพวกเขาสลายหายไปต่อหน้าต่อตา โดยไม่มีร่องรอยใดๆ เหลือไว้เลย
นางรู้สึกประหลาดใจอยู่ชั่วครู่!
จากนั้น นางยืนอยู่หน้าเครื่องหน้าต่าง มองสำรวจอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบอะไรที่บ่งบอกว่าพวกเขาเคยอยู่ที่นี่…
ทั้งเมืองยังคงเหมือนเดิมกับเมื่อวาน ไม่มีแม้แต่คลื่นพลังของเผ่ามารให้สัมผัสได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นางมั่นใจว่าไม่ใช่ความฝันแน่นอน!
คืนถัดมา เมื่อแสงอาทิตย์ลับหายไปจนหมดสิ้น จินเป่าเอ๋อนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ รอคอยสิ่งที่จะเกิดขึ้น และไม่นาน เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากนอกหน้าต่างไม่ไกล...
"พี่สาว... วันนี้นางยืนอยู่ข้างหน้าต่างตั้งนานแน่ะ! นางจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าพวกเราแอบดูอยู่"
มารน้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล พลางจับแขนของพี่สาวด้วยความตื่นตระหนก ตอนนี้กรงเล็บของเขากลับมาสมบูรณ์แล้ว
พี่สาวมารครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวอย่างลังเล
"ไม่น่าจะใช่! ถ้านางรู้ตัวว่าเราซ่อนอยู่ นางต้องลงมือแน่ๆ เพราะพวกเรา... เอ่อ... เพราะแกมันไม่มีพลังอะไรเลย! แต่ถ้านางจะสู้ขึ้นมาจริงๆ ก็ยังมีข้านี่ไง!"
เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าปีศาจน้อยถึงกับตาเป็นประกาย มองพี่สาวด้วยความเคารพนับถือ
"ว้าว... พี่สาวเก่งจัง! ถ้าอย่างนั้น พี่สาวจะชนะได้ไหม"
เมื่อได้ยินคำถามนี้ พี่สาวปีศาจชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองแม่มังกรในห้อง จากนั้นก็เชิดหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ
"แน่นอนสิ! พี่สาวของแกคือมารที่เก่งที่สุดรองจากเทพมาร!"
