บทที่ 20: ประตูรถประจำทางเปิดออก

รถประจำทางโคลงเคลงเล็กน้อย

คนขับบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ แต่เหงื่อที่ไหลอาบหน้าผากกลับทรยศต่อเขา

“อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึงป้ายต่อไป?” เสียงหนึ่งทำลายความเงียบ

“อีกประมาณห้านาที” มีคนตอบกลับ

รถประจำทางเงียบอีกครั้ง

“นี่เธอฉันขอปล่อยให้สุนัขเขี้ยวเพลิงดมกลิ่นเธอหน่อยได้ไหม? บางทีมันอาจจะตามหาสิ่งนั้นได้” เฉียวซางแนะนำ

ก่อนที่นักเรียนหญิงจะตอบ ชายหน้าเหลี่ยมที่ยืนอยู่ข้างเธอก็เย้ยหยันว่า "ถ้าเกิดมีอสูรประเภทผีบนรถจริง เธอแน่ใจเหรอว่าจะหามันเจอ แล้วถ้าเกิดไปยั่วยุให้มันโกรธเข้าจะรับผิดชอบกับผมที่ตามมาไหวรึไง?”

“ใช่ รอจนกว่ารถจะจอดที่ป้ายถัดไปเถอะนะ” มีคนพูดสนับสนุน

“นี่มันงานของตำรวจ เราไม่ควรเข้าไปยุ่ง” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น

“หมายเลขหน่วยลาดตระเวนคือเลขอะไรนะ ผมจะโทรไปแจ้ง”

"น่าจะ 669"

“…นั่นมันแผนกจราจร”

ผู้โดยสารบนรถประจำทางเริ่มเถียงกันเอง

“มันไม่ใช่อสูรประเภทผี” เฉียวซางกล่าว

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่?” มีคนถาม

“ไหนเธอบอกว่าเจ้าหมาเธอเห็นบางอย่างไง พอมาตอนนี้บอกว่าไม่ใช่อสูรผี กำลังล้อพวกเราอยู่รึไง?” ชายหน้าเหลี่ยมตะคอก

เฉียวซางเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้ม

“นี่ลุง ฉันคิดว่าลุงหาเรื่องฉันมาสักพันแล้วนะ”

ชายหน้าเหลี่ยมเบิกตากว้างและตะโกน “ฉันพึ่งอายุแค่ 24!”

“โกหกไม่เนียนนะลุง หัดส่องหนังหน้าซะบ้างแล้วก็อย่าตะโกนมันน่ารำคาญ” เฉียวซางพูดขณะที่เธอถูหู

ชายหน้าเหลี่ยมจ้องมองเธออย่างดุเดือด สีหน้าของเขาบึ้งตึงน่ากลัว หากไม่ใช่เพราะสุนัขเขี้ยวเพลิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ บางทีเขาอาจจะเข้าไปจิกหัวตบแล้วก็ได้

“ทำไมเธอถึงคิดว่าไม่ใช่อสูรประเภทผีล่ะ” นักเรียนหญิงถาม

“สัตว์อสูรของผู้หญิงคนนั้นคือหนูแม่เหล็ก หากมีสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติประเภทผีอยู่ใกล้ๆหางของมันก็จะตั้งขึ้นเหมือนสายฟ้า แต่ตอนนี้มันห้อยอยู่” เฉียวซางอธิบายโดยชี้ไปผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีสัตว์อสูรของเธอเกาะอยู่บนไหล่

นักเรียนหญิงเงียบและหยุดคิด และเริ่มจำได้ว่ามีเรื่องแบบนั้นอยู่จริงๆ

หนูแม่เหล็กสามารถตรวจจับสนามแม่เหล็กและรับรู้ถึงความผันผวนของสนามแม่เหล็กที่แปลกแยกออกไปได้

สิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติประเภทผีมีสนามแม่เหล็กที่แตกต่างจากสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติชนิดอื่นๆ และมันจะกระตุ้นอาการเกร็งเครียดของหนูแม่เหล็กทำให้หางมันตั้งขึ้น

ถึงแม้เธอจะเคยเรียนเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่การนึกให้ออกในทันทีมันไม่ใช่เรื่องง่ายนัก

“ใช่แล้ว หนูแม่เหล็กของฉันมีลักษณะพิเศษแบบนั้นจริง” ผู้หญิงซึ่งเป็นเจ้าของหนูแม่เหล็กพยักหน้า

นักเรียนหญิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ไม่ลังเลอีกต่อไป "ให้มันลองดมตัวฉันดูเถอะ"

เฉียวซางพยักหน้าให้สุนัขเขี้ยวเพลิง

สุนัขเขี้ยวเพลิงเดินเข้ามาหานักเรียนหญิงคนนั้นอย่างเชื่อฟังและเริ่มดมกลิ่นเธอ

เฉียวซางสังเกตเห็นกล้ามเนื้อใบหน้าของชายหน้าเหลี่ยมเกร็งแน่นทันที

สุนัขเขี้ยวเพลิงดมกลิ่นไปรอบๆ ก่อนที่จะเห่าใส่ชายหน้าเหลี่ยม

“หุบปากแกเดีี๋๋ยวนี้! ไอ้หมาโง่!” ชายหน้าเหลี่ยมคำราม

"ย่าห์!"

ขนของสุนัขเขี้ยวเพลิงพองตัวขึ้น กล้ามเนื้อแขนขาของมันเกร็งแน่น และอ้าปากแยกเขี้ยวอันแหลมคม เห็นได้ชัดว่ามันเริ่มหงุดหงิดแล้ว

ชายหน้าเหลี่ยมสะดุ้งแต่ก็ยังยืนนิ่งไม่ถอย

เขาเหลือบมองหญิงสาวที่เป็นเจ้าของสุนัขเขี้ยวเพลิง หวังว่าเธอจะควบคุมสัตว์อสูรของเธอ

แต่เขากลับพบว่าเธอมองมาทางเขาด้วยสายตาเย็นชา แววตานั้นถึงขั้นน่ากลัวยิ่งกว่าสุนัขเขี้ยวเพลิงเสียอีก

เฉียวซางค่อยๆสงบสติอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะลูบขนเจ้าหมาเพื่อคลายอารมณ์ของมันเช่นกัน

เธอไม่สามารถเปิดฉากโจมตีก่อนได้ พันธมิตรห้ามไม่ให้ผู้ฝึกสัตว์อสูรใช้สัตว์อสูรของตนโจมตีประชาชนทั่วไปอย่างเด็ดขาด

แถมบนรถประจำทางยังมีพยานมากเกินไป

ผู้ชายคนนี้มีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด เมื่อกี้สุนัขเขี้ยวเพลิงบอกเธอว่ามันสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง แถมมันยังมีปฏิกิริยาต่อชายคนนี้มากที่สุด แถมมันตรวจพบกลิ่นที่คล้ายกันกับเขาบนตัวของนักเรียนหญิงอีกด้วย

ไม่มีทางที่เขาจะทำแค่ให้บางสิ่งผุดขึ้นและหายไปเพียงเท่านั้น

โดยทั่วไปแล้วหากมีคนทำพฤติกรรมหลบๆซ่อนๆบนรถสาธารณะ คนกลุ่มนี้มักจะมีจุดประสงค์แอบแฝง อาจจะเป็นของมีค่าหรืออื่นๆ

สุนัขเขี้ยวเพลิงไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร และนักเรียนหญิงก็ไม่ทันแม้แต่จะสังเหตุ ถ้าหากมีบางอย่างมาลูบคลำบริเวณร่างกายพวกเขาต้องรู้สึกขึ้นมาอย่างแน่นอน

ถ้าไม่ใช่เพื่อลวนลาม

มันก็ต้องทำเพื่อเงิน

“เธอมีของอะไรหายไปรึเปล่า?” เฉียวซางหันไปหานักเรียนหญิงแล้วถาม

นักเรียนหญิงคนนั้นนิ่งไปด้วยความสับสน จากนั้นเริ่มตรวจสอบกระเป๋าเป้และกระเป๋าเสื้อของเธอ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอก็อุทานว่า "ไม่นะ โทรศัพท์ของฉันหายไป!"

เช่นเดียวกับที่เฉียวซางสงสัย

ผู้โดยสารคนอื่นๆ บนรถประจำทางก็เริ่มตรวจข้าวของของตนด้วยเช่นกัน

“โทรศัพท์ของฉันก็หายไปเหมือนกัน!”

“กระเป๋าสตางค์ของฉันหายไป!”

“แล้วสร้อยคอที่ฉันซื้อมาเซอร์ไพรส์แฟนเองก็หายไป!”

"แผ่นเสริมส้นรองเท้าของฉันอยู่ไหน??!!"

"ผลทรายของสัตว์อสูรฉันก็หายไปเหมือนกัน!!!"

หลังจากการตรวจสอบ ผู้คนบนรถประจำทางกว่าหนึ่งในสามพบว่าข้าวของของตนสูญหาย

เฉียวซางสังเกตเห็นอย่างชัดเจนว่าผู้ที่บอกว่าสิ่งของสูญหายนั้นส่วนใหญ่จะนั่งอยู่ตรงกลางช่วงกลางของรถประจำทาง

เมื่อมองไปที่ชายหน้าเหลี่ยม ความสงสัยของเธอก็ยิ่งทวีคูณ

เมื่อเห็นการจ้องมองของเธอ ใบหน้าของชายหน้าเหลี่ยมก็กลายซีดเซียว เขากัดฟันแล้วพูดว่า "โทรศัพท์ของฉันก็หายไปเหมือนกัน!"

เฉียวซาง: "…"

ในขณะนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าดังออกมาจากกระเป๋าของชายหน้าเหลี่ยม

ชายคนนั้น: "…"

ทุกสายตาหันไปทางเขา

เขาหัวเราะอย่างเชื่องช้าและพูดว่า "โอ้ ฉันเจอแล้ว ปรากฎว่ามันอยู่กับฉันมาตลอด"

เฉียวซางถามว่า “นี่ลุง ลุงเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรรึเปล่า?”

การแสดงออกของชายหน้าเหลี่ยมมืดลงเหมือนเผลอกลืนยาพิษเข้าไป เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“เขาเป็น! เขาสวมตราผู้ฝึกสัตว์อสูร!” นักเรียนหญิงอุทานเมื่อเริ่มตระหนักถึงพฤติกรรมแปลกๆของชายคนนั้น

พันธมิตรจะออกเหรียญตราให้กับผู้ฝึกสัตว์อสูรที่ลงทะเบียนแล้ว ตัวอย่างเช่น ผู้ฝึกสัตว์อสูรระดับ F จะมีตราสีขาวพร้อมตราสัญลักษณ์ของพันธมิตรและตัวอักษร "F"

บางคนชอบใส่มัน ในขณะที่บางคนไม่ชอบ โดยคนที่ไม่ชอบสวมมักจะเป็นพวกที่มีระดับต่ำ

ชายหน้าเหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้าเธอติดเหรียญตราสีเทาอย่างเด่นชัด บ่งบอกว่าเขาเป็นผู้ฝึกสัตว์อสูรระดับ E

นั่นหมายความว่าเขามีสัตว์อสูรระดับกลางอย่างน้อยสองตัว

“ลุงช่วยแสดงให้เราเห็นได้ไหมว่าสัตว์อสูรของลุงคือตัวอะไร” เฉียวซางถามอย่างสุภาพ

ชายหน้าเหลี่ยมต้องการปฏิเสธ แต่ทุกสายตาบนรถประจำทางจับจ้องมาที่เขา

"แสดงสัตว์อสูรออกมาให้พวกเราเห็น!"

“ใช่แล้ว นายจะกลัวอะไร”

“เมื่อกี้ยังพูดมากอยูู่เลยไม่ใช่รึไง ปากหมาๆนั่นตอนนี้หายไปไหน!”

“มีเหตุผลอะไรรึเปล่าที่เรียกสัตว์อสูรออกมาให้เราดูไม่ได้?”

สีหน้าของชายหน้าเหลี่ยมเริ่มมืดครึ้มมากขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อบนแผ่นหลังทำให้เสื้อกล้ามสีเทาของเขาเปียกโชกไปหมด

ขณะที่เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไปดี จู่ๆ...

“ถึงสถานีหยงหลินแล้ว ผู้โดยสารที่ต้องการลงจากรถ โปรดรวบรวมสัมภาระของท่านให้ครบแล้วออกจากช่องทางประตูหลัง”

เสียงประกาศอัตโนมัติก็ดังก้อง

ประตูรถประจำทางก็เปิดออก