บทที่ 51 ความทุกข์ใจของมารดา

บทที่ 51 ความทุกข์ใจของมารดา

ในที่สุด กู่เสวียนเฉินที่จัดการความคิดของตนเองได้แล้ว ก็พูดว่า "พวกเจ้าก็รู้ว่า การแต่งงานครั้งนี้ก็เพื่อช่วยคุณหนูจื่อเยียน เพื่อหลีกเลี่ยงการคลุมถุงชนที่บ้าน พวกเราต้องแยกจากกันในที่สุด ดังนั้น..."

"ดังนั้น คืนนี้พวกเจ้าสองคนนอนในห้องนอน ข้าไปนอนที่ห้องรับแขก!"

มองกู่เสวียนเฉินที่วิ่งไปที่ห้องรับแขกราวกับหนีตาย ฉีจื่อเยียนก็ส่ายหน้า "ท่านผู้อาวุโสกู่ เพื่อรักษาหน้าของพวกเรา ถึงกับลดตัวลงมาพูดเช่นนี้"

ฉีเสี่ยวอวี่ถาม "พวกเราจะนอนที่นี่จริงๆ หรือ?"

ฉีจื่อเยียนก็ลังเล "ช่างเถอะ ถึงท่านผู้อาวุโสกู่อยู่ที่ห้องรับแขก แต่มันก็ยังน่าอึดอัด พวกเรามาฝึกฝนกันเถอะ"

พูดจบ ทั้งสองก็นั่งขัดสมาธิ แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้พวกเขายอมรับไม่ได้ จิตใจว้าวุ่น ไม่สามารถสงบจิตใจลงได้เลย

แต่ไม่นาน ในหัวของทั้งสองก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น กำลังนั่งขัดสมาธิฝึกฝน มีเคล็ดวิชาที่แปลกประหลาดปรากฏขึ้นในหัวพวกเขา

ทั้งสองที่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ต่างก็พากันตกใจ!

ฉีจื่อเยียนพูด "ต้องเป็นท่านผู้อาวุโสกู่ที่รู้สึกว่าให้พวกเราเล่นละครกับท่าน ทำให้ท่านรู้สึกผิด เลยตั้งใจชี้แนะพวกเรา เร็วเข้า รีบตั้งใจฝึกฝนเถอะ!"

ฉีเสี่ยวอวี่ไม่กล้าพูดมาก รีบฝึกฝนตามเงาร่างในหัวทันที

ส่วนกู่เสวียนเฉินที่อยู่ที่ห้องรับแขก ก็เข้าสู่สภาวะฝึกฝนไปแล้ว!

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนฟ้าสาง ทุกคนที่มีความคิดต่างกัน ก็มาอยู่รอบๆ ห้องหอแล้ว

"ท่านประมุขตระกูลฉี สวัสดีตอนเช้า..."

"ชิ่งเจีย พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ยังเรียกข้าว่าประมุขตระกูลอีกหรือ..."

(ชิ่งเจีย คำเรียกขานของบิดามารดาฝ่ายหญิงใช้เรียกบิดามารดาฝ่ายชาย ในไทยจะคุ้นกับคำว่า ชิงแกกับแชอึ้ม)

"ท่านประมุขนิกายหู พวกท่านก็มาด้วยหรือ..."

"เอ่อ พวกเราเคยชินกับการฝึกตอนเช้าน่ะ..."

"อ้อ ใช่ๆๆ อายุมากแล้ว ฝึกตอนเช้าก็ดี..."

เมื่อเจอกัน ต่างก็สนทนากันอย่างไม่จริงจัง จนกระทั่งยามเที่ยง เมื่อประตูห้องหอเปิดออก การฝึกตอนเช้าอันแสนยาวนานของทุกคนก็จบลง

มองคนทั้งสามที่เดินออกมาจากห้อง คนของตระกูลฉีก็เปลี่ยนสีหน้า "พี่ใหญ่ ท่านดูกระแสพลังของจื่อเยียนกับเสี่ยวอวี่สิ?"

ฉีจื่อเยียนและฉีเสี่ยวอวี่ได้รับอิทธิพลจากกู่เสวียนเฉิน เมื่อคืนทั้งสองได้ฝึกเคล็ดวิชาเซียวเหยา

คัมภีร์จักรพรรดิ!  เคล็ดวิชาเทียนกังของตระกูลฉีย่อมเทียบไม่ได้! การฝึกฝนหนึ่งคืน ถึงขอบเขตจะไม่ได้เพิ่มขึ้นมาก แต่กลิ่นอายก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด

ฉีหมิงพูดด้วยความอิจฉา "ดูเหมือนเมื่อคืนท่านผู้อาวุโสกู่ ท่านคงใช้การบ่มเพาะคู่ช่วยพวกนางฝึกฝน มิน่าล่ะถึงเพิ่งตื่นนอน"

คนของนิกายเซียวเหยาก็เปลี่ยนสีหน้าเช่นกัน!

พวกเขารู้สึกถึงกลิ่นอายวิชาของนิกายเซียวเหยาจากสองสาว นั่นคือสิ่งที่ท่านบรรพชนถ่ายทอดให้สินะ?

มีแค่หลงซื่อเหนียงที่เดินเข้าไปหาพวกเขา

"ท่านแม่..."

กู่เสวียนเฉินพูด ฉีจื่อเยียนและฉีเสี่ยวอวี่ก็พูดตาม

หลงซื่อเหนียงพยักหน้าเล็กน้อย จูงมือกู่เสวียนเฉินเดินเข้าไปในห้อง "จื่อเยียน เสี่ยวอวี่ พวกเจ้าไปกินข้าวก่อน ข้ามีเรื่องจะคุยกับเฉินเอ๋อร์"

กู่เสวียนเฉินถาม "ท่านแม่ มีอะไรงั้นหรือ?"

หลงซื่อเหนียงขมวดคิ้ว "เจ้าทำอะไรลงไป? คืนแต่งงาน เจ้าไม่รู้จักทะนุถนอมเด็กสาวหรือไง? ถึงได้ตื่นเอาป่านนี้?"

"ถึงแม้ข้ากับบิดาเจ้าอยากอุ้มหลาน แต่เจ้าก็ต้องถนอมร่างกายของเด็กสาวด้วยนะ!"

กู่เสวียนเฉินเบิกตากว้างมองหลงซื่อเหนียง จากนั้นก็ยิ้ม "ท่านแม่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว เมื่อคืนพวกเราไม่ได้ทำอะไร แค่ฝึกฝนกัน แล้วก็ลืมเวลา"

"ฝึกฝน? เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไง!"

"ช่างเถอะ เจ้าไม่อยากพูด ข้าก็ไม่บังคับเจ้า แต่เจ้าจำไว้ว่า ช่วงนี้ห้ามมีอะไรกับพวกนาง ต้องให้ร่างกายพวกนางฟื้นตัวก่อน!"

หลงซื่อเหนียงมองบุตรชายอย่างไม่พอใจ!

"จื่อเยียน เสี่ยวอวี่..."

คนของตระกูลฉีมองสองสาวด้วยสีหน้าลำบากใจ ถึงพวกนางจะเป็นรุ่นเยว์ แต่หลังจากคืนนี้ ฐานะของพวกนางก็สูงขึ้นมาก!

"คารวะนายหญิงทั้งสอง!"

คนของนิกายเซียวเหยาก็รีบเข้ามาคำนับ!

ท่านบรรพชนแสร้งทำเป็นจริงจังแล้ว พวกเขาก็ต้องเคารพสองสาวในฐานะนายหญิง!

"พวกท่าน..." เห็นทุกคนเข้าใจผิด สองสาวก็หน้าแดง "พวกท่านเข้าใจผิดแล้ว เมื่อคืนท่านผู้อาวุโสกู่คอยชี้แนะพวกเราฝึกฝน ไม่ได้..."

ฉื่อหั่วรีบพูด "เข้าใจแล้ว การกระทำของท่านบรรพชน มักจะไม่พูดตรงๆ นายหญิงวางใจเถอะ พวกเราคำนับตอนที่ท่านบรรพชนไม่อยู่ ถ้าท่านบรรพชนอยู่ พวกเราจะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้"

"ถูกต้อง… พวกเราจะทำตามคำสั่งของรองประมุขนิกายฉื่อหั่ว!"

ทุกคนในนิกายเซียวเหยาตอบรับ และรู้สึกผิดในใจ ทำไมพวกเขาถึงไม่สามารถเข้าใจความคิดของท่านบรรพชนเหมือนฉื่อหั่วได้นะ?

ในตอนนี้เอง หลังจากที่คนรับใช้ของตระกูลฉีรายงาน พวกเขาก็พูดคุยกับกู่เฉียนหัว แล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ ส่วนกู่เฉียนหัวก็ไปหากู่เสวียนเฉินและหลงซื่อเหนียงโดยตรง

กู่เฉียนหัวพูดอย่างกังวล "ซื่อเหนียง ตระกูลหลงมาแล้ว..."

กู่เสวียนเฉินหรี่ตาถาม "ท่านแม่ ระหว่างท่านกับตระกูลหลง... สรุปแล้ว..."

จากการพบกันเมื่อวาน กู่เสวียนเฉินเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างมารดากับตระกูลหลงค่อนข้างแปลก

หลงซื่อเหนียงถอนหายใจ จากนั้นเล่าให้ฟังถึงความสัมพันธ์กับตระกูลหลง

นางเป็นบุตรสาวที่บิดาของนางมีอะไรกับสาวใช้ผู้หนึ่ง และในตระกูลหลง นางไม่มีฐานะอะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะนางมีพรสวรรค์ด้านค่ายกล นางคงถูกไล่ออกจากตระกูลไปนานแล้ว

ที่สำคัญ ตระกูลหลงมีแผนที่สมบัติซึ่งสืบทอดกันมา แต่ไม่มีใครสามารถปลดค่ายกลผนึกบนแผนที่นี้ได้ จนกระทั่งหลงซื่อเหนียงก้าวเข้าสู่ปรมาจารย์ค่ายกลระดับสี่ ถึงได้เข้าใจความลับส่วนใหญ่

ถึงนางจะบอกความเข้าใจของนางให้กับผู้อาวุโสในตระกูลโดยไม่ปิดบัง ทว่าแม้แต่ปรมาจารย์ค่ายกลระดับห้าของตระกูลหลง ก็ยังไม่สามารถเข้าใจความลับนี้ได้

คนในตระกูลเดาว่า บางทีหลงซื่อเหนียงอาจจะปลดค่ายกลได้ หลังจากที่นางก้าวเข้าสู่ปรมาจารย์ค่ายกลระดับห้า

แต่ในปีนั้น บิดาของหลงซื่อเหนียงเสียชีวิต นางก็ยิ่งถูกรังแกในตระกูล นางโกรธมาก จึงออกจากตระกูลหลง จากนั้นหนีไปที่แคว้นจื่อหยาน แล้วก็ได้พบกับบิดาของกู่เสวียนเฉิน...

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้" กู่เสวียนเฉินลุกขึ้นยืน "ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านรออยู่ที่นี่ ข้าจะไปพบคนของตระกูลหลง!"

หลงซื่อเหนียงส่ายหน้า "เฉินเอ๋อร์ ไม่ได้นะ..."

"เจ้าเพิ่งมาที่ตระกูลฉี เมื่อวานก็ก่อเรื่องใหญ่ไปแล้ว ถึงจื่อเยียนจะเป็นคนใจดี แต่ในฐานะรุ่นเยาว์ นางไม่มีสิทธิ์พูดอะไรมากนักในตระกูลฉี"

"เจ้าไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะกลับไปหาพวกเขาก่อน รอให้ข้าทะลวงไปยังปรมาจารย์ค่ายกลระดับห้า และปลดผนึกค่ายกลได้แล้ว ข้าจะมาอยู่กับเจ้าและบิดาเจ้า!"

บิดามารดาไม่รู้เบื้องหลังของเขา กู่เสวียนเฉินก็อธิบายไม่ได้ "ท่านแม่ ข้าจะถามแค่ประโยคเดียว ถ้าข้าจะทำลายตระกูลหลง ท่านจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดหรือไม่?"

เมื่อกี้ตอนที่มารดาเล่าเรื่อง นางจงใจปิดบังข้อมูลมากมาย แต่กู่เสวียนเฉินก็เดาได้ว่า นางใช้ชีวิตยังไงในตระกูลหลง!

เพียงแต่ เขายังต้องคำนึงถึงความรู้สึกของมารดา!

หลงซื่อเหนียงตกใจกับคำพูดของบุตรชาย เห็นได้ชัดว่าบุตรชายยังไม่รู้ว่าแคว้นว่านกู่ น่ากลัวมากแค่ไหนสินะ?

แต่มองบุตรชายที่ดูมุ่งมั่น นางก็กลัวว่าบุตรชายจะใจร้อน

กู่เฉียนหัวพูด "มารดาเจ้าเป็นคนรักครอบครัวมาก ถึงจะไม่ชอบคนของตระกูลหลง แต่นางก็ไม่อยากเห็นคนในครอบครัวฆ่ากันเอง ถ้าหากเจ้าสามารถยืมพลังของตระกูลฉี ทำให้พวกเขาไม่มาวุ่นวายกับมารดาเจ้าอีก มันก็พอแล้ว"

หลงซื่อเหนียงที่เข้าใจความหมายในคำพูดของกู่เฉียนหัว รีบพยักหน้า "ใช่... ใช่..."

"ได้ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง!"

กู่เสวียนเฉินพูดจบก็เดินออกไป