บทที่ 127 การจับจักจั่น

บทที่ 127 การจับจักจั่น

เครื่องมือมีลักษณะอย่างไร?

ไม่เพียงแต่เด็กๆ ที่สงสัย แม้แต่หวงไหว่หมิงและคณะครูก็รู้สึกอยากรู้เช่นกัน

ไม่นานนัก เด็กๆ ก็กลับมา

ในจำนวนนั้นมีเด็กสามคนถือไม้ไผ่ยาวคนละอัน ความยาวประมาณสามถึงสี่เมตร

ที่ปลายไม้ไผ่มีอุปกรณ์รูปทรงรี คล้ายไม้แบดมินตัน ขนาดก็ใกล้เคียงกัน

ทำจากไม้ไผ่เส้นกว้างประมาณหนึ่งเซนติเมตร

นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว มองจากระยะไกลเครื่องมือนี้ดูเหมือนไม้ไผ่ยาวที่มีสิ่งคล้ายไม้แบดมินตันผูกติดอยู่ที่ปลาย

เรียบง่ายมากจริงๆ

หวงไหว่หมิงสงสัยว่า "เครื่องมือดูเรียบง่ายมากจริง แต่จะจับจักจั่นได้จริงเหรอ?"

คณะครูคนอื่นๆ ก็มีความสงสัยเช่นเดียวกัน

หลี่หานยิ้มและพูดว่า "รอให้เด็กๆ เดินเข้ามาใกล้ๆ คุณครูจะเข้าใจเอง"

"อย่างนั้นหรือ?" หวงไหว่หมิงและคณะครูต่างมองดูเด็กๆ ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ด้วยความสงสัย

"พี่หาน พวกเรากลับมาแล้ว ทำมาสามอัน พอไหม?" เด็กๆ พูดพร้อมกัน

หลี่หานบอกว่าพอแล้ว จริงๆ แล้วเขาต้องการแค่อันเดียวก็พอ

เมื่อเด็กๆ เดินเข้ามาใกล้ หวงไหว่หมิงและคณะครูที่จ้องมองเครื่องมือมาตลอดก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน พวกเขาเข้าใจแล้ว

พวกเขาเข้าใจแล้วว่าจะใช้เครื่องมือนี้จับจักจั่นได้อย่างไร

เพราะว่าที่อุปกรณ์รูปทรงคล้ายไม้แบดมินตันที่ผูกติดอยู่ที่ปลายไม้ไผ่นั้น มีความพิเศษ

บนนั้นพันด้วยใยแมงมุมเต็มไปหมด

แล้วจะใช้เครื่องมือนี้จับจักจั่นอย่างไร? คำตอบก็ชัดเจนแล้ว

นั่นคือถือเครื่องมือ แล้วเอาอุปกรณ์ที่พันด้วยใยแมงมุมไปแตะที่จักจั่นบนต้นไม้เบาๆ จักจั่นก็จะติดกับใยแมงมุมแน่นหนา ไม่สามารถหลุดออกมาได้

จากนั้นก็ดึงไม้ไผ่กลับมา แล้วเอาจักจั่นที่ติดอยู่กับใยแมงมุมออกมาก็เสร็จ

ไม่เพียงแต่เรียบง่าย แต่ยังชาญฉลาดมาก

หวงไหว่หมิงและคณะครูรู้สึกตื่นเต้น นี่ถือว่าได้เรียนรู้สิ่งใหม่ พวกเขาไม่เคยเห็นวิธีนี้มาก่อนจริงๆ

เมื่อเด็กๆ เห็นเครื่องมือ พวกเขายังไม่เข้าใจว่าจะใช้จับจักจั่นอย่างไร

แต่ไม่เป็นไร แค่สาธิตให้ดูครั้งเดียว เด็กๆ ก็จะเข้าใจ

หลี่หานหยิบไม้ไผ่อันหนึ่งมาเอง แล้วให้เด็กๆ หาจักจั่นบนต้นไม้

เด็กๆ ต่างตื่นเต้นมาก ทุกคนแหงนหน้ามองหาอย่างตั้งใจ

ไม่นาน เด็กคนหนึ่งก็เห็นตัวหนึ่ง อยู่สูงจากพื้นประมาณสี่เมตร

อยู่ในระยะที่จับได้ หลี่หานบอกเด็กๆ ว่า "ทุกคนดูให้ดีนะ เดี๋ยวพี่จะจับมันลงมา"

เด็กๆ ต่างจ้องมองตาโต แม้แต่หวงไหว่หมิงและคณะครูก็มองด้วยความสนใจ

หลี่หานยกไม้ไผ่ขึ้น ให้อุปกรณ์รูปทรงคล้ายไม้แบดมินตันที่ปลายไม้อยู่ในระดับเดียวกับจักจั่น แล้วค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปใกล้

การจับจักจั่นต้องระมัดระวัง ต้องค่อยๆ ทำ

ไม่อย่างนั้นจักจั่นจะบินหนีไปได้ง่าย

เมื่อเข้าไปใกล้พอแล้ว หลี่หานก็เร่งความเร็วทันที แตะลงไปอย่างรวดเร็ว

เข้าเป้าในครั้งเดียว!

จักจั่นติดแน่นอยู่กับใยแมงมุม พยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่ส่งเสียงร้องแหลมกว่าปกติ

แน่นอน ถ้าเป็นจักจั่นตัวเมียก็จะไม่ส่งเสียงร้อง

หลี่หานเอาไม้ไผ่ลงมา ให้เด็กๆ ดูจักจั่นที่กำลังดิ้นอยู่บนใยแมงมุม

จากนั้นก็พูดว่า "เห็นไหมล่ะ? นี่คือวิธีจับจักจั่น"

เด็กๆ ต่างพยักหน้ารัวๆ บอกว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นก็ทำท่าอยากลองทำด้วยตัวเอง

เห็นได้ชัดว่าเด็กๆ อยากลองด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าไม่มีปัญหา

มีไม้ไผ่สามอัน หลี่หานให้เด็กๆ ผลัดกันใช้ ให้พวกเขาหาจักจั่นเอง เมื่อเจอแล้วก็ใช้เครื่องมือจับเอง

จากนั้นเขาก็มอบหมายงานให้เด็กๆ ในหมู่บ้าน ให้พวกเขาสอนลูกศิษย์ของครูว่าต้องทำอย่างไร

เด็กๆ ในหมู่บ้านตื่นเต้นกับงานนี้มาก รีบเข้าสู่บทบาทการเป็นผู้สอนทันที เริ่มบอกเด็กๆ ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง

หวงไหว่หมิงยิ้มและพูดว่า "น้องหาน ไม่ใช่แค่เด็กๆ นะ แม้แต่พวกเราก็เพิ่งเคยเห็นการจับจักจั่นแบบนี้เป็นครั้งแรก พูดตามตรง มันสนุกมากจริงๆ"

หลี่หานยิ้มและพูดว่า "จริงๆ แล้วก็สนุกดีนะ ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบจับจักจั่นแบบนี้ เด็กๆ พวกนี้ก็เหมือนกัน ชอบจับจักจั่นแบบนี้บ่อยๆ"

หวงไหว่หมิงพูดอย่างรู้สึกทึ่ง "ต้องบอกว่า สำหรับเด็กๆ แล้ว ความสนุกในชนบทมีมากกว่าในเมืองมากทีเดียว"

หลี่หานพูดว่า "นั่นก็แล้วแต่มุมมองนะ ชนบทก็มีข้อดีของชนบท แต่ในเมืองก็มีข้อดีหลายอย่างที่ชนบทไม่มี"

หวงไหว่หมิงพยักหน้าและพูดว่า "นั่นก็จริง"

หลังจากนั้น ทุกคนก็คุยกันไปเรื่อยๆ พลางดูเด็กๆ จับจักจั่น

สามารถรู้สึกได้ชัดเจนว่าเด็กๆ มีความสุขมาก

หวงไหว่หมิงพูดอย่างรู้สึกทึ่ง "น้องหาน วันนี้ต้องขอบคุณคุณมากจริงๆ ที่ทำให้เด็กๆ สนุกขนาดนี้"

หลี่หานยิ้มและพูดว่า "ผมก็ไม่ได้ตั้งใจทำอะไรเป็นพิเศษหรอก พี่หวงไม่ต้องพูดแบบนั้นหรอกครับ"

เด็กๆ จับจักจั่นได้ไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่ต้องลองสี่ห้าครั้งถึงจะจับได้หนึ่งตัว

แต่เพราะมีจักจั่นจำนวนมาก ไม่นานเด็กๆ ก็จับได้ไม่น้อยเลย

เมื่อเห็นจักจั่นในถุง เด็กๆ ต่างตื่นเต้นมาก

...

ที่สำนักพิมพ์การ์ตูนสนุกๆ

เซี่ยเหรินเจี๋ยกำลังรอผู้ช่วยมารายงานยอดขายของ "การ์ตูนสนุกๆ" จนถึงตอนนี้

เขารอคอยด้วยความตื่นเต้น

เพราะหลังจากนิตยสารฉบับนี้วางจำหน่าย จากทุกสัญญาณบ่งชี้ว่ายอดขายจะต้องดีกว่าเดิมแน่นอน อาจจะดีกว่ามากด้วย

แล้วจะสูงกว่าเท่าไหร่? นั่นทำให้น่าตื่นเต้นมาก

ไม่นาน ผู้ช่วยก็เคาะประตูเข้ามา พูดด้วยความตื่นเต้นว่า "บรรณาธิการใหญ่ ผมเพิ่งไปสอบถามจากฝ่ายการตลาดมา จนถึงบ่ายสามโมงวันนี้ ยอดขายรวม 3.5 ล้านเล่ม เพิ่มขึ้นจากช่วงเดียวกันของฉบับที่แล้ว 1.1 ล้านเล่ม"

"3.5 ล้านเล่ม?" เซี่ยเหรินเจี๋ยตกตะลึงชั่วครู่ แล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ

ถึง 3.5 ล้านเล่มเลย นี่สูงกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้มาก

เดิมเขาคิดว่าอย่างมากก็แค่ 3 ล้านเล่ม ไม่คิดว่าจะถึง 3.5 ล้านเล่ม เพิ่มขึ้นจากช่วงเดียวกันของฉบับที่แล้วถึง 1.1 ล้านเล่ม

นี่เป็นตัวเลขที่น่าประหลาดใจมาก

ถ้าคำนวณจากยอดขายนี้ ฉบับนี้น่าจะมียอดขายรวมเกิน 20 ล้านเล่ม

และตัวเลขนี้ก็ใกล้เคียงกับนิตยสารอันดับสองแล้ว

และฉบับนี้ก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น พอถึงฉบับหน้า "อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7" ยังคงตีพิมพ์ต่อ ยอดขายของ "การ์ตูนสนุกๆ" น่าจะทำสถิติใหม่อีกครั้ง

จะถึงเท่าไหร่?

22 ล้าน? 25 ล้าน? หรือมากกว่านั้น?

เซี่ยเหรินเจี๋ยไม่อาจแน่ใจ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาแน่ใจ นั่นคือยอดขายฉบับหน้าจะใกล้เคียงกับนิตยสารอันดับสองมาก

อาจจะแซงหน้าด้วยซ้ำ

โอกาสอาจจะน้อย แต่ก็มีแน่นอน

เซี่ยเหรินเจี๋ยยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น

ตลาดของ "อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7" ดีกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้มาก

การได้ตีพิมพ์ "อภินิหารเจ้าหนูน้ำเต้าทั้ง 7" นับว่าโชคดีมากจริงๆ

...

(จบบท)