บทที่ 125 ของขวัญสำหรับเด็กๆ

บทที่ 125 ของขวัญสำหรับเด็กๆ

ที่หมู่บ้านหยวนซี

หลี่หานได้รับโทรศัพท์จากหวงไหว่หมิง

"น้องหลี่หาน วันนี้อยู่บ้านไหม?"

"ครับ อาจารย์หวงมีธุระอะไรเหรอครับ?"

"คือว่า ลูกชายผมดูการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษของคุณแล้ว ก็อยากมาดูต้นน้ำเต้าจริงๆ ผมคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะให้เด็กได้เรียนรู้ เลยอยากพาลูกมาเที่ยวที่หมู่บ้านของคุณสักหน่อย จะสะดวกไหมครับ?"

"ไม่มีปัญหาครับ อาจารย์หวงพาเด็กๆมาได้เลย"

"ขอบคุณมากครับ"

"อาจารย์หวงไม่ต้องเกรงใจครับ"

เพราะการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษ ทำให้น้ำเต้าซึ่งเป็นพืชที่น่ารักอยู่แล้ว ยิ่งได้รับความนิยมมากขึ้นกว่าเดิม

ตามถนนใหญ่น้อยในเมืองต่างๆ มักจะมีร้านค้าหรือแผงลอยขายน้ำเต้า

ส่วนใหญ่เป็นน้ำเต้าที่แก่จัด เอามาทำเป็นขวดน้ำเต้าหรืองานฝีมือต่างๆ

แน่นอนว่า ก็มีขายน้ำเต้าที่ไม่ได้แปรรูปด้วย

ธุรกิจก็พอไปได้ มีคนซื้อน้ำเต้าพอสมควร แต่ก็ไม่ได้ดีมากนัก

แต่จู่ๆวันนี้ ร้านค้าและแผงลอยขายน้ำเต้าต่างๆ ก็มียอดขายพุ่งขึ้นอย่างกะทันหัน

เด็กๆที่เห็นก็จะร้องด้วยความตื่นเต้น "น้ำเต้า น้ำเต้า" ขอให้ผู้ใหญ่ซื้อให้

บางคนถึงกับตะโกนว่า "น้ำเต้าวิเศษ" เลยทีเดียว

ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ก็จะยอมซื้อให้ เพราะไม่ได้แพงอะไรมาก

แม้แต่ผู้ใหญ่ที่ไม่ได้พาเด็กมาด้วย เมื่อเห็นก็จะหยุดดูด้วยความสนใจ

พอดูแล้วก็มักจะซื้อไปสักหนึ่งหรือสองอัน

ธุรกิจของร้านค้าและแผงลอยจึงดีขึ้นอย่างฉับพลัน บางร้านถึงกับขายหมดในเวลาไม่นาน น้ำเต้าทุกรูปแบบขายหมดเกลี้ยง

เจ้าของร้านต่างก็ดีใจ พวกเขาขายน้ำเต้ามานาน ไม่เคยเจอธุรกิจดีขนาดนี้มาก่อน

ท่ามกลางความดีใจ ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมธุรกิจถึงดีขึ้นกะทันหันแบบนี้

ที่แผงลอยแห่งหนึ่ง หลังจากขายน้ำเต้าอันสุดท้ายแล้ว เจ้าของแผงอดไม่ไหวต้องถามลูกค้า "ขอถามหน่อยครับ ทำไมวันนี้ถึงมีคนมาซื้อน้ำเต้ากันเยอะจัง?"

ลูกค้ายิ้มตอบ "เพราะเมื่อวานมีการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษออกมาไง ทุกคนชอบกันมาก โดยเฉพาะเด็กๆ เมื่อวานกับวันนี้พูดถึงแต่น้ำเต้าวิเศษกันเลย"

"น้ำเต้าวิเศษเหรอ?" เจ้าของแผงถาม "จะไปดูการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษได้ที่ไหนครับ?"

ลูกค้าตอบ "อยู่ในนิตยสาร 'การ์ตูนสนุกๆ' ที่ออกเมื่อวานนี้"

เจ้าของแผงพูด "อ้อ ขอบคุณครับ"

ลูกค้ายิ้ม "ไม่ต้องเกรงใจครับ"

หลังจากนั้น ลูกค้าถือน้ำเต้าเดินจากไป ส่วนเจ้าของแผงก็ครุ่นคิด "น้ำเต้าวิเศษ..."

หลังจากเก็บแผงอย่างรวดเร็ว เจ้าของแผงเดินไปที่แผงหนังสือใกล้ๆ พูดว่า "พี่ครับ ขอนิตยสาร 'การ์ตูนสนุกๆ' ที่ออกเมื่อวานสักเล่ม"

"ได้ครับ"

เจ้าของแผงรับนิตยสารจากคนขาย พอเห็นหน้าปก ก็เข้าใจทันที

"อ๋อ นี่คือน้ำเต้าวิเศษนี่เอง ดูแล้วน่ารักจริงๆ" เจ้าของแผงคิดในใจ โชคดีที่มีการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษ ธุรกิจของเขาถึงได้ดีขึ้นขนาดนี้

เจ้าของแผงรู้สึกดีใจ และคิดว่าเขาเลือกขายน้ำเต้าไว้ถูกแล้วจริงๆ

และสิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าคือ วันนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นของการขายน้ำเต้าที่ดี แต่ไม่ใช่จุดจบ ในช่วงเวลาต่อจากนี้ น้ำเต้าคงจะขายดีไปอีกสักพัก

แม้จะไม่ได้ขายดีเท่าวันนี้ แต่ก็ต้องดีกว่าแต่ก่อนอยู่มาก

ยิ่งคิดยิ่งดีใจ จากนั้นก็รีบกลับบ้าน เขาต้องรีบไปเตรียมน้ำเต้าล็อตต่อไป เพื่อจะได้ขายให้ได้มากๆในช่วงที่น้ำเต้าวิเศษกำลังฮิต

นอกจากการซื้อน้ำเต้าแก่ตามท้องถนนแล้ว ยังมีเด็กๆอีกมากที่อยากไปดูน้ำเต้าสดๆที่ยังติดอยู่บนเถา เพราะน้ำเต้าพวกนั้นดูเหมือนจะมีน้ำเต้าวิเศษอยู่ข้างในมากกว่า

น้ำเต้าสดๆมีอยู่ในสวนสาธารณะบางแห่ง หรือตามชานเมือง

และวันนี้ ทุกที่ที่มีน้ำเต้าก็คึกคักเป็นพิเศษ มีผู้ปกครองพาลูกๆมาดูน้ำเต้ากันมากมาย

เด็กๆดูน้ำเต้าที่ห้อยอยู่บนเถาด้วยความตื่นเต้น

เพราะว่า ยกเว้นสีที่ต่างกัน น้ำเต้าที่พวกเขาเห็นก็เหมือนกับน้ำเต้าในหนังสือการ์ตูนที่ยังห้อยอยู่บนเถาไม่มีผิด

เด็กๆมีความสุข ผู้ปกครองก็มีความสุข ต่างพากันหยิบมือถือ กล้องถ่ายรูปมาถ่ายไม่หยุด

...

ที่หมู่บ้านหยวนซี

หวงไหว่หมิงพาลูกมาถึงแล้ว

มาพร้อมกันนั้นยังมีอาจารย์อีกหลายคน ซึ่งต่างก็พาลูกมาด้วย

"หลี่หาน พวกเรามารบกวนอีกแล้ว" หวงไหว่หมิงและอาจารย์คนอื่นๆต่างพูด

หลี่หานยิ้มตอบ "พวกอาจารย์ไม่ต้องเกรงใจครับ วันนี้ผมก็ไม่มีอะไรทำ ขอเป็นไกด์พาทุกคนเดินดูรอบๆแล้วกัน"

อาจารย์หลายคนต่างขอบคุณหลี่หาน จากนั้นก็ให้ลูกๆทักทายหลี่หาน บอกว่านี่คือพี่ชายที่วาดการ์ตูนน้ำเต้าวิเศษ

เด็กๆที่แต่เดิมขี้อาย พอได้ยินว่าหลี่หานคือคนวาดน้ำเต้าวิเศษ ก็ไม่อายอีกต่อไป ต่างจ้องมองหลี่หานด้วยดวงตาโตๆ พร้อมเปล่งเสียง "สวัสดีพี่หลี่หาน"

ช่างเป็นเด็กๆที่น่ารักจริงๆ หลี่หานหัวเราะฮ่าๆ ถามเด็กๆว่าชอบน้ำเต้าวิเศษไหม

เด็กๆต่างตอบว่า "ชอบ"

หลี่หานพูด "ถ้าอย่างนั้น พี่หลี่หานมีของขวัญจะให้พวกหนู"

เด็กๆได้ยินว่ามีของขวัญ ดวงตาก็เป็นประกาย แต่ก็แอบมองพ่อแม่ตัวเองด้วยความลังเล

หวงไหว่หมิงพูด "หลี่หาน นี่มัน..."

พวกเขามารบกวนหลี่หานอยู่แล้ว ตอนนี้จะรับของขวัญจากหลี่หานอีก จะดีเหรอ

หลี่หานโบกมือยิ้มๆ "ไม่ใช่ของมีค่าอะไรหรอกครับ"

พูดจบก็หยิบของขวัญออกมา เด็กๆเห็นแล้วร้อง "ว้าว" ด้วยความตื่นเต้น

หวงไหว่หมิงและอาจารย์คนอื่นๆก็ตาโตด้วยความประหลาดใจ

หลี่หานหยิบภาพวาดออกมาหลายภาพ แต่ละภาพเป็นรูปน้ำเต้าวิเศษ รวมหกภาพ ตั้งแต่พี่ใหญ่น้ำเต้าวิเศษสีแดง ไปจนถึงน้องหกน้ำเต้าวิเศษสีน้ำเงิน

นี่เป็นภาพที่หลี่หานวาดให้เด็กๆโดยเฉพาะ แม้เขาจะยังไม่มีทักษะการวาดการ์ตูน แต่มีทักษะวาดภาพจีน การวาดน้ำเต้าวิเศษสักหกตัวจึงไม่ใช่ปัญหาเลย

ให้เด็กแต่ละคนคนละภาพ เด็กๆได้รับแล้วต่างดีใจเต้นระริก

หวงไหว่หมิงและอาจารย์คนอื่นๆต่างขอบคุณหลี่หาน บอกว่าหลี่หานใส่ใจเตรียมของขวัญแบบนี้ให้เด็กๆ ช่างมีน้ำใจจริงๆ

หลี่หานบอกว่าไม่เป็นไร ขอแค่เด็กๆชอบก็พอ

หลังจากนั้น หลี่หานก็พาอาจารย์และเด็กๆไปที่ริมแม่น้ำทางทิศตะวันตกของหมู่บ้าน

เด็กๆอยากดูน้ำเต้า ริมแม่น้ำมีมากที่สุด มีเถาน้ำเต้าเต็มไปหมด มีน้ำเต้าทั้งใหญ่เล็กห้อยเต็มไปหมด

พอเห็นน้ำเต้า เด็กๆก็ตื่นเต้น ร้องเสียงดังไม่หยุด

หวงไหว่หมิงมองแม่น้ำพลางพูด "หลี่หาน แม่น้ำที่พวกคุณเห็นน้ำเต้ายักษ์เจ็ดลูกในเรื่องเล่าที่ตีพิมพ์ คือแม่น้ำสายนี้ใช่ไหม?"

หลี่หานพยักหน้า พูดว่า "อยู่ทางท้ายน้ำ ค่อนข้างไกล และถ้าจะเดินไปจากฝั่ง ก็มีช่วงหนึ่งที่เดินลำบากมาก"

หวงไหว่หมิงพยักหน้า รู้สึกเสียดายนิดๆ ถ้าได้เห็นน้ำเต้ายักษ์ทั้งเจ็ดลูกนั้นคงจะดีที่สุด

แต่มีเด็กๆมาด้วยมากมาย คงไม่เหมาะที่จะนั่งแพไม้ไผ่ไปดู ได้แต่เสียดาย

...

(จบบทที่ 125)